Een bekoring in het licht gebracht.

Naar de maandelijkse brief van Zr. Emmanuel

De ziel is belangrijker dan het lichaam zegt de H. Maagd ons nog eens … Een Italiaanse vriendin heeft dit zeer goed begrepen !

Christina is een prachtige vrouw. Zij is al 12 jaar gelukkig gehuwd met een man van wie ze heel veel houdt, en ze heeft drie kinderen. Gelovig en vurig, tracht ze met heel haar hart de boodschappen van Medjugorje te beleven, onder andere de maandelijkse biecht.  Alles ging goed tot ze op een dag tijdens een diner een man ontmoette. Onmiddellijk is er een vonk tussen hen en ze voelt zich heel erg aangetrokken voor hem. De man begint haar gedachten in te palmen, haar verbeelding, haar hart … Heel haar wezen is gegrepen, het is sterker dan haarzelf. Ontredderd vraagt ze aan God om haar te beschermen, te meer omdat ze voelt dat de man dezelfde gevoelens heeft tegenover haar.  Christine wil haar man niet bedriegen, maar ze is bang dat ze zal begeven. Om beschermd te zijn vraagt ze hem haar te vergezellen als ze weg gaat.

Na drie weken gaat ze biechten. Ze belijdt haar zonden, maar hoewel ze geen echtbreuk heeft gepleegd met deze man, bekent ze aan de priester deze verleiding en vertelt hem heel open over de bekoringen die ze beleeft en die amper te dragen zijn. De priester luistert en na enkele raadgevingen om stand te houden en te overwinnen, geeft hij haar de absolutie. Op het moment dat de woorden van de absolutie worden uitgesproken, verdwijnen alle gevoelens van Christine voor deze man volledig, zoals de rook van een sigaret in de wind. Het lijkt haar of ze uit een bizarre film komt en plots terug met haar voeten in de werkelijkheid staat. “Maar wat heb ik in deze man gezien?” vroeg ze zich af, “hij heeft niets bijzonders!”  Ze zag helemaal niet meer waarin hij haar enkele minuten tevoren nog zo gefascineerd had ! 

“Nooit was ik me bewust van de kracht van dit sacrament,” bekende ze later. Een eenvoudige absolutie heeft me bevrijd! Ik heb begrepen dat de duivel het licht schuwt. Hij heeft duisternis nodig om te handelen en de lelijkheid van zijn daden te verbergen. Het volstond dan ook dat ik alles in het licht bracht (een mooie vernedering voor mezelf!) en mijn bekoringen aan de priester vertelde, om hem zijn prooi te doen loslaten!”

Dank U, Heer, voor deze overwinning van het licht!  Dank U voor deze familie, die ontsnapt is aan de vernieling! Dank U, lieve Gospa, want de maandelijkse biecht is haar reddingsboei geweest.

“Nodig de mensen uit elke maand te biechten, vooral de eerste vrijdagen van de maand. De maandelijkse biecht zal een remedie zijn voor de Westerse Kerk”. (06-08-1982)

Zonde, biecht en vergeving

Bron: www.bloggen.be/medjugorje

In deze samenvatting van gesprekken die Janice Connell had met Vicka Ivankovic, Ivanka Ivankovic, Marija Pavlovic en Mirjana Dragicevic wil ik het hebben over wat zij ons vertellen over zonde, biecht en vergeving..

Marija vertelt dat de Heilige Moeder niets heeft gezegd over rockmuziek. Maar haar eigen  mening is dat deze muziek meer negatief dan positief werkt. Duivelse boodschappen kunnen via  rockmuziek worden doorgegeven.

De duivel komt op verschillende wijzen. Het is aan ons om dit te herkennen. Wij kunnen dit zien en wij zijn hiertoe bekwaam door het gebed, enkel door het gebed.

De Gezegende Moeder zegt dat ze erg verdrietig is door het aantal gescheiden mensen. Het aantal gescheiden mensen die op aarde leven toont de kracht van satan over iemands leven.

Wordt vervolgd …

Over satan vertelt Vicka: “satan komt niet altijd als een boosaardig uitziend persoon, zodat we hem zouden herkennen. Soms komt hij als een heel aantrekkelijk persoon, om ons te misleiden of te verstrooien, zodat we het niet kunnen zien dat het satan is. Hij heeft een immense kracht momenteel.”

Zijn werkwijze is dat hij tracht ons in verwarring te brengen. Hij wil dat we hem zien als de goede: hem en zijn beloften te beschouwen als een manier van leven. Op zoveel momenten komt hij als een aardige persoon die ons alles wil geven uit zijn "goedheid." Wij aanvaarden dat omdat we denken dat het goed is.

Hoe weten we dat het satan is? We kunnen in ons binnenste zeggen of iets goed is of slecht. Het is zoals een goed instinct. Als het ons vrede brengt, komt het van God. Als we erdoor geërgerd worden of ontdaan, ontsteld of overstuur, dan moeten we op onze hoede zijn. Als we met het hart bidden, zullen we weten of iets van God komt of niet. Als we tijdens het bidden moeilijkheden ondervinden, moeten we harder bidden. Als we dat doen, dan ziet de slechte dat en is hij machteloos en laat ons met rust.

