Net terug van een vierdaagse safari. Hier zijn gewoon geen woorden voor, ik kan nog zo veel fotos nemen als ik wil maar dit moet je gewoonweg met je eigen ogen gezien hebben. Het was schitterend!!! Super goede gids, lekker (en veel) eten en de dieren + het uitzicht = FANTASTISCH!
Normaal gezien gingen we met twee Nederlandse meisjes, maar uiteindelijk zaten we bij twee studenten dokters afkomstig van Engeland, die net zoals ons (normaal gezien) in juni afstuderen en twee Amerikaanse meisjes. Deze laatste twee konden in het begin geen twee minuten zwijgen, echt om volledig zot van te worden. Gelukkig hadden ze naast het verstand van een klein kind ook de slaap van een klein kind nodig en dus hebben we ze praktisch niet gehoord tijdens de safari. Al een geluk want anders had ik de leeuwen wel een extra feestmaaltijd bezorgd als er geen getuigen waren ;).
De eerste dag zijn we naar Lake Manyara gegaan. Super mooi meer, fenomenaal uitzicht en zeer veel prachtige dieren die ik voor de eerste keer in het wild zag. Je werd er met momenten echt stil van als je door de wondermooie natuur aan het rijden was! Ook de jeep was de max, het dak ging open zodat je voor de volle 100% van het uitzicht kon genieten.
(BTW: alle fotos en filmpjes à meer dan 1100 in totaal volgen zodra ik in ons warm landje gearriveerd ben).
Daar blijven overnachten in een tentje. Er is niks zo zalig als je buiten, bij zonsopgang, klaar te maken en op te frissen voor een nieuwe dag vol avontuur.
De tweede en derde dag zijn we naar Serengeti gegaan. Het was een hele eind rijden, een zeer moeilijk berijdbare weg (zeker niet voor een gevoelige maag), maar het was het zeker meer dan de moeite waard!
De nacht was ook zeer spannend. Er liepen hyenas langs onze tent en dus naar toilet gaan kon ik die nacht wel vergeten.
De laatste dag zijn we naar Ngorongoro gegaan. Dit is een enorme krater waar de dieren in leven. Ik heb nog nooit in mijn leven zo veel wilde dieren bij elkaar gezien. Ik kwam op bepaalde momenten zelfs ogen tekort om alles te kunnen bewonderen. Tijdens de avond wou ik in het kamp gaan douchen toen ik plots iets zag bewegen in de hoge struiken.Toen ik wat dichter kwam zag ik dat het een olifant was die van een boom aan het eten was. Later op de avond kwam het dier zelfs uit een grote container met water drinken vlak naast onze toiletten en eetplaats. Prachtig gewoon maar tegelijkertijd ook wel heel spannend!
Kort samengevat: het was een zalige vierdaagse! Zeker en vast ooit voor herhaling vatbaar en een echte aanrader voor iedereen!
Kort lijstje van de dieren die ik allemaal gezien heb (en dan vergeet ik er waarschijnlijk nog wel een paar): leeuwen, apen (voornamelijk bavianen), giraffen, olifanten, buffels, impalas, nijlpaarden, pelikanen, kadavers van zebras en een antilope door een jachtluipaard gedaan à zo kunnen ze dit tijdens de dag bewaren en kunnen andere dieren er niet mee gaan lopen), zebras, wrattenzwijnen, hagedissen, gnoes, dromedarissen, struisvogels, gazellen, arend, jachtluipaard, hyenas, krokodillen, begin van een bevalling van een zebra, een neushoorn,
Nieuwe werkweek:
Terug begonnen aan een nieuwe werkweek na deze schitterende safari. Het was terug even wennen om van echte prachtige momenten terug te keren naar een wereld van pijn en lijd (maar op sommige afdelingen ook geluk natuurlijk!) van de mensen te komen.
De voormiddag was zeer rustig, desondanks dat het na een weekend was (de mensen denken soms dat het ziekenhuis sluit in het weekend en daarom komen ze niet of ze gebruiken in het weekend hun geld voor voedsel).
