Na iets meer dan een maand stage gelopen te hebben in Tanzania, Afrika ben ik terug in België. Het was een zeer leuke, interessante, spannende en unieke ervaring. Waarschijnlijk ook ONCE IN A LIFETIME!

Zeer veel nieuwe dingen gezien, zelf veel nieuwe technieken mogen uitvoeren (assisteren bij operaties, herstellen van breuken, nieuwe wondzorg,…).

Ik ben mijn ouders zeer dankbaar dat ik deze levensles heb mogen en kunnen meemaken. Zonder hun sponsoring had ik dit nooit kunnen doen.

Ik ben ook alle mensen van het ziekenhuis en omstreken zeer dankbaar en in het bijzonder Tanya Van Braekel. Zonder haar had ik deze stageplaats waarschijnlijk nooit gevonden en dus ook nooit kunnen doen. Zij heeft veel tijd en geduld met ons gehad, waarvoor dank!!!

Ik heb ook een zeer toffe tijd gehad met mijn reisgenoot, Sven Briesen. Samen zeer veel miserie gezien maar ook enorm veel afgelachen tot we ervan moesten wenen. Hopelijk zal de rest van zijn stage even vlot en goed verlopen.

Ik ben wel iets vroeger teruggekomen dan eigenlijk eerst was vastgelegd. Dit om enkele redenen; ik was van plan om na de maand februari nog wat rond te reizen om dit prachtige land wat meer te ontdekken (safari’s, Zanzibar, enzovoort). Bij nader inzien kwam dit allemaal veel duurder uit dan wat ik eigenlijk in gedachten had. Ook was de stage mentaal veel zwaarder dan gedacht. Sven gaat dan ook de Kilimanjaro beklimmen (dit kon ik sowieso al niet met mijn geblesseerde knie) en daarom had ik besloten om enkel mijn stage hier af te ronden, tussendoor in een weekend toch een safari te doen (veel goedkoper) en dan iets vroeger naar mijn familie en vrienden terug te keren die ik toch wel enorm hard gemist heb!

Het was een zeer leuke stage, ik hoop dat ik via deze blog de mensen niet te veel heb afgeschrikt en hopelijk kan ik in de toekomst nog mensen ervan overtuigen om stages in dit ziekenhuis te komen lopen. De mensen kunnen daar echt alle mogelijke hulp gebruiken!

Dank u wel iedereen om mij op dit blog te volgen en om fijne berichtjes te sturen via deze weg, sms, facebook, enzovoort!!!!!

02-03-2012 om 12:07 geschreven door Sven en Thomas  

Woensdag:

Vandaag is de dag echt traag gestart. Zeer weinig patiënten en ook weinig personeel. Het lage aantal patiënten zou te maken hebben met het feit dat het het einde van de maand is. Mensen hebben geen geld meer over en kunnen zich geen verblijf in het ziekenhuis meer veroorloven.

Tegen een uur of tien zijn de patiënten in de wondzorgkamer dan toch beginnen toekomen.

• Eerst hebben we een man met een geamputeerd been voor de eerste keer met een looprek laten stappen. Hat was al een vrij oude man dat al enorm verzwakt was en de eerste keer “stappen” verliep dus zeer moeizaam. Het was eerst al een hele karwei om de man te laten inzien dat zijn leven wel nog nut heeft ondanks dat hij al wat leeftijd heeft en maar één been meer heeft.
• De rest van de voormiddag heb ik voornamelijk geholpen bij het aanbrengen en verwijderen van gipsen. Ik heb vandaag meer gipsen in mijn handen gehad dan dat ik in mijn hele leven zal doen in België denk ik.
• Één persoon is mij vandaag het meeste bijgebleven van al. Een jongetje van zes of zeven jaar wiens arm volledig gebroken was. Men moest zijn arm eerst letterlijk op de juiste plaats trekken alvorens men de gips kon aanleggen. De jongen heeft tijdens de hele procedure geen kick gelaten. De pijn die deze jongen kon verdragen was gewoonweg abnormaal. De vader was eigenlijk de enige van de twee met tranen in zijn ogen.
• Als laatste was er een vrouw die net zwanger was en een miskraam heeft gehad. De vrouw verloor enorm veel bloed en je kon gewoon zien dat ze enorm aan het afzien was. Dit kan ook niet anders, het materiaal dat men gebruikte en de manier waarop (in het begin zelfs zonder verdoving) zag er gewoonweg ook heel pijnlijk uit.

