Telkens wanneer ik denk dat ik het ergste heb gezien dat kan gebeuren, blijft het ziekenhuis mij verbazen. Vandaag ging ik een verpleger helpen bij een “standaard” doorligwonde. Zo’n wonde heb ik nog nooit gezien. De oudere man had er één op zijn linker zij, rechter zij en op de stuit. De wonde was zo diep dat je het bot zelfs bloot zag liggen. Echt aangenaam was dit niet om naar te kijken (zeker de geur niet die er dan nog eens bijkomt). Daarna zijn doorligwonde op linker kuit verzorgd. Daar waren de ligamenten volledig zichtbaar en er was een soort van tunnel in de wonde van zo’n 7 centimeters lang.

Daarna naar de wondzorg kamer gegaan. Daar heb ik de arts geassisteerd met een kleine operatie bij een jongere vrouw. Deze was tegen een doorn gelopen en ze had deze nooit uit haar been gehaald. Nu hebben ze deze er eindelijk kunnen uithalen. Ik moest vooral helpen het bloed deppen, helpen bij de hechtingen en met behulp van tangen/klemmen moest ik de wonde zo goed mogelijk openhouden. Dit was een zeer aangename ervaring om te doen!

11-02-2012 om 11:48 geschreven door Sven en Thomas  

Eergisteren hebben de drie Deense meisjes voor ons gekookt. Ik heb wel wat geholpen met het snijden van de groenten, maar verder ging mijn kennis over koken ook niet meteen. Ik denk dat wij voornamelijk in de toekomst de afwas zullen doen en dat zij zullen koken. Dit lijkt ons het veiligste voor iedereen!

Gisteren (9/2/2012) waren ik en Sven uitgenodigd door de Duitse meisjes om bij hun te gaan eten. Natuurlijk slaan we zo’n uitnodiging nooit af. Maar nu moeten we ze ook eens terug vragen natuurlijk. Enige suggesties voor een eenvoudig gerecht, maar om toch wat indruk achter te laten zijn steeds welkom!

Morgen staat er een namiddagje zwemmen gepland met de Deensen meisjes^^!

PS: iemand was vergeten de kraan van het water toe te zetten omdat er toch geen water uitkwam. maar blijkbaar hadden we vanaf deze nacht terug water en het water was enorm snel beginnen stromen met als gevolg dat heel de badkamer, living en onze kamer tot aan onze enkels onder water stond! Om 4u in de ochtend hebben we dus al heel het huis kunnen kuisen (als wij geen voorbeeldige zonen zijn :P)

10-02-2012 om 09:41 geschreven door Sven en Thomas  

Vandaag was het een hele kalme dag. Het is woensdag en op deze dag is het markt op enkele kilometers van het ziekenhuis. De meeste mensen besteden vandaag meer hun geld aan voedsel en drank in plaats van aan het ziekenhuis. Vandaag dus niet zo veel meegemaakt, enkel heb ik gezien hoe men de draadjes verwijdert bij een wonde van een geamputeerde vinger. Dit is niet zo aangenaam om te zien. Zonder enige pijnstilling knipt meen één knoopjes door en dan probeert men in een “slag” de draadjes uit de vinger te trekken. Dit zag er mij zeer pijnlijk uit (en dat was het ook!). gelukkig was er een Amerikaanse verpleegkundige die het werk overnam en alles op een iets meer mensvriendelijke manier kon uitvoeren.

In de namiddag naar die grote markt geweest. Het was enorm warm en zo veel mensen heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Gelukkig hadden we geen gsm of zo bij ons want zakkenrollers zijn hier nooit ver weg. In het afkomen nog wat inkopen gedaan voor ons avondmaal (en voor mij enkele pintjes). We zijn terug naar het ziekenhuis gekomen met een moto. Dit was super zalig, deed mij terug aan vroeger denken wanneer ik achteraan op de moto van mijn papa zat! Wel gevaarlijk zonder enige bescherming maar we zijn er heelhuids van afgekomen. Moesten mijn ouders dit lezen: “Ik zal dit nooit meer doen ;) “!

Nu ook al 24uur geen water, zelfs niet in het ziekenhuis dus gaan ik en Sven af en toe de bergen in met emmers om deze dan te vullen met water!!

