Dag 9. Olloy-sur-Viroin - Rocroi (28 km)

Ook deze morgen kom ik alweer moeilijk op dreef. Hoe komt dit toch? Misschien wel gewoon omdat het slecht weer is en mijn hersentjes hierop reageren. Ook na het eten regent het nog. Gelukkig is het niet te erg. Zelfs de sla zou liever iets meer hemelwater hebben. Toch trek ik mijn poncho aan en zo vertrek ik omstreeks 9h00 in Olloy-sur-Viroin.

Ik ben het dorp nog niet uit of de route loopt al door de bossen. Dat zal nauwelijks veranderen tot bij de aankomst in Rocroi. Ook al is het geweldig mooi wandelen, toch kom ik niet vooruit. Tegen de middag ligt mijn gemiddelde snelheid op 3,5 km/h. Dat is tergend traag, maar ik kan er niets aan veranderen. Wanneer ik even stop om te drinken loopt er een hert voorbij. Tegen dat ik mijn fototoestel genomen heb, verdwijnt het alweer in de bossen.

Om iets na één kom ik aan twee jachthutjes, midden in het grote bos. In het kleine kan ik binnen en zet ik mij neer om te eten. Ik neem er een lange pauze en probeer eens iets te doen aan mijn scheenbeen. De spier die mij parten speelt, zorgt ervoor dat ik mijn voet kan optrekken. Wanneer ik mijn voet strek probeer ik die spier te stretchen. Ik houd me er eventjes met bezig en wanneer ik verder ga werpt het zijn vruchten af. De pijn is nog nauwelijks voelbaar en het gaat veel beter. Ook de regen is veel minder geworden. Toch houd ik nog even mijn poncho aan. 

Plots word ik door iemand ingehaald. Het is Henk. Een Nederlander die hier met zijn vrouw op reis is en ook in stukjes de route naar Compostela wandelt. We praten ons een weg door het bos. Soms letten we zelfs niet voldoende op de bordjes (of de GPS). 1 keer moeten we een eindje terug en een andere keer komen we terug op het juiste pad door eventjes naar links te lopen. Wanneer we in Brûly het bos uit komen, komt zijn vrouw ons net tegemoed gereden met de camper. Hij stelt voor om een kopje koffie te zetten, maar het is al half vier en ik moet nog wel even stappen, dus neem ik afscheid zonder de koffie en ga terug alleen verder. Al vond ik het een erg aangename verrassing om even samen te lopen. 

In Brûly ga ik de Franse grens over. De mijlpaal is gezet. En dat op de plaats waar ik mijn laatste kamp met de chiro heb beleefd. Ik ga niet speciaal om via het dorp. Maar ik kan er niet aan ontkomen om enkele herinneringen te dagdromen. Het zijn er allemaal erg leuke.

de route stuurt me terug het bos in. Alweer is het erg mooi. Toch begin ik uit te kijken naar het eindpunt van deze etappe.

Om 17h45 sta ik voor het hotel waar ik voor vannacht geboekt heb. En dien ik het nog te zeggen. Alweer is de deur gesloten. Maar nadat ik op de bel heb gedrukt komt er toch iemand open doen en kan ik mij zalig gaan douchen.

soms zijn er van die leuke weggetjes in het bos

Het is nog erg ver

Een selfie op de vestiging in Rocroi. Het eerst boekje "via Monastica" is uit.