Châtelus-Le-Marcheix naar St. Léonard de Noblat. 29 km 230 hm

Ik denk dat ik droomde van regenweer. Een uur vóór de wekker de kans kreeg werd ik al wakker. En ja, dikke grijze wolken plakte tussen de bossen. Een mystiek sfeertje om 13 juli mee te beginnen. Het verhaal is nochtans helemaal niet spannend. In de voormiddag twijfelen ze nog. Zullen we wat fijne druppeltjes de lucht insturen. Probeer eens wat dikkere druppels. Eens een fikse bui. Even pauzeren. Hé kijk. Hij doet zijn jasje uit. Terug wat regen. Aha, hij doet zijn jas terug aan. Doe maar terug wat gemiezer. Tot ik denk "Ge moet wel weten wat ge wilt hé!". En ja ... ze weten wat ze willen. Na de middag heeft het onophoudelijk geregend. Het water stond tot aan de rand van mijn schoenen. 

Even terug naar de voormiddag. Ik wandel al een dik uur over het asfalt. Dan moet ik een bosweg nemen. In eerste instantie ben ik daar best blij mee. Na 100 meter wordt het een pad tussen twee weiën met gras tot aan mijn knieën. Na 20 meter ben ik kletsnat en keer ik terug naar de geasfalteerde weg. Het is gelukkig niet langer over de baan. Drie minuutjes later komt een fietser mij tegemoet gefietst. Ik merk direct dat dit geen getrainde wielertoerist is. Zijn koersfiets en fietstassen lijken ergens uit een museum te komen. We maken een praatje. Hij komt uit Parijs en is bekeerd tot het boedisme. Ieder jaar fietst hij een week door Frankrijk om zijn land te ontdekken. Volgend jaar wil hij door oost Europa naar de balkan. Ik hoop voor hem dat hij dan eerst wat geld kan missen voor een degelijke fiets.

Daarna blijf ik gans de dag op de gewone weg. Daar is de gps dus echt super voor. Iets na de middag kom ik in St. Laurant-les-Eglises aan de Dognon. alhoewel dit hier een behoorlijke rivier is, had ik er nog nooit van gehoord. Er ligt hier in ieder geval een drie sterren camping naast waar ze ook huisjes verhuren. Ik heb daar pas 15 km gestapt maar omdat ik zo nat ben, begin ik toch te twijfelen of ik niet beter zou stoppen voor vandaag. Maar nee. Ik stap verder. Een halve kilometer verder, aan de brug over de Dognon, ligt een groot hotel. Alweer hetzelfde verhaal. Vijf kilometer verder loop ik door Le Châtenet-en-Dognon. Daar staat een overdekt washuisje. Ik stop er even, trek mijn schoenen uit, giet het water er uit en wring mijn kousen uit. Wanneer ik iets aan het eten ben, staar ik naar de regen. Het is nog dik negen kilometers volgens het boekje. Ook de wegwijzer die ik net passeerde geeft 9 km aan. Ik word er zowaar moedeloos van. Wanneer ik terug op pad ben loop ik even het kerkje binnen en hoop er stilletjes dat het wat zou minderen met regenen. In het café even verder is veel volk. De barman staat buiten met enkele mensen een sigaret te roken maar onderbreekt zijn babbel om mijn bidonnetje terug te vullen met water. Tot in Saint-Léonard-De-Noblad neem ik niet de kleine weggetjes die staan beschreven in het boekje maar de hoofdweg. Het is iets na vijf uur wanneer ik aankom. Er zijn twee lichtpuntjes. Het is nog ongeveer 22 km tot aan de kathedraal van Limoges en het zou morgen droog blijven?