|
Vandaag heb ik het systeem van straten ontcijferd. De
binnenstad is opgedeeld in twee stukken door middel van een verticale lijn (=
de Breite Strasse). In het linkse deel onderaan begint men aan de rechterkant
(= naast die brede straat) met blok A1. Links daarnaast is blok A2 en dan A3,
en zo verder. De blok boven A1 is B1, daarboven C1,
. Zo gaan we naar de
rivier de Neckar tot blokkenrij K. De letter I gebruikt men om één of andere
reden niet, waarschijnlijk omdat het dan te eenvoudig wordt. In het rechterdeel
beginnen we nu aan de linkerkant (= opnieuw naast de Breite Strasse) met blok L1.
En nu tellen we van links naar rechts. Allemaal logisch dus, maar ik ben blij
dat ik geen dyscalculie heb.
Vandaag zijn we eens gaan kijken naar ons appartement en de
crèche waar onze dochter Margot de plak zal zwaaien. Alles zag er in orde uit
en de mensen van het Welcome Centre waren heel behulpzaam. Op het einde van ons
gesprek vraagt één van hen of we al een milieusticker hebben, aangezien dat in
vele Duitse steden waaronder Mannheim verplicht is. Ze stelde voor dat ik toch
nog snel naar de betreffende dienst trok zodat we geen boete hadden. Het begin
van een calvarietocht. Neem het van mij aan, bureaucratie is een Duits woord.
Dankzij mijn nieuw verworven inzicht had ik de
bevolkingsdienst in blok K7 snel gevonden. 20 loketten met gemotiveerde
ambtenaren die nog liever kartoffeln uit
hun neus vissen dan te helpen. Je kan er voor alles terecht, behalve voor een Umweltplakette für Auslander. De
vleesberg (vermoedelijk vrouwelijk) aan wiens bureau ik terecht kwam wist me te
zeggen dat ik naar de toef moest.
Aangezien ik haar aankeek alsof ik het in Keulen hoorde donderen, deed ze de
moeite om het nog eens te herhalen: Sie müssen nach den toef gehen! In een vlaag van wanhoop wrikte ze zich uit haar stoel,
slofte naar een kast en haalde er met zucht een telefoonboek uit. Daarin toonde
ze het adres van de TÜV, in de
Dudenstrasse, inderdaad, achter het kerkhof. Een bus en wandeltocht van 30 om
aan te komen in het verkeerde gebouw. Gelukkig was er nu wel een vriendelijke
medewerker die me het juiste adres gaf. Vijf minuten later kwam ik eindelijk
bij de juiste TÜV, te vergelijken met de autokeuring bij ons. De medewerker
daar was ook heel vriendelijk, maar had blijkbaar nog nooit van het merk
Peugeot gehoord. Niet verwonderlijk in een stad waar vooral witte Audis en
BMWs rondrijden. Waarschijnlijk iets goedkoper dan een gekleurde versie.
Op de terugweg leerde ik een ander deel van Mannheim kennen.
De binnenstad deed me gisteren denken aan meer zuiderse steden, maar blijkbaar hebben
ze het Oostblok naar het deel boven de Neckar geïmporteerd. De ene woonkazerne
na de andere, de ingang aangegeven met telkens een nieuwe bedelaar. De mensen
zagen onmiddellijk dat ik een buitenlander was, niet alleen wegens het
ontbreken van een snor en nektapijt (Maaskantjeuh!), maar ook was ik niet in
orde met de dresscode van vette broek, kapotte t-shirt en 3 literfles sangria. De
weg vinden was niet eenvoudig, want hier maken ze gebruik van straatnamen.
Gelukkig kwam ik Chris Dusauchoit tegen die op weg was naar een of ander
weeshuis. Dankzij zijn aanwijzingen bereikte ik weer veilig het hotel.
13-07-2011, 13:28
Geschreven door Steffus 
|
