Enkele weken geleden botste ik op het internet op een oude reportage van Jambers over de getuigen van Jehova. Volgens sommige een sekte, volgens andere een normale godsdienst zoals er zoveel bestaan.
Zelf ben ik niet zo gelovig, toch ben ik altijd gefascineerd geweest over de verschillende dingen waarin mensen geloven. Deze week ben ik eens op onderzoek uitgetrokken.
Jehovas getuigen: Wie zijn ze? wat geloven ze? Wat doen ze?
De vorige weken heb ik reeds kennis gemaakt met een aantal duidelijke verschillen rondom de maatschappij. Ik leerde hoe mensen leven in kansarmoede, hoe men op bepaalde plaatsen in de wereld leeft, hoe mensen omgaan met bepaalde ziektes, verwaarlozing ,
Deze week wil ik eens nagaan hoe het bepaald zit met homoseksualiteit. Hebben we nog steeds te maken met een taboe? Taboes met betrekking tot seksualiteit zijn uiteraard seksualiteit zelf, en homofilie. Dat homofilie steeds gewoner wordt, is duidelijk merkbaar. Het homohuwelijk is een feit. Men kijkt een homo niet langer anders aan als een hetero. Sterker nog: dertig jaar geleden werd homofilie maatschappelijk afgekeurd, nu wordt het afkeuren van homofilie maatschappelijk afgekeurd!
Hoe komt dit?
Daarom bekijk ik deze week de film Milk. De acteur Sean Penn vertolkt in deze film de rol van de homoseksuele Harvey Milk.Hij was de eerste homoseksuele man die een politieke functie uitoefende in de Verenigde Staten van Amerika in de jaren 70.
Op 22 februari 2009 sleepte de film Milk twee Oscars in de wacht: voor de beste mannelijke hoofdrol en het meest originele scenario. Tijdens zijn speech kreeg hij te maken met hilariteit en tranen bij het publiek, dat een staande ovatie gaf toen Penn het podium betrad. Buiten liepen omstanders met protestborden tegen homoseksualiteit, waarover Penn zei: Ik denk dat ze er goed aan zouden doen eens na te denken hoe ze later hun kleinkinderen de schande uitleggen dat ze tegen gelijke rechten waren.
Hier kunnen jullie al een stukje meepikken van de trailer van de film
Claireece Precious maakt als zestienjarige dingen mee die men niemand toewenst . Ze heeft veel problemen thuis. Ze wordt mishandeld door haar moeder, zowel psychisch als fysiek. Ze wordt verkracht door haar vader. Als ze zwanger geraakt van haar tweede kindje wordt ze van school gestuurd. Ze vindt het jammer dat ze haar leraar wiskunde niet meer zal zien want stiekem is ze toch wat verliefd op hem.Ze verward liefde met vriendelijkheid. Dat is de leraar namelijk tegen haar en dat is ze niet gewoon van iemand.
Precious droomt over een fantasiewereld. Ze stelt haar vaak voor hoe het leven van haar er zou kunnen uitzien. Dit doet ze meestal als de realiteit haar te hard wordt bv) tijdens haar verkrachtingen, tijdens pesterijen op straat
Ze sturen Precious dus zomaar van school zonder een duidelijk verhaal.Ik vraag me af hoe je bepaalde situaties van misbruik kan herkennen?
Voor buitenstaanders is het echter niet makkelijk de signalen van seksueel misbruik te herkennen. Een goede hulpverlening kan goed helpen het seksueel misbruik te verwerken. De buitenwereld maakt het voor slachtoffers niet echt makkelijk om over hun problemen te praten. Op het onderwerp seksueel misbruik rust namelijk nog steeds een taboe. Bovendien zijn veel vrouwen de herinneringen aan het misbruik kwijt. Zij hebben de pijnlijke ervaring weggestopt.
Onder geweld of misbruik wordt verstaan: ongewenste intimiteiten, incest, verkrachting, intimidatie, fysieke en psychische mishandeling. Na een dergelijk trauma blijven de slachtoffers achter met depressies, seksuele problemen, relatiemoeilijkheden.
Veel vrouwen voelen zich ook schuldig en, mede door het taboe dat op seksueel misbruik rust, zijn ze bang te worden veroordeeld als zij het misbruik ter sprake brengen. Dit is ook een van de redenen waarom vrouwen hun misbruikervaringen vaak verborgen houden als ze om hulp komen. Zij vragen vaak hulp voor de problemen die met het misbruik te maken hebben, maar praten niet over het misbruik zelf.
Als hulpverlener/ster, wat je ook indirect kan zijn als lera(a)r(es), vriend(in), ouder, zus, tante etc., moet je dus bereid zijn het onderwerp zelf ter sprake te brengen.
Een van de voorwaarden om seksueel misbruik te kunnen signaleren is rekening durven houden met de mogelijkheid van seksueel misbruik. Belangrijk is dat er niet één plaatje van 'een seksueel misbruikt persoon' bestaat. Iedereen reageert anders op seksueel geweld.
Wel zijn er een aantal signalen waar je op kunt letten:
1. Angst voor aanraken;
2. Angst voor mannen;
3. Zich niet durven uitkleden (bv. bij sport)
4. Stijf of niet durven bewegen (benen of billen stijf tegen elkaar);
5. Een negatief lichaamsbeeld;
6. Niet durven genieten van dingen;
7. Plotselinge terugval schoolprestaties;
8. Plotselinge verandering in gedrag of relaties met anderen;
9. Concentratieproblemen;
10. Spraakproblemen en taalverwervingsstoornissen;
11. Spijbelen;
12. Vroeg op school komen en laat weggaan en weinig of nooit afwezig zijn;
13. Weinig / slechte relaties met leeftijdsgenoten of een onvermogen vrienden te maken;
14. Niet deelnemen aan schoolse en sociale activiteiten;
15. Zeer meegaand gedrag;
16. Agressief gedrag;
17. Gebrek aan vertrouwen;
18. Negatief zelfbeeld;
19. Depressieve gevoelens;
20. Zelfverwonding;
21. Zeer veel problemen in de pubertijd;
22. Slaapproblemen.
Niet alleen de signalen van het kind, maar ook bepaalde gezinssituaties kunnen een vermoeden van seksueel geweld (in dit geval binnen het gezin) versterken:
1. Zeer gesloten gezin (sociaal geïsoleerd, vijandig tegenover de buitenwereld, geen echte vriendschapsrelaties);
2. Overheersende vader;
3. Onderdanige, zwakke moeder;
4. Gebrek aan werkelijke betrokkenheid en genegenheid;
5. Kind draagt veel gezinsverantwoordelijkheid, krijgt veel volwassen taken;
Precious gaat naar een nieuwe alternatieve school met de slogan each one teach one Daar volgt ze een speciale opleiding voor analfabeten. In de klas maken ze gebruik van dagboeken. Ze mogen in hun dagboek schrijven met spellingfouten.
Ik vraag me af waarvoor each one teach one staat. Dit is een hulpgroep voor kansarme kinderen in Amerika. Deze zin heeft de oorsprong van de tijd van de slavernij waar de Afrikanen onderwijs werd geweigerd, inclusief het leren lezen. Veel van deze slaven werden dan in onwetendheid / dom gehouden. Ze deden dit om de Afrikanen te laten geloven dat ze minderwaardig waren dan de blanken. Wanneer de Slaven uiteindelijk toch leerden lezen of schrijven dan was het hun plicht het door te geven aan anderen.
Bron: wikipedia
De leerkracht Miss Rainlaat de leerlingen elkaar voorstellen, ze moeten hun lievelingskleur zeggen en iets vertellen over wat ze graag doen en waarom ze op deze school zijn terecht gekomen. Als Claireece aan de beurt is wilt ze liever niet aan het woord komen.Nadat iedereen geweest is neemt ze toch het woord. Ze zegt dat ze geel mooi vindt en dat ze daar is omdat ze problemen had in haar oude school, maar dat ze in niets goed is. Misschien wel een beetje in koken ( ze moet thuis constant voor eten zorgen ). Tijdens de lessen leren ze het alfabet en leren ze lezen en schrijven. Miss Rain leert Precious lezen en geeft haar veel complimenten tijdens de oefening. Ze voelt haar goed en veilig in de klas. Volgens haar moeder is school voor niets goed, maar zelf vindt ze dat ze hier heel wat leert.Als ze bevalt van haar tweede kindje, een zoontje, komen de leerlingen van de klas haar bezoeken. Hier proeft Precious voor het eerst van wat vriendschap.
Op de sociale dienst krijgen ze stilaan een vermoeden dat het niet goed gaat ten huize Precious. Ze vragen daar naar haar thuissituatie. Ze vertelt dat haar moeder haar ziet als een grote mislukking, maar dat ze zelf ook niet meer doet dan TV kijken. Ze vragen ook naar haar kindjeMongo. Haar dochter heeft het syndroom van down. Precious moeder doet net alsof haar kleindochter thuis woont, maar deze woont in feite bij de oma van Precious. Dit doen ze om alsnog een uitkering te krijgen. Ze vertelt dat haar kind van haar vader is en dat ze nog nooit een dokter gezien heeft en zelfs de eerste keer thuis in de keukenvloer is bevallen.