De namiddag was dan wel een zeer boeiende, interessante en zeer leerrijke periode. Ik heb zeer veel nieuwe technieken kunnen uitvoeren.
Eerste mee de ronde gedaan voor wondzorg op de mannenafdeling. De wondzorg die ik ging doen leek zeer normaal te verlopen tot ik aan de wonde ter hoogte van de voet begon. Ik was vergeten dat het de man was met een openbeenbreuk. Terwijl de verzorgster het been wou opheffen zodat ik goed aan de wonde kon ging het been effectief omhoog, maar bleef de voet op het bed liggen. Gelukkig is mijn maag weer helemaal de oude en kon ik vlotjes de rest van de wondzorg verder zetten. Ik blijf er van verschieten hoe sterk de mensen hier kunnen zijn!
Vervolgens naar de wondzorgkamer gegaan waar een 18-jarige jongen op de dokter zat te wachten. De man jongeman was de dag ervoor op zijn pols gevallen en had hierdoor een dislocatie ter hoogte van zijn pols. Zijn pols maakte een soort van S-vorm. Eens de dokter gearriveerd heeft men de jonge onder lichte volledige narcose gebracht (valium) en gaf hij mij de opdracht hem te assisteren. Hij had de jongen zijn hand vast en ik de rest van zijn arm en op zijn teken moesten we tegelijkertijd zo hard als we konden trekken. Ik moet zeggen, get was een raar/voor maar ook een opluchtend gevoel toen ik zijn pols op de juiste plaats hoorde kraken.
Tegen het einde van mijn werkdag kwam er een oude man binnen wiens gips ter hoogte van zijn been verwijdert mocht worden. Ik kreeg de kans om dit te doen en heb dat dan ook met veel plezier gedaan. Ook al wist ik dat ik de man met deze zaag geen pijn kon doen, toch maakte de zaag zon enorm geluid dat ik sowieso wat voorzichtiger was. Maar ik heb de gips (van de voet tot aan de lies) succesvol en pijnloos kunnen verwijderen.
Deze week gaan we ook eens een dag naar een ander en groter ziekenhuis om daar een dagje mee te draaien op een brandwondeneenheid. We hopen daar extra materiaal en informatie te verzamelen inzake ons eindwerk rond de behandeling van brandwonden in Tanzania en België.
Één deze dagen gaan we ook eens naar een meer dat gekend staat voor enkele slangen. Ik heb hier in Afrika al zo veel prachtige dieren gezien, maar een slang zien zou het plaatsje toch compleet maken! Anders gaan we sowieso naar een slangenpark gaan niet zo ver van het ziekenhuis.
Safari was FANTASTISCH!!! Omdat ik nu bijna geen elektriciteit heb en de laptop zo goed als "plat" is ga ik één deze zo snel mogelijk mijn verslag en hopelijk ook enkele foto's en filmpjes hiervan online zetten!
Vandaag (14/2/2012) mee de toer gedaan met een arts van het ziekenhuis. Tijdens deze toer gaat hij langs bij iedere patiënt langs en kijkt hij of er enige vooruitgang/beterschap waar te nemen is.
Op de vrouwenafdeling heb ik zeer veel personen gezien met een tractie. Dit vond ik zeer interessant omdat we dit net voor de examens hebben moeten leren. Voor de mensen die dit niet kennen à men plaatst een stalen staaf door, voornamelijk het been, dat gebruikt wordt voor de heling van botbreuken. Ik België plaatst men aan deze staven een gewicht zodat de tractie op zijn plaats blijft, hier in Tanzania gebruikt men doodgewone zandzakjes.
Gisteren heb ik deze moeten verzorgen (enkel ontsmetten, meer wordt er niet aan gedaan). Het blijft mij toch een raadsel hoe het komt dat deze mensen zo een hoge pijngrens hebben. Ik voel soms de pijn in hun plaats en zij geven zelden tot nooit een teken van enige pijn weer. Men plaatst zelfs flesjes/flacons aan de uiteinden van de stalen pin zodat de staven er niet uitkomen. Ik zie soms de vliegen zo op die wonden zitten. Er bestaan aangenamere dingen om naar te kijken natuurlijk!