09-02-2012 om 14:20 geschreven door Sven en Thomas  

Vandaag een dag van extremen (geluk en ongeluk). Eerst een jonge man gezien van rond de 25 jaar die gevallen was met de moto en op één of andere manier met zijn hand in het wiel geraakt was. Men had zeer weinig middelen om de pijn te bestrijden en men heeft zo dan maar zijn vinger moeten afzetten. Ik kan vrij goed tegen bloed en wonden, maar dit zag er toch enorm pijnlijk uit. De man was natuurlijk zeer ongelukkig en ziet zijn toekomst nu minder goed verlopen want het was een jonge man die waarschijnlijk vooral met de handen werkt dus hopelijk zal hij toch nog geld kunnen verdienen.

Nog geen 30 minuten na deze vreselijke gebeurtenis werd ik geroepen voor een keizersnede te assisteren. Eens aangekomen bleek dat het kindje toch goed was gaan liggen en kon er een natuurlijke bevalling plaatsvinden. Eventjes was er ontrust omdat de navelstreng rond de nek zal verwikkeld, maar alles is goed gekomen en het is een gezonde (vrij zware) jongen geworden!!!

07-02-2012 om 18:05 geschreven door Sven en Thomas  

Dag1:

Zeer vroeg moeten opstaan (1u30). Dit is zeker niet van mijn gewoonte. Normaal gezien kom ik nu nog niet thuis van een nachtje stappen of na een voetbaltraining. Tegen 2uur vertrokken richting de luchthaven. Tot 4uur hebben we spannend zitten afwachten of het vliegtuig wel zou vertrekken (door die onnozele stakingen die gepland waren!). alles is uiteindelijk toch doorgegaan en alles is zeer vlot verlopen. Eerst richting Amsterdam en vervolgens vanuit Schiphol naar de beruchte Kilimanjaro. Het was een enorm groot en prachtig vliegtuig en de hostesses mochten er ook wel zijn ^^.

We zijn om 20u35 plaatselijke tijd geland in Tanzania en het was nog steeds 28°. Er was wel zeer veel wind en zand dat in het rond vloog. Daar hebben we ons visum genomen en stond Tanya ons op te wachten. De eerste nacht hebben we moeten overnachten in een soort van bed-and-breakfast omdat de weg die we moesten nemen te gevaarlijk was tijdens de nacht.

Dag2:

Toch wat uitgeslapen na onze lange vlucht. Tegen 10uur waren we gaan ontbijten en het was 38° in de schaduw en zo’n 44° in de zon. Dit is toch even aanpassen. Beide onze nek zagen snel rood. Gelukkig hadden de ouders zonnecrème in de valies gestoken ;) .

Vervolgens naar ons verblijf gegaan, deze ligt op zo’n 50 meter van het ziekenhuis dus moeten we zeker niet te vroeg opstaan om naar onze stage tegen 8u10 te gaan.

In de namiddag wat inkomen gedaan (de hemel ging even open toen ik alle geïmporteerde dranken mooi naast elkaar zag staan, namelijk Malibu, wodka,…). Dan zijn we ook nog een simkaart gaan halen, deze is veel goedkoper dan onze gewonde simkaart te gebruiken.

Tegen de avond eerste keer zelf gekookt (Tagliatelle met saus). We hebben meer werk gehad om alles te steriliseren want van hygiëne is hier weinig tot geen sprake. Eventjes geluk gehad toen in wat kokend water richting het gezicht zag komen, maar dat had dan meteen een mooi verhaal geweest rond ons eindwerk over brandwonden. Net op het punt wanneer het water aan het koken was viel de elektriciteit uit (alles is echt pikkedonker vanaf 7uur). Dus moesten we eerst op zoek naar onze zaklantaarn om verder te kunnen gaan met de bereiding van onze feestmaaltijd. Om voor de eerste keer zelf “gekookt” te hebben moet ik zeggen dat het veel erger had gekund. Vanaf morgen onze eerste ontmoeting met het ziekenhuis. (P.S. in een huisje voor ons zitten drie leuke Duitse meisjes, een mens kan ergere dingen in het leven meemaken in het buitenland).

Dag3:

Deze dag is niet zo schitterend begonnen. ’s Nachts opgestaan en enorm beginnen overgeven. Diarree is ook komen aankloppen. Ik heb de briefing op stage nog meegedaan, maar tegen 10uur ging het niet meer en ben ik bijna hele dag in mijn bed blijven liggen. Al meer dan 24uur niets meer gegeten, dat is zeker niet van mijn gewoonte. Men had dit wel op voorhand al eens voorspeld dat dit eens kon gebeuren. Sven heeft wel het geluk al gehad een bevalling (keizersnede) mee te maken. Ik probeer zo veel mogelijk vocht op te nemen (wat zeker niet makkelijk is) want ziek zijn en veel vocht verliezen is een combinatie die ik niemand toewens!