Ik vraag me af waarom niemand iets doet terwijl ze weten dat Precious misbruikt wordt door haar vader?
In mijn ogen zijn de mensen die hierover weten en niets melden ook strafbaar. Deze mening wordt gedeeld in een reportage op éénvandaag.
Na de zoveelste ruzie thuis met haar moeder, loopt Precious weg met haar jongste baby. Ze houdt zich schuil in de school en krijgt veel begrip en steun van haar leerkracht. Ze mag voorlopig zelfs bij haar leerkracht verblijven. Ze stelt zich de vraag waarom haast vreemde liever voor haar zijn dan haar eigen ouders.
Ik vraag me af waar men terecht kan na seksueel misbruik.
Op deze site staan een aantal organisaties die je kunnen proberen te helpen:
Op een dag verneemt Precious dat haar vader gestorven is aan de ziekteAids. Zo ontdekt ze dat ze zelf ook HIV positief is. Ze laat haar hierdoor niet kleineren en besluit te vechten voor haar leven en haar kinderen voortaan de liefde te geven die zij nooit gehad heeft.
Precious vader is nu gestorven en ontkomen aan een straf voor zijn daden. Ik vraag me af welke straffen er zoal staan op incest.
Wat justitie doet met plegers van seksueel misbruik kan je lezen op volgende website:
Gedurende de hele film vraag ik me af waarom ze Claireece Precious noemen, terwijl ze haar beschouwen als een stuk vuil. Op het einde van de film horen we haar moeder zeggen dat ze Claireece toen ze klein was iets kostbaars vond! Ze haat haar dochter nu omdat haar man meer met haar dochter vrijde dan met haar. Ze was jaloers!
Terugkoppeling naar de actualiteit:
Deze film mag zich dan misschien wel in New York afspelen. Toch komen deze gruwelijke verhalen op meerdere plaatsen voor. Denk maar eens terug aan de incestzaak van Jozef Fritzl. De Fritzl-incestzaak is een incestzaak die zich jarenlang heeft afgespeeld in het OostenrijkseAmstetten. De dader was Josef Fritzl, een Oostenrijkse man die op 27 april2008 op 73-jarige leeftijd in zijn woonplaats Amstetten werd opgepakt. Hij bekende zijn dochter Elisabeth sinds haar elfde seksueel te hebben misbruikt. Sinds augustus 1984 -Elisabeth was toen 18 jaar- had hij haar in een kelder onder zijn huis gevangen gehouden.Uit het misbruik werden zeven kinderen geboren die in 2008 tussen de vijf en negentien jaar oud zijn. Drie van hen werden door Josef Fritzl en zijn vrouw Rosemarie opgevoed. Eén kind overleed enkele dagen na de geboorte. Het lijkje werd door Fritzl verbrand in een oven. De andere drie kinderen bleven met de moeder gevangen in de kelder. Zij kwamen nooit naar buiten en gingen niet naar school. De buitenwereld kenden ze alleen van de televisie.
Na 2 weken op rij mijn kennis te verruimen door het lezen van een boek, gaan we deze week nog eens voor een film. Ik kies er deze week voor om de film precious te bekijken van regisseur Lee Daniels .Het is een Amerikaanse Film uit 2009 en won in 2010 twee academy awards.
Het verhaal gaat over een Afro-Amerikaans 16jarig meisje Claireece Precious Jones. Deze tiener kampt met obesitas. Bovenop haar leerachterstand, die te wijten is aan analfabetisme, is ze ook nog eens zwanger van haar vaders tweede kind.
Ik vraag me af hoe het leven er in de Afro-Amerikaanse gemeenschap in de Verenigde Staten eruit ziet?
Met welke grote maatschappelijke problemen kampt deze gemeenschap?
Hoe aangrijpend kan het leven van een zwarte tiener zijn?
Terwijl ik mezelf deze vragen stel, besef ik dat niet alleen de zwarte bevolking met deze problemen te kampen heeft. Ik stel me dus vooral de vraag over het feit Hoeveel ellende kan een mens soms verdragen? . Als toekomstig PAV leerkracht weet ik goed dat er achter iedere leerling een verhaal schuilt. Tieners kampen met allerlei problemen. Ik ben benieuwd welke deze film naar voren schuift.
Ladies First beschrijft enkele situaties die er zich in bepaalde landen afspelen die wij hier ons in België niet kunnen voorstellen. Ik heb in dit verslag de belangrijkste even op een rijtje gezet. Vaak merk je in het boek ook dat vrouwen over het algemeen heel wat minder kansen hebben dan wij hier in België.
MALI
Het hoofdstuk over Mali bestaat hoofdzakelijk over de grote woestijn. In Mali bestaan er haast geen autowegen, maar enkel zandpistes vol putten en kuilen door een dor woestijngebied, met hier en daar een rieten iglo of een lemen hut. Mali is vooral bekend door de grote woestijn die met het de hoofdstad Timboektoe verbonden is. Omdat je enkel deze stad kan bereiken via de kilometers lange woestijn in het heel belangrijk dat je alvorens de woestijn in gaat je voorziet van allerlei levensproducten zoals bv) water.In België is één liter water per dag per persoon voldoende, maar in de brandende woestijn drink je gemakkelijk drie tot vijf liter per dag. Blijkbaar is de route naar Timboektoe ook niet zo veilig en worden er regelmatig toeristen in de woestijn beroofd en/of vermoord.Dat is ook de reden waarom men de vijfhonderd kilometer lange zandpiste ook de piratenroute genoemd wordt.
Het woestijngebied ten noorden van de zandpiste grenst aan Algerije en is gigantisch groot. Een soort van niemandsland. De ideale plek dus voor bandieten, terroristen, drughandel, wapenhandel en andere criminele activiteiten.Ook Al Qaida blijkt hier heel actief te zijn.
Je kan dus maar best samen met een Malinese chauffeur meerijden die de woestijn op zijn duimpje kent.Overdag is het bloedheet in de Woestijn, maar om zes uur s avonds wordt het donker en verrassend koud. In de woestijn tref je ook regelmatig nomaden aan.
Wat zijn Nomaden?
Nomaden zijn mensen of bevolkingsgroepen die geen vaste woon of verblijfplaats hebben en doorgaans met hun vee rondtrekken.
Nu moet je wel weten dat zelfs rijke nomaden in Mali enkel in het bezit zijn van een schaap, een kameel en een koe. Het is dus niet zo dat zij met veel vee kunnen rondtrekken, omdat zij in eerste instantie zelf moeten kunnen zien te overleven.
Niger
In Niger zijn de meeste straten wel bedekt met asvalt, maar krijg je heel wat te maken met talrijke douane-, gendarmerie-, politie- en tolposten. Iedere reden is er één genoeg om geld af te persen bv) een persoon te veel in de wagen, papieren zogezegd niet in orde, geldige documenten die zonder pardon worden kapot gescheurd en waar je opnieuw voor moet betalen
Niger behoort tot één van de meest corrupte landen ter wereld, slavernij is er al eeuwenlang de gewoonste zaak van de wereld. Ongeveer 800.000 Nigerezen leven hier als slaaf, als het bezit van een ander. Er is hier ook sprake van extreme armoede. Ook de positie van de vrouwen is miserabel. Seksuele verminking gebeurt er alom. Zo zijn er vaak vrouwen die na een te zware bevalling met ernstige inwendige letsels achterblijven en daardoor continu urine en stoelgang verliezen zonder dat ze daar enige controle op kunnen uitoefenen. Dit noemen we Fistula. Zonder aangepaste behandeling kan dit zelfs tot de dood leiden. Sommige vrouwen drinken zo weinig mogelijk om lekken te voorkomen, en drogen daardoor uit.
Incontinentie is overal ter wereld een taboe. Maar in Niger betekent het: definitieve uitsluiting uit de gemeenschap! Een vrouw die stinkt, wordt door haar man verstoten en terug gestuurdnaar haar familie. Maar ook daar is ze meestal niet welkom. Want ook de familie in haar ouderlijk huis kan de stank niet verdragen. Hierdoor leven de vrouwen vaak verborgen, weggestopt. Zo ver mogelijk verwijdert van andere mensen. Ze schamen zich dood en raken helemaal geïsoleerd.
Niger is dus ook het gevaarlijkste land om te bevallen: maar liefst 1 op de 7 vrouwen overlijdt in het kraambed.Door middel van het boek kwam ik ook te weten dat er op medisch gebied heel wat verschillen zijn met ons hier in het westen. Hier heeft een arts een hoog aanzien. In Afrika is dat echter niet zo.
