Verslag

“Ladies First” beschrijft enkele situaties die er zich in bepaalde landen afspelen die wij hier ons in België niet kunnen voorstellen.  Ik heb in dit verslag de belangrijkste even op een rijtje gezet. Vaak merk je in het boek ook dat vrouwen over het algemeen heel wat minder kansen hebben dan wij hier in België.

MALI

Het hoofdstuk over Mali bestaat hoofdzakelijk over de grote woestijn. In Mali bestaan er haast geen autowegen, maar enkel zandpistes vol putten en kuilen door een dor woestijngebied, met hier en daar een rieten iglo of een lemen hut. Mali is vooral bekend door de grote woestijn die met het de hoofdstad Timboektoe verbonden is. Omdat je enkel deze stad kan bereiken via de kilometers lange woestijn in het heel belangrijk dat je alvorens de woestijn in gaat je voorziet van allerlei levensproducten zoals bv) water.  In België is één liter water per dag per persoon voldoende, maar in de brandende woestijn drink je gemakkelijk drie tot vijf liter per dag. Blijkbaar is de route naar Timboektoe ook niet zo veilig en worden er regelmatig toeristen in de woestijn beroofd en/of vermoord.  Dat is ook de reden waarom men de vijfhonderd kilometer lange zandpiste ook de “piratenroute” genoemd wordt.

 Het woestijngebied ten noorden van de zandpiste grenst aan Algerije en is gigantisch groot. Een soort van niemandsland. De ideale plek dus voor bandieten, terroristen, drughandel, wapenhandel en andere criminele activiteiten.  Ook Al Qaida blijkt hier heel actief te zijn.

 Bron: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2664/Nieuws/article/detail/1025072/2010/09/27/Frankrijk-is-gijzelaars-van-Al-Qaida-op-het-spoor-in-Noord-Mali.dhtml

Je kan dus maar best samen met een Malinese chauffeur meerijden die de woestijn op zijn duimpje kent.  Overdag is het bloedheet in de Woestijn, maar om zes uur ’s avonds wordt het donker en verrassend koud. In de woestijn tref je ook regelmatig nomaden aan.

Wat zijn Nomaden?

Nomaden zijn mensen of bevolkingsgroepen die geen vaste woon – of verblijfplaats hebben en doorgaans met hun vee rondtrekken.

Nu moet je wel weten dat zelfs rijke nomaden in Mali enkel in het bezit zijn van een schaap, een kameel en een koe. Het is dus niet zo dat zij met veel vee kunnen rondtrekken, omdat zij in eerste instantie zelf moeten kunnen zien te overleven.

Niger

In Niger zijn de meeste straten wel bedekt met asvalt, maar krijg je heel wat te maken met talrijke douane-, gendarmerie-, politie- en tolposten. Iedere reden is er één genoeg om geld af te persen bv) een persoon te veel in de wagen, papieren zogezegd niet in orde, geldige documenten die zonder pardon worden kapot gescheurd en waar je opnieuw voor moet betalen …

Niger behoort tot één van de meest corrupte landen ter wereld, slavernij is er al eeuwenlang de gewoonste zaak van de wereld. Ongeveer 800.000 Nigerezen leven hier als slaaf, als het bezit van een ander. Er is hier ook sprake van extreme armoede. Ook de positie van de vrouwen is miserabel. Seksuele verminking gebeurt er alom. Zo zijn er vaak vrouwen die na een te zware bevalling met ernstige inwendige letsels achterblijven en daardoor continu urine en stoelgang verliezen zonder dat ze daar enige controle op kunnen uitoefenen. Dit noemen we “Fistula”. Zonder aangepaste behandeling kan dit zelfs tot de dood leiden. Sommige vrouwen drinken zo weinig mogelijk om “lekken” te voorkomen, en drogen daardoor uit.

