|
Ze stoan in de polder, in uze schoane streke.
Ze stoan langs de grachten, ze stoan langs de beeke,
of ze stoan an de kant van de bilk, ten dienste van de beisten,
die ton kunnen scharten en 't is groate feiste.
Hoe simpel dattem ook mag zien, mé ze charme en gebreken,
hoe krom en scheif en zotgedroaid, je zie noait uutgekeken,
no da woender van de nateur, mé ze kroaken en ze spleten,
mé ze schorse heil gevlet, je kunt da noait vergeten.
j'is groene lik de bilk, j'is bruun lik d'eirde
en oe oeder dattie word, oe grodder is ze weirde.
In de wienter steken zunder koale takken noar den hemel,
mor in meie moe je kieken, tis ein en al gewemel.
Oe triestig da z'in de wienter ook zien, da zien ton echte dutsen,
zo schoane da z'in 't voarjoar zien, mé d'under groene mutsen.
D'eksters en de meirels, da zit ton overal tuschen
en 'k oaren nog andere babbeloars, 't zien uze franke muschen!
En zien de wilgen achter oenderd joar toch niet mee weird,
en zien ze verre upgeteird,
ton is under beloanienge de n'open heird!
In vlammen en in rook verdwienen ze deur de schouwe,
en al eur moaten langs de gracht zien in de rouwe.
Ze zien in stilte gekommen en zoender kloagen... vergoan,
en in alle weer en wiend toch bluven rechte stoan.
Da kunstwerk van Vloandren, mé ze voeten in 't woater,
kan zo vele verteln van vroeger en va loater.
Bedankt, scheive boom, gie ziet de keunienk van de grachten,
'k en vele meir van het of dak mochten verwachten.
Mé je knuusten en je spleten, je zie lik é roare droom,
mo toch bluuf j'in mn erte, voraltied de schonste boom!
(door Jozef Hoenraet)
24-11-2007 om 22:16 geschreven door tlissewegenartje 
|
.
.
.
.
.