02-03-2012 om 11:32 geschreven door Sven en Thomas  

02-03-2012 om 10:49 geschreven door Sven en Thomas  

28-02-2012 om 10:21 geschreven door Sven en Thomas  

27-02-2012 om 12:04 geschreven door Sven en Thomas  

Terug het begin van een nieuw weekend. Net nu we dachten dat we eens konden uitslapen, heeft de hoofdverpleegkundige van het ziekenhuis ons uitgenodigd om haar dochter te gaan bezoeken in het internaat. Het was een aangename trip maar het bezoekje heeft hoogstens zo’n 20 minuten geduurd. Dit vond ik wel wat raar want ze ziet haar dochter maar één keer op de maand en toch gaat ze zo snel weg.

Tegen de middag zijn we iets gaan eten aan een grote markt waar immens veel mensen bi elkaar komen om hun inkopen te doen.

Tegen de namiddag zijn we dan eindelijk naar het meer gegaan om op zoek te gaan naar enkele slangen. Alles is gestart met een enorme teleurstelling want we moesten ingang betalen om het meer te kunnen gaan bewonderen. Dit wouden we niet doen en zijn we dus stiekem naar de andere kant van het meer gegaan via een zijbaantje om zo toch gratis enkele dieren te kunnen spotten. Het was toch niet zo een goed idee om zelf de natuur in te trekken zonder enige gids J. We waren nog geen vijf minuten aan het wandelen of we hoorden iets bewegen aan onze linkse kant. Toen we beter keken zagen we dat het een krokodil was op nog geen vijf meter van ons verwijdert. Dit was wel even schrikken natuurlijk. Toch zijn we nog een eindje verder gestapt maar op enkele kleine spinnen en aapjes na zijn we niets bijzonders meer tegengekomen. Ik kijk al uit naar morgen! Dan gaan we samen met onze huisgenoten naar een hotel gaan zwemmen en kunnen we voor een lage prijs eten tot we er bij neer vallen.

Zondag:

Naar deze dag heb ik al een hele week uitgekeken. Vandaag hadden we gepland naar een hotel te gaan om daar te gaan zwemmen en te genieten van een heerlijk buffet voor een zeer goedkope prijs.

Wanneer we in de ochtend opstonden was het jammer genoeg bewolkt en had het net de hele nacht geregend (het regenseizoen begint er stilaan aan te komen). Tegen de middag is het dan toch wat beginnen opklaren en hebben we het ons toch geriskeerd om naar daar te gaan. Ook al is het hier bewolkt, de temperaturen blijven toch makkelijk boven de 30 graden schommelen dus een duikje in het zwembad is altijd meer dan welkom!

Het buffet was heerlijk. Non-stop eten van 1u tot 3u. de paar kilo’s die ik kwijt was gespeeld de voorbije weken heb ik ruimschoots terug kunnen inhalen op deze namiddag denk ik.

Na deze heerlijke maaltijd nog eens genoten van het zwembad dat zo goed als volledig helemaal voor ons alleen was. Dan heb ik nog een beetje kunnen chatten met het thuisfront, wat altijd wel leuk is om te doen en dan was het al snel terug avond en tijd om terug te keren naar ons huisje. Het is fijn als je agenda tijdens een weekend altijd goed vol staat, dan gaat de tijd ook veel sneller vooruit!

27-02-2012 om 12:01 geschreven door Sven en Thomas  

Deze namiddag nog een zeer interessante periode gehad inzake ons eindwerk. We zijn zeer veel nieuwe en goede verhalen tegengekomen en ook zeer goede statistieken die we gaan kunnen verwerken in ons eindwerk. Het klinkt misschien wreed en natuurlijk wens ik dit niemand toe maar het is goed dat er nu wat meer patiënten met brandwonden het ziekenhuis worden binnengebracht. Op die manier zal ons onderzoek/eindwerk een veel beter, ruimer en realistischer beeld geven over de prevalentie van brandwonden in Tanzania.

Later op de namiddag een man gezien waarbij ik met de wondzorg mocht assisteren. De man was gevallen met zijn moto en zijn bot steekt uit zijn arm. Dit ongeval is twee dagen geleden gebeurt, de man was naar een ander ziekenhuis gegaan en daar wouden ze eerst foto’s nemen van de arm (ook al kan het kleinste kind weten dat wanneer het bot uit je arm steekt, dat je dan meteen geopereerd moet worden) alvorens er iets aan te doen. Nu heeft men deze man naar de bus gestuurd en hem gezegd naar een ander ziekenhuis te gaan om daar een ingreep te ondergaan. De arme man kan zelfs de bus nog niet betalen, laat staan dat hij zich een operatie zal kunnen veroorloven! Ik had echt medelijden met deze man en voelde op sommige momenten precies ook de pijn die hij leed.

Na deze patiënt was er een zesjarig jongetje binnengekomen wiens elleboog gebroken/gebarsten was, de dokters konden het zelf niet zo goed uitleggen. Dat kindje was enorm hard aan het huilen en had enorm veel pijn. Hier heeft men blijkbaar geen compassie en houdt men er totaal geen rekening mee of men nu een volwassen man is of een weerloos kindje. Het enige wat de ouders aan het zeggen waren is dat hij zich als een man moest gedragen en dat hij zijn tranen niet mocht tonen. Volgens mij hield de jongen zich zo ook al meer dan sterk genoeg, ik had volgens mij veel heftiger gereageerd moesten ze mij zo behandelen.