Incontinentie is overal ter wereld een taboe. Maar in Niger betekent het: definitieve uitsluiting uit de gemeenschap! Een vrouw die stinkt, wordt door haar man verstoten en terug gestuurd  naar haar familie. Maar ook daar is ze meestal niet welkom. Want ook de familie in haar ouderlijk huis kan de stank niet verdragen. Hierdoor leven de vrouwen vaak verborgen, weggestopt. Zo ver mogelijk verwijdert van andere mensen. Ze schamen zich dood en raken helemaal geïsoleerd.

 Niger is dus ook het gevaarlijkste land om te bevallen: maar liefst 1 op de 7 vrouwen overlijdt in het kraambed.  Door middel van het boek kwam ik ook te weten dat er op medisch gebied heel wat verschillen zijn met ons hier in het westen. Hier heeft een arts een hoog aanzien. In Afrika is dat echter niet zo.

 Een chirurg wordt bewonderd, maar een gewone dokter niet. Hij wordt zelfs wat lacherig bekeken. Zeker artsen die helpen bij bevallingen. Wij hebben hier speciaal genecologen en vroedvrouwen die zich hiermee bezig houden, maar in Afrika is dit niet zo. Als een baby tijdens de bevalling in moeilijkheden raakt door een stuitligging, een te nauwe bekken, zuurstoftekort of wat dan ook dan wordt hij in het Westen meestal met een keizersnede ter wereld gebracht. In Niger lukt dat meestal niet, door gebrek aan medische hulp. Hier kan zo’n bevalling gemakkelijk zes à zeven dagen duren. De kans dat de baby deze marteling overleeft, is bijna nihil. Ook voor de moeder zijn de overlevingskansen miniem.

Wie abortus durft te plegen komt in de gevangenis terecht. De meeste vrouwen die in Niger in de gevangenis verblijven is trouwens ook omwille van die reden. Ik vroeg me tijdens het lezen af hoe deze vrouwen in zo’n arm land als Niger dan geholpen kunnen worden en ik stootte op het volgend filmpje op youtube:

è http://www.youtube.com/watch?v=sNn3A54rjt8

 Ook bekende Vlamingen en wereldsterren slaan de handen in elkaar om vrouwen met “ Fistula” te helpen. Van 8 tot 12 december 2007 trok Goedele Liekens samen met Natalie Imbruglia, zangeres/actrice en woordvoerster van de Campagne tegen Fistula, naar Noord-Nigeria om hun schouders te zetten onder de wereldwijde campagne die fistula de wereld uit wil helpen.

 Meer hierover kan je zien op volgend filmpje:

è http://www.youtube.com/watch?v=ZgEYmSHgzUI&feature=player_embedded

Omdat de bevolking in Niger zo arm is, doen ze haast niets voor geld. Zonder geld kom je als “vreemde” in Niger ook nergens. In Niger is geen rechtssysteem. Geen geld, geen recht, geen rechtvaardigheid.  Mensenrechten zijn hier een onbestaand begrip. Mensenrechtenorganisaties worden hier als criminele organisaties vervolgd. Oppositie bestaat hier niet. Wie kritiek heeft op het beleid, wordt zo snel mogelijk naar een godvergeten gevangenis afgevoerd. Gevangenissen in Niger zijn echte moordputten. Wie erin verzeild raakt, heeft niet veel kans om er ooit nog uit te komen. We kunnen hieruit wel concluderen dat Niger dus door en door corrupt is.

Georgië

Georgië is een land dat geografisch gezien vrijwel geheel in Azië ligt en voor een zeer klein deel ook in Europa. Maar ze beschouwen zichzelf als een Europees land. Georgië is geen gemakkelijk land. Het land scoort hoog op de lijst van risicogebieden en wordt geteisterd door zware criminaliteit en interne conflicten.

Ik vroeg me af welke conflicten hier dan zoal zijn?

