Dag 6. Namen - Dinant (26,5km)

Wie had dat gedacht. Pas pizza op de 6de dag. 

Gisteren avond zat ik met een zwaar dilemma. Buiten mijn blaar had ik ook last van mijn knie. Dat het een lange dag was zal er zeker geen goed aan gedaan hebben, maar naar mijn gevoel loog het ook een beetje aan het gewicht dat ik moet verplaatsen. Niet dat ik een dikkert ben hé, maar het gewicht van mijn rugzak is volgens mij een beetje te hoog. En dat komt ook op mijn knieën en voeten terecht. Ik lig er lang over na te denken wat ik misschien kan missen uit de selectie die ik thuis al heb gemaakt. Ondertussen scheuren de rallypiloten door de bochten aan de citadel. Ik hoef niet te gaan kijken, want het lijkt of ze door mijn kamer passeren. 

Deze morgen na het ontbijt vraag ik aan de receptionist van het hotel of ik eventueel een zakje met wat spullen hier kan laten om het binnen twee weken terug op te pikken. Het is voor hem geen probleem en dus begin ik meteen aan mijn selectie. Het gasbrandertje, het gas en de pot gaan er als eerste uit. Mijn tweede dwarsligger blijft ook daar. Ik zal al moeite moeten doen om de eerste uit te lezen. De kleren die op één nacht tijd niet drogen worden ook uitgerangeerd. Mijn douchegel vervang ik door het restje uit het hotel en de wasknijpers die al 5 fietsreizen mee hebben gemaakt en nog nooit gebruikt zijn, blijven nu ook achter.

Ik noteer mijn naam, adres en telefoonnummer op de achterkant van mijn hotel reservatie en laat een goed gevulde zak achter bij de receptie.

Ondertussen is het wel bijna tien uur geworden wanneer ik het hotel buiten kom. In korte broek, dito T-shirt en goed ingesmeerd tegen de zon want van achter het glas zag het er prachtig weer uit. Maar wanneer ik effectief buiten ben duurt het niet lang voor ik mijn windstopper aan heb en de pijpen van mijn broek terug aangeritst zijn. Ook al besef ik dat ik vrij laat vertrokken ben, ik wil mij vandaag niet afjagen.

Het gaat gans de dag langs de oever van de Maas. Deze weg heeft voor mij geen geheimen. Het is reeds de derde keer dat ik hier passeer. De vorige twee was met de fiets richting Barcelona en Compostela. Onderweg passeren mij twee fietsers die onderweg zijn naar Barcelona. En wanneer ik 's middags aan het eten ben passeert er een volgepakte fietser waarvan ik geen idee heb waar hij naartoe fietst. Hij heeft alleen maar oog voor zijn voorwiel en lijkt wel te sterven op zijn rijwiel. Op de één of andere manier versta ik hem wel een beetje. Ook ik weet al gans de dag uit welke richting de wind komt en voor een overbeladen fietser is dit geen lachertje. En dan mogen we nog van geluk spreken dat het droog blijft.

tijdens de namiddag pauze neem ik mijn chanter nog even om enkele deuntjes te spelen. Dat is zowat de enige manier om mij langer dan vijf minuten te laten zitten wanneer ik niet aan het eten ben. Wanneer in even later aan de laatste loodjes van de dag bezig ben komt er een man op zijn racefiets voorbij die al wuivend "bonne camino" naar mij roept, waardoor mijn rugzak gedurende 10 minuutjes 5 kg lichter lijkt te wegen.

Ten slotte nog enkele sfeervolle foto's