Iedereen kent het zebrapad natuurlijk. Een logische naam als je het patroon ziet. Tevens makkelijk uit te leggen aan kinderen. Toch wil ik in deze column dieper ingaan op het nut en de vele belevenissen van het zebrapad, met name deze in Watervliet. Maar eerst een klein stukje geschiedenis, enkele weetjes die mogelijks de wenkbrauwen doen fronsen... of als volkomen nutteloos en saai beschouwd zullen worden.
Het allereerste zebrapad werd gelegd (al zal geschilderd beter zijn zeker) in 1951 in Slough, Engeland. Een studie van 2 jaar wees uit dat de combinatie van zwarte en witte strepen het beste patroon was. 2 jaar! Het is duidelijk dat er nu minder tijd wordt gestoken in bepaalde projecten. Het beste voorbeeld, vind ik persoonlijk, is onze globale verkeersinfrastructuur en op kop dan het krakkemikkige wegdek. Iedereen 'voelt' het als je België binnenrijdt. Verschrikkelijk! Terug naar het zebrapad. Ik vertelde daarnet over het allereerste zebrapad maar het échte aller-aller-allereerste zebrapad vinden we terug in het oude Romeinse Rijk, met name in Pompeï. Jaja, wie had dat gedacht? Daar werden hogere stenen gebruikt om de voetgangers veilig naar de overkant van de straat (lees: riool) te brengen. De karren die moesten passeren konden net met hun wielen ertussen en moesten voorrang geven aan de Romeintjes op hun sandalen. Stel je voor dat dit nu nog zo zou zijn! Dat zou pas een verkeersremmer zijn!! Tot zover het brokje geschiedenis, interessant toch?
Nu op naar de zebrapaden in Watervliet. Een goede quizvraag zou zijn: hoeveel zebrapaden zijn er in Watervliet? Wel, als ik even nadenk (wat niet mijn sterkste kant is) kom ik aan 6. Al doet dit er niet veel toe. Ik wil het specifiek hebben over het zebrapad in de Ketterijstraat, het drukst bewandelde in Watervliet, een rijke geschiedenis met zich meedragend. Iedereen kent het zebrapad dan ook. Het is al jarenlang de verbinding tussen het ondertussen verloren gegane café 'De Witte Swaen' en het nog niet verloren gegane bakkerijgebouw met expliciete roze belettering van Tom. Aan de ene kant de geur van schuimend bier, sigaretten en aangekoekte kots. Aan de andere kant de geur van vers gebakken brood, aangebakken minisandwiches en gesmolten chocolade. Pure nostalgie!!
Je kan je dus wel voorstellen dat het zebrapad, laten we het voor ons eigen gemak Ketty noemen, al heel wat heeft meegemaakt. Duizenden voeten en voetjes over haar gestreepte lijf, de blakende zon onafgebroken in haar nek, denderend vrachtverkeer over haar borstkas en uiteraard de schuifelende voetjes van de hoogbejaarden uit Helios, het laatste oord op weg naar het Walhalla. Dit kan Ketty allemaal perfect verdragen, dit is haar taak, haar levensdoel. De veilige verbinding tussen twee voetpaden, het levensbehoud van de mensen veilig stellen. Een hele verantwoordelijkheid als je het mij vraagt. En Ketty kwijt zich perfect van haar quasi oneindige taak. Ze is dan ook enorm gelukkig. Al was dit ooit anders!
Toen het café nog open was kon Ketty zich enorm opwinden over het schaamteloze gedrag van de bezopen barbaren die avond na avond uit het café strompelden. Meermaals werd hare gestreeptheid bezoedeld. Na een fuif, toen er een koppel buiten kwam om de binnenkant van elkaars mond ongegeneerd te verkennen maar de vrouw de inhoud van haar borrelende maag niet meer kon verwerken. De helft op hem (heerlijk toch) en de helft op de eerste witte streep van Ketty. De witte dan nog!! Een andere keer toen de notoire dorpsdrinker niet meer op zijn benen kon staan en ze hem met een kruiwagen naar huis moesten brengen. Hij was al twee keer op Ketty beland vooraleer ze de kruiwagen tevoorschijn toverden. Zijn walgelijke adem, zuur slijm en ongecontroleerde bewegingen staan nog in haar geheugen gegrift. Aanranding van de straatbaarheid!! En een laatste voorval dat diepe littekens naliet bij haar was de dag dat VK Watervliet kampioen speelde. De hele dag was het rustig en Ketty kon genieten van een heerlijk zonnetje en een helderblauwe hemel. Via de lantaarnpalen had ze wat geroddeld met de andere zebrapaden in de buurt. Puur genieten dus! Tot die vervloekte bus al toeterend de straat kwam ingereden. Ketty voelde toen al nattigheid aankomen.
Natuurlijk stopte die bus pal op haar onderste strepen en lag ze voor de helft in de schaduw. Uit de bus kwamen spelers en supporters. Lachend, roepend, tierend en laveloos van het semi comazuipen. Enkelen liepen ook op een bizarre manier... licht voorovergebogen, hun handen aan hun onderbuik en kruis. Ketty wist wel wat dat betekende: blaasalarm!! Helaas gingen ze niet naar binnen maar vormden ze een rij van een man of tien, in hun belachelijke training. De nattigheid die ze eerder voelde werd nu letterlijk waarheid. Sloten urine stroomden over haar heen, haar mooie witte strepen kleurden vuilgeel en de geur kroop in haar stenen lichaam. Een verschrikking die de hele avond en nacht bleef duren. Het bleef de weken nadien ook warm en vochtig wat ervoor zorgde dat de urinegeur bleef hangen en Ketty zich als een verstopt urinoir voelde.