Blijkbaar zijn er twee deelrepublieken van Georgië die op alle mogelijke manieren onafhankelijk proberen te worden.  Ze doen dit met veel geweld waardoor vele inwoners van Georgië vluchten en de economische status van het land steeds daalt. Meer info hierover vond ik op de volgende website:

Bron: http://www.cmo.nl/conflictenbank/?Eurazi%EB:Georgi%EB

Georgië kent ook een uitgesproken machocultuur. Mannen zoeken in een vrouw vooral een “mama”, die hen in de watten legt en op zijn wenken bedient. Tegelijkertijd heeft de Georgische mentaliteit ook heel aantrekkelijke kanten. Mannen zijn er ontzettend galant tegenover vrouwen. Ze dragen je tas, houden de deur voor je open en begroeten je met een handkus. Toch is het leven van Georgische vrouwen niet altijd even eenvoudig. De meeste Georgische vrouwen plooien zich naar de wensen van hun man onder het motto: “Ik doe alles voor hem, zo wordt hij uiteindelijk afhankelijk van mij.” Maar helaas; een Georgische man draagt zijn moeder op handen en dat zal ook altijd de belangrijkste vrouw in zijn leven zijn. Als het er dus op aan komt moet de echtgenote buigen voor haar schoonmoeder.

Ontbijten doen ze in Georgië ook op een totaal andere manier als ons. Geen koffie, maar een flinke mok wodka. Geen brood, maar een loodzwaar gebak gevuld met crème au beurre. Toch is dit niet voor iedereen weggelegd en zie je veel armoede op straat. Veel vrouwen die staan aan te schuiven voor voedselpakken die de staat uitdeelt. Dit gebeurt voornamelijk aan arme, behoeftige, gehandicapte en kroostrijke gezinnen.

Oost – Timor

Oost –Timor is een land dat ligt Zuidoost – Azië. In het boek lees ik dat  Oost – Timor het ideale decor voor een liefdesverhaal zou zijn. Hemelsblauwe lucht, witte stranden, palmbomen, uitzinnige kleuren en geuren. Maar in Dili en omgeving is er weinig romantiek te bespeuren. Overal zijn er ruïnes, afgebrande gebouwen en dat het land er nog lang niet bovenop is. Ik stelde mij de vraag wat er dan de laatste jaren zoal heeft afgespeeld in dat land?

è  Sinds 30 augustus 1999 koos de bevolking van het kleine Oost-Timor  massaal ( 80 % ) voor onafhankelijkheid. Dat gebeurde na een moeizame strijd tegen de Indonesische bezettingsmacht, die sinds het einde van de Portugese koloniale tijd (1975) het oostelijke deel van het eiland Timor onder controle hield. Direct na het bekend worden van de uitslag, trokken elementen van het Indonesische leger, gesteund door lokale milities al plunderend en moordend door de straten van de hoofdstad Dili. De VN evacueerden al hun personeel en lieten de bevolking aan hun lot over. Driekwart van de bevolking sloeg op de vlucht of werd gedwongen gedeporteerd naar het Indonesische West-Timor. Zeker tweeduizend mensen kwamen om. De opstandelingen vernietigden bijna de hele infrastructuur. Pas in 2002 werd Oost-Timor onder de officiële naam Timor-Leste een onafhankelijke staat. Maar daarmee waren de problemen van corruptie en politieke instabiliteit beslist niet van de baan. In april 2006 kwam het tot zware rellen nadat muitende soldaten probeerden de macht te grijpen en vorig jaar februari werd president José Ramos-Horta zwaar gewond bij een mislukte aanslag. Telkens volgden interventies van het Australische leger om de rust te herstellen.

Bron: http://www.pala.be/nl/nieuws/solidariteit-met-oost-timor-tien-jaar-na-het-referendum-over-onafhankelijkheid

Tot op heden zijn er iedere nacht wel gewapende bendes terreur aan het zaaien in de steden. Elke nacht wordt er geschoten, vallen er doden en stijgen de spanningen.

 Nepal

Nepal is een land in Azië gelegen, in de Himalaya gelegen tussen India en China. Ik lees in het boek dat er op dat moment veel onrust heerst. Door wat verdere opzoekwerk kom ik te weten dat er tussen 1996 – 2006 Nepal verwikkelt is in een burgeroorlog waarbij meer dan 12 000 mensen om het leven zijn gekomen.  Er is een grote verzetgroep aan het werk “ de maoïsten”.

