Deze namiddag nog een zeer interessante periode gehad inzake ons eindwerk. We zijn zeer veel nieuwe en goede verhalen tegengekomen en ook zeer goede statistieken die we gaan kunnen verwerken in ons eindwerk. Het klinkt misschien wreed en natuurlijk wens ik dit niemand toe maar het is goed dat er nu wat meer patiënten met brandwonden het ziekenhuis worden binnengebracht. Op die manier zal ons onderzoek/eindwerk een veel beter, ruimer en realistischer beeld geven over de prevalentie van brandwonden in Tanzania.
Later op de namiddag een man gezien waarbij ik met de wondzorg mocht assisteren. De man was gevallen met zijn moto en zijn bot steekt uit zijn arm. Dit ongeval is twee dagen geleden gebeurt, de man was naar een ander ziekenhuis gegaan en daar wouden ze eerst fotos nemen van de arm (ook al kan het kleinste kind weten dat wanneer het bot uit je arm steekt, dat je dan meteen geopereerd moet worden) alvorens er iets aan te doen. Nu heeft men deze man naar de bus gestuurd en hem gezegd naar een ander ziekenhuis te gaan om daar een ingreep te ondergaan. De arme man kan zelfs de bus nog niet betalen, laat staan dat hij zich een operatie zal kunnen veroorloven! Ik had echt medelijden met deze man en voelde op sommige momenten precies ook de pijn die hij leed.
Na deze patiënt was er een zesjarig jongetje binnengekomen wiens elleboog gebroken/gebarsten was, de dokters konden het zelf niet zo goed uitleggen. Dat kindje was enorm hard aan het huilen en had enorm veel pijn. Hier heeft men blijkbaar geen compassie en houdt men er totaal geen rekening mee of men nu een volwassen man is of een weerloos kindje. Het enige wat de ouders aan het zeggen waren is dat hij zich als een man moest gedragen en dat hij zijn tranen niet mocht tonen. Volgens mij hield de jongen zich zo ook al meer dan sterk genoeg, ik had volgens mij veel heftiger gereageerd moesten ze mij zo behandelen.
Gisteren met Palliative Care meegegaan. Dit is een soort van thuisverpleging waarbij men met een jeep mensen in ver afgelegen gebieden gaat bezoeken. Deze mensen hebben een ernstige ziekte (bijvoorbeeld keelkanker of borstkanker) of een aandoening(bijvoorbeeld een kindje met een ernstige mentale en fysieke handicap). Deze mensen kunnen zich geen vervoer naar het ziekenhuis veroorloven en kunnen ook geen hospitalisatie betalen. Men gaat deze personen dan medicijnen en voedsel geven. Wij hadden zelf wat suiker gekocht om aan de mensen te geven en ik had nog zeer veel lollies van thuis uit om uit te delen aan de kinderen. Ook al kan ik de mensen hun taal (op enkele basiswoorden na) niet spreken, toch is een glimlach op iemands gezicht iets universeels. Het doet zo veel deugd en het geeft je zo veel voldoening wanneer je een lach op het gezicht van iemand kan toveren, zeker bij dat van een kindje waarvan je weet dat zijn/haar toekomst er niet zo rooskleurig zal uitzien als dat van ons. Ook al is het maar iets kleins, toch heb ik hun dag met een snoepje kunnen goedmaken en daar doe ik het gewoonweg voor!
Ik deed thuisverpleging in België enorm graag, maar dit is totaal iets anders. De huizen, als je ze zo al kan noemen, zijn gewoonweg in zeer slechte staat. Men gebruikt kranten als behangpapier en vermits men geen lijm en dergelijke heeft om deze op te hangen, gebruikt men de uitwerpselen van de dieren om deze op te hangen. De geur die hier soms dan ook komt bij kijken is niet altijd even aangenaam. Ik heb al mijn zintuigen vandaag dan ook meer dan de kost kunnen geven.