Een chirurg wordt bewonderd, maar een gewone dokter niet. Hij wordt zelfs wat lacherig bekeken. Zeker artsen die helpen bij bevallingen. Wij hebben hier speciaal genecologen en vroedvrouwen die zich hiermee bezig houden, maar in Afrika is dit niet zo. Als een baby tijdens de bevalling in moeilijkheden raakt door een stuitligging, een te nauwe bekken, zuurstoftekort of wat dan ook dan wordt hij in het Westen meestal met een keizersnede ter wereld gebracht. In Niger lukt dat meestal niet, door gebrek aan medische hulp. Hier kan zon bevalling gemakkelijk zes à zeven dagen duren. De kans dat de baby deze marteling overleeft, is bijna nihil. Ook voor de moeder zijn de overlevingskansen miniem.
Wie abortus durft te plegen komt in de gevangenis terecht. De meeste vrouwen die in Niger in de gevangenis verblijven is trouwens ook omwille van die reden. Ik vroeg me tijdens het lezen af hoe deze vrouwen in zon arm land als Niger dan geholpen kunnen worden en ik stootte op het volgend filmpje op youtube:
Ook bekende Vlamingen en wereldsterren slaan de handen in elkaar om vrouwen met Fistula te helpen. Van 8 tot 12 december 2007trok Goedele Liekens samen met Natalie Imbruglia, zangeres/actrice en woordvoerster van de Campagne tegen Fistula, naar Noord-Nigeria om hun schouders te zetten onder de wereldwijde campagne die fistula de wereld uit wil helpen.
Omdat de bevolking in Niger zo arm is, doen ze haast niets voor geld. Zonder geld kom je als vreemde in Niger ook nergens. In Niger is geen rechtssysteem. Geen geld, geen recht, geen rechtvaardigheid.Mensenrechten zijn hier een onbestaand begrip. Mensenrechtenorganisaties worden hier als criminele organisaties vervolgd. Oppositie bestaat hier niet. Wie kritiek heeft op het beleid, wordt zo snel mogelijk naar een godvergeten gevangenis afgevoerd. Gevangenissen in Niger zijn echte moordputten. Wie erin verzeild raakt, heeft niet veel kans om er ooit nog uit te komen. We kunnen hieruit wel concluderen dat Niger dus door en door corrupt is.
Georgië
Georgië is een land dat geografisch gezien vrijwel geheel in Azië ligt en voor een zeer klein deel ook in Europa. Maar ze beschouwen zichzelf als een Europees land. Georgië is geen gemakkelijk land. Het land scoort hoog op de lijst van risicogebieden en wordt geteisterd door zware criminaliteit en interne conflicten.
Ik vroeg me af welke conflicten hier dan zoal zijn?
Blijkbaar zijn er twee deelrepublieken van Georgië die op alle mogelijke manieren onafhankelijk proberen te worden.Ze doen dit met veel geweld waardoor vele inwoners van Georgië vluchten en de economische status van het land steeds daalt. Meer info hierover vond ik op de volgende website:
Georgië kent ook een uitgesproken machocultuur. Mannen zoeken in een vrouw vooral een mama, die hen in de watten legt en op zijn wenken bedient. Tegelijkertijd heeft de Georgische mentaliteit ook heel aantrekkelijke kanten. Mannen zijn er ontzettend galant tegenover vrouwen. Ze dragen je tas, houden de deur voor je open en begroeten je met een handkus. Toch is het leven van Georgische vrouwen niet altijd even eenvoudig. De meeste Georgische vrouwen plooien zich naar de wensen van hun man onder het motto: Ik doe alles voor hem, zo wordt hij uiteindelijk afhankelijk van mij. Maar helaas; een Georgische man draagt zijn moeder op handen en dat zal ook altijd de belangrijkste vrouw in zijn leven zijn. Als het er dus op aan komt moet de echtgenote buigen voor haar schoonmoeder.
Ontbijten doen ze in Georgië ook op een totaal andere manier als ons. Geen koffie, maar een flinke mok wodka. Geen brood, maar een loodzwaar gebak gevuld met crème au beurre. Toch is dit niet voor iedereen weggelegd en zie je veel armoede op straat. Veel vrouwen die staan aan te schuiven voor voedselpakken die de staat uitdeelt. Dit gebeurt voornamelijk aan arme, behoeftige, gehandicapte en kroostrijke gezinnen.
Oost Timor
Oost Timor is een land dat ligt Zuidoost Azië. In het boek lees ik datOost Timor het ideale decor voor een liefdesverhaal zou zijn. Hemelsblauwe lucht, witte stranden, palmbomen, uitzinnige kleuren en geuren. Maar in Dili en omgeving is er weinig romantiek te bespeuren. Overal zijn er ruïnes, afgebrande gebouwen en dat het land er nog lang niet bovenop is. Ik stelde mij de vraag wat er dan de laatste jaren zoal heeft afgespeeld in dat land?
èSinds 30 augustus 1999 koos de bevolking van het kleine Oost-Timormassaal ( 80 % ) voor onafhankelijkheid. Dat gebeurde na een moeizame strijd tegen de Indonesische bezettingsmacht, die sinds het einde van de Portugese koloniale tijd (1975) het oostelijke deel van het eiland Timor onder controle hield. Direct na het bekend worden van de uitslag, trokken elementen van het Indonesische leger, gesteund door lokale milities al plunderend en moordend door de straten van de hoofdstad Dili. De VN evacueerden al hun personeel en lieten de bevolking aan hun lot over. Driekwart van de bevolking sloeg op de vlucht of werd gedwongen gedeporteerd naar het Indonesische West-Timor. Zeker tweeduizend mensen kwamen om. De opstandelingen vernietigden bijna de hele infrastructuur. Pas in 2002 werd Oost-Timor onder de officiële naam Timor-Leste een onafhankelijke staat. Maar daarmee waren de problemen van corruptie en politieke instabiliteit beslist niet van de baan. In april 2006 kwam het tot zware rellen nadat muitende soldaten probeerden de macht te grijpen en vorig jaar februari werd president José Ramos-Horta zwaar gewond bij een mislukte aanslag. Telkens volgden interventies van het Australische leger om de rust te herstellen.
Tot op heden zijn er iedere nacht wel gewapende bendes terreur aan het zaaien in de steden. Elke nacht wordt er geschoten, vallen er doden en stijgen de spanningen.
Nepal
Nepal is een land in Azië gelegen, in de Himalaya gelegen tussen India en China. Ik lees in het boek dat er op dat moment veel onrust heerst. Door wat verdere opzoekwerk kom ik te weten dat er tussen 1996 2006 Nepal verwikkelt is in een burgeroorlog waarbij meer dan 12 000 mensen om het leven zijn gekomen. Er is een grote verzetgroep aan het werk de maoïsten.
In Nepal hebben de maoïsten een grote aanhang, vooral onder de sociaal laagste klassen en dan vooral onder de jongeren. De maoïsten streden hier vooral tegen de regeringsvorm, waarbij de vorst nagenoeg een alleenheerschappij in stand trachtte te houden, hetgeen vooral ten goede kwam aan de beter bedeelden in de Nepalese samenleving. Door de strijd van de maoïsten zijn er de sinds van begin van de eenentwintigste eeuw duizenden doden gevallen, zowel onder eigen aanhangers als onder andere burgers, maar vooral soldaten van het Nepalese leger en politiemensen. Koning Gyanendra moest in 2006 afstand doen van de macht, en in 2007 werd de monarchie officieel afgeschaft. Bij verkiezingen op 10 april 2008 behaalde de Communistische Partij van Nepal (Maoïstisch) een meerderheid in het parlement. Sindsdien vormt ze een coalitieregering met een andere communistische partij. Bron: Wikipedia
De maoïsten leven verplicht in kampen samen.Van daaruit trekken ze de dorpen in, eisen onderdak en eten, nemen kippen en geiten in beslag. Zonder enige schaamte beroven ze de dorpelingen. Ze nemen ook alle overheidstoelage af. Zo verliezen blinde mensen hun toelage ( ongeveer 5 euro per maand ).De meeste maoïsten zijn jongeren die een klein beetje scholing hebben gehad. Zo zijn ze zich bewust geworden van hun miserabele leefomstandigheden, zonder zelf de mogelijkheid te hebben een stap vooruit te zetten. Aansluiten bij de maoïsten is voor hen de enige manier om snel wat aanzien, macht en welstand op te bouwen. Hun ideologie klinkt goed. Afpakken van de rijken, en weggeven aan de armen. Die eerste beweging is hen gelukt. De tweede, daar is niets van terechtgekomen. Al wie gestudeerd heeft, beschouwen ze als een vijand van het volk.
Kenia
Kenia is een staat in Oost Afrika. In Kenia worden vele kinderen ten vondeling gelegd die op sterven na dood zijn. In dit land zijn dit de dingen des levens. Dit is in ons land wel heel wat anders. Strafrechtelijk staan celstraffen van één maand tot drie jaar op "het achterlaten van een kind in behoeftige toestand".
