Ja ik weet het, het is echt oneindig lang geleden dat ik hier een deftig bericht geplaceerd heb, maar geloof me, hier in Peru met een gemiddelde temperatuur van 35graden en elke dag zon, zee,strand heb je echt wel leukere dingen te doen dan uren voor een computer te zitten en je dan nog eens alles proberen te herinneren van wat je de voorbije weken zoal hebt uitgestoken. En dat dan nog eens allemaal in deftige zinnen en juiste Nederlandse woorden. Maar goed, zoals jullie zien heb ik eindelijk de moed bijeengescharreld. Lang leve ik :) Oke, na deze geweldige inleidende woorden komt nu de vraag, waar te beginnen? Ik heb het gevoel dat ik hier echt oneindig veel te vertellen heb maar in mijn hoofd is het echt een grote ongechronologiseerde (is dat een woord?) soep van grote gebeurtenissen, benoemenswaardige avonturen en sappige anekdotes. Goed, het begon dus allemaal op 30januari 2007. Na bijna een maand van Piura weg geweest te zijn kwam ik na een vermoeiende busreis vanuit Chimbote terug in mijn geliefde stadje. Om 7uur 's ochtends kwam ik aan in het huis dat voor de komende 6maanden mijn nieuwe thuis zou zijn. Laat ik eerst daar iets over vertellen. Zoals sommigen hier wel weten had ik redelijk veel problemen met mijn vorig gezin. Vooral mijn mama was, om het met een eufemisme uit te drukken, niet mijn beste vriendin. Na vele gesprekken hierover met Pily, de AFSpresidente van Piura, besloten we samen dat het het beste zou zijn om van gezin te veranderen. Omdat Pily een soort obsessie heeft voor alles wat Belgisch is en er ook niet direct andere gezinnen beschikbaar waren, nam ze het wijze besloot mij te adopteren :). Zo leefde ik dus sinds de heugelijke zomerdag, 30januari in het huis van de gekke AFSpresidente, Pily (Geloof me, ze is geweldig). Sindsdien heb ik een 18jarige broer, Juan Victor, een zalige papa, Tuco en een zotte mama, Pily. Toen ik na Chimbote hier toe kwam stond er nog een leuke verrassing op mij te wachten. Namelijk het nieuws dat mijn ouders nog voor 2weken in Brazilie zaten. Tot 16februari heb ik dus samen met mijn broertje het kot voor mij alleen gehad! Zalig was dat! Het waren 16dagen van feestjes, lang slapen, alles doen waar ik zin in heb en nog meer van dat fraais. In die 2weken heb ik helaas ook afscheid moeten nemen van Julia, ons Duits vriendinnetje die al gedaan had met haar programma. Na een geschift afscheidsfeestje met veel dronken Peruanen (Ze kunnen er hier echt nie goe tegen) zijn Tess en ik met veel pijn in ons hart haar gaan uitwuiven in het busstation. Deze maand was ook de maand van mijn nieuwe hobby, namelijk mijn nieuw werk. Samen met Tess en drie andere geschifte vrouwtjes zijn we kleinschalig begonnen met de ellende uit de wereld te helpen :) Ons werk bestaat uit 20 schattige meisjes tussen 8 en 12jaar en het mooie idee om hun creatieve geest en hun zelfvertrouwen een beetje op te krikken maar vooral ook hen de aandacht en liefde te geven die ze thuis niet krijgen. Deze meisjes zijn namelijk niet zomaar gewone zorgeloze kinderen. De meerderheid van hen komen uit problematische extreem armoedige gezinnen en gaan elke dag naar een hogar (soort tehuis) om hun thuissituatie even te ontvluchten. Elke woensdag en vrijdagochtend gaan we met ons vijfjes naar zo'n hogar en houden we de meisjes bezig met spelletjes, voorlezen, improvisatie opdrachtjes, knuffels geven,... Het is eigenlijk de bedoeling dat we tegen eind maart samen met de meisjes een gans theaterstuk op poten hebben gezet. Dat begint nu eindelijk goed van de grond te komen. Ons toneelstuk wordt een bewerkte versie van The Wizard of Oz. De kindjes zijn nog wat verlegen maar wel ongelooflijk enthousiast en het is echt niet normaal hoeveel liefde en vriendschap je krijgt. Ons hoofddoel is eigenlijk om hen te leren dat als je echt iets wilt bereiken je gewoon nooit de hoop mag opgeven. We willen dat deze meisjes terug geloven in hunzelf en hun eigen kunnen. Ik ben echt blij dat ik dit kan doen en ga heel hard proberen om daar te blijven werken tot het einde van mijn jaar hier.
Enkele dagen geleden ben ik ook nog eens naar de zee geweest. Gefeest in het geweldige Mancora en genoten van het prachtige zonnetje in Punta Sal. Met de hitte die hier nu in Piura heerst is het echt bijna onmogelijk om gewoon in je huis te blijven. Elk weekend is er hier een stormloop naar de vele stranden die Piura telt. Ik begin nu dus ook wel eindelijk een mooi kleurtje te krijgen :) In de bus terug naar mijn huisje begon het hier plots toch wel mega hard te regenen zeker. Ik had nog geen enkele keer kunnen 'genieten' van een authentieke Piuraanse regendruppel en opeens was het hier de zondvloed. Die zondvloed heeft hier zo'n 4dagen geduurd met als gevolg dat elke straat hier onder water stond en ons huis 4dagen zonder elektriciteit en water zat. Gelukkig ziet het weer er vandaag al weer een beetje beter uit. Verder heb ik waarschijnlijk nog oneindig veel te zeggen maar ik kan eventjes op niets meer komen en ook de zin ontbreekt me om hier nog langer te zitten :) Het ga jullie goed! un beso