24-02-2012 om 15:09 geschreven door Sven en Thomas  

Gisteren met “Palliative Care” meegegaan. Dit is een soort van thuisverpleging waarbij men met een jeep mensen in ver afgelegen gebieden gaat bezoeken. Deze mensen hebben een ernstige ziekte (bijvoorbeeld keelkanker of borstkanker) of een aandoening  (bijvoorbeeld een kindje met een ernstige mentale en fysieke handicap). Deze mensen kunnen zich geen vervoer naar het ziekenhuis veroorloven en kunnen ook geen hospitalisatie betalen. Men gaat deze personen dan medicijnen en voedsel geven. Wij hadden zelf wat suiker gekocht om aan de mensen te geven en ik had nog zeer veel lollies van thuis uit om uit te delen aan de kinderen. Ook al kan ik de mensen hun taal (op enkele basiswoorden na) niet spreken, toch is een glimlach op iemands gezicht iets universeels. Het doet zo veel deugd en het geeft je zo veel voldoening wanneer je een lach op het gezicht van iemand kan toveren, zeker bij dat van een kindje waarvan je weet dat zijn/haar toekomst er niet zo rooskleurig zal uitzien als dat van ons. Ook al is het maar iets kleins, toch heb ik hun dag met een snoepje kunnen goedmaken en daar doe ik het gewoonweg voor!

Ik deed thuisverpleging in België enorm graag, maar dit is totaal iets anders. De huizen, als je ze zo al kan noemen, zijn gewoonweg in zeer slechte staat. Men gebruikt kranten als behangpapier en vermits men geen lijm en dergelijke heeft om deze op te hangen, gebruikt men de uitwerpselen van de dieren om deze op te hangen. De geur die hier soms dan ook komt bij kijken is niet altijd even aangenaam. Ik heb al mijn zintuigen vandaag dan ook meer dan de kost kunnen geven.

Zoals reeds eerder gezegd blijven de mensen, desondanks al hun miserie zeer vriendelijk en ze zijn ook enorm dankbaar voor het minste. Ik heb hier dan ook al geleerd om te genieten van de kleinere dingen in het leven en leren tevreden zijn met wat je krijgt en niet steeds meer willen (niet aan hand aangeboden krijgen en toch een hele arm willen om het zo te zeggen…).

Het was een zeer interessante dag en ik heb weer wat extra (levens)ervaring verworven die niemand mij nog kan afnemen ;-) !

Na deze mentaal toch wel zware dag was het tijd voor wat ontspanning, alhoewel… We hadden beloofd om voor onze Duitse overburen eens te koken en het moest er ooit van komen dus gisterenavond was het grote moment aangebroken. We gingen eerst lasagne maken, maar we hadden geen zin om te veel tijd in het koken te steken dus hadden we besloten om tortilla’s/taco’s te maken. Het was de eerst keer dat we in ons leven voor meer dan twee personen moesten koken dus er kwam wel wat spanning bij kijken. Maar al de stress was voor niets nodig want de meisjes vonden het super lekker, althans dat zeiden ze toch en een dag later zijn ze nog steeds even gezond als ervoor dus ik durf wel te stellen dat onze kookavond meer dan geslaagd was. Ik ben van plan om dit thuis ook eens klaar te maken.

Tegen middernacht zijn we dan naar de stad getrokken naar het “ViaVia-Café”. Deze feestplaats is het beste op donderdagavond en ik moet zeggen, ik heb mij zeer goed geamuseerd^^! Zeer veel blanke vrijwilligers en reizigers dus leuk om andere mensen te leren kennen. Eindelijk nog eens enkele pintjes en cocktails kunnen drinken, in voelde me even terug in België. Rond half6 in de ochtend gaan slapen en om half 8 deze ochtend er terug uit om naar de mis te gaan. Het was volgens mij de langst mis ooit. Op sommige momenten had ik het echt moeilijk om mij ogen open te houden. Nu ga ik mee voor de wondzorg en hopelijk is er wat werk vandaag zodat ik zeker niet in slaap val. Hopelijk kan ik dit weekend wat slaap inhalen!