Hoe moeten we met hem omgaan? Elke dag moeten we God vragen om satan ver van ons weg te houden en de hulp aanvaarden die Hij ons geeft door Zijn engelen die Hij aanduidt om ons te beschermen.

In een visioen zag paus Leo XIII dat aan satan een eeuw werd gegeven om de Kerk te testen. Dat is deze eeuw. Veel mensen weten dit al gedurende een lange tijd. satan zal heersen tot het eerste geheim is ontvouwd.

De vervulling van de geheimen in Medjugorje zal de kracht van satan breken. Hoe dat zal gebeuren, maakt deel uit van de geheimen.

Wordt vervolgd …

Wat deze eeuw betreft: de Gezegende Moeder heeft een gesprek tussen God en de duivel aan Mirjana beschreven. Daarin beweerde de duivel dat mensen enkel in God geloofden als het gedurende het leven goed met ze ging. Het moment dat het slechter ging, dan stopten ze met het geloven in God. Dan beschuldigden de mensen Hem of deden alsof er geen God was. En dus stond God de duivel een eeuw toe om uitgebreide kracht uit te oefenen en de duivel koos deze erge tijden.

Mirjana zegt hierover: “Vandaag kan je satans macht overal zien; iedereen is ontevreden, mensen kunnen met mekaar niet meer omgaan. Scheiding, gebroken huwelijken, verwaarloosde kinderen, geboren en ongeboren, haat, rancunes en bitterheid in de families, tussen broers en zusters, ouders en kinderen, man en vrouw ... dit is allemaal, zei de Gezegende Moeder, het handwerk van de duivel.”

Al deze dingen komen van satan. Ze komen van de zonde. Tenminste één persoon moet een zonde begaan opdat deze daden plaats hebben. Hij tracht altijd de mensen tot zonde aan te zetten. Waar er bij iemand een gebrek is aan liefde, beïnvloedt satan deze persoon.

In de moderne wereld geloven niet veel mensen dat satan bestaat. “Maar hij bestaat zeker,” zegt Mirjana. “Ik heb persoonlijke ervaringen met hem. satan is de kwaadste kracht als schepsel. Ontmoetingen met hem zijn angstaanjagend.”

In E.H. Svets boek beschrijft Mirjana het wachten op de Gezegende Moeder in uw kamer: "Ik knielde neer en had het kruisteken nog niet gemaakt, als er opeens een heldere lichtflits en de duivel verscheen ... schrikwekkend, bedreigend, en ik wist niet wat hij wou. Ik realiseerde me dat ik verzwakte en dat ik flauw viel. Als ik bijkwam stond hij daar nog steeds, lachend. Het scheen dat hij me een vreemde soort sterkte gaf zodat ik hem bijna aanvaardde. Hij vertelde me dat ik erg mooi en zeer gelukkig zou zijn enz... Hoe dan ook, ik zou de Gezegende Moeder niet nodig hebben, zei hij en ook geen behoefte aan geloof. "Ze heeft jou niets anders gebracht dan lijden en moeilijkheden," zei hij. Maar hij zou me alles en veel mooiers geven, om het even wat ik wil. Dan zei iets in mij ... ik weet niet wat, of het iets bewust was of iets in mijn ziel: "Neen! Neen! Neen." Dan begon ik te schudden en voelde me vreselijk slecht. Dan verdween hij, en de Gezegende Moeder verscheen. Toen ze verscheen, kwam mijn sterkte terug ... alsof ze dat in mij herstelde. Ik voelde mij terug normaal. De Gezegende Moeder zei me: "dat was een verleiding, maar het zal je niet meer gebeuren."

“Die ervaring was schrikwekkend. Ik wil er liever niet meer aan denken,” zegt Mirjana zelf.

Wordt vervolgd …

We kunnen ook nog het volgende doen: We zouden altijd iets moeten dragen dat gezegend is, satan haat gezegende voorwerpen, speciaal kruisen en schapulieren/medailles. De Heilige Moeder zegt dat we gezegende voorwerpen op ons lichaam moeten dragen als bescherming tegen het kwade, vertelt Marija. Het Heilig Scapulier dragen is dus zeker goed.

Als we zondigen, kwetsen en pijnigen we God ... maar we vernietigen onszelf. We vernietigen onze vrede en vreugde. We worden verdrietig of kwaad. Het doet de Gezegende Moeder pijn als we zondigen, omdat Ze weet hoe erg de zonde onszelf kwetst. Ze houdt zo veel van ons dat haar pijn zeer erg is, als ze ziet dat onze zonden ons zo kwetsen.

Alleen God kan ons vergeven. We kunnen biechten, maar elke biecht betekent dat we de bedoeling hebben die zonde niet meer te begaan en ons leven te beteren.