Tegen de avond zijn ik en Sven toch eens een klein bergje gaan beklimmen achter ons huis en hebben al prachtige foto’s kunnen nemen. Ook wordt er gevoetbald net naast ons huis, jammer dat ik problemen heb met mijn knie want de drang is groot om ook eens een balletje te trappen.

Dag4:

Na 48uur niets meer gegeten te hebben (enkel een potje rijstpap dat ik had meegenomen van thuis uit) gaat het nu toch al wat beter. Vandaag had ik echt te maken met de zogenaamde cultuurshock. Gelukkig kon een telefoontje naar het thuisfront toch voor enige beterschap zorgen.

Dingen die je hier op stage ziet maak je volgens mijn in Europa niet meer mee. Nu pas blijkt hoe hard patiënten in België kunnen zagen voor het minste. Hier wordt soms het vel van de patiënten er letterlijk afgescheurd/afgetrokken zonder enige verdoving. Deze mensen hoor je nooit klagen. Hier ligt een man al drie maanden met een openbeenbreuk. Deze mens krijgt niets van pijnstilling of verdoving en het bot steekt echt uit het been. Men verzorgt dit met een beetje steriel water en een droog kompress. Op de afdeling van de kindjes plaatst men vaan een IV-naald in het hoofdje. Dit is zeer hard om te zien!!!

’s Avonds een klein “bergje” beklommen (ongeveer 300 meter de hoogte in) om de zinnen wat te kunnen verzetten. Nu net gedaan met spaghetti te maken, hopelijk kan mijn maag dit houden. Het is wel jammer dat er veel eten verloren gaat want met deze extreme temperaturen heb je niet echt veel honger en zin om te eten.

P.S. : We hebben ook een klein huisdiertje, een wit katje. Deze was het blijkbaar gewoon om gevoed te worden door de vrijwilligers die in dit huis verblijven dus heb ik die gewoonte ook maar voortgezet. Ik heb een beetje melk in een potje gedaan en kreeg veel liefde tegen mijn been terug.

Dag5:

Gisterenavond hoorden we rare geluiden in het woud rondom ons huisje. Iets later kwam dat geluid naar ons raam en muren toe. Na ons de volgende dag geïnformeerd te hebben blijken dit een soort van kleine aapjes te zijn die proberen binnen te komen, mogelijk op zoek naar voedsel.

Nu de ziekte zo goed als volledig voorbij is en de maar weer volledig in orde in de mate van het mogelijk met deze warme temperaturen ben ik gestoken/gebeten door mogelijks één of andere spin. Waarschijnlijk is dit gekomen wanneer we wandelden door hoog gras. Ik heb vrij veel uitslag op mijn bovenbeen. Gelukkig had ik van thuis uit een mooie huisapotheek op zak gekregen.

Vandaag was volgens mij als verpleegkundige één van de meest memorabele momenten uit mijn leven/carrière denk ik.

• Eerst hebben we een vrij jonge vrouw gezien met een wonde van minstens 5cm diep en zo’n 10cm lang. Deze is ontstaan door het weghalen van een tumor als ik het goed verstaan heb. Deze wonde groeit maar niet toe en deze vrouw moet echt ijzersterk zijn om zo’n behandeling aan te kunnen. De wonde leek op die van een keizersnede, maar in dit geval maakten men geen gebruikt van enige verdoving. Men vult deze wonde gewoon met enkele “steriele” kompressen.
• Dan zijn we een man tegengekomen wiens vingertop is geamputeerd. Deze vinger zag er echt niet mooi uit. Het verband plakte helemaal in de wonde, gelukkig had ik vandaag nog niet veel gegeten.
• Als kers op de taart hebben Sven en ik maar liefst drie keizersneden mogen meemaken. De eerste heeft Sven geassisteerd, bij de laatste was het mijn beurt.  Assistentie betekende in dit geval het aangeven van materiaal, constant wegzuigen van bloed, afklemmen langs twee kanten van de navelstreng en deze vervolgens doorknippen en als laatste de chirurg assisteren met het hechten (dit gebeurde in 3 lagen).

Bij mij verloor de moeder zeer veel bloed, het leek echt op een soort van fontein. Ik denk dat er een slagader was geraakt. Zo veel bloed had ik nog nooit gezien, laat staan dat ik er rustig moest bij blijven en zo snel mogelijk zelf de bloeding moest helpen stelpen. Even vreesde ik ervoor dat het kindje een weesje zou geworden zijn. Gelukkig is alles in orde gekomen, ging de moeder extra bloed krijgen.