Ik verwijs even terug naar het bericht in de media op woensdag 6 oktober 2010. Voorbijganger vindt pasgeboren meisje in parkeergarage .
Verder heeft Kenia ook te kampen met een milieuproblematiek rond de Mount Kenya. De Mount Kenya is het hoogste punt van Kenia en is met zijn 5200 meter de op één na hoogste berg in Afrika. ( De allerhoogste is de Kilimanjaro in Tanzania met zijn 5895 meters hoog ).
De bossen van Mount Kenia worden gekapt door Chinese bedrijven en het hout wordt geëxporteerd. Van de erosie die het gevolg is trekken zij zich niets aan. Dat is een probleem voor de plaatselijke bevolking. Het kappen van bomen en het telen van voedsel put de berg uit en brengt de watervoorziening van de hele streek in gevaar.
Kenia heeft ook te maken met een enorm veiligheidsprobleem. Er zijn veel dieven! Er is zelfs een echte oorlog tussen de politie en de dievenbendes. Omdat de politie op elke dief zonder pardon het vuur kan openen, hebben de dieven zich zwaar bewapend. Bij elk treffen wordt er dus flink wat geschoten en vallen er steevast onschuldige slachtoffers.Dit stemt in principe niet overeen met de mensenrechten, maaromdat de criminaliteit daar zo welig tiert, wilt de bevolking ook niet van die mensenrechten weten. De reden waarom zoveel jongeren de straat opgaan om te stelen of te schieten is de werkloosheid, , het druggebruik, de school drop outs
De Filippijnen
De Filippijnen zijn een republiek in Zuidoost Azië. Alhoewel wij in verschillende vakantiebrochures vaak mooie aanbiedingen zien van de Filippijnen als perfect land om te ontstressen, heeft dit land vast en zeker toch ook een donkere kant.
De Filipijnen zijn een derde wereldland in Azië, met alle kenmerken van dien. Er bestaat een rijke bovenlaag naast een onevenredig aantal armen. De overheidspolitiek komt vooral de rijken tegemoet en schenkt nauwelijks aandacht aan positieverbetering van de grote groep armen. Daarnaast is het land gebonden aan de eisen van de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds. Die schrijven vrije handel voor, globalisering van de economie en het bevorderen van buitenlandse investeringen. Geen zaken waar de armen beter van worden. Integendeel, want kleine bedrijfjes kunnen de concurrentie met massaal en dus goedkoop geproduceerde goederen, niet aan. Voor verdere industrialisatie wordt grond onttrokken aan de landbouw, waar juist de meeste mensen hun broodwinning vinden.
Filippijnse vrouwen staan er thans toch om bekend de meest geëmancipeerde in Azië te zijn. Gewoonlijk beheren zij heel het huishouden, wat betekent dat zij veel invloed hebben op de uitgaven van het gezin. Verder hebben Filippijnse vrouwen, relatief gezien, vaak de kans om onderwijs te volgen en een betaalde baan te zoeken. Maar ook hier geldt dat niet alle vrouwen dezelfde mogelijkheden hebben. Rijkere vrouwen zijn in staat om te studeren, kunnen een goed betaalde baan vinden en een goed leven leiden. Het overgrote deel van de Filippijnse vrouwen leeft echter in grote armoede. Een gemiddeld gezin dat onder de armoedegrens leeft, heeft onvoldoende voedsel, brandstof en kleren, kan zich geen basisonderwijs voor de kinderen veroorloven, heeft geen redelijk huis en kan de dokter zelfs voor minimale medische zorg niet betalen.
Vrouwen in de Filippijnen zijn veelal verantwoordelijk voor het welzijn van het gezin en zij moeten er elke dag weer voor zorgen dat er genoeg te eten is. Het leven van veel vrouwen wordt dan ook gekenmerkt door de dagelijkse strijd om het bestaan. Door een enorme hoeveel werk op hun schouders te nemen zorgen vrouwen ervoor dat hun families overleven. Naast huisvrouw en verzorgster van de kinderen, leveren ze vaak een bijdrage aan de inkomsten van het gezin. Door werkeloosheid of afwezigheid van de man zijn de inkomsten van vrouwen steeds vaker de enige in het gezin. Inspanningen om de kosten van levensonderhoud te drukken en het gebrek aan openbare voorzieningen zoals elektriciteit en stromend water te compenseren zijn veelal het werk van vrouwen. Dat varieert van het urenlang reizen en/of in de rij staan voor de goedkoopste producten tot het sjouwen met brandstof en water.
Ondanks al deze inspanningen zijn het juist de vrouwen die het minste en het slechtste voedsel krijgen. Culturele factoren bepalen dat eerst de man en kinderen eten en dat wat er overblijft - de restjes - voor de vrouw is. Er wordt verwacht dat de vrouw zich opoffert ten koste van het gezin. Dat leidt onder meer tot ondervoeding! Ondervoeding en gebrek aan voedingsstoffen heeft grote gevolgen voor zwangere vrouwen. Ze bevallen van kinderen die te licht en ondervoed zijn bij de geboorte, hebben veel vaker dan normaal te maken met miskramen, doodgeboren kinderen en kinderen die kort na de geboorte overlijden. Kinderen die het overleven hebben een grotere kans op lichamelijke en geestelijke handicaps.
Naast armoede hebben vrouwen in de Filippijnen ook te kampen met sekse specifieke problemen. Huiselijk- en seksueel geweld, prostitutie, vrouwenhandel en sekstoerisme zijn de laatste decennia steeds zichtbaarder geworden. Daarnaast zijn er de problemen van ongelijke beloning tussen mannen en vrouwen, de dubbele belasting van werkende vrouwen, het gebrek aan specifieke gezondheidszorg en ongewenste intimiteiten op het werk.
Om aan de armoede en de problemen te ontsnappen verlaten veel vrouwen het land om in het buitenland te gaan werken, in de hoop het lot van kinderen en andere familieleden te verbeteren. Jaarlijks vertrekken 750.000 mensen om die reden naar het buitenland, dat is gemiddeld ruim 2000 per dag. Voorheen waren dat voornamelijk mannen, tegenwoordig is veruit het grootste deel vrouwen.
Vrouwen zien migratie echter niet als de enige oplossing. Om op duurzame wijze verbetering te brengen in hun situatie organiseren Filippijnse vrouwen zich op verschillende manieren en op verschillende niveaus. Van kleinschalige economische projecten, coöperaties, belangenbehartigings- en zelfhulpgroepen op dorpsniveau tot nationale belangengroepen, vakbonden en organisaties die lobbyen voor gelijke behandeling van mannen en vrouwen. Sinds 1998 is zelfs een vrouwenpartij vertegenwoordigd in het parlement. In sociaal-maatschappelijke organisaties nemen vrouwen niet zelden een prominente positie in. Veel vrouwenorganisaties strijden niet alleen voor gelijke rechten voor vrouwen, maar vinden dat hun problemen niet los gezien kunnen worden van de economische en politieke verhoudingen in het land.
Swaziland
Swaziland is een land in het zuiden van Afrika.Swaziland is de laatste absolute monarchie ter wereld. Een klein koninkrijk, ingeklemd tussen Zuid-Afrika en Mozambique. Verkiezingen of politieke partijen bestaan hier niet, want de koning is almachtig, en eeuwenoude tradities bepalen hier het leven.
Ik vraag me af hoe dan de troonopvolging bepaald wordt, maar blijkbaar is die procedure strikt geheim. In elk geval moet de troonopvolger in Swaziland zeer jong zijn, en enig kind en een goede combinatie vormen met zijn moeder ( de queen mother ) die in elk geval van afwezigheid als plaatsvervanger van de koning optreedt.
Verrassend in Swaziland is de Koninklijke polygamie. Dit komt hier trouwens in alle lagen van de bevolking voor. Vrouwen zijn een statussymbool. Hoe meer vrouwen, hoe beter.Elke koningin leeft opgesloten, als een vogel in een gouden kooi. Allemaal hebben ze hun eigen luxepaleis, voorzien van bodygards, luxewagens, uitpuilende kleerkasten en juwelen bij de vleet.
De koning kiest zijn koningin op de Reed Dance. Dit is een onwaarschijnlijke gebeurtenis. Meer dan honderdduizend Swazi-meisjes komen naar de hoofdstad voor een feestweek die uitmondt in een gigantische massadans, waarbij de koning uit al dat moois een nieuwe bruid kan kiezen.Maar naast een gigantische huwelijksmarkt voor de koning heeft dit feest ook nog een andere betekenis. Het is het feest van de maagdelijkheid. Alleen wie maagd is, mag hieraan deelnemen.