Dus als we biechten moeten we een belofte maken dat we niet meer zullen zondigen. Die belofte is noodzakelijk. En we moeten ons hart volledig openen als we te biechten gaan. Sommigen belijden maar de helft van de zonden en verzwijgen de rest. Maar dat is geen biecht. We moeten alles bekennen als we te biechten gaan.

Wordt vervolgd …

Wat moeten de mensen doen die niet in de biecht geloven? Voor deze mensen moeten wij bidden, omdat woorden hen niet kunnen helpen. We kunnen hen dat niet uitleggen. We kunnen enkel bidden en door onze gebeden kunnen ze dichter bij ons komen en geloven.

Door geloof weten we dat er geen toeval bestaat. De Gezegende Moeder zei dat geloof een groot geschenk is dat God ons geeft. Elke dag moeten we bidden opdat ons geloof zou groeien. Het belangrijkste dat we nu kunnen doen is daarvan aan de mensen getuigen door ons voorbeeld, door wat we doen en hoe we ze liefhebben.

Ivanka heeft, net als Vicka, de 10 geheimen ontvangen van Maria. Op de vraag wat zij ons zou aanraden, in het licht van haar kennis van de 10 geheimen, zegt zij: “Bid. Bid altijd. Tracht goede dingen te doen voor andere mensen. Leef de boodschappen na. Vraag de mensen ze alstublieft ernstig te nemen. Aanvaard alstublieft Gods geschenk aan ons. Doe alstublieft wat de Gezegende Moeder u vraagt. Dan zullen jullie grote vrede en vreugde bezitten op deze aarde, zelfs tijdens het lijden. Jullie zullen de hemel hebben voor de ganse eeuwigheid.”

Wordt vervolgd …

Sommige van de berichten van Medjugorje hebben betrekking op straffen voor de zonden van de wereld. De Gezegende Moeder vertelde dat er straffen zullen zijn voor de zonden van de wereld. De mensen moeten niet bevreesd zijn, niet als ze voorbereid zijn. Als we schrik hebben van zulke dingen, dan hebben we geen vertrouwen in God. Dergelijke angst komt niet van God. Dat kan alleen van satan komen die ons wil verstoren, zodat we ons sluiten voor God en niet in staat zijn te bidden. Met God kan je enkel vertrouwen hebben en sterkte om door elke moeilijkheid te geraken.

De beste voorbereiding is om elke dag te bidden, naar de Mis te gaan en de Bijbel te lezen. Met gebed en boetedoening kunnen de straffen substantieel worden verzacht. Ik kan enkel zeggen: Bereidt u voor. Voor de eeuwigheid zult u God danken dat je dat gedaan hebt.

De mensen die naar de Gezegende Moeder luisteren en hun leven veranderen en zich bekeren zullen het gemakkelijker hebben tijdens de straffen. Het is daarom dat we trachten de mensen te leiden tot bekering. We moeten mensen helpen te bekeren. We moeten hen voorbereiden voor de straffen. We helpen ze door de gebeden en de dingen die we doen. Alles wat we doen in Medjugorje is de mensen de juiste weg tonen om de boodschappen te beleven.

Wordt vervolgd …

Als we open staan voor de genade van de Heer, stopt ze nooit. Als je Gods genade niet wilt, zal ze stoppen voor jou.

Als het onophoudelijk teken in Medjugorje komt, zal het dan te laat zijn voor sommigen om zich te bekeren. Het voortdurend teken zal nog komen tijdens het leven van Vicka. Voor die mensen die momenteel onvoldoende echt geloven om zich te bekeren en willen wachten tot het permanent teken komt, zal het te laat zijn. De Gezegende Moeder zegt dat het daarom is dat God zo veel tijd geeft voor deze verschijningen, zodat allen tot bekering komen. Zij wil er zeker van zijn dat alle mensen deze gelegenheid hebben. Ze kan niet iemand helpen die niet wil veranderen, iemand die niet terug naar God wil, iemand die God niet op de eerste plaats zet. Als je dit nu niet doet, zal het te laat zijn.

Einde

Ja, er bestaat een hel [met een duisternis die de duisternis van onze ziel weerspiegelt]

Bron: Michael Brown

Verschenen in een vertaling van Henk

op www.bloggen.be/medjugorje

Als we de Hemel willen zien, vangen we de glimpen op van de pracht van de natuur rondom ons. Als we de hel willen zien, kunnen we die ook waarnemen: het is een woestenij. Denk aan een drooggelegde laagvlakte ... denk dieper na ... denk, natuurlijk, aan een duisternis [maar eveneens aan een helse gloed]. De hel is het tegengestelde van liefde en als je sterft dan zal het leven na de dood het licht of de duisternis in jou weerspiegelen.

Bestaat er een onderwereld?

