Terwijl ik hier in Duitsland verblijf, ga ik trainen bij een rugbyclub in Heidelberg: HTV. Deze club bestaat al sinds 1846 en is vorig jaar gepromoveerd naar 2de Bundesliga Süd. HTV staat voor Heidelberger Turnverein laat ik onmiddellijk klaarheid scheppen: neen, wij doen hier geen kalk op onze handen voor de training. Neen, wij oefenen niet op paard en ringen en NEEN, WIJ DRAGEN GEEN BROEKEN MET VAN DIE REKKERS AAN ONZE VOETEN. Toch gaat het er hier soms anders aan toe dan bij BrigandZe. Zo heb ik voor de eerste keer een training meegemaakt op blote voeten. Voorts trainen we hier twee keer per week, dinsdag op fysiek en donderdag op techniek en tactiek. De ploeg is een mengelmoes van nationaliteiten. Zo hebben we Italianen, een Zuid-Amerikaan, wat Engelsen, Welshmen, twee Georgiërs, een Japanner, een Belg (IKKE!), Polen, een aantal mensen zijn afkomstig uit moslimlanden en er lopen zelfs enkele Duitsers rond. Je kan volgens mij gelijk welke rugbyclub ter wereld binnen stappen en je weet dat je iets gemeenschappelijk hebt, blauwe plekken bijvoorbeeld. Ik vraag me af of je als voetballer zomaar bij een club kan binnen stappen en er van de ene moment op de andere kan meetrainen. Rugby en voetbal zijn toch twee totaal verschillende sporten. De ene is gekenmerkt door fair play, sportiviteit, ploeggeest en supporters die kunnen genieten van het spel van beide ploegen. De andere is
voetbal.
Wat mij nog het meeste verbaast is dat men hier na de training BIER drinkt! Terwijl we in Berlare na de training een sportdrank nemen om te recuperen, grijpt men hier naar de pils. Aan een prijs die alcoholverbruik aanmoedigt: 1,50 voor een halve liter. Dit wordt nefast voor mijn ascetische levenswandel, waarbij het verbruik van bier en ongezonde voeding volledig verboden is. Om toch niet te veel uit de toon te vallen, doe ik maar mee met de rest.
Over eten en drinken valt trouwens veel te vertellen. We zijn maar op twee uur rijden van de Belgische grens, maar af en toe voel ik me soms Reizende Oom Roel, de oom van Gobo. Die is ontdekkingsreiziger en stuurt regelmatig een postkaartje waarin hij vertelt over de mensenwereld (zie foto). Hij weet soms niet hoe hij die wereld moet interpreteren en dat gevoel heb ik hier ook. Zo ben ik er nog altijd niet uit waarom men hier een koffiezaak combineert met een lingeriewinkel. OK, het staat er constant vol met oude mannen die aan de lopende band koffie bestellen, maar ik weet niet of er veel lingerie verkocht wordt.
Wie van plan is om naar Duitsland te komen: een hoofdgerecht is duurder dan bij ons, maar het is meer dan genoeg. Dat merkten we de dag dat we vanuit België naar hier reisden. Onder de baan stopten we aan een Schnitzelhaus. Hoewel mijn maag knorde, koos ik toch voor de kleinste schnitzel met gebakken aardappelen. Nog geen 10 minuten later kreeg ik een lap vlees ten grootte van Grembergen, met een berg gebakken aardappelen op smaak gebracht met spek en ajuin. Ellen had voor een exotische Hawai-schnitzel gekozen. Dat kwam op hetzelfde neer, alleen lagen er bij haar nog twee ananasschijven op die dan nog eens bedekt waren met gesmolten kaas. Wilkommen in Deutschland! Aangezien we nu zelf voor ons eten zorgen, hebben we nog geen BMI dat bestaat uit 3 cijfers.
Wat nog voor de meeste problemen zorgt, is het vinden van een lekker brood. Het eerste brood dat we hier kochten heette Bauernbrot, ofte boerenbrood. Wel, dit was het bewijs dat het ambachtelijke boerenleven geïndustrialiseerd is. Het was een grijs brood dat, gelijk wat je er mee deed, binnen de 5 seconden zijn oorspronkelijke vorm terug aannam. De geur is nog best te beschrijven als zuur, en de smaak ook. De tweede keer kocht ik een Italienischer Landesbrot, en dat was geen compliment voor Italië. Nu drie weken later weten we al dat je hier best volledig wit brood koopt: een Kastenweisen of een Pain Boulot. De broodjes die ze vers in de Lidl bakken, zijn ook heel lekker. En gelukkig kan je hier ook een lekker Turks brood van bij ons kopen.
Bis Bald!
21-09-2011, 00:00
Geschreven door Steffus 
|