In Nepal hebben de maoïsten een grote aanhang, vooral onder de sociaal laagste klassen en dan vooral onder de jongeren. De maoïsten streden hier vooral tegen de regeringsvorm, waarbij de vorst nagenoeg een alleenheerschappij in stand trachtte te houden, hetgeen vooral ten goede kwam aan de beter bedeelden in de Nepalese samenleving. Door de strijd van de maoïsten zijn er de sinds van begin van de eenentwintigste eeuw duizenden doden gevallen, zowel onder eigen aanhangers als onder andere burgers, maar vooral soldaten van het Nepalese leger en politiemensen. Koning Gyanendra moest in 2006 afstand doen van de macht, en in 2007 werd de monarchie officieel afgeschaft. Bij verkiezingen op 10 april 2008 behaalde de Communistische Partij van Nepal (Maoïstisch) een meerderheid in het parlement. Sindsdien vormt ze een coalitieregering met een andere communistische partij.
Bron: Wikipedia

 De maoïsten leven verplicht in kampen samen.  Van daaruit trekken ze de dorpen in, eisen onderdak en eten, nemen kippen en geiten in beslag. Zonder enige schaamte beroven ze de dorpelingen. Ze nemen ook alle overheidstoelage af. Zo verliezen blinde mensen hun toelage ( ongeveer 5 euro per maand ).  De meeste maoïsten zijn jongeren die een klein beetje scholing hebben gehad. Zo zijn ze zich bewust geworden van hun miserabele leefomstandigheden, zonder zelf de mogelijkheid te hebben een stap vooruit te zetten. Aansluiten bij de maoïsten is voor hen de enige manier om snel wat aanzien, macht en welstand op te bouwen. Hun ideologie klinkt goed. Afpakken van de rijken, en weggeven aan de armen. Die eerste beweging is hen gelukt. De tweede, daar is niets van terechtgekomen. Al wie gestudeerd heeft, beschouwen ze als een “vijand van het volk”.

 Kenia

Kenia is een staat in Oost – Afrika. In Kenia worden vele kinderen ten vondeling gelegd die op sterven na dood zijn. In dit land zijn dit de dingen des levens. Dit is in ons land wel heel wat anders. Strafrechtelijk staan celstraffen van één maand tot drie jaar op "het achterlaten van een kind in behoeftige toestand".

Ik verwijs even terug naar het bericht in de media op woensdag 6 oktober 2010. “ Voorbijganger vindt pasgeboren meisje in parkeergarage “.

Om het krantenartikel te bekijken en een fragment hierover uit het journaal verwijs ik terug naar volgende site à http://www.hbvl.be/nieuws/binnenland/aid979081/vondeling-gevonden-in-parkeergarage.aspx

 Verder heeft Kenia ook te kampen met een milieuproblematiek rond de Mount Kenya. De Mount Kenya is het hoogste punt van Kenia en is met zijn 5200 meter de op één na hoogste berg in Afrika. ( De allerhoogste is de “Kilimanjaro” in Tanzania met zijn 5895 meters hoog ).

 De bossen van Mount Kenia worden gekapt door Chinese bedrijven en het hout wordt geëxporteerd. Van de erosie die het gevolg is trekken zij zich niets aan. Dat is een probleem voor de plaatselijke bevolking. Het kappen van bomen en het telen van voedsel put de berg uit en brengt de watervoorziening van de hele streek in gevaar.

