We zijn nu al iets meer dan een week in Mannheim en nu wordt het wel tijd om iets meer tekst op mijn blog te plaatsen. Zoals sommigen opmerkten, was de vorige post – die met de meest schattige dochter ter wereld – minder scherp dan de voorgaande. Dat komt door de nieuwe IK. Ik had me voorgenomen om de sarcastische, cynische Stefan in België achter te laten en het leven in Duitsland door een positieve bril te bekijken. Daarom was de commentaar ook in cursief gedrukt, als teken van mijn mentale zuivering, mijn catharsis als het ware.

Maar, …

Op die week tijd ben ik al twee keer langs moeten gaan in K7, in vorige post aangeduid als het Huis Waar Men Gek Wordt. De regering van Baden-Württemberg heeft het probleem van ongemotiveerde en onvriendelijke ambtenaren nog steeds niet aangepakt, dit ondanks het herhaaldelijk invullen van klachtenbrieven van mijnentwege. Deze keer moest ik ons laten registreren in de stad Mannheim. Daarna vroeg ik of ik nu in aanmerking kwam voor een gratis parkeerplaats in onze straat. Dat kon, zei de vrouw met het zwart en roze kapsel, maar dan moest ik eerst mijn Belgische nummerplaten inleveren zodat ik van die Duitse in de plaats kreeg. Een beetje overweldigd keerde ik terug naar ons appartement waar ik begon te twijfelen. Zou ik afstand kunnen nemen van mijn nummerplaat met beginletters TTE, eentje die vele mensen herkennen en onthouden door zijn unieke lettercombinatie? (Voor de kinderen onder de lezers, TTE staat voor TaarTEn) En wat krijg ik in de plaats? Alle nummerplaten hier starten met MA, dus zou ik toch graag de nummerplaat hebben die begint met MA MMEN, kwestie van in de sfeer te blijven (Kindjes, Mammen is het Duitse woord voor mattentaarten). Achteraf bleek het veel eenvoudiger te gaan aangezien we hier maar voor drie maanden blijven. Ik kon mijn oude nummerplaat houden, maar moest toch nog eens terug naar K7. In deel drie van mijn queeste kwam ik bij de oudste en meest gevreesde ambtenaar van al terecht, de mevrouw van loket 1. Haar kwaadheidslevel stond op maximum, aangezien het maandagochtend was, ze geen parkeerplaats gevonden had voor haar bezem, haar kat overreden was door de draak van haar buur en het net die tijd van de maand was, net zoals bij alle andere vrouwelijke wezens van haar kolonie. Ze vertelde me dat ik een formulier nodig had dat aantoonde dat we werkelijk maar drie maanden gingen blijven. Na lang aandringen ging ze het toch nog eens checken bij haar collega ,die met de glazen bol. Ze moest  me toch gelijk geven en op 10 minuten was alles in orde. Ik nam afscheid met volgende woorden: Ich tanke sie für ihnen geduld!

Oh yeah, sarcasme in het Duits, ik begin me hier toch een beetje thuis te voelen.

09-09-2011, 14:26 Geschreven door Steffus