Dit is een groot contrast met de straatarme bevolking van Swaziland, die het hoogste Hiv-besmettingspercentage ter wereld kent. 45% van de Swazis is seropositief. De combinatie van oeroude tradities, onbeperkte polygamie en verzet tegen elke vorm van modernisering hebben het aidsvirus vrijspel gegeven in dit land. Met een huiveringwekkend aantal aidsdoden en aidswezen tot gevolg. In tien jaar tijd is de gemiddelde levensverwachting gedaald van 61 naar 38 jaar, een absoluut en triest record.
Ik vraag me af of er dan ook veel Koninginnen zijn die sterven aan aids of is de kans dat een statussymbool hier voorzichtiger mee omgaat. Maar helaas moet ik verder in het boek vaststellen dat de Koning bij geen enkel van zijn vrouwen gebruik maakt van een condoom en dus ook in het paleis heel wat seropositieve wonen.
Israel
Deze naam klinkt ons allemaal wel bekend in de oren. Maar wat is hier nu precies gaande?
De strijd tussen Israëliërs en Palestijnen laait steeds weer op. Beide bevolkingsgroepen wonen in Israël, maar ze verschillen nogal van elkaar. De Israëliërs hebben het joodse geloof en spreken Hebreeuws. De Palestijnen zijn moslim en spreken Arabisch. De Israëliërs en Palestijnen leven niet vreedzaam samen. Beide bevolkingsgroepen vinden dat ze recht hebben op het land van de ander. Met geweld proberen ze dit voor elkaar te krijgen. Er wordt gevochten en geschoten, er vallen doden en er is veel haat;
Na de gruwelijke Jodenvervolgingonder Hitler tijdens de tweede wereldoorlog moest er iets goedgemaakt worden, en kregen de Joden, in 1948, eindelijk een eigen staat. Maar het beloofde land ( Jeruzalem )was geen braakliggend terrein, maar een gebied dat al eeuwenlang door de Palestijnen werd bewoond. Gesteund door de internationale gemeenschap stroomden de Joden uit de hele wereld toe naar hun nieuwe land Israël, en eisten hun rechten op. Ze namen de grond in beslag, verwoesten dorpen en dreven honderdduizenden Palestijnen op de vlucht. De Palestijnen sloegen terug en probeerden met geweld hun grondgebied te verdedigen of terug te winnen. Het werd een harden maar ongelijke strijd, die tot op de dag van vandaag in alle hevigheid woedt. Israël heeft een sterk en technologisch leger. De Palestijnen gooien met stenen en plegen aanslagen. Joodse nederzettingen blijven uit de grond gestampt worden en de Palestijnen leven nog steeds als vluchtelingen in bezet gebied, verspreid over de Westbank en de Gazastrook.
In 2002 begon Israël met de bouw van een gigantische muur, die intussen als 750 km lang is. Officieel is het een veiligheidswal, maar in de praktijk blokkeert de muur nog elke dag Palestijnse grond, waterbronnen en verbindingswegen.
Al meer dan een halve eeuw wordt hier al gestreden en gevochten.
Ik vroeg mezelf of er ooit nog wel vrede tussen deze gebieden mogelijk zal zijn? Op onderstaande link kan je een reportage zien van het actualiteitsprogramma Koppen .
Afghanistan is een republiek in Zuid-Azië. In Afghanistan is er sprake van een grote criminaliteit. Inbraken, drugs en er wordt geen rekening gehouden met het rechtssysteem. Justitie werkt hier gewoon niet. Maar het grootste probleem is de Taliban.
De Taliban is de baas in Afghanistan. De Talibanbeweging is opgericht door een groep studenten onder aanvoering van mullah Mohammed Omar in Afghanistan. Die oprichting was in de oorlog met de Sovjet Unie van 1979 tot 1988.
In het Afghaans worden 'studenten' Talib genoemd. Ze studeren om Mullah te worden. Wat een priester voor christenen is, is een mullah voor moslims. Mohammed Omar is de allerhoogste in de Talibanorganisatie. De Taliban willen Afghanistan besturen volgens zeer strenge islamitische regels. Momenteel controleren de Taliban ruim 90 procent van Afghanistan, waaronder de in puin geschoten hoofdstad Kabul.
De Taliban maken zich schuldig aan moorden, mishandeling van niet-gelovigen, slavenarbeid voor burgers en gevangenen, executies en de onderdrukking van vrouwen. Veel voormalige regeringsmensen zijn het land ontvlucht en journalisten die voor de internationale media werken willen ze vermoorden.
De Afghaanse Talibanregering heeft volgens het Londense militaire onderzoeksinstituut een leger van ongeveer 45.000 man. Verder beschikt het bewind over tanks, vliegtuigen en andere zware wapens.
Ik vraag me af wat deze Taliban zo ver leidt dat ze er zoveel gruwel en geweld voor hebben?
Uit onderstaand filmpje kan je zien dat het vooral uit liefde voor Allah is.
In het boek lees ik constant over de angst die de journalisten hebben om iets te doen wat niet mag. Ik vraag me af welke dingen in Afghanistan dan verboden zijn, in vergelijking met de Westerse wereld.
-Je mag geen overspel plegen
-Homoseksualiteit en biseksualiteit is verboden, m.a.w. alles wat niet-islamitisch is, is niet welkom.
-Je moet 5 keer per dag bidden en tijdens de Ramadan vasten.
-Muziek luisteren is verboden.
-Je mag de Taliban NIET bekritiseren
-Vrouwen moeten gesluierd zijn en mogen niet gezien worden.
-Meisjes boven de 12 jaar mogen niet naar school
Vrouwenmogen niet buitenshuis werken.Vrouwen mogen hun nagels niet lakken en ze mogen zich ook niet schminken.Vrouwen zijn er helemaal niets waard. Ze mogen amper buiten op straat komen. Het is ook zo dat vrouwen nog steeds uitgehuwelijkt worden. Vrouwen moeten hun lot aanvaarden. Het maakt niemand wat uit hoe zij hun voelen. Ook als ze klappen krijgen van hun man, mogen ze niet klagen. Heel wat Afghaanse vrouwen plegen ook zelfmoord. Dat doen ze met een mes of een touw. Of ze verbranden zichzelf, of ze springen van een dak naar beneden. Dit allemaal uit pure wanhoop.
Aantal inwoners:12.200.000 Hoofdstad: Bamoko Talen: Frans, Bambara, lokale talen Levensverwachting: 49 jaar armoedegrens: 64% van de bevolking leeft onder de armoedegrens Huidige staatsvorm: Republiek Staatshoofd: President Amadou Toumani Touré Godsdienst: 90% islam, 9% traditionele godsdiensten, 1% christendom
Niger:
Aantal inwoners: 12.894.865 Hoofdstad: Niamey Talen: Frans en lokale talen Levensverwachting: 49 jaar Armoedegrens: 60% van de bevolking leeft onder de armoede grens Huidige staatsvorm: Republiek Staatshoofd: President Mamadou Tandja Godsdienst: 98% islam
Georgië
Aantal inwoners: 4.646.000 Hoofdstad: Tbilisi Talen: Georgisch en lokale talen Levensverwachting: 76 jaar Armoedegrens: 50% van de bevolking leeft onder de armoedegrens Huidige staatsvorm: Republiek Staatshoofd: President Michail Saakasjvili Godsdienst: 84% Russisch - Orthodox, 11% moslim
Oost - Timor
Aantal inwoners: 1.085.000 Hoofdstad: Dili Talen: Portugees, Tetun, Engels, Bashasa, Indonesia Levensverwachting: 57 jaar Armoedegrens: 45% van de bevolking leeft onder de armoedegrens Huidige staatsvorm: Republiek Staatshoofd: José Ramos - Horta Godsdienst: 90% katholiek, 4% islam, 3% protestant
Nepal
Aantal inwoners: 28.902.000 Hoofdstad: Kathmandu Talen: Nepali en lokale talen Levensverwachting: 59 jaar Armoedegrens: 42% van de bevolking leeft onder de armoedegrens Huidige staatsvorm: Republiek ( vanaf 2008 ) Daarvoor was het een monarchie! Godsdienst: 81% hindoeïsme, 11 % boeddhisme
Kenia
Aantal inwoners: 36.914.000 Hoofdstad: Nairobi Talen: Engels, Swahili en lokale talen Levensverwachting: 47 jaar Armoedegrens: 52% van de bevolking leeft onder de armoedegrens Huidige sraatsvorm: Republiek Staatshoofd: President Mwai Kibaki Godsdienst: 45% protestant, 33 % katholiek, 12% islam
De Filipijnen
Aantal inwoners: 91.077.000 Hoofdstad: Manilla Talen: Filipijns, Engels en lokale talen Levensverwachting: 70,5 jaar Armoedegrens: 30% van de bevolking leeft onder de armoedegrens Huidige Staatsvorm: Republiek Staatshoofd: President Gloria Macapagal-Arroyo Godsdienst: Rooms-Katholiek
Swaziland
Aantal inwoners: 1.133.000 Hoofdstad: Mbabane Talen: Engels, Swatis Levensverwachting: 38 jaar Armoedegrens: 60% van de bevolking leeft onder de armoedegrens Huidige staatsvorm: Monarchie Staatshoofd: Koning Mswati III Godsdienst: 40% Christelijk, Zionkerk, 20% rooms-katholiek, 10% islam
Israel
Aantal inwoners: 5.549.000 Hoofdstad: Jeruzalem Talen: Hebreeuws, Arabisch, Engels Levensverwachting: 79 jaar Armoedegrens: 20% van de bevolking leeft onder de armoedegrens Huidige Staatsvorm: Republiek Staatshoofd: President Shimon Peres Godsdienst: 76% joods, 16,6 % islamitisch, 2,1 % christelijk
Afghanistan
Aantal inwoners: 31.890.000 Hoofdstad: Kaboel Talen: Pasjtoe, Perzisch, Dari en Turks Levensverwachting: 46 jaar Armoedegrens: 53% van de bevolking leeft onder de armoedegrens Huidige staatsvorm: Islamitische Republiek Staatshoofd: President Hamid Karzai Godsdienst: 85% soennitische moslims, 14% sjiitische moslims
Week 3: In hoeverre verschilt onze Westerse cultuur van andere?