Nu mij klaarmaken voor de nachtshift. Heb deze namiddag wat proberen te slapen, maar dit is niet zo evident met deze hoge temperaturen.
Net gedaan met de nachtshift (van 18uur in de avond tot 8uur in de ochtend)*. De tijd is sneller vooruit gegaan dan ik had verwacht (ik heb voornamelijk wondzorg gedaan, medicaties gegeven en intraveneuze injecties + medicatieplan opgesteld voor welke patiënt welke medicatie moest krijgen tegen de ochtend). Het is natuurlijk wel veel rustiger én kouder dan tijdens de dag. Heb een wonde verzorgd aan een kaak van een oudere man. Deze persoon heeft een gat ik zijn kak omdat men er onlangs een groot abces heeft weggenomen. De wonde geneest niet zo goed en er komt een infectie op te zitten ook. Er kwam een enorme hoeveelheid etter uit de wonde en die geur was echt op sommige momenten ondraaglijk. Ik heb mij natuurlijk sterk gehouden (gelukkig had ik al eventjes niets meer gegeten) want ik wil natuurlijk geen teken van walging laten blijken waar de patiënt en zijn familie bij zij natuurlijk!
Nu een poging doen tot slapen!!!
*Nachtdienst begonnen met het assisteren van een operatie. Deze operatie heeft toch zon twee uur in beslag genomen. Ik moet zeggen, ik was een beetje moe aan het worden maar eens de operatie begint ben je terug zeer alert hoor! Het was een operatie bij een jongere vrouw wiens eierstok moest worden weggenomen. Omdat ze ook enorm veel buikpijn had heeft men haar appendix dan ook maar verwijdert. Wanneer de arts de wonde wou beginnen dichtnaaien vond hij ook nog een hematoom en die heeft hij dan ook weggesneden. Mijn taak bestond er voornamelijk uit het schoonmaken van de wonde, vasthouden van de eierstok en appendix tijdens het wegsnijden en het helpen van de arts met het hechten van de snede. Zeer unieke, maar ook enorm interessante nieuwe ervaring.
Gisteren heeft Sven de nacht gewerkt en vandaag is het mijn beurt! Nu eventjes werken in de voormiddag, dan in de namiddag een beetje proberen te slapen (niet makkelijk als het zo warm is) en dan begin ik aan mijn shift van 18uur in de avond tot 8u in de ochtend! Hopelijk zijn er wat operaties die ik kan meevolgen zodat de tijd toch wat vooruit zal gaan.
Deze lange uren zullen hopelijk beloond worden door een leuke en interessante safari die we dit weekend gaan doen! Ik zal zo veel mogelijk foto's nemen zodat jullie toch ook een beetje van dit avontuur kunnen meegenieten!!! Een uitgebreid verslag over deze safari volgt na dit weekend! xxx
Gisteren gaan zwemmen met vier Duitse meisjes en onze drie Deens huisgenoten in de namiddag. Dat beetje afkoeling kan men hier best wel gebruiken na een hele week in die hitte te moeten werken. Na het zwemmen naar de stad Arusha gegaan, daar in een hotel iets gaan drinken en later op de avond heeft Dé Patrick (een biochemicus van het ziekenhuis) ons meegenomen naar een enorm prachtig hotel/restaurant. Patrick is echt een typische jonge, Afrikaanse vrijgezel die geniet van het leven! Hij probeert aan een blanke vrouw te geraken en ondertussen stelt hij mij constant voor aan Afrikaanse vrouwen. Hij werkt in het labo dus hij zegt dat hij ze eerst allemaal zal testen voor HIV, hepatitis en alle andere ziektes die men kan oplopen vooraleer hij hun nummer zou geven. Ik lach mij echt kapot met deze gast!
Vandaag waren we uitgenodigd door een dokteres van het ziekenhuis. Deze heeft ons de stad laten zien en tegen de middag zijn we samen iets gaan eten. Ze heeft ons laten zien welke delen in de stad aantrekkelijk waren voor de jeugd om te doen en welke plaatsen vrij goedkoop waren om iets te eten en te drinken.