Meer info hierover kan je lezen op de volgende website: http://www.afrikanieuws.nl/site/list_message/10523#m10523

 Kenia heeft ook te maken met een enorm veiligheidsprobleem. Er zijn veel dieven! Er is zelfs een echte oorlog tussen de politie en de dievenbendes. Omdat de politie op elke dief zonder pardon het vuur kan openen, hebben de dieven zich zwaar bewapend. Bij elk treffen wordt er dus flink wat geschoten en vallen er steevast onschuldige slachtoffers.  Dit stemt in principe niet overeen met de mensenrechten, maar  omdat de criminaliteit daar zo welig tiert, wilt de bevolking ook niet van die mensenrechten weten. De reden waarom zoveel jongeren de straat opgaan om te stelen of te schieten is de werkloosheid, , het druggebruik, de school drop – outs…

 De Filippijnen


De Filippijnen zijn een republiek in Zuidoost – Azië. Alhoewel wij in verschillende vakantiebrochures vaak mooie aanbiedingen zien van de Filippijnen als perfect land om te ontstressen, heeft dit land vast en zeker toch ook een donkere kant.   

De Filipijnen zijn een derde wereldland in Azië, met alle kenmerken van dien. Er bestaat een rijke bovenlaag naast een onevenredig aantal armen. De overheidspolitiek komt vooral de rijken tegemoet en schenkt nauwelijks aandacht aan positieverbetering van de grote groep armen. Daarnaast is het land gebonden aan de eisen van de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds. Die schrijven vrije handel voor, globalisering van de economie en het bevorderen van buitenlandse investeringen. Geen zaken waar de armen beter van worden. Integendeel, want kleine bedrijfjes kunnen de concurrentie met massaal en dus goedkoop geproduceerde goederen, niet aan. Voor verdere industrialisatie wordt grond onttrokken aan de landbouw, waar juist de meeste mensen hun broodwinning vinden.

Filippijnse vrouwen staan er thans toch om bekend de meest geëmancipeerde in Azië te zijn. Gewoonlijk beheren zij heel het huishouden, wat betekent dat zij veel invloed hebben op de uitgaven van het gezin. Verder hebben Filippijnse vrouwen, relatief gezien, vaak de kans om onderwijs te volgen en een betaalde baan te zoeken. Maar ook hier geldt dat niet alle vrouwen dezelfde mogelijkheden hebben. Rijkere vrouwen zijn in staat om te studeren, kunnen een goed betaalde baan vinden en een goed leven leiden. Het overgrote deel van de Filippijnse vrouwen leeft echter in grote armoede. Een gemiddeld gezin dat onder de armoedegrens leeft, heeft onvoldoende voedsel, brandstof en kleren, kan zich geen basisonderwijs voor de kinderen veroorloven, heeft geen redelijk huis en kan de dokter zelfs voor minimale medische zorg niet betalen.

Vrouwen in de Filippijnen zijn veelal verantwoordelijk voor het welzijn van het gezin en zij moeten er elke dag weer voor zorgen dat er genoeg te eten is. Het leven van veel vrouwen wordt dan ook gekenmerkt door de dagelijkse strijd om het bestaan. Door een enorme hoeveel werk op hun schouders te nemen zorgen vrouwen ervoor dat hun families overleven. Naast huisvrouw en verzorgster van de kinderen, leveren ze vaak een bijdrage aan de inkomsten van het gezin. Door werkeloosheid of afwezigheid van de man zijn de inkomsten van vrouwen steeds vaker de enige in het gezin. Inspanningen om de kosten van levensonderhoud te drukken en het gebrek aan openbare voorzieningen zoals elektriciteit en stromend water te compenseren zijn veelal het werk van vrouwen. Dat varieert van het urenlang reizen en/of in de rij staan voor de goedkoopste producten tot het sjouwen met brandstof en water.

Ondanks al deze inspanningen zijn het juist de vrouwen die het minste en het slechtste voedsel krijgen. Culturele factoren bepalen dat eerst de man en kinderen eten en dat wat er overblijft - de restjes - voor de vrouw is. Er wordt verwacht dat de vrouw zich opoffert ten koste van het gezin. Dat leidt onder meer tot ondervoeding! Ondervoeding en gebrek aan voedingsstoffen heeft grote gevolgen voor zwangere vrouwen. Ze bevallen van kinderen die te licht en ondervoed zijn bij de geboorte, hebben veel vaker dan normaal te maken met miskramen, doodgeboren kinderen en kinderen die kort na de geboorte overlijden. Kinderen die het overleven hebben een grotere kans op lichamelijke en geestelijke handicaps.