Vorige week heb ik mij verdiept in het boek Mijn status is positief van Annemie Struyf en kwam zo heel wat meer te weten over de aidsproblematiek in Afrika.
De manier waarop deze schrijfster haar boeken schrijft sprak mij enorm aan.
Als toekomstig leerkracht Geschiedenis / PAV heeft het mij altijd gefascineerd om te weten te komen hoe de mens vroeger leefde en hoe de culturen en leefgewoonten zijn van mensen die in andere gebieden wonen.
Daarom besluit ik deze week opnieuw een boek te lezen van Annemie Struyf genaamd Ladies First.Om dit boek te schrijven, ging de schrijfster op reis naar verschillende gebieden omdat ze, net zoals ik, nieuwsgierig was hoe de mensen elders leven. De ene keer kwam ze bij heel rijke mensen terecht en sliep ze in de meest luxueuze kamers, de andere keer kreeg ze te maken met een armoedig bestaan en sliep ze tussen de ratten en de muizen.
Annemie Struyfbeschrijft in haar boek de geschiedenis van Hope, haar adoptiedochter en het leven van verschillende Afrikaanse en Europese mensen die leven met aids.
Hope werd door de Afrikaanse, seropositieve weduwe Achieng Renish gevondenin vuiledoeken. Hopes moeder stierf toen ze twee dagen oud wasen de vader wilde niet voor haar zorgen. Hope was niet ziek, maar helemaal uitgehongerd en dus besloot Achieng voor haar te zorgen. Dit deed ze omdat ze goed wist dat dit de enige reden was om Hopes leven te redden. Annemie Struyf en Lieve Blancquaert reizen samen met Achieng door Afrika om enkele seropositieve mensen te ontmoeten. Tijdens hun reizen verliezen ze hun hart aan Hope. Uiteindelijk beslist Annemie Struyf het kleine meisje te adopteren met grote dank van Achieng die Hope enorm graag ziet, maar weet dat ze er niet haar hele leven voor haar zal kunnen zijn
*** Door het boek te lezen kwam ik niet alleen wat te weten over de aidsproblematiek, maar ook over de Afrikaanse cultuur. In dit verslag deel ik graag met jullie mijn opgedane kennis.
Vele mensen sterven in Afrika aan aids. Toch verzwijgt men vaak de doodsoorzaak omdat ze het zelf nog te veel als een schande beschouwen. Wie het niet weet of hij of zij seropositief is leeft vaak in angst. Dit komt omdat velen vaak schrik hebben hun baan hierdoor te verliezen. Zelfs in Afrika waar aids het meest voorkomt kunnen we dus spreken van discriminatie. Toch zijn vrouwen in Afrika sterker dan mannen en durven ze de ziekte eerder aan te pakken. Mannen zijn veel gevoeliger voor het taboe. De meeste aidspatiënten hebben de ziekte immers gekregen door onveilige geslachtsgemeenschap en krijgen door de maatschappij meteen de stempel van prostituee opgedrukt. Vele afrikanen van wie de status positief is koesteren daarom ook veel hoop in god. Hij is hun enige hoop. Hij is degene van wie ze een ander, beter leven kunnen verwachten.In het boek leer je ook dat de vrouw weinig steun moet verwachten van haar man. De vrouw dient echter om het werk te doen, het gezin te onderhouden en de man zijn behoefte aan seks te bevredigen zonder dat daar veel liefde aan te pas komt. De man is de baas in huis en eist dat iedere inwoner hem gehoorzaamt. Het is ook vaak de schuld van jonge, vrijgezelle jongens dat er zoveel HIV -besmetting is. Ze zijn gefrustreerd en verkrachten vele vrouwen.
Doordat vele moeders en vaders op jonge leeftijd sterven aan aids, belanden hun kinderen vaak op straat. Hun zonen komen meestal terecht in een milieu vol misdaad, hun dochters vaak in de prostitutie. Dit is ook de reden hoe het komt dat vele jonge Afrikaanse meisjes al vaak hun eerste kind baren op de leeftijd van dertien jaar.
De meeste prostituees in Afrika sterven niet aan aids, maar van de honger. Ze verkopen hun eigen lichaam omdat dat haast het enigste is wat ze nog bezitten naast een huisje met meestal maar één kamer. Het gebeurt dan ook vaak dat de kinderen zien dat hun moeder klanten ontvangt en wat zij samen uitvoeren.Ook al is aids natuurlijk ook één van de grootste oorzaken van de dood in Afrika, toch gebruiken de meeste prostituees geen condoom. Dat vinden ze vaak veel te duur. Ik vernam via het boek dat de prijs van een condoom overeenkomt met 20 eurocent en de prijs van een beurt kunnen we vergelijken met een gemiddelde van één euro. Het leven van de prostituees is er enorm hard!
Vele mannen geloven ook dat ze HIV vrij kunnen worden door een klein meisje te verkrachten. Als ik het hier heb over kleine meisjes, bedoel ik zelfs babys van nauwelijks enkele maanden oud. Geen vrouw die tegen de man durft in de komen uit angst voor moord of wat deze haar andere kinderen zou kunnen aandoen. In Afrika speelt bijgeloof nog een zeer grote rol. Niet alleen bij mannen, maar ook bij vrouwen. Een groot aantal van de vrouwen die het virus hebben denken behekst te zijn.
Voor de donkere bevolking in Afrika is het haast ongelovig dat ook blanke mensen seropositief kunnen zijn. Maar helaas bestaan er ook heel wat aidspatiënten in Europa. Men kan hier wel veel makkelijker aan medicatie zoals aidsremmers geraken en de HIV medicatie wordt ook door het ziekenhuis terug betaald. Maar door deze ziekte komen heel wat andere ziektes de kop op steken waardoor het natuurlijk wel vaak financieel zwaar kan worden.
In ons werelddeel heerst er wel een fellere taboesfeer rond het thema. Vele mensen kunnen niet normaal met seropositieve mensen omgaan. Ze zijn bang om besmet te geraken, maar in feite weten ze niet precies wat deze inhoudt.
Deze week wil ik me graag verdiepen in een ziekte waar ik veel te weinig van weet, namelijk aids. Vele mensen in onze maatschappij, waaronder ik zelf, hebben hier wel al eens van gehoord, maar staan hier redelijk ver van. Ik weet uit mijn voorkennis dat dit een zeer ernstige aandoening is die jaren kan aanslepen, maar verder is mijn kennis te beperkt om hier meer over te kunnen vertellen.
Daarom stel ik mij deze week de volgende hoofdvraag Hoe is het om te leven met aids?
-Hoeveel mensen lijden er op dit moment in onze wereld aan aids?
-In welke werelddelen / landen komt aids het meest voor?
-Hoe kan men aids voorkomen?
-Met welke beperkingen worden aidspatiënten geconfronteerd?
-Krijgen aidspatiënten vaak te maken met vooroordelen?
-Bestaan er speciale hulporganisaties die zich inzetten voor aidspatiënten?
Naast terrorisme en oorlog staat aids op de derde plaats al het gaat over wereldproblemen. Ik ben daarom ook enorm gefascineerd om hierover meer te weten te komen. Deze week stort ik mij daarom op het boek mijn status is positief van Annemie Struyf.
Annemie Struyf is een Vlaamse journaliste en schrijfster over boeken die gaan over wereldproblemen. In dit boek komen heel wat getuigenissen van vrouwen aan bod die iedere dag de confrontatie met hun ziekte moeten aangaan.