24-02-2012 om 08:28 geschreven door Sven en Thomas  

Gisteren met “Palliative Care” meegegaan. Dit is een soort van thuisverpleging waarbij men met een jeep mensen in ver afgelegen gebieden gaat bezoeken. Deze mensen hebben een ernstige ziekte (bijvoorbeeld keelkanker of borstkanker) of een aandoening  (bijvoorbeeld een kindje met een ernstige mentale en fysieke handicap). Deze mensen kunnen zich geen vervoer naar het ziekenhuis veroorloven en kunnen ook geen hospitalisatie betalen. Men gaat deze personen dan medicijnen en voedsel geven. Wij hadden zelf wat suiker gekocht om aan de mensen te geven en ik had nog zeer veel lollies van thuis uit om uit te delen aan de kinderen. Ook al kan ik de mensen hun taal (op enkele basiswoorden na) niet spreken, toch is een glimlach op iemands gezicht iets universeels. Het doet zo veel deugd en het geeft je zo veel voldoening wanneer je een lach op het gezicht van iemand kan toveren, zeker bij dat van een kindje waarvan je weet dat zijn/haar toekomst er niet zo rooskleurig zal uitzien als dat van ons. Ook al is het maar iets kleins, toch heb ik hun dag met een snoepje kunnen goedmaken en daar doe ik het gewoonweg voor!

Ik deed thuisverpleging in België enorm graag, maar dit is totaal iets anders. De huizen, als je ze zo al kan noemen, zijn gewoonweg in zeer slechte staat. Men gebruikt kranten als behangpapier en vermits men geen lijm en dergelijke heeft om deze op te hangen, gebruikt men de uitwerpselen van de dieren om deze op te hangen. De geur die hier soms dan ook komt bij kijken is niet altijd even aangenaam. Ik heb al mijn zintuigen vandaag dan ook meer dan de kost kunnen geven.

Zoals reeds eerder gezegd blijven de mensen, desondanks al hun miserie zeer vriendelijk en ze zijn ook enorm dankbaar voor het minste. Ik heb hier dan ook al geleerd om te genieten van de kleinere dingen in het leven en leren tevreden zijn met wat je krijgt en niet steeds meer willen (niet aan hand aangeboden krijgen en toch een hele arm willen om het zo te zeggen…).

Het was een zeer interessante dag en ik heb weer wat extra (levens)ervaring verworven die niemand mij nog kan afnemen ;-) !

Na deze mentaal toch wel zware dag was het tijd voor wat ontspanning, alhoewel… We hadden beloofd om voor onze Duitse overburen eens te koken en het moest er ooit van komen dus gisterenavond was het grote moment aangebroken. We gingen eerst lasagne maken, maar we hadden geen zin om te veel tijd in het koken te steken dus hadden we besloten om tortilla’s/taco’s te maken. Het was de eerst keer dat we in ons leven voor meer dan twee personen moesten koken dus er kwam wel wat spanning bij kijken. Maar al de stress was voor niets nodig want de meisjes vonden het super lekker, althans dat zeiden ze toch en een dag later zijn ze nog steeds even gezond als ervoor dus ik durf wel te stellen dat onze kookavond meer dan geslaagd was. Ik ben van plan om dit thuis ook eens klaar te maken.

Tegen middernacht zijn we dan naar de stad getrokken naar het “ViaVia-Café”. Deze feestplaats is het beste op donderdagavond en ik moet zeggen, ik heb mij zeer goed geamuseerd^^! Zeer veel blanke vrijwilligers en reizigers dus leuk om andere mensen te leren kennen. Eindelijk nog eens enkele pintjes en cocktails kunnen drinken, in voelde me even terug in België. Rond half6 in de ochtend gaan slapen en om half 8 deze ochtend er terug uit om naar de mis te gaan. Het was volgens mij de langst mis ooit. Op sommige momenten had ik het echt moeilijk om mij ogen open te houden. Nu ga ik mee voor de wondzorg en hopelijk is er wat werk vandaag zodat ik zeker niet in slaap val. Hopelijk kan ik dit weekend wat slaap inhalen!

24-02-2012 om 08:27 geschreven door Sven en Thomas  

Vandaag naar KCMC gegaan. Dit is het grootste ziekenhuis hier in omstreken. Mensen waarbij de wonden of de aandoeningen te erg zijn worden allemaal naar dit ziekenhuis overgebracht. We zijn daar naartoe gegaan om extra voorbeelden te verkrijgen over brandwonden inzake ons eindwerk.

Nu ik het plaatselijke ziekenhuis waar ik de voorbije weken gewerkt heb al gewoon ben moet ik zeggen dat ik best wel onder de indruk was van de omvang van dit grote ziekenhuis. Het was eigenlijk al een dorpje op zich. Het ziekenhuis telde zeer veel kamer (vaak plaats voor ruim 12 patiënten) en toch lagen er nog enorm veel patiënten in de gangen op kleine veldbedjes die men in het leger gebruikt. Vrij veel brandwondenpatiënten gezien, waaronder veel bij jonge kindjes. Ik moet zeggen, ik kan vrij goed tegen vuile wonden, maar wanneer je een kindje (laat staan een hele kamer vol met kindjes) hulpeloos in de kamer ziet liggen, dan breekt mijn hart wel even. Ik wens echt op sommige momenten dat ik geld te veel heb en dat ik iedereen zou kunnen helpen! Ik kreeg op momenten echt de krop in de keel toen ik zag dat alle kindjes, desondanks alle miserie en armoede, toch nog de moed hebben om te blijven lachen. Je kan ze wel eens een knuffel of een snoepje geven, maar dat maakt het allemaal nog harder als je ze moet achterlaten.  