Daarna zijn we een safari gaan boeken die we dit weekend gaan doen. Dat moet men gewoonweg gedaan hebben wanneer men in Afrika is! Misschien dat we één van de volgende dagen ook eens naar een slangenpark gaan (+ krokodillen). Dit valt nog af te wachten of we voldoende tijd vrij zullen hebben. Het zou wel de super zijn natuurlijk!
Telkens wanneer ik denk dat ik het ergste heb gezien dat kan gebeuren, blijft het ziekenhuis mij verbazen. Vandaag ging ik een verpleger helpen bij een standaard doorligwonde. Zon wonde heb ik nog nooit gezien. De oudere man had er één op zijn linker zij, rechter zij en op de stuit. De wonde was zo diep dat je het bot zelfs bloot zag liggen. Echt aangenaam was dit niet om naar te kijken (zeker de geur niet die er dan nog eens bijkomt). Daarna zijn doorligwonde op linker kuit verzorgd. Daar waren de ligamenten volledig zichtbaar en er was een soort van tunnel in de wonde van zon 7 centimeters lang.
Daarna naar de wondzorg kamer gegaan. Daar heb ik de arts geassisteerd met een kleine operatie bij een jongere vrouw. Deze was tegen een doorn gelopen en ze had deze nooit uit haar been gehaald. Nu hebben ze deze er eindelijk kunnen uithalen. Ik moest vooral helpen het bloed deppen, helpen bij de hechtingen en met behulp van tangen/klemmen moest ik de wonde zo goed mogelijk openhouden. Dit was een zeer aangename ervaring om te doen!
Eergisteren hebben de drie Deense meisjes voor ons gekookt. Ik heb wel wat geholpen met het snijden van de groenten, maar verder ging mijn kennis over koken ook niet meteen. Ik denk dat wij voornamelijk in de toekomst de afwas zullen doen en dat zij zullen koken. Dit lijkt ons het veiligste voor iedereen!
Gisteren (9/2/2012) waren ik en Sven uitgenodigd door de Duitse meisjes om bij hun te gaan eten. Natuurlijk slaan we zon uitnodiging nooit af. Maar nu moeten we ze ook eens terug vragen natuurlijk. Enige suggesties voor een eenvoudig gerecht, maar om toch wat indruk achter te laten zijn steeds welkom!
Morgen staat er een namiddagje zwemmen gepland met de Deensen meisjes^^!
PS: iemand was vergeten de kraan van het water toe te zetten omdat er toch geen water uitkwam. maar blijkbaar hadden we vanaf deze nacht terug water en het water was enorm snel beginnen stromen met als gevolg dat heel de badkamer, living en onze kamer tot aan onze enkels onder water stond! Om 4u in de ochtend hebben we dus al heel het huis kunnen kuisen (als wij geen voorbeeldige zonen zijn :P)
Vandaag was het een hele kalme dag. Het is woensdag en op deze dag is het markt op enkele kilometers van het ziekenhuis. De meeste mensen besteden vandaag meer hun geld aan voedsel en drank in plaats van aan het ziekenhuis. Vandaag dus niet zo veel meegemaakt, enkel heb ik gezien hoe men de draadjes verwijdert bij een wonde van een geamputeerde vinger. Dit is niet zo aangenaam om te zien. Zonder enige pijnstilling knipt meen één knoopjes door en dan probeert men in een slag de draadjes uit de vinger te trekken. Dit zag er mij zeer pijnlijk uit (en dat was het ook!). gelukkig was er een Amerikaanse verpleegkundige die het werk overnam en alles op een iets meer mensvriendelijke manier kon uitvoeren.