Het is geen aangenaam onderwerp, maar door het te ontkennen brengt men de zielen in gevaar. Van de heiligen tot degenen die, via bijna-doodervaringen, een beeld hebben opgevangen van de eeuwigheid, kunnen we het volgende zeggen over de laagste niveaus: Het begint met een duisternis. Het eindigt niet met een tunnel. Het begint daar.

In sommige beschrijvingen is de hel iets als een kerker, een muffe, bevuilde, duivelachtige onderwereld waar de zielen gevangen zitten in "cellen" en achter gesloten tralies gepest worden door demonen.

Wordt vervolgd …

De Heilige Theresia van Avila zag dit ooit tijdens het gebed:

"Ik was opeens, zonder te weten hoe, zo dacht ik, terechtgekomen in de hel. Ik realiseerde me dat het de Wil van de Heer was dat ik de plaats zou zien, die ik door mijn zonden verdiende en die de duivels voor mij hadden voorbereid. Dit gebeurde in een zeer korte tijdsspanne, en zelfs al moest ik nog verschillende jaren leven, dit zou ik onmogelijk kunnen vergeten.

De ingang, dacht ik, geleek op een zeer lange nauwe doorgang, zoals een vuurhaard, zeer laag, donker en erg beperkt: de grond was precies vol water dat geleek op smerig, slechtriekend modder waarin boosaardige reptielen waren. Op het einde was er een lege plaats uit de wand gehouwen, zoals een kast en het was daar dat ik mezelf terug vond in gevangenschap. Maar het zicht van dit alles was nog aangenaam in vergelijking met wat ik daar voelde. Mijn gevoelens, denk ik, konden onmogelijk worden overdreven, ook kan niemand ze verstaan.

Ik voelde vuur in mijn ziel. Ik ben totaal onbekwaam om de aard ervan te beschrijven. Mijn lichamelijk lijden was zo ondraaglijk dat ik, alhoewel ik gedurende mijn leven de strengste vormen van lijden heb doorstaan. Het ergste om te verdragen, zoals de dokters zeggen, is zoiets als het verschrompelen van de zenuwen gedurende mijn verlamming. Op die pestplaats, waar ik volledig machteloos hoopte op comfort of gemak, kon ik onmogelijk zitten of liggen omdat er geen plaats voor was. Ik werd naar deze plaats gedreven die leek op een gat in de muur, en die muren die er zo vreselijk uitzagen, kwamen neer op mij en verstikten me."

Wordt vervolgd …

De hel is, net zoals het ons is aangeleerd, een plaats van kwelling. Het is de uitwendige uitdrukking van de haat. Brandende haat. Soms is er vuur. Slechter dan om het even wat is de volledige afwezigheid van de Heilige Geest. Het is iets dat we vormen van onszelf als we een hatelijk egoïstisch leven leiden of als we God verwerpen.

Het is ongelooflijk dat zelfs op het allerlaatste moment, in de overgang naar het hiernamaals, in de tunnel [als de ziel zich uiteindelijk realiseert dat het de dood overwint, sommigen zo arrogant zijn en vijandelijk en hatelijk, en Hem nog altijd weigeren en dus is de hel hun keuze]. Diegenen die zich niet behaaglijk voelen met God lonken naar de drabbigheid van de omgeving die overeen stemt met de smerigheid van hun karakter. Zulke zielen zijn niet zo veroordeeld tot de hel zoals hier geschetst.

Sommigen zeggen dat slechts een heel klein percentage van degene die een bijna-dood ervaring beleefden, ervaringen hebben van de hel. Anderen beweren dat het aantal hoger is maar dat bij de terugkeer hun verstand of bewustzijn dat blokkeert. Chirurgen hebben patiënten beschreven die op de operatietafel bezweken en gilden wanneer ze terug tot leven werden gewekt ... in paniek door wat ze hadden ondervonden.

Er is geen voedsel ... er is geen warmte.

Het is een duisternis.

Er zijn schepsels.

Verschillende soorten van duivels achtervolgen de veroordeelden met gelaatstrekken zoals deze van misvormde wezens. Hun enige genoegen is hun opgehoopte haat tegenover anderen en de Heilige Theresia zei dat de fascinatie slechter was dan de afrekening van "duivels die het vlees scheuren met hun tangen."

Wordt vervolgd …

We hoeven hier niet lang bij stil te staan. Angst is niet productief, en diegene die van God houden hebben geen reden om bang te zijn om naar het laagste van het traject te worden gestuurd, zoals Howard Storm beschrijft als "de zinkput van het universum."

Anderen beschrijven het vuur. Gedurende de fameuse verschijningen in Fatima zag de zieneres Lucia dos Santos ze als volgt: Demonen en zielen in menselijke vorm, zoals doorschijnende sintels, allemaal zwart gekleurd of bronsachtig van kleur, zwevend in een oppervlaktebrand, nu in de lucht gehouden door de vlammen die samen uitgestoten worden met grote rookwolken, nu terug vallen op beide kanten zoals vonken in een reusachtig vuur, zonder gewicht of harmonie, en tussen kreunen en krijsen van pijn en wanhoop. De demonen konden worden onderscheiden door hun angstaanjagende en afschuwelijke gelijkenis van vreeswekkende en onbekende dieren die allemaal zwart en doorschijnend waren.

