Hier zit ik weer met het probleem van weleer. Het is zodanig lang geleden dat ik hier nog iets geschreven heb, dat ik eigenlijk alles al zowat vergeten ben van wat er de voorbije maand mij allemaal overkomen is. Maar goed, zoals altijd zal ik heel hard mijn best om jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden. Laten we dus maar beginnen waar we geeindigd zijn, de vorige keer... Het begin van de vorige maand begon alleszins al meer dan goed. Mijn allerliefste Belgisch vriendinnetje Tess moest namelijk heel dringend het land uit. Niet omdat ze dat wou natuurlijk, wel omdat ze haar visum moest gaan verlengen. Omdat Piura nu eenmaal redelijk dicht bij de Ecuadoriaanse grens gelegen is, besloot ze maar om eens reisje naar dat mooie land te maken. Natuurlijk wou ik haar daar wel bij vergezellen. En zo vertrokken we op een mooie herfstdag in april, na veel idioot gedoe van AFS naar het wonderlijke land, Ecuador. Daar bezochten we Tess haar famillie in Guayacuil, die behoorlijk grappig en dan nog eens getuigen van jehova waren en die een gekke zoon hadden die heel de tijd tegen zijn ingebeelde vriendjes liep te praten. We namen dus algauw het besluit om nog maar eens onze grenzen te verleggen en wendden ons naar het beruchte strand Montañitas. De plaats van hippies, surfers, goedkope cocktails en vele feestjes. Ons paradijs dus. Kijk vooral eens naar de foto's op mijn space. Na enkele daagjes was het helaas al weer tijd om naar huis te gaan. Maar niet getreurd er wachtte ons een nog veel zaliger reisje. Na opnieuw enorm veel gedoe van AFS en de vrees dat ik nooit Machu Picchu en al het ander wonderlijk schoons van het zuiden zou kunnen zien, konden we uiteindelijk toch vertrekken. Op 17april vertrok ik samen met Tess naar Lima alwaar onze droomreis van start zou gaan. In Lima wachtten we op Janne. Een Belgisch meisje die met AFS in Chiclayo zat en ons wel eens wou vergezellen naar Ica, Nazca en Arequipa. Zo vertrokken we dus met ons gedrieen naar onze eerste stop. Ica... Meerbepaald de beroemde vallei Huacachina. Prachtig was het daar. Een meer met super veel groen errond, midden in de mega woestijn. Daar verbleven we in een super de luxe hotel met zwembad en bar! En dat voor 15soles per nacht. In Ica hebben we ook meteen kennis gemaakt met de grappige sport, genaamd sandboarden. Dat is zoiets als snowboarden maar zoals de naam al doet vermoeden op het zand. Echt super leuk, wel een beetje eng. Vanuit Ica zijn we ook de bekende nazca lijnen gaan bezichtigen. In een veel te klein, duur vliegtuigje vlogen we over de mooie lijnen. Deze lijnen werden waarschijnlijk door de oude Nazca beschaving als weerkalender gebruikt. Hoe mooi en interessant het ook allemaal was. We konden er niet echt ten volle van genieten aangezien we daar allemaal dood aan het gaan waren van misselijkheid. Grote aanrader als je Nazcalijnen wilt zien in een vliegtuigje. Eet niets! En ga erachter zeker geen mega spaghetti met veel kaas gaan eten want dat vindt je maag niet zo leuk. De mijne toch niet. Helaas was het alweer tijd om afscheid te nemen om nog meer beroemde oorden te gaan spotten. We gingen naar Arequipa. Gedaan met zand, zon, zee, warmte...Er stonden ons vreselijke temperaturen te wachten. Na een redelijk lastige busrit kwamen we vroeg in de ochtend aan in Arequipa. Omdat we echt wel nogal dodelijkmoe waren, vonden we het toch een beetje nodig om nog enkele uurtjes te slapen in ons schattig hospedajetje. Die dag hebben we zoiezo niet echt veel meer gedaan. Behalve de stad wat verkend en een super mooi klooster bezocht. Na een kort nachtje was het alweer tijd voor de volgende zotte activiteit. We zouden Cañon de Colca bezoeken. De zogezegde diepste kloof ter wereld waar er van die reusachtige vogels te bezichtigen zijn, condors. Onze tourgenoten vielen een beetje tegen. We zaten 2dagen opgescheept met een bende irritante Duitsers, enkele oude spanjaarden en 3rare fransmannen die ik ervan verdenk er