Aids is een besmettelijke ziekte die wordt overgebracht door het HIV-virus. HIV betekent: Humaan Immunodeficiëntie* Virus. Het HIV-virus breekt het afweersysteem af. Het lichaam wordt daardoor vatbaar voor allerlei infecties zoals: longontsteking en/of huidkanker. Het HIV-virus bevindt zich in bijvoorbeeld: bloed, sperma, vaginaal vocht, voorvocht en moedermelk. Aids is dus een ziekte waarbij het afweersysteem niet meer goed functioneert. Aids is niet te genezen, al zijn de verschijnselen wel te verminderen met medicijnen. Belangrijk is dus besmetting met het HIV-virus te voorkomen.
Aids is een afkorting van Acquired Immuno-Deficiency Syndrome. In het Nederlands betekent dat letterlijk Immuun- deficiëntie Syndroom. Al die moeilijke woorden ga ik even apart uitleggen.
Verworven:Is iets wat je tijdens je leven hebt gekregen. Deficiëntie: Dat betekent dat iets aangetast of beschadigd is en niet meer goed werken kan. Immuun: dat betekent dat je afweer tegen bepaalde ziektes hebt en dat die afweer beschadigd is. Syndroom: dat het allerlei ziektes betreft en dus niet alleen maar één ziekte is.
Wanneer iemand met HIV geïnfecteerd is, we zeggen dan dat hij/zij seropositief is, gaat het lichaam antistoffen vormen. Deze antistoffen zijn echter niet in staat om het virus te vernietigen. Het virus breekt het afweersysteem af. Het lichaam wordt daardoor vatbaar voor allerlei aandoeningen, waartegen het anders wel bestand zou zijn geweest. Je kunt dus vaker ziek worden, het duurt langer voor je weer genezen bent en je lichaam verzwakt steeds meer. Uiteindelijk ben je zo zwak geworden dat je door een onbeduidende ziekte kunt sterven.
Het HIV - virus kan niet zo snel bij iemand worden over gedragen. Kinderen of mensen die dit virus hebben, zijn vaak eenzaam of alleen. Bij kinderen is het vaak zo dat de ouders van de andere kinderen niet wilen dat ze met dat kind spelen, omdt ze bang zijn dat hun kinde het misschien ook krijgt. Maar het HIV - virus kan alleen over worden gedragen door dat het bloed van de ene mens in het bloed van de andere mens komt.
Het HIV-virus kan dus NIET worden over gedragen via:
Aan elkaars drinken drinken.
Elkaars handen vast houden.
Iemand knuffelen of kussen.
Door op een toiletzitting te gaan zitten.
Door te zwemmen of pootje te baden.
Hoe kun je Aids WEL krijgen?
Hoe kun je besmet raken? -Als je bij drugs elkaars spuit gebruikt.
- Je kunt het ook met bloedtransfusie krijgen.
-Als je zelf een bloedende wond hebt die in aanraking komt met besmet bloed
Na ruim 20 jaar bestrijding van aids blijken nog steeds allerlei misverstanden over deze ziekte te bestaan. Onderstaande misverstanden zijn vooral gevaarlijk omdat hierdoor veel jonge mensen onveilige seks hebben:
Alleen homoseksuele mannen hebben Aids
Dit misverstand is waarschijnlijk ontstaan doordat de eerste slachtoffers mannen waren en homo. Maar dit is echter allang niet meer zo. Wereldwijd komt Aids namelijk hoofdzakelijk voor onder heteros. Meer dan de helft van alle mensen die met HIV besmet zijn, is vrouw. In veel Afrikaanse landen is het percentage vrouwen met HIV al gestegen naar 60% en als er niets gebeurt, zal het aantal vrouwen blijven stijgen. Het HIV-virus trekt zich dus niets aan van iemands seksuele voorkeur of geslacht.
Aidspatiënten kun je herkennen
De meeste mensen met HIV, het virus dat Aids veroorzaakt, zijn niet te herkennen. Veel mensen met HIV weten niet dat zij het virus dragen en verder kunnen verspreiden. Het is daarom noodzakelijk om altijd veilig te vrijen en nooit af te gaan op uiterlijke schijn.
Aids komt niet onder jongeren voor
HIV trekt zich niets aan van leeftijden. Veel jongeren denken geen mensen met HIV te kennen en dat het dus niet bestaat in hun omgeving. Door de vooroordelen die er bestaan, zijn mensen vaak niet open over hun besmetting. Bang de kans te lopen dat iedereen ze uit de weg gaat wanneer ze vertellen dat ze met HIV besmet zijn.
Als je het HIV-virus hebt, ga je meteen dood
Als je het HIV-virus hebt, hoef je niet direct ziek te worden. HIV is een virus dat het afweersysteem afbreekt. Als je afweersysteem slecht functioneert, word je sneller ziek en doe je er langer over om weer beter te worden. Langzaam wordt het afweersysteem slechter en wanneer je afweersysteem niet meer werkt, wordt de diagnose Aids gesteld. Aids is eigenlijk een soort verzamelnaam voor allerlei ziektes die je krijgt wanneer je afweersysteem niet meer werkt. De gemiddelde tijd tussen besmetting en uitbreken van Aids is 9 jaar.
·Knoflook en aardappels tegen Aids
Misverstanden komen ook voor in hoge regeringskringen, bijvoorbeeld bij voormalig minister van Volksgezondheid Manto Tshabalala-Msimang in Zuid-Afrika. Deze minster van Volksgezondheid was tegen het gebruik van Aidsremmers. Manto raadde in plaats van aidsremmers knoflook, bieten, citroenen en Afrikaanse aardappel te eten. Dat was volgens haar het beste medicijn. Haar Aidsbeleid werd wereldwijd verguisd en is inmiddels afgeschaft door de nieuwe regering in Zuid-Afrika. Volgens onderzoekers heeft haar weigering Aidsremmers beschikbaar te stellen aan 300.000 Zuid-Afrikanen het leven gekost.
Veel mensen denken dat HIV/Aids een ziekte is waar alleen arme mensen en arme landen mee te maken hebben. Dit is echter niet zo; in elk land komt Aids voor. Er bestaan geen uitzonderingen, in het ene land is echter het probleem groter dan in het andere land.
In ontwikkelingslanden, arme landen, komt aids het meest voor. 90% van de mensen die door Aids getroffen zijn leeft in ontwikkelingslanden.
Aids in ontwikkelingslanden
Op onderstaande kaart zie je waar Aids veel en weinig voorkomt. Zoals je kunt zien komt Aids voor in alle landen. (Van landen in de grijze gebieden zijn geen gegevens bekend). In Afrika, ten zuiden van Sahara, vinden we de meeste mensen met Aids. Tweederde van alle HIV-/Aids-slachtoffers woont daar. In de Europese landen ligt het aantal besmettingen en sterfgevallen veel lager dan in Afrika. Rijkere landen hebben snel gereageerd op het uitbreken van de ziekte. Er is daar goede voorlichting over hoe mensen een besmetting kunnen voorkomen, de medische zorg is voldoende en de mensen kunnen geneesmiddelen betalen. In arme landen heeft het langer geduurd voordat er iets gedaan werd.
--> Klik op de afbeelding bovenaan om de kaart duidelijker te kunnen zien!
De donkere plekken op de kaart geven aan waar Aids veel voorkomt, in de groene gebieden is niet/nauwelijks sprake van Aids.
Cijfers over Aids
Wereldwijd hebben ruim 33,2 miljoen mensen HIV/Aids.
In Afrika leven de meeste HIV-geïnfecteerden: 22,4 miljoen
Zuid- en Zuidoost-Azië: 3,8 miljoen
Zuid-Amerika: 2,0 miljoen
Oost-Europa en Centraal-Azië: 1,5 miljoen
Aids, doodsoorzaak nummer 1 in Afrika
Aids is een van de voornaamste doodsoorzaken ter wereld en de belangrijkste doodsoorzaak in Afrika. 3 op de 4 mensen die door aids sterven, zijn Afrikaans. Aidsremmers zijn in Afrika zeer moeilijk verkrijgbaar en onbetaalbaar voor arme mensen. Maar ook al wordt de prijs van de Aidsremmers verlaagd, dan zijn de logistieke problemen nog niet opgelost. Zoals de onbegaanbaarheid van de landen; gebrek aan wegen en gebrek aan medisch personeel. Ook spelen oorlogen en geweld een grote rol. Vandaar dat in Afrika de meeste dodelijke slachtoffers vallen.
Ook in België hebben mensen HIV/Aids. De laatste jaren stijgt het aantal HIV-geïnfecteerden zelfs. Maar toch gaan er minder mensen dood aan Aids. Dat komt door zogeheten aidsremmers; medicijnen om het HIV-virus tegen te houden. Mensen met HIV leven langer en in betere gezondheid. Een HIV-besmetting is hierdoor veranderd van een dodelijke ziekte in een chronische (langdurige) ziekte. Hierdoor is het beeld dat mensen hebben over HIV veranderd. Mensen zijn minder bang om HIV op te lopen en zijn vaak niet meer zo precies met het gebruik van een condoom (onveilig vrijen). De laatste jaren wordt in België en andere westerse landen daardoor weer een stijging gezien in het aantal nieuwe HIV-besmettingen.
