Harvey Milk = Een homoseksuele activist

New York 1970: Hij is 40 jaar en heeft zich nog steeds niet geout naar de buitenwereld toe. Hij is heel discreet. Hij heeft schrik vriendenkwijt te geraken,of erger nog zijn werk.

Harvey beseft dat hij 40 is en nog nooit iets gedaan heeft waar hij echt trots op is. Samen met zijn vriend Scott Smith besluit hij samen naar San Francisco te vertrekken en een nieuw leven op te bouwen.  Ze komen terecht op een plaats voor hippies en anderen die buiten de normale gemeenschap stonden. In the Castro, een wijk die nu nog steeds gekend staat als het gay Mecca van Amerika. Hier komen ze open uit voor hun relatie. Ze gedragen zich ook als echte hippies en leven er op los. Ze creëren een omgeving ( soort van homobar ) waar homo’s samenkomen. Zwaar tegen de zin van de politie. Er was een haat verhouding tussen beide partijen. Je ziet in de film duidelijk dat de politie antihomofilie is. Ze tuigen verschillende homofielen gewoon af uit het niets.

Hij gaat op verschillende plaatsen toespraken geven over zijn mening/gedacht over homo’s. Hij wil de rest van de gemeenschap overtuigen dat ze geen bedreiging vormen, dat ze niet ziek zijn, maar dat ze gewoon aanvaard willen worden om wie dat ze zijn. Uiteindelijk krijgt hij zelfs steunbetuigingen uit enkele kranten.

In 1977 krijgt hij veel steun van een groot deel van de bevolking. Zowel jongeren, als bejaarden krijgen begrip voor de situatie van Harvey. In 1978 krijgt hij het ambt van supervisor  van San Francisco toegewezen. Dit stemt hem heel gelukkig.

Zijn eerste punt wat hij wil realiseren is het beschermen van de homogemeenschap. Zo wil hij opkomen voor de gelijke rechten. Hij wilt niet dat iemand uit de kerk ontslagen wordt omwille van zijn seksuele geaardheid. Ondertussen voert een andere partij net een heel tegengestelde theorie. Ze willen een wet stellen om homoseksuele leraren en medestanders te ontslaan. Dit is een hele opdoffer, want we bevinden ons in een gemeenschap met hoofdzakelijk conservatieven mensen. De verzameling van handtekeningen is dan ook een vanzelfsprekende overwinning. De argumenten liggen verdeelt, volgens de tegenstanders van Milk geeft een homoseksuele leerkracht negatieve invloeden door aan kinderen. De campagne gaat als volgt: onnatuurlijke levensstijl (pedofielen) vermijden op openbare scholen. De overwinning van Milk is een lange strijd van tegenslagen geweest.

De kerk is nog steeds tegen homofilie. Ze beschouwen dit als iets onnatuurlijks. Hoe zit het dan met homoseksuelen in katholieke scholen op de dag van vandaag?

Het antwoord vinden jullie terug op onderstaand filmpje op youtube:

 De discriminatie staat centraal in de lijdensweg voor homoseksuelen. Maar dat alles eindigde in 1978, toen zowel Milk als burgemeester George Moscone werden neergeschoten door Dan White de conservatieve, misschien zelf heimelijk zoals in de film veronderstelt wordt homoseksuele city supervisor van een ander deel van San Francisco.

In verschillende delen van Amerika worden er nog steeds antihomo campagnes gevoerd. Slechts 2 jaar geleden werd er een politicus die zelf streed tegen de homofile gemeenschap zelf betrapt op een relatie met een man. Dit het einde van zijn politieke loopbaan. Meer nieuws hierover met bijhorende cartoons / filmpje kan je bewonderen op onderstaande site:

In de film zien we wel heel wat seksueel getinte fragmenten tussen verschillende mannen. Dat maakt de film zo realiteitsnabij. Volgens mij is het doel van de film vooral een strijd naar rechtvaardigheid en gelijke rechten.

Ondanks zijn dood  lag Harvey vast , maar zeker toch ook aan de basis van de gelijke rechten voor holebi’s. De film speelt zich af in de jaren ’70 en je ziet een duidelijk contrast met het heden nu in 2010. Tegenwoordig kunnen zij nu ook in bepaalde landen zoals België, Nederland, Spanje, Canada, Zuid-Afrika en de Amerikaanse staat Massachussets  trouwen. Het is namelijk niet zo dat dit al lang van toepassing is. In ons land kan men sinds 1 juni 2003 trouwen voor de wet met iemand van hetzelfde geslacht.

Holibi’s kunnen voortaan ook kinderen adopteren, maar hiervoor gelden wel niet helemaal dezelfde rechten als voor hetero koppels. Sowieso moet het koppel in eerste instantie gehuwd zijn, maar kinderen die binnen het huwelijk geboren worden krijgen niet automatisch de niet-biologische ouder als ouder. Daarvoor dien je een aanvraag tot stiefouderadoptie in te dienen na de geboorte.

Maar natuurlijk is dit niet in iedere cultuur zo. België is één van de koplopers op het vlak van holebirechten.   Niet elke streek is natuurlijk even tolerant, maar homoseksualiteit wordt algemeen aanvaard in West-Europa, Noord-Amerika en Australië. De westerse wereld staat open voor holebi’s, al is er altijd wel een kansje dat je eens op een verwoed homofoob botst.