"We konden de personen zien vooraleer ze in het vuur gingen, en dan konden we ze zien als ze uit het vuur kwamen," zeggen de zieners uit Medjugorje die het visioen over de hel hebben gezien. "Alvorens ze in het vuur gingen, geleken ze op normale mensen. Hoe meer ze tegen Gods wil zijn, hoe dieper ze in het vuur belanden, en hoe dieper zij gaan, hoe meer ze tekeer gaan tegen Hem. Als ze uit het vuur komen, hebben ze geen menselijke vorm meer. Ze zijn meer zoals groteske beesten, die hun gelijke op aarde niet kennen. Ook zagen ze een mooi meisje de vlammen binnengaan en als ze eruit kwam was ze "niet langer menselijk."

"Deze schepsels waren ooit mensen," zegt Dr. Howard Storm, de atheïst die op weg was via een wazige, nevelige doorgang vooraleer hij werd gered door Jezus.

Wordt vervolgd …

"De beste weg om hen te beschrijven is de denken aan de slechtst mogelijke persoon die je je kunt inbeelden, ontdaan van elk stukje gevoel. Sommigen schijnen anderen te vertellen wat ze moeten doen, maar ik had geen inzicht op de organisatie van die troep. Ze schenen niet te worden gecontroleerd of te worden begeleid door iemand. Kortweg, daar was een massa wezens die volledig werden gedreven door een teugelloze wreedheid. Ze hadden zeer lange scherpe vingernagels, en hun tanden waren langer dan normaal. Ik was voorheen nog nooit gebeten door een wezen. Het niveau van lawaai was ongehoord. Ontelbare mensen lachten, schreeuwden en beschimpten. In het midden van de drukte was ik het voorwerp van hun verlangen. Mijn doodsangst en kwelling was hun opwinding.

Hoe meer ik vocht, hoe groter hun opwinding. Ze speelden met mij net zoals een kat speelt met een muis. Elke nieuwe aanval op mij veroorzaakte een gejoel van huiveringwekkend gelach. Ik heb niet alles beschreven wat er gebeurde. Er zijn dingen die ik niet erg vind dat ik ze me niet meer herinner. In feite, veel van wat er voorviel was eenvoudigweg te walgelijk en te storend om te onthouden. Ik heb er jaren over gedaan om te trachten zoveel als mogelijk te verdringen. Na die ervaring, wanneer ik me deze details ook herinnerde, werd ik getraumatiseerd."

Een vrouwelijke atheïst die stierf tijdens haar werk vond zichzelf "omgeven van een geluid, zo luid en pijnlijk, dat het was alsof een reusachtige goederentrein rond haar hoofd draaide."

Wordt vervolgd …

"Op een diep niveau wist ik dat dit mijn ‘eeuwige’ toestand zou worden. Ik was me acuut bewust van een plaats van zo’n duisternis dat ik onmogelijk mijn hand, die ik juist voor mijn open ogen had geplaatst, kon zien.

Daar was geen enkele vorm van licht. Er was niets in deze duistere, luidruchtige, chaotische plaats dan alleen mijn gedachten en mezelf. Ik was alleen en in doodsangst maar ik had, hoe zou ik het noemen, uitgebreide kennis. Het was alsof ik alle mysteries van het universum begreep en wat we als belangrijk hier in dit leven beschouwen heeft geen belang in het grote schema van dingen. Ik voelde niemand in deze plaats dan alleen mezelf en ik wist dat ik hier gans de eeuwigheid alleen zou doorbrengen zonder vrede.

De vraag die mij bezig hield was: "Wat heb je ooit in je leven gedaan dat volledig onegoïstisch was?"

"Als ik aan deze vraag dacht, realiseerde ik me dat ik altijd had gehandeld om mezelf te behagen," herinnerde ze zich. "Ik had nooit een vriendelijk woord gezegd of een vriendelijke daad verricht die niet gemotiveerd was dan door eigenbelang."

De meesten onder ons hoeven daar geen schrik van te hebben. Maar we moeten de onvolmaakte dingen opruimen [voor het vagevuur zoniet ....].

In een onderzoek hadden twaalf procent van de personen die een bijna-door ervaring hadden gekend, dingen gezien die op de hel geleken, sommigen met modder en vuur. Eén daarvan was een man, Don Brubaker, die een hartaanval had en eerst in een vochtige, mistige tunnel viel waar hij een reusachtig gloeiende rode bal, bijna zoals een licht van de voorlampen van een trein, zag.

"Op dat moment, als de rode bal op mij afkwam, ondervond ik angst zoals nooit tevoren," schreef hij. "Als het naderde, besefte ik dat het een echt breed, griezelig rood oog was. Het stopte als het dicht bij mij kwam, en begon dan rond mij te kronkelen door de tunnel. Ik kon er nauwelijks naar kijken, die starende blik was zo doordringend."