Zoals reeds eerder gezegd blijven de mensen, desondanks al hun miserie zeer vriendelijk en ze zijn ook enorm dankbaar voor het minste. Ik heb hier dan ook al geleerd om te genieten van de kleinere dingen in het leven en leren tevreden zijn met wat je krijgt en niet steeds meer willen (niet aan hand aangeboden krijgen en toch een hele arm willen om het zo te zeggen ).
Het was een zeer interessante dag en ik heb weer wat extra (levens)ervaring verworven die niemand mij nog kan afnemen ;-) !
Na deze mentaal toch wel zware dag was het tijd voor wat ontspanning, alhoewel We hadden beloofd om voor onze Duitse overburen eens te koken en het moest er ooit van komen dus gisterenavond was het grote moment aangebroken. We gingen eerst lasagne maken, maar we hadden geen zin om te veel tijd in het koken te steken dus hadden we besloten om tortillas/tacos te maken. Het was de eerst keer dat we in ons leven voor meer dan twee personen moesten koken dus er kwam wel wat spanning bij kijken. Maar al de stress was voor niets nodig want de meisjes vonden het super lekker, althans dat zeiden ze toch en een dag later zijn ze nog steeds even gezond als ervoor dus ik durf wel te stellen dat onze kookavond meer dan geslaagd was. Ik ben van plan om dit thuis ook eens klaar te maken.
Tegen middernacht zijn we dan naar de stad getrokken naar het ViaVia-Café. Deze feestplaats is het beste op donderdagavond en ik moet zeggen, ik heb mij zeer goed geamuseerd^^! Zeer veel blanke vrijwilligers en reizigers dus leuk om andere mensen te leren kennen. Eindelijk nog eens enkele pintjes en cocktails kunnen drinken, in voelde me even terug in België. Rond half6 in de ochtend gaan slapen en om half 8 deze ochtend er terug uit om naar de mis te gaan. Het was volgens mij de langst mis ooit. Op sommige momenten had ik het echt moeilijk om mij ogen open te houden. Nu ga ik mee voor de wondzorg en hopelijk is er wat werk vandaag zodat ik zeker niet in slaap val. Hopelijk kan ik dit weekend wat slaap inhalen!
Gisteren met Palliative Care meegegaan. Dit is een soort van thuisverpleging waarbij men met een jeep mensen in ver afgelegen gebieden gaat bezoeken. Deze mensen hebben een ernstige ziekte (bijvoorbeeld keelkanker of borstkanker) of een aandoening(bijvoorbeeld een kindje met een ernstige mentale en fysieke handicap). Deze mensen kunnen zich geen vervoer naar het ziekenhuis veroorloven en kunnen ook geen hospitalisatie betalen. Men gaat deze personen dan medicijnen en voedsel geven. Wij hadden zelf wat suiker gekocht om aan de mensen te geven en ik had nog zeer veel lollies van thuis uit om uit te delen aan de kinderen. Ook al kan ik de mensen hun taal (op enkele basiswoorden na) niet spreken, toch is een glimlach op iemands gezicht iets universeels. Het doet zo veel deugd en het geeft je zo veel voldoening wanneer je een lach op het gezicht van iemand kan toveren, zeker bij dat van een kindje waarvan je weet dat zijn/haar toekomst er niet zo rooskleurig zal uitzien als dat van ons. Ook al is het maar iets kleins, toch heb ik hun dag met een snoepje kunnen goedmaken en daar doe ik het gewoonweg voor!
Ik deed thuisverpleging in België enorm graag, maar dit is totaal iets anders. De huizen, als je ze zo al kan noemen, zijn gewoonweg in zeer slechte staat. Men gebruikt kranten als behangpapier en vermits men geen lijm en dergelijke heeft om deze op te hangen, gebruikt men de uitwerpselen van de dieren om deze op te hangen. De geur die hier soms dan ook komt bij kijken is niet altijd even aangenaam. Ik heb al mijn zintuigen vandaag dan ook meer dan de kost kunnen geven.