Omdat vele burgers onwetend zijn over wat deze ziekte precies inhoudt zal de Vlaamse televisiezender binnenkort een programma hier rond uitzenden. Dit bericht vond ik op de internetpagina van "één":
Het is gemakkelijk voor ons om onze ogen te sluiten voor de ellende elders in de wereld maar daar lossen we het niet mee op. De bestrijding van aids in de wereld is één van de acht millenniumdoelen. Tegen 2015 wil men de verspreiding van HIV/AIDS teruggedrongen zien. Zo staat 1 december bekend als Wereldaidsdag. Op deze dag wil men heel de wereld aandacht vragen voor deze problematiek. Daarnaast zijn er nog verscheidene organisaties die alles in het werk stellen om de miljoenen geïnfecteerde patiënten te helpen.
Ook een grote organisatie is STOPAIDSNOW. Als je geïnteresseerd bent in dit onderwerp, moet je zeker eens op hun site kijken:STOPAIDSNOW Je kunt er informatie van werkstukken vinden, donateur worden etc. Ook organiseren ze een aantal acties, tegen Aids, de stille ramp zoals je op de site van STOPAIDSNOW kunt vinden. Een echte aanrader dus.
Daarnaast heb je ook het Aidsfonds.Hier staan veel actuele dingen en verder ook nog een site voor jongeren,waar ze informatie kunnen krijgen over de ziekte aids,hiv en soa's. Het is heel goed te gebruiken als je nog niet veel over aids weet.Aidsfonds
UNAIDS was zoals je misschien al hebt gelezen een organisatie tegen aids.Op de site vind je meer informatie over aids,de statistieken.Elk jaar brengen zij een rapportage over de ziekte.Unaids
In Afrika zijn deze organisaties eerder bescheiden. Enkele vrij gevochten Afrikaanse vrouwen die een stap durven te zetten in de maatschappij doen hun verhaal. Daarnaast zijn er ook nog de kleine verenigingen die geld sparen om elkaar te helpen. Sinds 2007 is er in Kenia een programma van start gegaan dat de gezondheidszorgvoorzieningen voor HIV en AIDS -patiënten verbetert en uitbreidt op 60 locaties. Het project biedt trainingen aan gezondheidszorgmedewerkers. Ook streeft het naar vereniging van gemeenschapsinstellingen en hulpinstanties om vooroordelen en discriminatie te bestrijden. Kerndoel van het programma is het vergroten van het aantal behandelingen die overdracht van moeder op kind voorkomen en het creëren van gezondheidszorgvoorzieningen voor kinderen.
Deze week bekeek ik de film" l' enfant " van de gebroeders Dardenne. Het gaat over een tienerkoppel dat leeft in een kansarme buurt. Hun leven wordt er niet rooskleuriger op wanneer blijkt dat het koppel een kind verwacht. Deze film geeft een duidelijk beeld over welke moeilijkheden kansarme tienerouders kunnen ervaren.
Om te beginnen heb ik uit deze film en andere opgezochte informatie geleerd dat het in de eerste plaats niet makkelijk is om als tiener naar familie, vrienden ... toe te vertellen dat je in verwachting bent. Het valt enorm hard op dat er in de maatschappij nog steeds veel vooroordelen zijn tegenover tienerzwangerschappen. Vaak luiden deze vooroordelen als volgt: te weinig voorlichting gehad, geen hechte band met de ouders, slechte financiële situaties, veel tijd op straat doorgebracht, slechte resultaten op school enz. Helaas moet ik toegeven dat heel wat van deze vooroordelen ook herkenbaar waren in de film.
Tienerouders hebben het vooral sociaal en financieel vaak zwaar. Zo merk je in de film dat de ongewenste zwangerschap het contact zwaar verwaarloosd wordt met familie en vrienden. Zo kunnen Bruno en Sonia niet rekenen op steun van hun naasten en besluiten ze een andere woonplaats te zoeken. Hierdoor krijgen ze ook af te rekenen met heel wat moeilijkheden van buitenaf, want een andere woonplaats zal voor hun daarom nog geen vaste woonplaats betekenen. Zo krijgen we in de film te zien dat ze van een bunker naar een veel te kleine flat moeten verhuizen. Ze kunnen hun helaas niets meer permiteren wegens hun geldgebrek.
Tienerouders zijn vaak ouders die nog nog schoolgaande zijn of nog niet lang werkzaam zijn op de arbeidsmarkt. Door een zwangerschap zijn ze vaak genoodzaakt te stoppen met hun opleiding of werk wat voor financiële moeilijkheden kan zorgen. Men zit zonder inkomen en heeft helemaal geen zekerheid. Wij leven in een zeer matrealistische maatschappij waar je moeilijk kan overleven zonder geld. Indien dit het geval is, is het niet makkelijk te overleven in zo'n maatschappij en maakt de kans op een nieuwe job weer telkens kleiner. Toch heeft de mens ook het instinct om alles te doen om te kunnen overleven en hierbij komt dan dat de kans groot is dat men gaat stelen of voor grote schulden komt te staan. In de film zie je ook goed dat deze jongeren niet goed het besef hebben over wat prioriteit is en wat niet. Het weinige inkomen dat ze hebben geven ze vaak uit aan nutteloze zaken. Ze hebben geen idee over hoe ze hun budget het best kunnen beheren. Ze moeten het iedere maand al stellen met een zeer weinig kapitaal, omdat ze beide werkloos zijn. Ze hebben geen idee over hoe hun toekomst er zal uitzien. Ze leven zelf van dag tot dag, hebben gebrek aan verantwoordelijkheidszin terwijl ze eigenlijk zouden moeten kunnen zorgen voor de toekomst van hun kind.
Ook op relationeel gebied is het niet altijd makkelijk met elkaar. Terwijl leeftijdsgenoten genieten van een onbezonnen leven en elkaar volop ontdekken staan deze tienerouders al meteen grote stappen verder. Ze hebben namelijk de zware taak om een kind op te voeden en dit brengt vaak spanningen met zich mee. Ze zitten vaak met zichzelf in de knoop, durven vaak niet naar begeleiding toe te stappen, alhoewel die er wel is en hebben ze de angst om hun kinderen niet het leven te kunnen geven waar ze recht op hebben.
Ik durf zelfs na de film te concluderen dat het niet makkelijk is om uit een kansarm milieu te geraken als je er eenmaal in zit. De problemen waar je mee dient af te rekenen hebben een hele impact op de rest van je leven zoals emotionele teleurstellingen, schuldgevoelens, moeilijk aanvaardbaar worden door de maatschappij, gebrek aan schoolse achtergrond, financiele moeilijkheden, relatieproblemen ... ed
Tienerzwangerschappen en jonge moeders lijken tegenwoordig meer en meer voor te komen in België. Op dit moment zijn het er zon 5.000 per jaar. Ook het aantal abortussen is gestegen. De meerderheid van zwangere tienermeisjes laat een abortus uitvoeren. Tot voor kort heerste hier vaak een taboe rond, maar dit lijkt de laatste tijd wat doorbroken te worden via de media. Velepopsterren halen hiermee het nieuws (bv. Jaimy Lynn Spears ) . Op de televisiezender VT4 maakte men er dit jaar nog een programma over genaamd tienerzwangerschappen. Het programma volgde gedurende een periode enkele meisjes die door omstandigheden ongepland zwanger raakten en daarover wilden getuigen. De meisjes die gevolgd werden waren tussen de 14 en 17 jaar jong. Het is dus een reële kans dat wij in de toekomst in het onderwijs ook geconfronteerd worden met tienerzwangerschappen.
De film ' l'enfant' van de makers Jean-Pierre en Luc Dardenne is mij tot nu toe onbekend. Het is een film uit 2005 en won de Gouden Palm op het filmfestival in Cannes.
De film gaat over twee tieners Bruno (20) en Sonia (18) die leven aan de zijkant van de maatschappij. Ze overleven dankzij een kleine uitkering en de kruimeldiefstallen van Bruno, maar dan wordt Sonia zwanger. Bruno is niet volwassen genoeg, maar moet toch het vaderschap op zich nemen. Hoe zullen die tieners hiermee omgaan?
Ik ben ervan overtuigd dat het als tiener niet simpel moet zijn om in eerste instantie om te gaan met een zwangerschap. Hoe ervaar je zoiets? Op basis van welke argumenten beslis je wat je met je baby doet? Met welke gevoelens krijg je te kampen als tienerouder? Hoe drastisch verandert je leven hierdoor? In hoever verandert het je financiële situatie? ed.
Op al deze vragen hoop ik deze week een antwoord te vinden. Alvorens ik de film ga bekijken heb ik al wat opzoekingswerk uitgevoerd over hoe het zit met de tienerzwangerschappen in ons land.
Annemie Struyf is een Vlaamse journaliste en schrijfster over boeken die gaan over wereldproblemen. 