Dat is de hel en dan, bijna overlappend, zijn er de lagere niveaus van het vagevuur. Dit is ook een plaats van duisternis, die zo erg lijkt op de hel dat de bijna-dood getuigen ze verwarren met de verwerping.

Er is, hoe dan ook, een belangrijk verschil: Hoe vreselijk het laagste niveau van het vagevuur is, de ziel is daar gered en zal ooit naar de hemel opstijgen.

Einde

Een opmerkelijke verjaardag …

Naar de fax van Zr. Emmanuel van 15 december 2009

Op internet circuleert er de laatste jaren een (ingebeelde) brief van het Kindje Jezus. Samengevat gaat het verhaal als volgt: Het Kindje Jezus is verheugd over alle liefdevolle voorbereidingen voor de verjaardag van Zijn geboorte die in de families plaatshebben.  Prachtige versieringen, kaarsen, schitterende slingers, versierde dennen, mooie geschenken, feestmalen, uitgelezen kleren, zachte melodieën en allerhande verrassingen. En zoveel mensen die uitgenodigd werden!  Wat Hem nog het meest verheugde, was dat de families, uit liefde voor Hem, zelfs in het klein de plaats van zijn geboorte hadden nagemaakt. De kleine stalletjes hielpen hen om zich nog beter deze gezegende dag te herinneren. En welk een toewijding bij al deze voorbereidingen!

De geschiedenis eindigt echter met een verschrikkelijke pijn in het hart!  In de kerstnacht, wanneer alles klaar is, houdt het Kind zich op voor de deur van de huizen, maar  … Het is, tot zijn grote verbazing, niet uitgenodigd !  Niemand denkt er aan Hem te vragen om binnen te komen!  Men gunt Hem zelfs geen blik. Hij is totaal miskend, zelfs misprezen.  Is het mogelijk dat ze zijn verjaardag zullen vieren zonder Hem?  Ja, Hij, degene wiens verjaardag ze vieren, blijft buiten staan in de koude, de eenzaamheid, de honger en de pijn. Hij was nochtans zo gelukkig om bij hen te kunnen komen. Hij had goddelijke geschenken voorbereid! De feestelijkheden gaan echter door zonder Hem…

Maria zegt ons vandaag : “Ik verlang dat mijn Zoon in u zou geboren worden. Welke vreugde voor Mij, als Moeder!”  Welke plaats zal het Kind Jezus bij ons hebben?  De eerste, de laatste, geen enkele?

Het kerstverhaal volgens Visie (ledenblad van ACV)

In Visie nr. 36 van 18 december 2009 staat een artikel met als titel: Kerstverhaal is pure protestsong. Auteur is Lieve Van den Bulck. Zij had een gesprek met Paul De Witte van de christelijke gemeenschap Jebron in Aalst.

Laten we dit artikel even onder de loupe nemen, maar dan vooral vanuit christelijk standpunt bekeken.

In de inleiding van het artikel merkt Paul De Witte op dat het kerstverhaal in wezen gaat over een rondzwervend koppel dat nergens onderdak vindt, en over een gebrek aan gastvrijheid. Althans, dat is wat hij dacht waar het over ging. Hij stelt echter meteen ook: “Natuurlijk zit er in het kerstverhaal een oproep tot gastvrijheid en solidariteit.” Jozef en Maria waren inderdaad op zoek naar onderdak, dat hen geweigerd werd. In die zin kan het kerstverhaal misschien ook wel op de actuele situatie van vluchtelingen en mensen zonder onderdak geprojecteerd worden. Maar er zit veel meer in het verhaal.

Het wezenlijke zit hem volgens mij hierin: Jozef en Maria zijn niet zomaar een rondzwervend koppel. Ze waren met een duidelijk doel onderweg, want ze moesten naar Betlehem om zich te laten registreren, omwille van de volkstelling die daar doorging. Bovendien is Maria zwanger, en niet van om het even wie. Zij was zwanger van Jezus, de mens geworden Zoon van God. Dààr zit de essentie van het hele kerstverhaal. Dat er van ons gastvrijheid en solidariteit wordt verwacht, vloeit voort uit deze religieuze betekenis van het verhaal.

Wordt vervolgd …

Er wordt in het artikel ook verwezen naar de verschillende kerstverhalen in het evangelie. Uiteraard hebben de evangelisten, Matteüs en Lucas, het kerstverhaal op een andere manier gebracht. Maar te stellen dat het kerstverhaal enkel een verhaal, ja zelfs een mythe is, waarin de auteurs hun visie op het leven van Jezus tot uiting laten komen, gaat volgens mij iets te ver. Er wordt zelfs getwijfeld aan de historische juistheid van het verhaal.

