Wij Westerlingen gaan er vaak vanuit dat moslimvrouwen de hoofddoek vooral dragen als onderdanigheid naar hun echtgenoot toe. Misschien geloven wij dit nog wel liever dan dat zij dit doen uit plichtsbesef naar hun geloof. Uit de getuigenissen in het boek blijkt dat we het helaas niet altijd bij het rechte eind hebben.
Er zijn uiteraard de vrouwen die onder familiale druk een hijab of hoofddoek moeten dragen. Maar in vele gevallen zit het ook enigszins anders in elkaar. Het geloof in Allah geeft deze vrouwen de kracht om een hoofddoek te dragen en ze zijn het hier volledig mee eens. Deze vrouwen voelen zich beschermd tegenover de buitenwereld en willen een afstand met mannen creëren .Daarnaast gaan ze nog verder met het dragen van een niqaab of gezichtssluieren de boerka waarbij het hele lichaam bedenkt is ook de ogen worden hierbij afgeschermd met een gaasnetje. Maar deze mensen hebben ook hersenen en gevoelens achter deze verpakking. Toch kunnen we nog een derde soort onderscheiden, ze worden ook wel Islamkameleons genoemd. Dit zijn de Annekes en Mariekes die veranderen in Fatimaof Farah. Dit zijn de niet islamkenners die deel willen uitmaken van het geloof. Geloof het of niet, maar deze worden niet altijd even warm onthaald door de islamitische vrouwen.
Ook al zouden we kunnen spreken over een multiculturele samenleving, toch is niet iedereen even ruimdenkend als het over de hoofddoek gaat. Sommige hebben er helemaal niets op tegen, andere zijn er resoluut tegen gekant en dan hebben we ook nog een groep die er op zich niets op tegen heeft achter de schermen, maar het niet kunnen vindt in het openbaar.
Vrouwen die sterk opkomen voor het constant dragen van de hoofddoek hebben meestal een zeer sterk geloof. Het islamitische geloof staat echter niet toe dat vrouwen in de ogen van andere mannen kijken. De vrouw is in de islam ook ondergeschikt aan haar man. De man moet zijn vrouw onderhouden en de vrouw is onderdanig aan haar man en zorgt voor de kinderen en het huishouden.
Maar als we naar de cijfers in ons land kijken merken we dat hier ook nog steeds de vrouw meer instaat voor het huishouden en meer deeltijds gaat werken dan de man. Vele komen hiertegen op. We noemen deze mensen feministen. Vorige week was er in schaarbeek nog een bijeenkomst van feministen. Een punt dat men deze keer ook aanhaalde, was de islam. Ze willen nagaan of alle vrouwen die een hoofddoek dragen zich daar ook mee kunnen verzoenen. Zo niet, willen zij hiervoor opkomen.
Veel moslims zouden graag willen dat wij veel verdraagzamer met hen zouden omgaan. Het moeilijke aan deze zaak volgens mij hier is dat we het niet alleen over een vreemde godsdienst hebben, maar over een heel andere cultuur dan de onze.
Welke godsdienst en welke cultuur de beste is wil ik graag nog even in het midden laten, maar ik ben er wel helemaal mee eens dat wanneer men zich vestigt in een bepaald gebied dat men zich ook moet aanpassen aan de regels daar.
Toch denk ik dat er langzaam maar zeker sprake is van integratie. De islam wordt in België herkend als een volwaardige godsdienst met meer dan 480 000 aanhangers. België had in 2007 zes moskees in Vlaanderen herkend en deze kunnen nu net als de kerk rekenen op subsidies van de overheid. Ook de inrichting van islamitische godsdienst is in de Belgische scholen is ons niet onbekend. België geeft ook de toestemming om de Ramadan te volgen en het aansluitend Suikerfeest te organiseren. Zijn leerlingen dan ook wettelijk afwezig deze dag?
Vorige week verscheen er nog een krantenbericht dat enkele van onze oude wettelijke feestdagen zullen verdwijnen en deze plaats moeten maken voor nieuwe. Men wilt nieuwe feestdagen invoeren die aangepast zijn aan onze nieuwe culturele samenleving
Er was al meteen een grote massa die hun ongenoegen hierover uitten. Waarom kunnen we ons gewoon niet neerleggen bij de culturele activiteiten en gebruiken van elkaar? Persoonlijk denk ik dat de media hier voor een groot stuk tussen zit. Sinds 9/11krijgt de islamitische bevolking heel wat vooroordelen te verteren en zijn ze vaak het mikpunt van kritiek: Alle Moslims zijn terroristen, De islam is gewelddadig, Moslims passen niet in de Westerse beschaving, e.d. Vaak wordt de islamitische nationaliteit ook vaak benadrukt in negatieve krantenartikels of journaaluitzendingen.
In het boek geeft men dan vooral ook de media de schuld voor de fouten die jonge islamitische tieners maken. Ze weten dat vele jongeren niet steeds doen wat zij moeten doen van Allah, maar zij geven vooral de schuld aan onze onverdraagzame maatschappij. Ze vinden dat de jongeren door hun taalgebrek een kwetsbare positite in de maatschappij innemen en al meteen onderaan de ladder moeten starten. Met deze uitspraak ben ik volledig oneens. Ten eerste dienen alle ouders hun kinderen een zo goed mogelijke opvoeding te geven, ongeacht welke nationaliteit of godsdienst je ook hebt. Volgens mij staat dit zelfs los van elkaar. Iedere buitenlandse leerling krijgt in onze Belgische scholen een eerlijke kans. Er bestaan zelfs speciale taalklassen om deze leerlingen bij te schaven.
Toch is het wel zo dat de Belgische scholen de hoofddoek binnen de school verbieden. Dit geldt niet enkel voor de leerlingen, maar ook voor de leerkrachten.
In principe kan in Vlaanderen elke scholengroep zelf beslissen over het dragen van de hoofddoek binnen scholen. Toch wordt er in het gemeenschapsonderwijs sinds dit schooljaar een verbod op hoofddoeken ingelast.Elke school kan de religieuze kentekens al dan niet opnemen in het schoolreglement.
Keuze van de week: " Als sluiers vallen" van Nadia Dala.
Als toekomstig leerkracht word ik in de klas vaak geconfronteerd met moslimmeisjes. Binnen de schoolpoort is het nog steeds in veel scholen niet toegestaan een hoofddoek te dragen. De ene legt zich hier duidelijk al veel sneller bij neer dan de ander. Ik vraag mij deze week vooral af Waarom? Waarom is die hoofddoek zon belangrijk attribuut? Heeft dit steeds met godsdienst te maken? Mag men dit verbieden? Hoe is de situatie buiten Europa? Ed.
Om een antwoord te krijgen op deze vraag lees ik deze week het boek Als sluiers vallen van Nadia Dala. Ze is buiten schrijfster ook journaliste en televisiemaakster. Dankzij haarstudies over de Islamkunde stelde Dala zich heel wat vragen. Zij beschrijft tien vrouwenportrettenover moslima's. Ik hoop hier alvast heel wat antwoorden op mijn vragen te vinden
