Dag 7. Dinant - Givet (26 km)

Hoe goed de wekker ook zijn best doet deze morgen, pas na de derde poging blijven mijn oogjes open. Ik heb alweer zalig goed geslapen. Na een uitgebreid ontbijt en de gebruikelijke ochtendopmaak sta ik omstreeks 8h30 alweer met mijn rugzak op mijn rug naast de Maas. In Dinant centrum is het nog erg rustig. Ook vandaag gaat het gans de dag langs de oever van de Maas. Toch is het verschillend met gisteren. De eerste helft van de dag is de route geweldig leuk om te wandelen. Bospaden en weiden! Asfalt nog beton of verharde wegen. Gewoon schitterend. Onderweg kom ik twee klimmers tegen die onderweg zijn naar de rotsen van Freyr. Ook elk met een super grote rugzak die in hun geval vooral gevuld zal zijn met touw en een volledige klimuitrusting. Zij klimmen moeilijkheidsgraad 7a buiten. Dat kan al telen.

alweer sta ik er versteld van hoe goed sommige mensen in walonië Nederlands spreken. Zowel één van deze twee jonge klimmers als de bejaarde man van de B&B deze morgen hebben er helemaal geen moeite mee om over te schakelen naar onze moedertaal. Ik vind het alleszins niet evident en heb er erg veel bewondering voor.

Wanneer ik in Waulsort kom ga ik eten. Hier hangen veel herinneringen. We zijn hier meerdere keren geweest toen ik nog een vinnig jongentje was. Het bootje dat manueel over de Maas wordt getrokken is er nog steeds. Wanneer ik na het eten terug vertrek staan er mensen aan de andere kant van de oever te wachten en stapt de schipper in zijn bootje. Met mankracht trekt hij zich via een kabel in het water naar de andere kant. Ik heb het altijd geweldig gevonden, maar vandaag heb ik hem niet nodig. Ik blijf gewoon aan deze kant verder stappen. Het mooie pad wordt verharde weg, en later ook beton. Spijtig toch. Al valt er aan de omgeving niets af te keuren.

In Hastiere stond "domain du Bonsoy" aangegeven. Daar hebben we ook ooit eens gelogeerd denk ik. In een erg leuk verleden.

Even verder is er aan de oever van de Maas een plaatsje waar veel stenen liggen. Plots schiet het mij te binnen dat ik hopenlijk ergens volgend jaar, op een ander stuk van dezelfde reis, langs  cruse de ferro passeer. Ik neem er een pauze en zoek mij alvast een steentje uit de maas, om mee te nemen tot aan dit legendarische kruis.

Net even hiervoorbij steek ik de Maas over. Enkele kilometers verder ook de grens met Frankrijk. Dit is echter nog niet definitief. Morgen gaat het nog terug door België.

De laatste 6 km begon mijn rechtse scheenbeen pijn te doen. En dat doet het nog steeds. Hopelijk gaat het snel weer over.