Roncesvalles naar Zabaldika. 34 km 600 hm

Ik heb goed geslapen.  Zalig eigenlijk. Er is een gevoel van rust gekomen. Ik weet nu zeker dat ik in Pamplona zal geraken. Na een heerlijk ontbijt ga ik er zowat als laatste pelgrim vandoor.  Het weer is alweer erg goed. Onderweg ontmoet ik behoorlijk veel pelgrims. Ze komen uit alle delen van de wereld. Met sommigen loop ik een stukje mee en maak een praatje. Dit is echt wel heel anders dan pelgrimeren door Frankrijk. Ik heb het gevoel dat ik een zee van tijd heb. Na de middag zet ik mij op een bankje. Ik eet en speel nog een half uurtje op de chanter. Dan ga ik weer verder. Om 4 uur heb ik 22 km gedaan. wanneer ik daar in een dorpje passeer zit gans het plein vol met frisgewassen pelgrims. Ik vind het wat te vroeg om al te rusten. Na dat ik water heb genomen en iets heb gegeten, ga ik weer verder. Het is een uurtje tot het volgende dorp. De route hier is erg leuk om te wandelen. In het volgende dorpje ga ik om half zes een herberg binnen. De man achter de bali negeert me alsof ik er niet ben. Na 5 minuten vraagt hij wat ik nodig heb. Een bed voor één nacht zou wel leuk zijn. Todos completos. In gans het dorp zijn alle bedden bezet. De volgende mogelijkheid is 5 km verder. Het kan er nog wel bij. Maar wanneer ik een uur later hetzelfde antwoord krijg, begin ik er toch wel iets anders van te denken. Ik denk aan mijn fietstocht naar Rome. Daar kwam ik aan in het donker omdat er nergens plaats was om te slapen. De beslissing is genomen. Ik zal met 42 km eindigen en er vanavond zijn. 2 km verder zitten 3 mensen op hun terras. Eén van hen vraagt of ik helemaal uit Roncesvalles kom. Ik leg het hem uit en krijg het volgende antwoord. "Pamplona haal je niet vandaag. We verwachten zometeen een zware storm. Ga een kilometer verder in het volgende dorpje naar rechts.  Aan het kerkje is een hostel. Daar kan je best stoppen."

Een kilometer ga ik rechts omhoog. Achter het kerkje is een hostel. Wanneer ik eraan kom moet ik mijn paspoort afgeven en snel gaan douchen vóór het eten. Wanneer ik beneden kom zit iedereen al aan tafel en is er een man aan het speechen in het spaans. Het gaat over "Ultrea" maar ik versta er niet alles van. Na het eten komt er een jongen de hostel binnen gestrompeld. Hij is Zwitser, vertrok vanmorgen in Saint-Jean-pied-de-Port en stond overal voor een volle herberg. 60 km heeft hij gemaakt op zijn eerste dag. Daar doe ik mijn hoedje wel voor af. Terwijl hij wordt geholpen ga ik op zoek naar een stempel. Die moet je halen in het kerkje. Wanneer ik mijn stempel zet word ik door iemand geroepen. Een vrouw zegt dat ik de trap naar boven moet nemen. Ik hoor er nog mensen en ga een kijkje nemen. Boven in het kerkje is er een plaats ingericht om te mediteren en te bidden. De dame die mij riep is een al wat oudere zuster die voor dit kerkje werkt. Iedere avond houdt ze een sessie met de pelgrims die er logeren. Bijna iedereen die aan de tafel zat is er aanwezig.  In het begin moeten we onze naam zeggen en uit welk land we komen. Zij komt uit Zweden en woont al 40 jaar in dit dorp. Voor haar is het vanavond een speciale avond want er zijn 2 pelgrims vandaag die afkomstig zijn uit haar geboortedorp. Daarna wordt een tekstje gelezen in alle talen van de mensen die er aanwezig zijn en een stukje uit psalm 105. Ten slotte vraagt ze aan de mensen waarom ze de camino doen. De jongen naast me begint. "Om meer tijd te maken voor God, want in het jachtige leven dat hij heeft kan hij daar niet voldoende tijd voor maken." De zuster vertaalt alles in het spaans voor de mensen die  geen engels kunnen. Daarna komt er een koppel aan de beurt. Ze willen meer tijd maken voor elkaar en God. Het lijkt wel of er veel mensen zijn die tegen een zuster moeten vertellen dat ze meer tijd willen maken voor God. Ze kijkt naar mij en knikt. Ik zeg haar dat ik iets meer tijd nodig heb dan de andere verhalen om uit te leggen waarom ik hier ben, maar dat is geen probleem. Ik vertel over mijn ongeval in 2007. En de operaties aan mijn knie die daarop volgde. Dat ik moest fietsen van de specialist en daardoor, louter om sportieve reden in Compostela terecht kwam. Dat ik vorig jaar terug kwam met de fiets nadat mijn moeder overleden was. En dat mijn specialist me verteld had dat ik terug elke sport mocht doen, zolang ik geen last krijg van mijn knie. Ten slotte vertelde ik dat mijn aankomst vorig jaar me geïnspireerd heeft om ook eens te voet te gaan en dat ik in april vertrok in België om in drie etappes tot hier te stappen om hier vannacht mijn laatste nacht door te brengen op de camino voor dit jaar. Daarna kreeg ik een applaus van iedereen en werd ik vertaald in het Spaans. Ten slotte kregen alle aanwezigen een zegen voor een goede camino en stuurde ze iedereen naar bed. Tegen mij zegt ze dat ik nog even mee moet gaan met de man die eerder op de avond het woord had genomen aan de tafel. Hij neemt me mee naar de klokken in de toren en vraagt of ik de klok twee keer wil luiden. Hoe sluit je iets in schoonheid af?

Wanneer ik het kerkje buiten kom, geniet ik even van de volle maan. Het heeft niet geonweerd en er staan overal sterren. Dan jaagt de vrouw van de hostal mij naar binnen. Ik ga nog snel mijn tanden poetsen en dan gaat onherroepelijk het licht uit.