Wanneer we het kerstverhaal gaan afdoen als een ‘verhaal’, ja zelfs een ‘mythe’, zonder dat we naar het historische van deze feiten gaan kijken, is een misvatting. Het kerstverhaal gaat over waar gebeurde feiten. In die zin gaat het dus wel degelijk over historische feiten. Jezus is werkelijk geboren, nu meer dan 2000 jaar geleden. Kijken we maar naar wat de evangelisten vertellen. Hoe hadden zij dit verhaal kunnen schrijven, indien het niet berust op historische feiten? Matteüs was zelfs een volgeling van Jezus, en heeft Hem dus persoonlijk gekend.

Verder hebben we ook de visioenen van Anna Katharina Emmerich. Zij heeft het hele leven van Maria en Jezus, dus ook alle feiten rond de geboorte van Jezus, gezien zoals ze werkelijk gebeurd zijn. Het staat iedereen vrij om te geloven in visioenen of niet, maar ze bewijzen m.i. wel dat het hele kerstverhaal wel degelijk op ware feiten berust. De uitleg rond Kerstmis, besprekingen van de lezingen van die dag en het kerstverhaal zoals Anna Katharina Emmerich het heeft gezien, kan u trouwens terugvinden op het blog: www.bloggen.be/liturgisch_jaar.

Wordt vervolgd …

Deheer De Witte stelt verder dat we de kerstverhalen doorheen de geschiedenis te vaak gelezen hebben als religieuze verhalen, en dat het ook en vooral heel erg politiek-kritische verhalen zijn. De zaken op deze manier voorstellen, doet onrecht aan het kerstverhaal.

De essentie, het vertrekpunt van het verhaal, ligt juist in het religieuze. Je kan en mag deze betekenis er niet uit weghalen. Zoals ik al eerder stelde: Wat we er voor onszelf en ons leven uit halen, is net een gevolg van deze religieuze betekenis van het verhaal. Uiteraard moet dat dan ook in ons leven van elke dag tot uiting komen.

Ieder mens is geroepen om het kerstverhaal waar te maken. We mogen niet vergeten dat iedereen, in zijn of haar eigen situatie, het kerstverhaal werkelijkheid kan doen worden. We mogen er dus niet alleen een verhaal van maken dat enkel van politiek belang is, want dat is weer de verantwoordelijkheid doorschuiven op anderen, als een soort excuus om zelf niets meer te hoeven doen aan het verbeteren van de wereld.

In die zin heeft het kerstverhaal ook voor ons nog een betekenis. Je kan het misschien een symbolische betekenis noemen, maar dan één met grote gevolgen voor wie deze betekenis waar wil maken in zijn of haar eigen leven. Want als we aanvaarden dat Jezus de Zoon van God is, die voor ons mens geworden is, en we willen echt Zijn boodschap naleven, dan gaat het niet alleen om solidariteit met de armsten en om gastvrijheid. Het vraagt van ons een inzet in ons leven van elke dag, om dagelijks te leven naar de boodschap die Jezus ons bracht. Het goede doen voor onze naaste, dus ook voor mensen in ons eigen gezin en familie- en vriendenkring, het oplossen van onze problemen, proberen om overeen te komen met onze naasten, niet roddelen, niet oordelen, beoordelen en veroordelen, dagelijks gebed, vasten, eucharistie vieren, de sacramenten naleven en … ook die 10 geboden naleven. Dat is een hele opdracht, waarin je moet groeien. Je moet het je hele leven lang voor ogen houden en steeds opnieuw proberen na te leven, met vallen en opstaan. Alleen dan kan er echte vrede op aarde komen.

Wordt vervolgd …

We moeten ons dus elke dag opnieuw de vraag stellen: wat kan ik doen voor de mensen in mijn omgeving? We hoeven die omgeving vaak niet te ver te zoeken. Wat kunnen we concreet doen voor onze partner, onze kinderen, ouders, buren, vrienden, familie, …? Hoe leven we met hen samen? Hebben we nog echt tijd voor elkaar of ontlopen we elkaar en de problemen? Zoeken we ons geluk in het materiële, in sport, reizen en relaxatieweekends … of kunnen we ook eens genieten van gewoon een dag thuis, met de nodige aandacht voor elkaar, de nodige tijd voor een goed gesprek, …? Het gaat er dus niet om dat we alle problemen in de huidige maatschappij gaan afwimpelen met het excuus dat het de politici zijn die alles maar moeten oplossen. De basis van de maatschappij wordt gelegd in het gezin. De Heilige Familie – Jozef, Maria en Jezus – kunnen hierin een voorbeeld zijn voor ons.

Gelukkig zijn er nog veel mensen die vrijwillig, om niet, nog iets willen betekenen voor de mensen in hun omgeving, of in een organisatie. Zijn ook wij daartoe bereid: gratis werken om je naaste een plezier te doen. Of moet ook dat opbrengen – geld of wat dan ook ?