In de namiddag naar die grote markt geweest. Het was enorm warm en zo veel mensen heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Gelukkig hadden we geen gsm of zo bij ons want zakkenrollers zijn hier nooit ver weg. In het afkomen nog wat inkopen gedaan voor ons avondmaal (en voor mij enkele pintjes). We zijn terug naar het ziekenhuis gekomen met een moto. Dit was super zalig, deed mij terug aan vroeger denken wanneer ik achteraan op de moto van mijn papa zat! Wel gevaarlijk zonder enige bescherming maar we zijn er heelhuids van afgekomen. Moesten mijn ouders dit lezen: Ik zal dit nooit meer doen ;) !
Nu ook al 24uur geen water, zelfs niet in het ziekenhuis dus gaan ik en Sven af en toe de bergen in met emmers om deze dan te vullen met water!!
Vandaag een dag van extremen (geluk en ongeluk). Eerst een jonge man gezien van rond de 25 jaar die gevallen was met de moto en op één of andere manier met zijn hand in het wiel geraakt was. Men had zeer weinig middelen om de pijn te bestrijden en men heeft zo dan maar zijn vinger moeten afzetten. Ik kan vrij goed tegen bloed en wonden, maar dit zag er toch enorm pijnlijk uit. De man was natuurlijk zeer ongelukkig en ziet zijn toekomst nu minder goed verlopen want het was een jonge man die waarschijnlijk vooral met de handen werkt dus hopelijk zal hij toch nog geld kunnen verdienen.
Nog geen 30 minuten na deze vreselijke gebeurtenis werd ik geroepen voor een keizersnede te assisteren. Eens aangekomen bleek dat het kindje toch goed was gaan liggen en kon er een natuurlijke bevalling plaatsvinden. Eventjes was er ontrust omdat de navelstreng rond de nek zal verwikkeld, maar alles is goed gekomen en het is een gezonde (vrij zware) jongen geworden!!!
Zeer vroeg moeten opstaan (1u30). Dit is zeker niet van mijn gewoonte. Normaal gezien kom ik nu nog niet thuis van een nachtje stappen of na een voetbaltraining. Tegen 2uur vertrokken richting de luchthaven. Tot 4uur hebben we spannend zitten afwachten of het vliegtuig wel zou vertrekken (door die onnozele stakingen die gepland waren!). alles is uiteindelijk toch doorgegaan en alles is zeer vlot verlopen. Eerst richting Amsterdam en vervolgens vanuit Schiphol naar de beruchte Kilimanjaro. Het was een enorm groot en prachtig vliegtuig en de hostesses mochten er ook wel zijn ^^.
We zijn om 20u35 plaatselijke tijd geland in Tanzania en het was nog steeds 28°. Er was wel zeer veel wind en zand dat in het rond vloog. Daar hebben we ons visum genomen en stond Tanya ons op te wachten. De eerste nacht hebben we moeten overnachten in een soort van bed-and-breakfast omdat de weg die we moesten nemen te gevaarlijk was tijdens de nacht.
Dag2:
Toch wat uitgeslapen na onze lange vlucht. Tegen 10uur waren we gaan ontbijten en het was 38° in de schaduw en zon 44° in de zon. Dit is toch even aanpassen. Beide onze nek zagen snel rood. Gelukkig hadden de ouders zonnecrème in de valies gestoken ;) .
Vervolgens naar ons verblijf gegaan, deze ligt op zon 50 meter van het ziekenhuis dus moeten we zeker niet te vroeg opstaan om naar onze stage tegen 8u10 te gaan.
In de namiddag wat inkomen gedaan (de hemel ging even open toen ik alle geïmporteerde dranken mooi naast elkaar zag staan, namelijk Malibu, wodka, ). Dan zijn we ook nog een simkaart gaan halen, deze is veel goedkoper dan onze gewonde simkaart te gebruiken.