Heel wat anders is de situatie voor holebi’s in andere culturen. In sommige landen is homoseksualiteit zelfs bij wet verboden en staan er strenge straffen op. In Afrika zijn holebi’s vaak het slachtoffer van discriminatie of uitstoting uit de familie. Ook in Zuid-Amerika, Azië en het Midden-Oosten is homoseksualiteit nog vaak een taboe. Dat betekent natuurlijk niet dat homoseksualiteit in die landen niet voorkomt.

Toch is homoseksualiteit van alle tijden, denk maar aan Adolf Hitler. In de geschiedenis heeft er altijd een sterk vermoeden geleefd dat Hitler homoseksueel geweest zou zijn. In 2001 bracht Lothar Machtan een boek uit over de seksuele geaardheid van de dictator van de 20^ste eeuw.

Een duidelijk verschil met de film merk je ook aan onze eigen politieke situatie. Neem nu eens als voorbeeld onze minister van onderwijs “ Pascal Smet” . Hij is ook homoseksueel en kwam daar ook open voor uit, maar heeft er nooit een publieke situatie van gemaakt. Dit komt waarschijnlijk omdat homofilie op de dag van vandaag als aanvaard beschouwd kan worden. Naast minister van onderwijs staat Pascal Smet ook  in voor Gelijke Kansen en stelt hij zich op voor holibi’s. Hij vindt het nu wel relevant om naar voor te komen met zijn situatie om anderen te helpen.  Hierin komt hij wel overeen met Harvey Milk. Hij wilt een soort rolmodel zijn!

Niet alleen Pascal Smet komt er openlijk voor uit homo te zijn, maar ook Elio Di Rupo, partijvoorzitter van de PS en op dit moment zelfs kanshebber om premier van Belgie te worden.

Omdat er steeds meer mensen uitkomen voor hun homoseksuele geaardheid, vinden we deze niet enkel en alleen terug in de politiek, maar vaak ook in allerhande media, in onze vriendengroepen enz. Tegenwoordig bestaat er zelfs een lijst met beroemde holebi’s die hier ook openlijk voor uit komen. Zo vind je er oa. Kirsten Flipkens ( tennister ), Lindsay Lohan ( actrice ), Elton John ( zanger ), en vele anderen.  Vaak hebben deze bekende personen een hele fanclub achter hun staan, toch hebben vele jongeren van tegenwoordig er nog steeds moeilijk mee om uit te komen voor hun seksuele geaardheid.

Wat kunnen deze jongeren zoal doen?

Veel informatie hierover vind je op de volgende site: Wel jong, niet hetero

Is  onze maatschappij dan echt al zover gevorderd dat homoseksualiteit geen taboe meer vormt? Misschien voor onze jongerengemeenschap wel, maar hoe zit het dan met onze oudere generatie?

Via deze link horen jullie een getuigenis van een jong homokoppel  “Kenneth en Kevin. Ze zijn beiden 22 jaar en deden amper 2jaar geleden hun comming out. Op de geluidstape horen jullie hoe zij met hun geaardheid omgaan en welke positieve / negatieve reacties zij soms krijgen.

De mening van sommige mensen i.v.m. holebi’s wordt ook vaak beïnvloed d.m.v. godsdienstovertuiging. Hieronder vinden jullie enkele standpunten de meest voorkomende godsdiensten:

Rooms-Katholieke Kerk
In de Bijbel komt homoseksualiteit een paar keer ter sprake, en krijgt er een eerder negatieve interpretatie. De paus is allesbehalve populair bij holebi’s, onder andere door zijn heksenjacht op homoseksuele priesters en zijn strijd tegen het homohuwelijk.

Protestantisme
Liberale protestanten aanvaarden homoseksualiteit. Evangelische protestanten zien er wél een probleem in. Ze proberen zelfs holebi’s te ‘genezen’.

Judaďsme
Orthodoxe joden zien homoseksualiteit als een verschrikking en wijzen het af. Conservatieve joden laten holebi’s toe onder hun leden en verzetten zich tegen discriminatie van holebi’s. De hervormingsgezinde joden gaan nog een stap verder en laten holebi’s participeren in ceremonies.

Islam
Islamitische geleerden gaan ervan uit dat alle mensen van nature hetero zijn, en dat homoseksualiteit een zondige afwijking is. In de Koran staat een expliciet verbod op homoseksualiteit. Maar ook binnen de islam vind je verschillende opinies.

Boeddhisme
Boeddhisten hechten weinig belang aan seksuele voorkeur. In de geschriften van Boeddha is hierover niets terug te vinden.

Het komt natuurlijk wel eens voor dat bepaalde godsdiensten hun mening voor homofilie duidelijk laten blijken. Dit kan je zien op het volgend fragment uit het  NOS journaal met als titel “ allochtone jeugd jaagt op homo’s ”.

 Als ik hier mijn mening mag formuleren, vind ik dat het ieder vrij is om voor of tegen holebi’s te zijn, maar dat er op basis van geaardheid absoluut  niet mag gediscrimineerd worden!

Uit de film heb ik vooral geleerd dat gelijke rechten en kansen gelden voor  elke groep uit de bevolking. Het moeten niet altijd de hogere rangburgers zijn die met politieke inspraak veranderingen op tafel kunnen leggen. De strijd om rechtvaardigheid is ook hier een probleem. De geschiedenis herhaalt zich voortdurend en het is een probleem voor iedereen.  Zelfs in de universele verklaring van rechten van de mens staat geschreven  dat ieder mens recht heeft op een gelijkwaardige behandeling. Tot op de dag van vandaag wordt er helaas nog steeds gediscrimineerd.