Woensdag 22/02/2012:

Sinds gisteren is er een brandwondenpatiënt in ons ziekenhuis toegekomen. Deze vrouw (28 jaar en dus in de fleur van haar leven) heeft enorm grote brandwonden opgelopen tijdens het koken. Ze is recht op haar stoof en op het vuur gevallen met haar borsten, arm en been. De vrouw was tijdens de wondzorg enorm veel pijn aan het lijden, echt afschuwelijk om hier hulpeloos naar te kijken. De vrouw probeerde echt haar emoties onder controle te houden, maar de pijn was ondraaglijk. Echt jammer dat men niet het juiste materiaal heeft om deze te behandelen. Je weet gewoon dat ze hoogstwaarschijnlijk infecties zal oplopen en je kan er gewoon niets aan doen, echt afschuwelijk!

Nu ga ik een beetje aan mijn eindwerk werken in de zon en deze namiddag ga ik terug voor hopelijk weer enkele nieuwe technieken aan te leren.

22-02-2012 om 09:01 geschreven door Sven en Thomas  

Net terug van een vierdaagse safari. Hier zijn gewoon geen woorden voor, ik kan nog zo veel foto’s nemen als ik wil maar dit moet je gewoonweg met je eigen ogen gezien hebben. Het was schitterend!!! Super goede gids, lekker (en veel) eten en de dieren + het uitzicht = FANTASTISCH!

Normaal gezien gingen we met twee Nederlandse meisjes, maar uiteindelijk zaten we bij twee studenten dokters afkomstig van Engeland, die net zoals ons (normaal gezien) in juni afstuderen en twee Amerikaanse meisjes. Deze laatste twee konden in het begin geen twee minuten zwijgen, echt om volledig zot van te worden. Gelukkig hadden ze naast het verstand van een klein kind ook de slaap van een klein kind nodig en dus hebben we ze praktisch niet gehoord tijdens de safari. Al een geluk want anders had ik de leeuwen wel een extra feestmaaltijd bezorgd als er geen getuigen waren ;).

De eerste dag zijn we naar Lake Manyara gegaan. Super mooi meer, fenomenaal uitzicht en zeer veel prachtige dieren die ik voor de eerste keer in het wild zag. Je werd er met momenten echt stil van als je door de wondermooie natuur aan het rijden was! Ook de jeep was de max, het dak ging open zodat je voor de volle 100% van het uitzicht kon genieten.

(BTW: alle foto’s en filmpjes à meer dan 1100 in totaal volgen zodra ik in ons warm landje gearriveerd ben).

Daar blijven overnachten in een tentje. Er is niks zo zalig als je buiten, bij zonsopgang, klaar te maken en op te frissen voor een nieuwe dag vol avontuur.

De tweede en derde dag zijn we naar Serengeti gegaan. Het was een hele eind rijden, een zeer moeilijk berijdbare weg (zeker niet voor een gevoelige maag), maar het was het zeker meer dan de moeite waard!

De nacht was ook zeer spannend. Er liepen hyena’s langs onze tent en dus naar toilet gaan kon ik die nacht wel vergeten.

De laatste dag zijn we naar Ngorongoro gegaan. Dit is een enorme krater waar de dieren in leven. Ik heb nog nooit in mijn leven zo veel wilde dieren bij elkaar gezien. Ik kwam op bepaalde momenten zelfs ogen tekort om alles te kunnen bewonderen. Tijdens de avond wou ik in het kamp gaan douchen toen ik plots iets zag bewegen in de hoge struiken.  Toen ik wat dichter kwam zag ik dat het een olifant was die van een boom aan het eten was. Later op de avond kwam het dier zelfs uit een grote container met water drinken vlak naast onze toiletten en eetplaats. Prachtig gewoon maar tegelijkertijd ook wel heel spannend!

Kort samengevat: het was een zalige vierdaagse! Zeker en vast ooit voor herhaling vatbaar en een echte aanrader voor iedereen!