Naast armoede hebben vrouwen in de Filippijnen ook te kampen met sekse specifieke problemen. Huiselijk- en seksueel geweld, prostitutie, vrouwenhandel en sekstoerisme zijn de laatste decennia steeds zichtbaarder geworden. Daarnaast zijn er de problemen van ongelijke beloning tussen mannen en vrouwen, de dubbele belasting van werkende vrouwen, het gebrek aan specifieke gezondheidszorg en ongewenste intimiteiten op het werk.

Om aan de armoede en de problemen te ontsnappen verlaten veel vrouwen het land om in het buitenland te gaan werken, in de hoop het lot van kinderen en andere familieleden te verbeteren. Jaarlijks vertrekken 750.000 mensen om die reden naar het buitenland, dat is gemiddeld ruim 2000 per dag. Voorheen waren dat voornamelijk mannen, tegenwoordig is veruit het grootste deel vrouwen.

Vrouwen zien migratie echter niet als de enige oplossing. Om op duurzame wijze verbetering te brengen in hun situatie organiseren Filippijnse vrouwen zich op verschillende manieren en op verschillende niveaus. Van kleinschalige economische projecten, coöperaties, belangenbehartigings- en zelfhulpgroepen op dorpsniveau tot nationale belangengroepen, vakbonden en organisaties die lobbyen voor gelijke behandeling van mannen en vrouwen. Sinds 1998 is zelfs een vrouwenpartij vertegenwoordigd in het parlement. In sociaal-maatschappelijke organisaties nemen vrouwen niet zelden een prominente positie in. Veel vrouwenorganisaties strijden niet alleen voor gelijke rechten voor vrouwen, maar vinden dat hun problemen niet los gezien kunnen worden van de economische en politieke verhoudingen in het land.

Swaziland

Swaziland is een land in het zuiden van Afrika. Swaziland is de laatste absolute monarchie ter wereld. Een klein koninkrijk, ingeklemd tussen Zuid-Afrika en Mozambique. Verkiezingen of politieke partijen bestaan hier niet, want de koning is almachtig, en eeuwenoude tradities bepalen hier het leven.

Ik vraag me af hoe dan de troonopvolging bepaald wordt, maar blijkbaar is die procedure strikt geheim. In elk geval moet de troonopvolger in Swaziland zeer jong zijn, en enig kind en een goede combinatie vormen met zijn moeder ( de queen mother ) die in elk geval van afwezigheid als plaatsvervanger van de koning optreedt.

Verrassend in Swaziland is de Koninklijke polygamie. Dit komt hier trouwens in alle lagen van de bevolking voor. Vrouwen zijn een statussymbool. Hoe meer vrouwen, hoe beter.  Elke koningin leeft opgesloten, als een vogel in een gouden kooi. Allemaal hebben ze hun eigen luxepaleis, voorzien van bodygards, luxewagens, uitpuilende kleerkasten en juwelen bij de vleet.

De koning kiest zijn koningin op de “Reed Dance”. Dit is een onwaarschijnlijke gebeurtenis. Meer dan honderdduizend Swazi-meisjes komen naar de hoofdstad voor een feestweek die uitmondt in een gigantische massadans, waarbij de koning uit al dat moois een nieuwe bruid kan kiezen.  Maar naast een gigantische huwelijksmarkt voor de koning heeft dit feest ook nog een andere betekenis. Het is het feest van de maagdelijkheid. Alleen wie maagd is, mag hieraan deelnemen.

Dit is een groot contrast met de straatarme bevolking van Swaziland, die het hoogste Hiv-besmettingspercentage ter wereld kent. 45% van de Swazi’s is seropositief. De combinatie van oeroude tradities, onbeperkte polygamie en verzet tegen elke vorm van modernisering hebben het aidsvirus vrijspel gegeven in dit land. Met een huiveringwekkend aantal aidsdoden en aidswezen tot gevolg. In tien jaar tijd is de gemiddelde levensverwachting gedaald van 61 naar 38 jaar, een absoluut en triest record.