een driehoeksrelatie op na te houden, maar dat doet er nu natuurlijk niet toe. We hebben ons uiteindelijk toch nog wel fantastisch geamuseerd. In een leuk bergstadje, Chivay, overnachtten we om de volgende dag naar de kloof te gaan en condors te gaan bezichtigen. Amai het was daar echt zot mooi. Zo tussen de machtige bergen, zalige natuur...En we hebben dan nog eens super veel Condors gezien. Terug in Arequipa zelf aangekomen, was het alweer tijd om afscheid van Janne te nemen en samen met Tess verder naar Cusco te reizen. ongetwijfeld het hoogtepunt van onze reis. Cusco staat dus bekend als het hart van de oude inca beschaving en betekend zelf letterlijk 'navel van de wereld'. En mooi dat het daar was! Zowel het stadje zelf als de machtige natuur errond. De eerste dag hebben we al meteen zotte dingen gedaan. We hebben ons elk een paard gezocht en zijn daar een beetje op gaan rijden tussen de mooie weiden en prachtige bossen gevuld met Inca ruïnes. Die nacht hebben we ook een beetje geproefd van het leuke cusceense nachtleven evenals de nacht daarna en daarna. We zijn dezer dagen nog naar de Valle sagrado gegaan om Pisac te bezoeken. Een schattig stadje met een schattig marktje en veel schone bergen errond. Natuurlijk gingen we ook deze keer incaruïnes gaan bezichtigen. Het staat er vol van in Cusco. Uiteindelijk brak de grote dag aan. De dag dat we Machu Picchu zouden kunnen bewonderen. De dag waar ik stiekem toch wel al meer dan een jaar naar aan het uitkijken was. met de veel te dure toeristentrein vertrokken we naar Aguas calientes. Een mooi dorpje, zeer dicht gelegen bij Machu Picchu. Omdat we nogal moe waren, namen we het wijze besluit om niet de lange staptocht naar Machu Picchu zelf te doen. We waren lui en namen de bus:) Boven aangekomen moesten we nog eventjes wandelen. Het was het uiteindelijk allemaal meer dan waard. Het geld, het vroege opstaan,...Waw, zoiets moois had ik echt nog nooit gezien. Die inca's waren echt wel zotten dat ze zoiets moois konden bouwen. Na de verplichte typische machu Picchu fotos konden we de oude stad van dichter bij gaan bewonderen. Het was veel groter en imposanter dan ik mij had voorgesteld. Echt echt echt geweldig. Na deze heuglijke dag zetten we onze tocht verder naar onze laatste stop. Puno, meerbepaald Lago Titicaca. Bekend als het grootste bevaarbare meer van de wereld. niet dat we daar zoveel van merkten. Het echt leuke aan lago titicaca is dat het bezaaid ligt met rieten eilandjes die de mensen zelf gemaakt hebben en waar ze dus ook wel degelijk op wonen. Het uros eiland is er zo een van. Daar werd ons uitgelegd hoe deze eilandjes precies gemaakt worden, hoe de mensen er op leven, wat ze eten enzovoort. Tegen de middag vaarden we door naar het Aymari eiland alwaar we een gastgezinnetje zouden toegewezen krijgen waar we de nacht mochten doorbrengen. Na een lekker middagmaal en een lastige wandeling kregen we de kans om ons gezin wat beter te leren kennen. Ons familietje bleek een beetje verlegen te zijn en bovendien niet veel spaans te spreken. De voertaal daar is immers het Quechua. Jongere kinderen en oude mensen spreken meestal geen of zeer weinig Spaans. 's Avonds was het dan tijd voor het 'feest'. We werden verkleed in typische kledij van daar en werden geleid naar een door onze tour georganiseerd feestje. Het was wel grappig en leuk maar al bij al wel een beetje geforceerd. En zo kwam er uiteindelijk een eind aan ons droomreisje. De volgende dag bezochten we nog een eilandje, maakten we nog een wandelingetje en keerden we terug naar Puno waar mij een busrit van 37uur te wachten stond. puno ligt namelijk helemaal in het zuiden en het dorpje waar mijn huisje staat, Piura, ligt helemaal in het noorden. Bij deze sluit ik deze tekst af want ik moet ceviche gaan eten. Ik heb het allemaal een beetje rap rap verteld maar als je vragen zou hebben of nood hebt aan meer informatie, kijk dan naar de foto's. Die zeggen wel genoeg :) Dikke kus