Zoals reeds eerder gezegd blijven de mensen, desondanks al hun miserie zeer vriendelijk en ze zijn ook enorm dankbaar voor het minste. Ik heb hier dan ook al geleerd om te genieten van de kleinere dingen in het leven en leren tevreden zijn met wat je krijgt en niet steeds meer willen (niet aan hand aangeboden krijgen en toch een hele arm willen om het zo te zeggen ).
Het was een zeer interessante dag en ik heb weer wat extra (levens)ervaring verworven die niemand mij nog kan afnemen ;-) !
Na deze mentaal toch wel zware dag was het tijd voor wat ontspanning, alhoewel We hadden beloofd om voor onze Duitse overburen eens te koken en het moest er ooit van komen dus gisterenavond was het grote moment aangebroken. We gingen eerst lasagne maken, maar we hadden geen zin om te veel tijd in het koken te steken dus hadden we besloten om tortillas/tacos te maken. Het was de eerst keer dat we in ons leven voor meer dan twee personen moesten koken dus er kwam wel wat spanning bij kijken. Maar al de stress was voor niets nodig want de meisjes vonden het super lekker, althans dat zeiden ze toch en een dag later zijn ze nog steeds even gezond als ervoor dus ik durf wel te stellen dat onze kookavond meer dan geslaagd was. Ik ben van plan om dit thuis ook eens klaar te maken.
Tegen middernacht zijn we dan naar de stad getrokken naar het ViaVia-Café. Deze feestplaats is het beste op donderdagavond en ik moet zeggen, ik heb mij zeer goed geamuseerd^^! Zeer veel blanke vrijwilligers en reizigers dus leuk om andere mensen te leren kennen. Eindelijk nog eens enkele pintjes en cocktails kunnen drinken, in voelde me even terug in België. Rond half6 in de ochtend gaan slapen en om half 8 deze ochtend er terug uit om naar de mis te gaan. Het was volgens mij de langst mis ooit. Op sommige momenten had ik het echt moeilijk om mij ogen open te houden. Nu ga ik mee voor de wondzorg en hopelijk is er wat werk vandaag zodat ik zeker niet in slaap val. Hopelijk kan ik dit weekend wat slaap inhalen!
Vandaag naar KCMC gegaan. Dit is het grootste ziekenhuis hier in omstreken. Mensen waarbij de wonden of de aandoeningen te erg zijn worden allemaal naar dit ziekenhuis overgebracht. We zijn daar naartoe gegaan om extra voorbeelden te verkrijgen over brandwonden inzake ons eindwerk.
Nu ik het plaatselijke ziekenhuis waar ik de voorbije weken gewerkt heb al gewoon ben moet ik zeggen dat ik best wel onder de indruk was van de omvang van dit grote ziekenhuis. Het was eigenlijk al een dorpje op zich. Het ziekenhuis telde zeer veel kamer (vaak plaats voor ruim 12 patiënten) en toch lagen er nog enorm veel patiënten in de gangen op kleine veldbedjes die men in het leger gebruikt. Vrij veel brandwondenpatiënten gezien, waaronder veel bij jonge kindjes. Ik moet zeggen, ik kan vrij goed tegen vuile wonden, maar wanneer je een kindje (laat staan een hele kamer vol met kindjes) hulpeloos in de kamer ziet liggen, dan breekt mijn hart wel even. Ik wens echt op sommige momenten dat ik geld te veel heb en dat ik iedereen zou kunnen helpen! Ik kreeg op momenten echt de krop in de keel toen ik zag dat alle kindjes, desondanks alle miserie en armoede, toch nog de moed hebben om te blijven lachen. Je kan ze wel eens een knuffel of een snoepje geven, maar dat maakt het allemaal nog harder als je ze moet achterlaten.