Ik vraag me af of er dan ook veel Koninginnen zijn die sterven aan aids of is de kans dat een statussymbool hier voorzichtiger mee omgaat. Maar helaas moet ik verder in het boek vaststellen dat de Koning bij geen enkel van zijn vrouwen gebruik maakt van een condoom en dus ook in het paleis heel wat seropositieve wonen.

 Israel

 Deze naam klinkt ons allemaal wel bekend in de oren. Maar wat is hier nu precies gaande?

De strijd tussen Israëliërs en Palestijnen laait steeds weer op. Beide bevolkingsgroepen wonen in Israël, maar ze verschillen nogal van elkaar. De Israëliërs hebben het joodse geloof en spreken Hebreeuws. De Palestijnen zijn moslim en spreken Arabisch. De Israëliërs en Palestijnen leven niet vreedzaam samen. Beide bevolkingsgroepen vinden dat ze recht hebben op het land van de ander. Met geweld proberen ze dit voor elkaar te krijgen. Er wordt gevochten en geschoten, er vallen doden en er is veel haat;

Na de gruwelijke Jodenvervolging  onder Hitler tijdens de tweede wereldoorlog moest er iets goedgemaakt worden, en kregen de Joden, in 1948, eindelijk een eigen staat. Maar het beloofde land  ( Jeruzalem )was geen braakliggend terrein, maar een gebied dat al eeuwenlang door de Palestijnen werd bewoond. Gesteund door de internationale gemeenschap stroomden de Joden uit de hele wereld toe naar hun nieuwe land Israël, en eisten hun rechten op. Ze namen de grond in beslag, verwoesten dorpen en dreven honderdduizenden Palestijnen op de vlucht. De Palestijnen sloegen terug en probeerden met geweld hun grondgebied te verdedigen of terug te winnen. Het werd een harden maar ongelijke strijd, die tot op de dag van vandaag in alle hevigheid woedt. Israël heeft een sterk en technologisch leger. De Palestijnen gooien met stenen en plegen aanslagen. Joodse nederzettingen blijven uit de grond gestampt worden en de Palestijnen leven nog steeds als vluchtelingen in bezet gebied, verspreid over de Westbank en de Gazastrook.

 In 2002 begon Israël met de bouw van een gigantische muur, die intussen als 750 km lang is. Officieel is het een veiligheidswal, maar in de praktijk blokkeert de muur nog elke dag Palestijnse grond, waterbronnen en verbindingswegen.

 

Al meer dan een halve eeuw wordt hier al gestreden en gevochten.

Ik vroeg mezelf of er ooit nog wel vrede tussen deze gebieden mogelijk zal zijn? Op onderstaande link kan je een reportage zien van het actualiteitsprogramma “ Koppen” .

è http://www.hbvl.be/nieuws/buitenland/aid851056/werken-aan-muur-tussen-israel-en-palestina-liggen-stil.aspx

Afghanistan

Afghanistan is een republiek in Zuid-Azië. In Afghanistan is er sprake van een grote criminaliteit. Inbraken, drugs en er wordt geen rekening gehouden met het rechtssysteem. Justitie werkt hier gewoon niet. Maar het grootste probleem is de Taliban.

 De Taliban is de baas in Afghanistan. De Talibanbeweging is opgericht door een groep studenten onder aanvoering van mullah Mohammed Omar in Afghanistan. Die oprichting was in de oorlog met de Sovjet Unie van 1979 tot 1988.

In het Afghaans worden 'studenten' Talib genoemd. Ze studeren om Mullah te worden. Wat een priester voor christenen is, is een mullah voor moslims. Mohammed Omar is de allerhoogste in de Talibanorganisatie. De Taliban willen Afghanistan besturen volgens zeer strenge islamitische regels. Momenteel controleren de Taliban ruim 90 procent van Afghanistan, waaronder de in puin geschoten hoofdstad Kabul.

