Na iets meer dan een maand stage gelopen te
hebben in Tanzania, Afrika ben ik terug in België. Het was een zeer leuke,
interessante, spannende en unieke ervaring. Waarschijnlijk ook ONCE IN A
LIFETIME!
Zeer veel nieuwe dingen gezien, zelf veel
nieuwe technieken mogen uitvoeren (assisteren bij operaties, herstellen van
breuken, nieuwe wondzorg, ).
Ik ben mijn ouders zeer dankbaar dat ik deze
levensles heb mogen en kunnen meemaken. Zonder hun sponsoring had ik dit nooit
kunnen doen.
Ik ben ook alle mensen van het ziekenhuis en
omstreken zeer dankbaar en in het bijzonder Tanya Van Braekel. Zonder haar had
ik deze stageplaats waarschijnlijk nooit gevonden en dus ook nooit kunnen doen.
Zij heeft veel tijd en geduld met ons gehad, waarvoor dank!!!
Ik heb ook een zeer toffe tijd gehad met mijn
reisgenoot, Sven Briesen. Samen zeer veel miserie gezien maar ook enorm veel
afgelachen tot we ervan moesten wenen. Hopelijk zal de rest van zijn stage even
vlot en goed verlopen.
Ik ben wel iets vroeger teruggekomen dan
eigenlijk eerst was vastgelegd. Dit om enkele redenen; ik was van plan om na de
maand februari nog wat rond te reizen om dit prachtige land wat meer te
ontdekken (safaris, Zanzibar, enzovoort). Bij nader inzien kwam dit allemaal
veel duurder uit dan wat ik eigenlijk in gedachten had. Ook was de stage
mentaal veel zwaarder dan gedacht. Sven gaat dan ook de Kilimanjaro beklimmen
(dit kon ik sowieso al niet met mijn geblesseerde knie) en daarom had ik
besloten om enkel mijn stage hier af te ronden, tussendoor in een weekend toch
een safari te doen (veel goedkoper) en dan iets vroeger naar mijn familie en
vrienden terug te keren die ik toch wel enorm hard gemist heb!
Het was een zeer leuke stage, ik hoop dat ik
via deze blog de mensen niet te veel heb afgeschrikt en hopelijk kan ik in de
toekomst nog mensen ervan overtuigen om stages in dit ziekenhuis te komen
lopen. De mensen kunnen daar echt alle mogelijke hulp gebruiken!
Dank u wel iedereen om mij op dit blog te
volgen en om fijne berichtjes te sturen via deze weg, sms, facebook,
enzovoort!!!!!
Vandaag is de dag echt traag gestart. Zeer weinig
patiënten en ook weinig personeel. Het lage aantal patiënten zou te maken
hebben met het feit dat het het einde van de maand is. Mensen hebben geen geld
meer over en kunnen zich geen verblijf in het ziekenhuis meer veroorloven.
Tegen een uur of tien zijn de patiënten in de
wondzorgkamer dan toch beginnen toekomen.
Eerst hebben
we een man met een geamputeerd been voor de eerste keer met een looprek
laten stappen. Hat was al een vrij oude man dat al enorm verzwakt was en
de eerste keer stappen verliep dus zeer moeizaam. Het was eerst al een
hele karwei om de man te laten inzien dat zijn leven wel nog nut heeft
ondanks dat hij al wat leeftijd heeft en maar één been meer heeft.
De rest van
de voormiddag heb ik voornamelijk geholpen bij het aanbrengen en
verwijderen van gipsen. Ik heb vandaag meer gipsen in mijn handen gehad
dan dat ik in mijn hele leven zal doen in België denk ik.
Één persoon
is mij vandaag het meeste bijgebleven van al. Een jongetje van zes of
zeven jaar wiens arm volledig gebroken was. Men moest zijn arm eerst
letterlijk op de juiste plaats trekken alvorens men de gips kon aanleggen.
De jongen heeft tijdens de hele procedure geen kick gelaten. De pijn die
deze jongen kon verdragen was gewoonweg abnormaal. De vader was eigenlijk
de enige van de twee met tranen in zijn ogen.