Tegen de avond eerste keer zelf gekookt (Tagliatelle met saus). We hebben meer werk gehad om alles te steriliseren want van hygiëne is hier weinig tot geen sprake. Eventjes geluk gehad toen in wat kokend water richting het gezicht zag komen, maar dat had dan meteen een mooi verhaal geweest rond ons eindwerk over brandwonden. Net op het punt wanneer het water aan het koken was viel de elektriciteit uit (alles is echt pikkedonker vanaf 7uur). Dus moesten we eerst op zoek naar onze zaklantaarn om verder te kunnen gaan met de bereiding van onze feestmaaltijd. Om voor de eerste keer zelf gekookt te hebben moet ik zeggen dat het veel erger had gekund. Vanaf morgen onze eerste ontmoeting met het ziekenhuis. (P.S. in een huisje voor ons zitten drie leuke Duitse meisjes, een mens kan ergere dingen in het leven meemaken in het buitenland).
Dag3:
Deze dag is niet zo schitterend begonnen. s Nachts opgestaan en enorm beginnen overgeven. Diarree is ook komen aankloppen. Ik heb de briefing op stage nog meegedaan, maar tegen 10uur ging het niet meer en ben ik bijna hele dag in mijn bed blijven liggen. Al meer dan 24uur niets meer gegeten, dat is zeker niet van mijn gewoonte. Men had dit wel op voorhand al eens voorspeld dat dit eens kon gebeuren. Sven heeft wel het geluk al gehad een bevalling (keizersnede) mee te maken. Ik probeer zo veel mogelijk vocht op te nemen (wat zeker niet makkelijk is) want ziek zijn en veel vocht verliezen is een combinatie die ik niemand toewens!
Tegen de avond zijn ik en Sven toch eens een klein bergje gaan beklimmen achter ons huis en hebben al prachtige fotos kunnen nemen. Ook wordt er gevoetbald net naast ons huis, jammer dat ik problemen heb met mijn knie want de drang is groot om ook eens een balletje te trappen.
Dag4:
Na 48uur niets meer gegeten te hebben (enkel een potje rijstpap dat ik had meegenomen van thuis uit) gaat het nu toch al wat beter. Vandaag had ik echt te maken met de zogenaamde cultuurshock. Gelukkig kon een telefoontje naar het thuisfront toch voor enige beterschap zorgen.
Dingen die je hier op stage ziet maak je volgens mijn in Europa niet meer mee. Nu pas blijkt hoe hard patiënten in België kunnen zagen voor het minste. Hier wordt soms het vel van de patiënten er letterlijk afgescheurd/afgetrokken zonder enige verdoving. Deze mensen hoor je nooit klagen. Hier ligt een man al drie maanden met een openbeenbreuk. Deze mens krijgt niets van pijnstilling of verdoving en het bot steekt echt uit het been. Men verzorgt dit met een beetje steriel water en een droog kompress. Op de afdeling van de kindjes plaatst men vaan een IV-naald in het hoofdje. Dit is zeer hard om te zien!!!
s Avonds een klein bergje beklommen (ongeveer 300 meter de hoogte in) om de zinnen wat te kunnen verzetten. Nu net gedaan met spaghetti te maken, hopelijk kan mijn maag dit houden. Het is wel jammer dat er veel eten verloren gaat want met deze extreme temperaturen heb je niet echt veel honger en zin om te eten.
P.S. : We hebben ook een klein huisdiertje, een wit katje. Deze was het blijkbaar gewoon om gevoed te worden door de vrijwilligers die in dit huis verblijven dus heb ik die gewoonte ook maar voortgezet. Ik heb een beetje melk in een potje gedaan en kreeg veel liefde tegen mijn been terug.
Dag5:
Gisterenavond hoorden we rare geluiden in het woud rondom ons huisje. Iets later kwam dat geluid naar ons raam en muren toe. Na ons de volgende dag geïnformeerd te hebben blijken dit een soort van kleine aapjes te zijn die proberen binnen te komen, mogelijk op zoek naar voedsel.
Nu de ziekte zo goed als volledig voorbij is en de maar weer volledig in orde in de mate van het mogelijk met deze warme temperaturen ben ik gestoken/gebeten door mogelijks één of andere spin. Waarschijnlijk is dit gekomen wanneer we wandelden door hoog gras. Ik heb vrij veel uitslag op mijn bovenbeen. Gelukkig had ik van thuis uit een mooie huisapotheek op zak gekregen.
