Verjaardag gevierd....dus op naar de zeventig....... In de watten gelegd door moeder de vrouw, kinderen en kleinkinderen met toffe kadokes....vooral die van Charlotte, Emma en Lisse waren origineel en heel arbeidsintensief.Daarna getafeld met ne goeie chinees, taart en koffie.....meer moet dat niet zijn. Een paar dagen later voor een kleine week naar onze "deuxième résidence" (klinkt chic, hé) in Hastière vertrokken. Paar dagen alleen met de middenste van de kleinkinderen, ons Emma,...eindelijk belofte ingelost ("wil alleen, zonder zussen, logeren bij opa en oma in d'Ardennen). 'tIs ne kapoen maar we hebben genoten..... Dan nog paar dagen alleen met mijn madame......niks sensationeels gedaan: gras afgereden, kruidentuin bijgewerkt, huis opgekuist, naar de lokale zaterdagse markt geweest.....Plezant....ook dat werken want voldoenig dat alles er pico-bello bijligt....... Weer vreemde hersenkronkels bij mediteren.....dacht ik, waar haal ik het, als ik nu mijn eigen grafschrift mocht ontwerpen, wat zou dat dan zijn ? Luguber....nee, helemaal niet. Ik denk iets in de aard van: "SPIJTIG......IK WAS GEIRE NOG EEN BEKKE GEBLEVEN"
Volgende zaterdag word ik 69........Dank u....... Een respektabele leeftijd waar ik, willens, nillens, steeds vaker mee gekonfronteerd word.Bij bijeenkomsten met vrienden of kennissen neemt het medische hoofdstuk:kwalen en ongemakjes meer en meer tijd in beslag. En nee dit is geen pessimisme of doemdenkerij maar de onontkomelijke werkelijkheid. Ik doe mijn best er niet sjagrijnig of depressief van te worden maar het is een feit dat het me meer, veel meer bezig houdt: de vergankelijkheid der dingen en des levens (god, wat klinkt dat zwaar op de hand). Toch niet teveel over doorbomen....wat hebben mijn kleinkinderen aan een oude(van hart)opa. En wat heeft de oma aan een oude opa...... Dus denk ik maar nu en dan aan hartstilstanden, prostaatoperaties, pijnpompen,slaapmaskers, onherstelbaar beschadigde wervels en de rest van dat lijstje zonder eind..... Voeg daarbij nog de leeftijdsgenoten met een gat in hun geheugen (ben ik bang van, liever een geheugen in mijn gat) en, helaas, degenen die al het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild hebben........ Die laatsten zijn gegaan op een relatief jonge OUDERDOM. Ik hoop op een nog lange LEEFTIJD.........
Een eigen blog...lang getwijfeld....voor wie ....voor wat...... Gaat een hond, kat, goudvis, giraf, tjiftjaf, (vul uw favoriet huisdier in) dat lezen en zo ja: was dat de bedoeling..... Is het niet pretentieus te denken dat de wereld zit te wachten op mijn ontboezemingen ? Ja, misschien wel.....so what...... Misschien sterft deze blog een vlugge en roemloze dood....misschien staat hij bol van rake, spitse, geestige oneliners en literaire bijdragen van een onaards niveau, om nog maar te zwijgen over sfeerstukjes die ongekende emoties zullen losweken bij mijn alsmaar groeiende lezersschare..... Geen valse bescheidenheid: the sky is the limit... Ik ben er klaar voor.....nu gij nog....