Als laatste
was er een vrouw die net zwanger was en een miskraam heeft gehad. De vrouw
verloor enorm veel bloed en je kon gewoon zien dat ze enorm aan het afzien
was. Dit kan ook niet anders, het materiaal dat men gebruikte en de manier
waarop (in het begin zelfs zonder verdoving) zag er gewoonweg ook heel
pijnlijk uit.
Sinds vrijdagnamiddag al geen water meer en sinds deze ochtend heeft ook de elektriciteit ons in de steek gelaten (voor de zoveelste keer:P). Hopelijk is dit laatste terug tegen deze avond want we hebben de belofte gemaakt aan onze huisgenoten om voor hen te koken deze namiddag! Wish Us Luck!!!
Terug het begin van een nieuw weekend. Net nu we dachten dat we eens konden uitslapen, heeft de hoofdverpleegkundige van het ziekenhuis ons uitgenodigd om haar dochter te gaan bezoeken in het internaat. Het was een aangename trip maar het bezoekje heeft hoogstens zon 20 minuten geduurd. Dit vond ik wel wat raar want ze ziet haar dochter maar één keer op de maand en toch gaat ze zo snel weg.
Tegen de middag zijn we iets gaan eten aan een grote markt waar immens veel mensen bi elkaar komen om hun inkopen te doen.
Tegen de namiddag zijn we dan eindelijk naar het meer gegaan om op zoek te gaan naar enkele slangen. Alles is gestart met een enorme teleurstelling want we moesten ingang betalen om het meer te kunnen gaan bewonderen. Dit wouden we niet doen en zijn we dus stiekem naar de andere kant van het meer gegaan via een zijbaantje om zo toch gratis enkele dieren te kunnen spotten. Het was toch niet zo een goed idee om zelf de natuur in te trekken zonder enige gids J. We waren nog geen vijf minuten aan het wandelen of we hoorden iets bewegen aan onze linkse kant. Toen we beter keken zagen we dat het een krokodil was op nog geen vijf meter van ons verwijdert. Dit was wel even schrikken natuurlijk. Toch zijn we nog een eindje verder gestapt maar op enkele kleine spinnen en aapjes na zijn we niets bijzonders meer tegengekomen. Ik kijk al uit naar morgen! Dan gaan we samen met onze huisgenoten naar een hotel gaan zwemmen en kunnen we voor een lage prijs eten tot we er bij neer vallen.
Zondag:
Naar deze dag heb ik al een hele week uitgekeken. Vandaag hadden we gepland naar een hotel te gaan om daar te gaan zwemmen en te genieten van een heerlijk buffet voor een zeer goedkope prijs.
Wanneer we in de ochtend opstonden was het jammer genoeg bewolkt en had het net de hele nacht geregend (het regenseizoen begint er stilaan aan te komen). Tegen de middag is het dan toch wat beginnen opklaren en hebben we het ons toch geriskeerd om naar daar te gaan. Ook al is het hier bewolkt, de temperaturen blijven toch makkelijk boven de 30 graden schommelen dus een duikje in het zwembad is altijd meer dan welkom!
Het buffet was heerlijk. Non-stop eten van 1u tot 3u. de paar kilos die ik kwijt was gespeeld de voorbije weken heb ik ruimschoots terug kunnen inhalen op deze namiddag denk ik.
Na deze heerlijke maaltijd nog eens genoten van het zwembad dat zo goed als volledig helemaal voor ons alleen was. Dan heb ik nog een beetje kunnen chatten met het thuisfront, wat altijd wel leuk is om te doen en dan was het al snel terug avond en tijd om terug te keren naar ons huisje. Het is fijn als je agenda tijdens een weekend altijd goed vol staat, dan gaat de tijd ook veel sneller vooruit!
Ik ben De Vos Thomas, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Voske.
Ik ben een man en woon in Buggenhout (Belgie) en mijn beroep is Student verpleegkunde.
Ik ben geboren op 09/07/1991 en ben nu dus 33 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: (Zaal)voetbal, fitness, stapke in de wereld zetten....
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