Vandaag was volgens mij als verpleegkundige één van de meest memorabele momenten uit mijn leven/carrière denk ik.
Eerst hebben we een vrij jonge vrouw gezien met een wonde van minstens 5cm diep en zon 10cm lang. Deze is ontstaan door het weghalen van een tumor als ik het goed verstaan heb. Deze wonde groeit maar niet toe en deze vrouw moet echt ijzersterk zijn om zon behandeling aan te kunnen. De wonde leek op die van een keizersnede, maar in dit geval maakten men geen gebruikt van enige verdoving. Men vult deze wonde gewoon met enkele steriele kompressen.
Dan zijn we een man tegengekomen wiens vingertop is geamputeerd. Deze vinger zag er echt niet mooi uit. Het verband plakte helemaal in de wonde, gelukkig had ik vandaag nog niet veel gegeten.
Als kers op de taart hebben Sven en ik maar liefst drie keizersneden mogen meemaken. De eerste heeft Sven geassisteerd, bij de laatste was het mijn beurt.Assistentie betekende in dit geval het aangeven van materiaal, constant wegzuigen van bloed, afklemmen langs twee kanten van de navelstreng en deze vervolgens doorknippen en als laatste de chirurg assisteren met het hechten (dit gebeurde in 3 lagen).
Bij mij verloor de moeder zeer veel bloed, het leek echt op een soort van fontein. Ik denk dat er een slagader was geraakt. Zo veel bloed had ik nog nooit gezien, laat staan dat ik er rustig moest bij blijven en zo snel mogelijk zelf de bloeding moest helpen stelpen. Even vreesde ik ervoor dat het kindje een weesje zou geworden zijn. Gelukkig is alles in orde gekomen, ging de moeder extra bloed krijgen.
Morgen gaan we de stad Arusha eens leren kennen en zondag gaan we normaal gezien gaan zwemmen. Ik vind het een zeer leuke stage met Sven. De mensen hier zijn onvoorstelbaar vriendelijk. Kunnen wij als Europeanen nog een voorbeeld aan nemen volgens mij. Toch is het mentaal, althans voor mij toch, enorm zwaar. De manier waarop deze mensen leven, hoe ze verzorgd worden met de weinige middelen, hoe arm ze zijn valt mij enorm zwaar. Gelukkig ben ik hier niet alleen. Je krijgt heel veel liefde terug van de mensen, maar toch twijfel ik af en toe of 6 weken wel lukt (het zou in ieder geval, op dit moment dan toch, meer dan genoeg zijn).
Ik en Sven zijn eer ook al zo goed als zeker van om iets mee te helpen organiseren want deze mensen kunnen iedere cent meer dan goed gebruiken!!!
Dag6:
Eerste dag van ons allereerste weekend hier in Tanzania! Sinds gisteren hebben we ons opgegeven als een soort van wachtdienst. Wanneer we vrij zijn/beschikbaar zijn s nachts of in het weekend, dan kan men ons steeds oproepen om te komen assisteren bij voornamelijk keizersneden, of andere ingrepen. We wonen op 50 meter van het ziekenhuis dus kunnen er in dringende situaties steeds snel bij zijn.
Vandaag is Tanya ons komen halen voor een dagje naar de stad, Arusha, te gaan. Leuke stad om in rond te lopen, maar bij zon 45° was het toch wel puffen. Gelukkig ben ik toch niet verbrand.
Eerst hebben we vrij lang moeten aanschuiven om een stick te kunnen bemachtigen om hier op het internet te kunnen. Dan pizza gegeten en inkopen gaan doen. Ik moet zeggen, twee gasten van 20 jaar die inkopen gaan doen, er bestaan betere combinaties hoor.
Het bereik van het internet is hier zeer slecht. We moeten ons al buiten gaan zetten in het woud om wat bereik te hebben. In het donker is dit alles behalve aangenaam natuurlijk.
Dag afgesloten met een mooie wandeling. Veel water blijven drinken is en blijft hier de boodschap. Ik mis toch wel die lekkere frisse pintjes uit ons Belgenlandje! Nu aan het genieten van de zonsondergang, dan iets eten, wassen, filmpje zien om de zinnen wat te verzetten en in plaats van onder het wil, onder het muskietennet gaan liggen.