Kort lijstje van de dieren die ik allemaal gezien heb (en dan vergeet ik er waarschijnlijk nog wel een paar): leeuwen, apen (voornamelijk bavianen), giraffen, olifanten, buffels, impala’s, nijlpaarden, pelikanen, kadavers van zebra’s en een antilope door een jachtluipaard gedaan à zo kunnen ze dit tijdens de dag bewaren en kunnen andere dieren er niet mee gaan lopen), zebra’s, wrattenzwijnen, hagedissen, gnoes, dromedarissen, struisvogels, gazellen, arend, jachtluipaard, hyena’s, krokodillen, begin van een bevalling van een zebra, een neushoorn, …

Nieuwe werkweek:

 Terug begonnen aan een nieuwe werkweek na deze schitterende safari. Het was terug even wennen om van echte prachtige momenten terug te keren naar een wereld van pijn en lijd (maar op sommige afdelingen ook geluk natuurlijk!) van de mensen te komen.

De voormiddag was zeer rustig, desondanks dat het na een weekend was (de mensen denken soms dat het ziekenhuis sluit in het weekend en daarom komen ze niet of ze gebruiken in het weekend hun geld voor voedsel).

De namiddag was dan wel een zeer boeiende, interessante en zeer leerrijke periode. Ik heb zeer veel nieuwe technieken kunnen uitvoeren.

• Eerste mee de ronde gedaan voor wondzorg op de mannenafdeling. De wondzorg die ik ging doen leek zeer normaal te verlopen tot ik aan de wonde ter hoogte van de voet begon. Ik was vergeten dat het de man was met een openbeenbreuk. Terwijl de verzorgster het been wou opheffen zodat ik goed aan de wonde kon ging het been effectief omhoog, maar bleef de voet op het bed liggen. Gelukkig is mijn maag weer helemaal de oude en kon ik vlotjes de rest van de wondzorg verder zetten. Ik blijf er van verschieten hoe sterk de mensen hier kunnen zijn!
• Vervolgens naar de wondzorgkamer gegaan waar een 18-jarige jongen op de dokter zat te wachten. De man jongeman was de dag ervoor op zijn pols gevallen en had hierdoor een dislocatie ter hoogte van zijn pols. Zijn pols maakte een soort van S-vorm. Eens de dokter gearriveerd heeft men de jonge onder lichte volledige narcose gebracht (valium) en gaf hij mij de opdracht hem te assisteren. Hij had de jongen zijn hand vast en ik de rest van zijn arm en op zijn teken moesten we tegelijkertijd zo hard als we konden trekken. Ik moet zeggen, get was een raar/voor maar ook een opluchtend gevoel toen ik zijn pols op de juiste plaats hoorde kraken.
• Tegen het einde van mijn werkdag kwam er een oude man binnen wiens gips ter hoogte van zijn been verwijdert mocht worden. Ik kreeg de kans om dit te doen en heb dat dan ook met veel plezier gedaan. Ook al wist ik dat ik de man met deze zaag geen pijn kon doen, toch maakte de zaag zo’n enorm geluid dat ik sowieso wat voorzichtiger was. Maar ik heb de gips (van de voet tot aan de lies) succesvol en pijnloos kunnen verwijderen.

Deze week gaan we ook eens een dag naar een ander en groter ziekenhuis om daar een dagje mee te draaien op een brandwondeneenheid. We hopen daar extra materiaal en informatie te verzamelen inzake ons eindwerk rond de behandeling van brandwonden in Tanzania en België.

Één deze dagen gaan we ook eens naar een meer dat gekend staat voor enkele slangen. Ik heb hier in Afrika al zo veel prachtige dieren gezien, maar een slang zien zou het plaatsje toch compleet maken! Anders gaan we sowieso naar een slangenpark gaan niet zo ver van het ziekenhuis.

20-02-2012 om 15:38 geschreven door Sven en Thomas  

20-02-2012 om 09:55 geschreven door Sven en Thomas  

Vandaag (14/2/2012) mee de toer gedaan met een arts van het ziekenhuis. Tijdens deze toer gaat hij langs bij iedere patiënt langs en kijkt hij of er enige vooruitgang/beterschap waar te nemen is.

Op de vrouwenafdeling heb ik zeer veel personen gezien met een tractie. Dit vond ik zeer interessant omdat we dit net voor de examens hebben moeten leren. Voor de mensen die dit niet kennen à men plaatst een stalen staaf door, voornamelijk het been, dat gebruikt wordt voor de heling van botbreuken. Ik België plaatst men aan deze staven een gewicht zodat de tractie op zijn plaats blijft, hier in Tanzania gebruikt men doodgewone zandzakjes. 

Gisteren heb ik deze moeten verzorgen (enkel ontsmetten, meer wordt er niet aan gedaan). Het blijft mij toch een raadsel hoe het komt dat deze mensen zo een hoge pijngrens hebben. Ik voel soms de pijn in hun plaats en zij geven zelden tot nooit een teken van enige pijn weer. Men plaatst zelfs flesjes/flacons aan de uiteinden van de stalen pin zodat de staven er niet uitkomen. Ik zie soms de vliegen zo op die wonden zitten. Er bestaan aangenamere dingen om naar te kijken natuurlijk!