De Taliban maken zich schuldig aan moorden, mishandeling van niet-gelovigen, slavenarbeid voor burgers en gevangenen, executies en de onderdrukking van vrouwen. Veel voormalige regeringsmensen zijn het land ontvlucht en journalisten die voor de internationale media werken willen ze vermoorden.

De Afghaanse Talibanregering heeft volgens het Londense militaire onderzoeksinstituut een leger van ongeveer 45.000 man. Verder beschikt het bewind over tanks, vliegtuigen en andere zware wapens.

 Ik vraag me af wat deze Taliban zo ver leidt dat ze er zoveel gruwel en geweld voor hebben?

Uit onderstaand filmpje kan je zien dat het vooral uit liefde voor Allah is.

è http://www.youtube.com/watch?v=bEIrenGIsrE

 In het boek lees ik constant over de angst die de journalisten hebben om iets te doen wat niet mag. Ik vraag me af welke dingen in Afghanistan dan verboden zijn, in vergelijking met de Westerse wereld.

-          Je mag geen overspel plegen

-          Homoseksualiteit en biseksualiteit is verboden, m.a.w. alles wat niet-islamitisch is, is niet welkom.

-          Je moet 5 keer per dag bidden en tijdens de Ramadan vasten.

-           Muziek luisteren is verboden.

-          Je mag de Taliban NIET bekritiseren

-          Vrouwen moeten gesluierd zijn en mogen niet gezien worden.

-           Meisjes boven de 12 jaar mogen niet naar school



Vrouwen  mogen niet buitenshuis werken.  Vrouwen mogen hun nagels niet lakken en ze mogen zich ook niet schminken.Vrouwen zijn er helemaal niets waard. Ze mogen amper buiten op straat komen. Het is ook zo dat vrouwen nog steeds uitgehuwelijkt worden. Vrouwen moeten hun lot aanvaarden. Het maakt niemand wat uit hoe zij hun voelen. Ook als ze klappen krijgen van hun man, mogen ze niet klagen. Heel wat Afghaanse vrouwen plegen ook zelfmoord. Dat doen ze met een mes of een touw. Of ze verbranden zichzelf, of ze springen van een dak naar beneden. Dit allemaal uit pure wanhoop.

Bijlagen:
Afghanistan.jpg (1.5 KB)   
Filipijnen.jpg (1.4 KB)   
Georgië.jpg (1.6 KB)   
Israel.jpg (1.8 KB)   
Kenia.jpg (1.6 KB)   
Mali.jpg (0.7 KB)   
Nepal.jpg (2.4 KB)   
Niger.png (14.3 KB)   
Oost - Timor.jpg (1.5 KB)   
Swaziland.jpg (1.9 KB)   

08-10-2010 om 00:00 geschreven door Stéphanie Buteneers  

Vorige week heb ik mij verdiept in het boek “ Mijn status is positief “ van Annemie Struyf en kwam zo heel wat meer te weten over de aidsproblematiek in Afrika.

De manier waarop deze schrijfster haar boeken schrijft sprak mij enorm aan.

Als toekomstig leerkracht Geschiedenis / PAV heeft het mij altijd gefascineerd om te weten te komen hoe de mens vroeger leefde en hoe de culturen en leefgewoonten zijn van mensen die in andere gebieden wonen.  

Daarom besluit ik deze week opnieuw een boek te lezen van Annemie Struyf genaamd “ Ladies First”.  Om dit boek te schrijven, ging de schrijfster op reis naar verschillende gebieden omdat ze, net zoals ik, nieuwsgierig was hoe de mensen elders leven. De ene keer kwam ze bij heel rijke mensen terecht en sliep ze in de meest luxueuze kamers, de andere keer kreeg ze te maken met een armoedig bestaan en sliep ze tussen de ratten en de muizen.

06-10-2010 om 00:00 geschreven door Stéphanie Buteneers