Jammer, dat wanneer er dan eens effectief iets gedaan wordt voor daklozen of armen, zoals het bieden van onderdak in koude weersomstandigheden als deze winter, er dan vanuit de politiek kritiek komt. Waarom moeten organisaties als het Rode Kruis bijna afgestraft worden voor wat ze voor hun medemens doen? Zo ver staan we dus met de politiek van tegenwoordig. Heeft het dan nog zin om op de politiek te wachten tot zij eindelijk iets doen? Daar sta je dan met het kerstverhaal, dat enkel politiek uitgelegd wordt en niet meer religieus onderbouwd is.

Al even jammer om in het nieuws het volgende te horen te krijgen : zoveel gebouwen in Brussel staan leeg. Een priester, die concreet iets wil doen voor de daklozen, gaat aan de eigenaars vragen of ze hun gebouw even ter beschikking willen stellen. Het antwoord is overal: neen. Zelfs het OCMW, dat ook een gebouw leeg staan heeft, zegt neen. Dit is niet de politiek, dit zijn gewone, concrete mensen, die leegstaande gebouwen in hun bezit hebben, die wel degelijk iets kunnen doen voor mensen in nood. Ze zeggen neen, ook wanneer een priester het vraagt. We moeten Jezus soms (leren) zien in de arme, de dakloze, … die om hulp komt vragen. Zeker in deze kersttijd is het jammer dat mensen liever aan zichzelf denken dan aan hun noodlijdende medemens. Het gaat dus niet altijd om de politiek die niets wil doen.

Wordt vervolgd …

Hoe plaatsen we het kerstverhaal in onze tijd? Laat ik eerst even aanhalen wat het artikel uit Visie hierover zegt. Er wordt verwezen naar Hitler, Pol Pot, Stalin en vele anderen die hun honger naar macht niet konden onderdrukken en gruwelijke gewelddaden pleegden. Oorlog, misbruik en onderdrukking zijn zaken die al de hele mensengeschiedenis door gebeuren. Ook in onze tijd worden nog op vele plaatsen oorlogen uitgevochten, waarin dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen. Ook hier kunnen we solidair zijn.

Een reactie die hier spontaan bij vele mensen naar boven komt, is: wat kunnen wij daar aan doen? Die oorlogen zijn zo ‘ver van ons bed’…

Mijn idee is dat de politiek zich te vaak ging bemoeien met andere landen, meestal omwille van geldgewin. Er was olie te vinden, diamant, goud, erts, steenkool, … wat dan ook … als het maar geld in het laadje bracht. Ik ben ervan overtuigd dat elk land op zich wel de mogelijkheid heeft om zijn eigen problemen op te lossen. En ik begrijp het verzet van die landen tegen de bemoeizucht van andere landen die er hun voordeel uit halen. Zijn wij zelf niet allemaal een beetje zo? Hoe reageren wij persoonlijk als we voelen dat iemand ons wil gaan gebruiken of misbruiken om er eigen voordeel uit te halen?

Ik zie het zo: mensen in de politiek zijn ook ooit klein geweest, zijn opgevoed in een bepaald gezin, een bepaald milieu, in een bepaalde school, ... Ze hebben er een levensvisie, waarden, … meegekregen. Zoals ieder mens hadden en hebben ook zij de keuze tussen goed en kwaad. Zijn zij niet de mensen die nu verder uitdragen wat ze vroeger hebben geleerd? Wat met de mensen die nu jong zijn, en opgevoed worden tot volwassenen, en die misschien later ook ooit in de politiek zullen stappen? En zelfs zonder de politiek: hoe staan velen nu in het leven?

Ik zie vele dingen rondom mij gebeuren, goed en kwaad. Er is veel lijden, en het zijn vaak diegenen die het goed bedoelen die lijden. Ik kan alleen maar vaststellen dat het met de wereld van vandaag zo ver is gekomen, omdat de religieuze basis vaak ontbreekt, om welke reden dan ook. Jammer dus, dat in het artikel uit Visie rond het kerstgebeuren, deze religieuze basis ook weer geminimaliseerd en weggeduwd wordt om van het kerstverhaal een louter politieke kwestie te maken. Er moet inderdaad iets veranderen in de wereld, ook in de politiek, maar dan wel uitgaand van het religieuze in het kerstverhaal. De grondhouding en oproep daarin is steeds: doe goed aan je medemens. Behandel je medemens zoals je zelf zou willen behandeld worden. En geef toe, wie wil er nu graag slecht behandeld worden? Niemand toch?

Maar opnieuw, ieder mens moet voor zichzelf uitmaken wat hij of zij kan doen. En vooral ook wat hij of zij wíl doen. We hebben altijd de keuze. En hoe ver we ook heen zijn in het kwade, er is steeds een weg terug, een weg terug naar het goede. Hopelijk kan ook de politiek hierin volgen.

Ik verwijs in dit verband graag ook nog even naar de tekst “Slechte ouders, slechte jeugd”. U zal wellicht de link kunnen leggen met wat daarin wordt gezegd en de commentaar op deze tekst.

Einde