Nu mij klaarmaken voor de nachtshift. Heb deze namiddag wat proberen te slapen, maar dit is niet zo evident met deze hoge temperaturen.

Net gedaan met de nachtshift (van 18uur in de avond tot 8uur in de ochtend)*. De tijd is sneller vooruit gegaan dan ik had verwacht (ik heb voornamelijk wondzorg gedaan, medicaties gegeven en intraveneuze injecties + “medicatieplan” opgesteld voor welke patiënt welke medicatie moest krijgen tegen de ochtend). Het is natuurlijk wel veel rustiger én kouder dan tijdens de dag. Heb een wonde verzorgd aan een kaak van een oudere man. Deze persoon heeft een gat ik zijn kak omdat men er onlangs een groot abces heeft weggenomen. De wonde geneest niet zo goed en er komt een infectie op te zitten ook. Er kwam een enorme hoeveelheid etter uit de wonde en die geur was echt op sommige momenten ondraaglijk. Ik heb mij natuurlijk sterk gehouden (gelukkig had ik al eventjes niets meer gegeten) want ik wil natuurlijk geen teken van walging laten blijken waar de patiënt en zijn familie bij zij natuurlijk!

Nu een poging doen tot slapen!!!

*Nachtdienst begonnen met het assisteren van een operatie. Deze operatie heeft toch zo’n twee uur in beslag genomen. Ik moet zeggen, ik was een beetje moe aan het worden maar eens de operatie begint ben je terug zeer alert hoor! Het was een operatie bij een jongere vrouw wiens eierstok moest worden weggenomen. Omdat ze ook enorm veel buikpijn had heeft men haar appendix dan ook maar verwijdert. Wanneer de arts de wonde wou beginnen dichtnaaien vond hij ook nog een hematoom en die heeft hij dan ook weggesneden. Mijn taak bestond er voornamelijk uit het schoonmaken van de wonde, vasthouden van de eierstok en appendix tijdens het wegsnijden en het helpen van de arts met het hechten van de snede. Zeer unieke, maar ook enorm interessante nieuwe ervaring.

15-02-2012 om 10:49 geschreven door Sven en Thomas  

14-02-2012 om 08:21 geschreven door Sven en Thomas  

13-02-2012 om 08:22 geschreven door Sven en Thomas  

Gisteren gaan zwemmen met vier Duitse meisjes en onze drie Deens huisgenoten in de namiddag. Dat beetje afkoeling kan men hier best wel gebruiken na een hele week in die hitte te moeten werken. Na het zwemmen naar de stad Arusha gegaan, daar in een hotel iets gaan drinken en later op de avond heeft “Dé Patrick” (een biochemicus van het ziekenhuis) ons meegenomen naar een enorm prachtig hotel/restaurant. Patrick is echt een typische jonge, Afrikaanse vrijgezel die geniet van het leven! Hij probeert aan een blanke vrouw te geraken en ondertussen stelt hij mij constant voor aan Afrikaanse vrouwen. Hij werkt in het labo dus hij zegt dat hij ze eerst allemaal zal testen voor HIV, hepatitis en alle andere ziektes die men kan oplopen vooraleer hij hun nummer zou geven. Ik lach mij echt kapot met deze gast!

Vandaag waren we uitgenodigd door een dokteres van het ziekenhuis. Deze heeft ons de stad laten zien en tegen de middag zijn we samen iets gaan eten. Ze heeft ons laten zien welke delen in de stad aantrekkelijk waren voor de jeugd om te doen en welke plaatsen vrij goedkoop waren om iets te eten en te drinken.

Daarna zijn we een safari gaan boeken die we dit weekend gaan doen. Dat moet men gewoonweg gedaan hebben wanneer men in Afrika is! Misschien dat we één van de volgende dagen ook eens naar een slangenpark gaan (+ krokodillen). Dit valt nog af te wachten of we voldoende tijd vrij zullen hebben. Het zou wel de super zijn natuurlijk!

13-02-2012 om 08:22 geschreven door Sven en Thomas  

Telkens wanneer ik denk dat ik het ergste heb gezien dat kan gebeuren, blijft het ziekenhuis mij verbazen. Vandaag ging ik een verpleger helpen bij een “standaard” doorligwonde. Zo’n wonde heb ik nog nooit gezien. De oudere man had er één op zijn linker zij, rechter zij en op de stuit. De wonde was zo diep dat je het bot zelfs bloot zag liggen. Echt aangenaam was dit niet om naar te kijken (zeker de geur niet die er dan nog eens bijkomt). Daarna zijn doorligwonde op linker kuit verzorgd. Daar waren de ligamenten volledig zichtbaar en er was een soort van tunnel in de wonde van zo’n 7 centimeters lang.