Woensdag 22/02/2012:
Sinds gisteren is er een brandwondenpatiënt in ons ziekenhuis toegekomen. Deze vrouw (28 jaar en dus in de fleur van haar leven) heeft enorm grote brandwonden opgelopen tijdens het koken. Ze is recht op haar stoof en op het vuur gevallen met haar borsten, arm en been. De vrouw was tijdens de wondzorg enorm veel pijn aan het lijden, echt afschuwelijk om hier hulpeloos naar te kijken. De vrouw probeerde echt haar emoties onder controle te houden, maar de pijn was ondraaglijk. Echt jammer dat men niet het juiste materiaal heeft om deze te behandelen. Je weet gewoon dat ze hoogstwaarschijnlijk infecties zal oplopen en je kan er gewoon niets aan doen, echt afschuwelijk!
Nu ga ik een beetje aan mijn eindwerk werken in de zon en deze namiddag ga ik terug voor hopelijk weer enkele nieuwe technieken aan te leren.
Net terug van een vierdaagse safari. Hier zijn gewoon geen woorden voor, ik kan nog zo veel fotos nemen als ik wil maar dit moet je gewoonweg met je eigen ogen gezien hebben. Het was schitterend!!! Super goede gids, lekker (en veel) eten en de dieren + het uitzicht = FANTASTISCH!
Normaal gezien gingen we met twee Nederlandse meisjes, maar uiteindelijk zaten we bij twee studenten dokters afkomstig van Engeland, die net zoals ons (normaal gezien) in juni afstuderen en twee Amerikaanse meisjes. Deze laatste twee konden in het begin geen twee minuten zwijgen, echt om volledig zot van te worden. Gelukkig hadden ze naast het verstand van een klein kind ook de slaap van een klein kind nodig en dus hebben we ze praktisch niet gehoord tijdens de safari. Al een geluk want anders had ik de leeuwen wel een extra feestmaaltijd bezorgd als er geen getuigen waren ;).
De eerste dag zijn we naar Lake Manyara gegaan. Super mooi meer, fenomenaal uitzicht en zeer veel prachtige dieren die ik voor de eerste keer in het wild zag. Je werd er met momenten echt stil van als je door de wondermooie natuur aan het rijden was! Ook de jeep was de max, het dak ging open zodat je voor de volle 100% van het uitzicht kon genieten.
(BTW: alle fotos en filmpjes à meer dan 1100 in totaal volgen zodra ik in ons warm landje gearriveerd ben).
Daar blijven overnachten in een tentje. Er is niks zo zalig als je buiten, bij zonsopgang, klaar te maken en op te frissen voor een nieuwe dag vol avontuur.
De tweede en derde dag zijn we naar Serengeti gegaan. Het was een hele eind rijden, een zeer moeilijk berijdbare weg (zeker niet voor een gevoelige maag), maar het was het zeker meer dan de moeite waard!
De nacht was ook zeer spannend. Er liepen hyenas langs onze tent en dus naar toilet gaan kon ik die nacht wel vergeten.
De laatste dag zijn we naar Ngorongoro gegaan. Dit is een enorme krater waar de dieren in leven. Ik heb nog nooit in mijn leven zo veel wilde dieren bij elkaar gezien. Ik kwam op bepaalde momenten zelfs ogen tekort om alles te kunnen bewonderen. Tijdens de avond wou ik in het kamp gaan douchen toen ik plots iets zag bewegen in de hoge struiken.Toen ik wat dichter kwam zag ik dat het een olifant was die van een boom aan het eten was. Later op de avond kwam het dier zelfs uit een grote container met water drinken vlak naast onze toiletten en eetplaats. Prachtig gewoon maar tegelijkertijd ook wel heel spannend!
Kort samengevat: het was een zalige vierdaagse! Zeker en vast ooit voor herhaling vatbaar en een echte aanrader voor iedereen!