Morgen gaan we de stad Arusha eens leren kennen en zondag gaan we normaal gezien gaan zwemmen. Ik vind het een zeer leuke stage met Sven. De mensen hier zijn onvoorstelbaar vriendelijk. Kunnen wij als Europeanen nog een voorbeeld aan nemen volgens mij. Toch is het mentaal, althans voor mij toch, enorm zwaar. De manier waarop deze mensen leven, hoe ze verzorgd worden met de weinige middelen, hoe arm ze zijn valt mij enorm zwaar. Gelukkig ben ik hier niet alleen. Je krijgt heel veel liefde terug van de mensen, maar toch twijfel ik af en toe of 6 weken wel lukt (het zou in ieder geval, op dit moment dan toch, meer dan genoeg zijn).

Ik en Sven zijn eer ook al zo goed als zeker van om iets mee te helpen organiseren want deze mensen kunnen iedere cent meer dan goed gebruiken!!!

Dag6:

Eerste dag van ons allereerste weekend hier in Tanzania! Sinds gisteren hebben we ons opgegeven als een soort van wachtdienst. Wanneer we vrij zijn/beschikbaar zijn ’s nachts of in het weekend, dan kan men ons steeds oproepen om te komen assisteren bij voornamelijk keizersneden, of andere ingrepen. We wonen op 50 meter van het ziekenhuis dus kunnen er in dringende situaties steeds snel bij zijn.

Vandaag is Tanya ons komen halen voor een dagje naar de stad, Arusha, te gaan. Leuke stad om in rond te lopen, maar bij zo’n 45° was het toch wel puffen. Gelukkig ben ik toch niet verbrand.

Eerst hebben we vrij lang moeten aanschuiven om een stick te kunnen bemachtigen om hier op het internet te kunnen. Dan pizza gegeten en inkopen gaan doen. Ik moet zeggen, twee gasten van 20 jaar die inkopen gaan doen, er bestaan betere combinaties hoor.

Het bereik van het internet is hier zeer slecht. We moeten ons al buiten gaan zetten in het woud om wat bereik te hebben. In het donker is dit alles behalve aangenaam natuurlijk.

Dag afgesloten met een mooie wandeling. Veel water blijven drinken is en blijft hier de boodschap. Ik mis toch wel die lekkere frisse pintjes uit ons Belgenlandje! Nu aan het genieten van de zonsondergang, dan iets eten, “wassen”, filmpje zien om de zinnen wat te verzetten en in plaats van onder het wil, onder het muskietennet gaan liggen.

Dag7:

Het is zondag voor iedereen dus hebben we een beetje uitgeslapen. Ik ben het terrein al eens gaan verkennen op bereik om zo hopelijk een goed plaatsje te vinden om deze avond eens te chatten. De zak staat al klaar om straks eens te gaan zwemmen. Ons huisdier zat hier ook al te wachten op haar dagelijkse portie melk.

Deze nacht wel veel rare geluiden gehoord in het woud rond ons huis. Plots wakker geschrokken door het “gebrul” van één of ander beest. Het leek op het geluid van een kat, maar daar tien keer zo krachtig, waarschijnlijk één of ander katachtig wezen dat hier wel vaker voorkomt in de jungle/woud aan ons huis. Sven is ook nog wakker geworden van aapjes die op onze zolder zaten, maar daar ben ik gewoon doorgeslapen.

Dag8:

Gisteren gaan zwemmen, dit was heel leuk. Fijn om eens wat afkoeling te hebben met dit warme weer. Het wel beginnen regenen dus zijn vroeger dan verwacht uit het zwembad moeten gaan. Er zijn drie Deense meisjes (studentes vroedkunde) aangekomen in ons gasthuis. Deze zijn zeer vriendelijk, ze hadden eerst geen kamer dus hebben wij ze zo veel mogelijk hulp aangeboden als we konden ( ge kent ons hé ^^). Ook nog twee kleine aapjes gezien in de boom waar we onder zater terwijl we met het thuisfront aan het skypen waren.

Vandaag achter ons workpermit (= permissie om hier te mogen vrijwilligerswerk doen) geweest. Dit is heel duur (550 dollar), maar wanneer we dit niet zouden kopen en migratie zou komen controleren, dan zouden we meer dan 1000 dollar moeten betalen. Dat risico wou ik precies toch niet nemen. Vanaf morgen kunnen we dus in ons werkuniform werken en kunnen de mensen op een legale manier verder helpen aan een goede gezondheid.

06-02-2012 om 16:09 geschreven door Sven en Thomas