Daarna naar de wondzorg kamer gegaan. Daar heb ik de arts geassisteerd met een kleine operatie bij een jongere vrouw. Deze was tegen een doorn gelopen en ze had deze nooit uit haar been gehaald. Nu hebben ze deze er eindelijk kunnen uithalen. Ik moest vooral helpen het bloed deppen, helpen bij de hechtingen en met behulp van tangen/klemmen moest ik de wonde zo goed mogelijk openhouden. Dit was een zeer aangename ervaring om te doen!

11-02-2012 om 11:48 geschreven door Sven en Thomas  

Eergisteren hebben de drie Deense meisjes voor ons gekookt. Ik heb wel wat geholpen met het snijden van de groenten, maar verder ging mijn kennis over koken ook niet meteen. Ik denk dat wij voornamelijk in de toekomst de afwas zullen doen en dat zij zullen koken. Dit lijkt ons het veiligste voor iedereen!

Gisteren (9/2/2012) waren ik en Sven uitgenodigd door de Duitse meisjes om bij hun te gaan eten. Natuurlijk slaan we zo’n uitnodiging nooit af. Maar nu moeten we ze ook eens terug vragen natuurlijk. Enige suggesties voor een eenvoudig gerecht, maar om toch wat indruk achter te laten zijn steeds welkom!

Morgen staat er een namiddagje zwemmen gepland met de Deensen meisjes^^!

PS: iemand was vergeten de kraan van het water toe te zetten omdat er toch geen water uitkwam. maar blijkbaar hadden we vanaf deze nacht terug water en het water was enorm snel beginnen stromen met als gevolg dat heel de badkamer, living en onze kamer tot aan onze enkels onder water stond! Om 4u in de ochtend hebben we dus al heel het huis kunnen kuisen (als wij geen voorbeeldige zonen zijn :P)

10-02-2012 om 09:41 geschreven door Sven en Thomas  

Vandaag was het een hele kalme dag. Het is woensdag en op deze dag is het markt op enkele kilometers van het ziekenhuis. De meeste mensen besteden vandaag meer hun geld aan voedsel en drank in plaats van aan het ziekenhuis. Vandaag dus niet zo veel meegemaakt, enkel heb ik gezien hoe men de draadjes verwijdert bij een wonde van een geamputeerde vinger. Dit is niet zo aangenaam om te zien. Zonder enige pijnstilling knipt meen één knoopjes door en dan probeert men in een “slag” de draadjes uit de vinger te trekken. Dit zag er mij zeer pijnlijk uit (en dat was het ook!). gelukkig was er een Amerikaanse verpleegkundige die het werk overnam en alles op een iets meer mensvriendelijke manier kon uitvoeren.

In de namiddag naar die grote markt geweest. Het was enorm warm en zo veel mensen heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Gelukkig hadden we geen gsm of zo bij ons want zakkenrollers zijn hier nooit ver weg. In het afkomen nog wat inkopen gedaan voor ons avondmaal (en voor mij enkele pintjes). We zijn terug naar het ziekenhuis gekomen met een moto. Dit was super zalig, deed mij terug aan vroeger denken wanneer ik achteraan op de moto van mijn papa zat! Wel gevaarlijk zonder enige bescherming maar we zijn er heelhuids van afgekomen. Moesten mijn ouders dit lezen: “Ik zal dit nooit meer doen ;) “!

Nu ook al 24uur geen water, zelfs niet in het ziekenhuis dus gaan ik en Sven af en toe de bergen in met emmers om deze dan te vullen met water!!

09-02-2012 om 14:20 geschreven door Sven en Thomas  

Vandaag een dag van extremen (geluk en ongeluk). Eerst een jonge man gezien van rond de 25 jaar die gevallen was met de moto en op één of andere manier met zijn hand in het wiel geraakt was. Men had zeer weinig middelen om de pijn te bestrijden en men heeft zo dan maar zijn vinger moeten afzetten. Ik kan vrij goed tegen bloed en wonden, maar dit zag er toch enorm pijnlijk uit. De man was natuurlijk zeer ongelukkig en ziet zijn toekomst nu minder goed verlopen want het was een jonge man die waarschijnlijk vooral met de handen werkt dus hopelijk zal hij toch nog geld kunnen verdienen.

Nog geen 30 minuten na deze vreselijke gebeurtenis werd ik geroepen voor een keizersnede te assisteren. Eens aangekomen bleek dat het kindje toch goed was gaan liggen en kon er een natuurlijke bevalling plaatsvinden. Eventjes was er ontrust omdat de navelstreng rond de nek zal verwikkeld, maar alles is goed gekomen en het is een gezonde (vrij zware) jongen geworden!!!

07-02-2012 om 18:05 geschreven door Sven en Thomas