Kort lijstje van de dieren die ik allemaal gezien heb (en dan vergeet ik er waarschijnlijk nog wel een paar): leeuwen, apen (voornamelijk bavianen), giraffen, olifanten, buffels, impalas, nijlpaarden, pelikanen, kadavers van zebras en een antilope door een jachtluipaard gedaan à zo kunnen ze dit tijdens de dag bewaren en kunnen andere dieren er niet mee gaan lopen), zebras, wrattenzwijnen, hagedissen, gnoes, dromedarissen, struisvogels, gazellen, arend, jachtluipaard, hyenas, krokodillen, begin van een bevalling van een zebra, een neushoorn,
Nieuwe werkweek:
Terug begonnen aan een nieuwe werkweek na deze schitterende safari. Het was terug even wennen om van echte prachtige momenten terug te keren naar een wereld van pijn en lijd (maar op sommige afdelingen ook geluk natuurlijk!) van de mensen te komen.
De voormiddag was zeer rustig, desondanks dat het na een weekend was (de mensen denken soms dat het ziekenhuis sluit in het weekend en daarom komen ze niet of ze gebruiken in het weekend hun geld voor voedsel).
De namiddag was dan wel een zeer boeiende, interessante en zeer leerrijke periode. Ik heb zeer veel nieuwe technieken kunnen uitvoeren.
Eerste mee de ronde gedaan voor wondzorg op de mannenafdeling. De wondzorg die ik ging doen leek zeer normaal te verlopen tot ik aan de wonde ter hoogte van de voet begon. Ik was vergeten dat het de man was met een openbeenbreuk. Terwijl de verzorgster het been wou opheffen zodat ik goed aan de wonde kon ging het been effectief omhoog, maar bleef de voet op het bed liggen. Gelukkig is mijn maag weer helemaal de oude en kon ik vlotjes de rest van de wondzorg verder zetten. Ik blijf er van verschieten hoe sterk de mensen hier kunnen zijn!
Vervolgens naar de wondzorgkamer gegaan waar een 18-jarige jongen op de dokter zat te wachten. De man jongeman was de dag ervoor op zijn pols gevallen en had hierdoor een dislocatie ter hoogte van zijn pols. Zijn pols maakte een soort van S-vorm. Eens de dokter gearriveerd heeft men de jonge onder lichte volledige narcose gebracht (valium) en gaf hij mij de opdracht hem te assisteren. Hij had de jongen zijn hand vast en ik de rest van zijn arm en op zijn teken moesten we tegelijkertijd zo hard als we konden trekken. Ik moet zeggen, get was een raar/voor maar ook een opluchtend gevoel toen ik zijn pols op de juiste plaats hoorde kraken.
Tegen het einde van mijn werkdag kwam er een oude man binnen wiens gips ter hoogte van zijn been verwijdert mocht worden. Ik kreeg de kans om dit te doen en heb dat dan ook met veel plezier gedaan. Ook al wist ik dat ik de man met deze zaag geen pijn kon doen, toch maakte de zaag zon enorm geluid dat ik sowieso wat voorzichtiger was. Maar ik heb de gips (van de voet tot aan de lies) succesvol en pijnloos kunnen verwijderen.
Deze week gaan we ook eens een dag naar een ander en groter ziekenhuis om daar een dagje mee te draaien op een brandwondeneenheid. We hopen daar extra materiaal en informatie te verzamelen inzake ons eindwerk rond de behandeling van brandwonden in Tanzania en België.
Één deze dagen gaan we ook eens naar een meer dat gekend staat voor enkele slangen. Ik heb hier in Afrika al zo veel prachtige dieren gezien, maar een slang zien zou het plaatsje toch compleet maken! Anders gaan we sowieso naar een slangenpark gaan niet zo ver van het ziekenhuis.
Safari was FANTASTISCH!!! Omdat ik nu bijna geen elektriciteit heb en de laptop zo goed als "plat" is ga ik één deze zo snel mogelijk mijn verslag en hopelijk ook enkele foto's en filmpjes hiervan online zetten!
Ik ben De Vos Thomas, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Voske.
Ik ben een man en woon in Buggenhout (Belgie) en mijn beroep is Student verpleegkunde.
Ik ben geboren op 09/07/1991 en ben nu dus 33 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: (Zaal)voetbal, fitness, stapke in de wereld zetten....
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