Dag7:
Het is zondag voor iedereen dus hebben we een beetje uitgeslapen. Ik ben het terrein al eens gaan verkennen op bereik om zo hopelijk een goed plaatsje te vinden om deze avond eens te chatten. De zak staat al klaar om straks eens te gaan zwemmen. Ons huisdier zat hier ook al te wachten op haar dagelijkse portie melk.
Deze nacht wel veel rare geluiden gehoord in het woud rond ons huis. Plots wakker geschrokken door het gebrul van één of ander beest. Het leek op het geluid van een kat, maar daar tien keer zo krachtig, waarschijnlijk één of ander katachtig wezen dat hier wel vaker voorkomt in de jungle/woud aan ons huis. Sven is ook nog wakker geworden van aapjes die op onze zolder zaten, maar daar ben ik gewoon doorgeslapen.
Dag8:
Gisteren gaan zwemmen, dit was heel leuk. Fijn om eens wat afkoeling te hebben met dit warme weer. Het wel beginnen regenen dus zijn vroeger dan verwacht uit het zwembad moeten gaan. Er zijn drie Deense meisjes (studentes vroedkunde) aangekomen in ons gasthuis. Deze zijn zeer vriendelijk, ze hadden eerst geen kamer dus hebben wij ze zo veel mogelijk hulp aangeboden als we konden ( ge kent ons hé ^^). Ook nog twee kleine aapjes gezien in de boom waar we onder zater terwijl we met het thuisfront aan het skypen waren.
Vandaag achter ons workpermit (= permissie om hier te mogen vrijwilligerswerk doen) geweest. Dit is heel duur (550 dollar), maar wanneer we dit niet zouden kopen en migratie zou komen controleren, dan zouden we meer dan 1000 dollar moeten betalen. Dat risico wou ik precies toch niet nemen. Vanaf morgen kunnen we dus in ons werkuniform werken en kunnen de mensen op een legale manier verder helpen aan een goede gezondheid.
Mijn naam is Thomas De Vos, ik ben 20 jaar en woon in Buggenhout. Mijn vrije tijd vul ik voornamelijk met zeer veel voetbal (al sinds 1998), zoals iedereen van mijn leeftijd ga ik graag uit en drink ik af en toe een pintje (met maten ) en sindskort doe ik ook een beetje aan fitness.
Ik zit in mijn laatste jaar bachelor in verpleegkunde en vanaf het eerste jaar zat ik al met het idee om in het buitenland stage te lopen. Sven Briesen, iemand van mijn klas, zat met hetzelfde plan. Na lang brainstormen, contacten leggen en mails en telefoontjes te doen hebben we besloten om naar Tanzania, Afrika te gaan. We hopen niet enkel ervaringen op te doen door er te werken/stage te lopen, maar ook door de mooie natuur met de prachtige fauna en flora te ontdekken.
Na alles met ons twee georganiseerd te hebben (wat soms wel wat gezweet en gevloek met zich meebracht) ligt alles vast en vertrekken we maandag 30 januari. Ik zal er anderhalve maand stage lopen. Sven zal er nog eens het dubbele bijdoen.
Gedurende de stage zal ik zo veel mogelijk verhalen en foto's op dit blog of op facebook posten zodat jullie onze avonturen kunnen meevolgen.
We hopen dat dit een echte levenservaring zal worden!!!
Ik ben De Vos Thomas, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Voske.
Ik ben een man en woon in Buggenhout (Belgie) en mijn beroep is Student verpleegkunde.
Ik ben geboren op 09/07/1991 en ben nu dus 33 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: (Zaal)voetbal, fitness, stapke in de wereld zetten....
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
) en sindskort doe ik ook een beetje aan fitness.
met zich meebracht) ligt alles vast en vertrekken we maandag 30 januari. Ik zal er anderhalve maand stage lopen. Sven zal er nog eens het dubbele bijdoen.