Pas een maand later, na een onderhoudsbeurt van de gemeente, kon ze terug wat haar eigen zijn. Gelukkig had ze veel steun aan de zebrapadpsycholoog van de provincie. Ze wist dat ze niet de enige was en kon nadien ook terecht bij enkele lotgenoten zoals het zebrapad aan 'Moderne' in Bassevelde, een toffe kerel trouwens waar ze wel een oogje op had. Strakke strepen dat die heeft!
Ondertussen zijn we al zovele jaren later, het café is verdwenen en het dorp is op zich een pak rustiger geworden. Ketty is nog steeds prominent aanwezig in de Ketterijstraat en het leven gaat gestaag zijn gangetje. Vandaag mocht ze weer talloze ongeduldige, kleine voetjes verwelkomen voor de eerste schooldag. Dat vervult haar stenen hart keer op keer met vreugde. En zo moet het ook zijn: vreugdevolle zebrapaden.
Bij deze wil ik dan ook een warme oproep doen aan jullie, de lezers. Ga respectvol om met de zebrapaden want zij leiden op een dag onze kinderen veilig naar de overkant. Parkeer je auto niet op hen, gooi geen papier op hen maar lach eens naar beneden. Ze zullen het ongetwijfeld appreciëren! Oh, ik wil nog meegeven dat Ketty ondertussen een LAT-relatie heeft met Bassy, het strakke zebrapad uit Bassevelde!
Steba
PS: Ketty is akkoord om op de foto te gaan indien er vraag naar zou zijn
De Kokkel (Ceradosterma Edule) is een in zee levende tweekleppige weekdiersoort. Andere benamingen zijn 'eetbare hartschelp' of 'kokhaan'.
Maar de meesten onder jullie, beste lezers, zullen dit misschien nog het best herkennen als 'wannekes'. Vorig jaar werd ik door onze Russische voetbalvriend 'Djymitry' uitgenodigd om dit overheerlijke schelpdier te gaan rapen. Dit was toen zo in de smaak gevallen, zowel de wannekes als het jachtgebeuren op zich, dat we dit jaar terug zouden afspreken. En gisteren was het zover!
Omstreeks 19u vertrokken we richting Hoofdplaat, in de provincie Zeeland, net over de Nederlandse grens. Gewapend met onverwoestbare schoenen, aardappelnetjes van gewapend beton, een kolossale emmer om de buit mee huiswaarts te zeulen, twee bidons met water om de sporen van onze veldslag uit te wissen en een pintje of zes om onze kelen te verfrissen na een verhitte strijd. We reden vlotjes naar onze eindbestemming al moet ik toch één pseudo-incident mede delen. Ongelooflijk maar waar... een rechtstreeks duel met een duif!! (zie: Duivencomplot) Mijn Russische chauffeur had gelukkig ervaring met dergelijk obstakel en slingerde zich als een volleerde rallypiloot langs onze uitdager. Zonder om te kijken vlogen we verder door het landschap.
Een kwartier later stonden we in onze wapenuitrusting op de dijk die uitzicht gaf over ons slagveld: de Westerschelde en zijn sliboevers. Een vakkundige uitleg van deze natuurlijke oevers die tevoorschijn komen bij laagtij laat ik aan jullie over. De eerste stap in het slib ontnam ons de moed niet. Ook al zakten we tot over onze enkels in de geurende smurrie, we wisten wat onze queeste was en niets zou ons tegenhouden. Ploeterend overbrugden we meters naar het voedselrijke gedeelte. Al bleek dat het eerder voedselarm was. En al snel werd het ook duidelijk dat ik de verkeerde kant uit was gegaan om de jacht te openen. Het enige wat ik tegenkwam, naast 5 bruikbare kokkels, was een halve watermeloen en een verdwaalde plastic zak. Gelukkig bleek mijn kompaan meer succes te hebben. En ik zag aan zijn vluchtige, angstige blikken dat hij mijn komst zo lang mogelijk wou vermijden. Hij wierp zich dan ook als een bezetene tussen de schelpen en vocht als een leeuw om zoveel mogelijk kokkels in zijn net te krijgen. Toen ik dichter kwam zag ik dat de blik in zijn ogen veranderd was... hebzucht had zich als een demon in zijn lichaam genesteld en op het moment dat hij met een reusachtige oester mijn richting uit kwam vreesde ik het ergste. Ik begon mijn kraanvogel-positie aan te nemen om hem met één doelgerichte trap uit te schakelen. Meter per meter naderde hij en dan zei hij: 'Steba, daar liggen er veel kokkels en hebt gij trouwens ooit al zo'n grote oesterschelp gezien, haha, zot hé?'
Op dat moment besefte ik dat een bepaald soort competitiedrang mijn beeld van de realiteit behoorlijk vertroebeld had. Gezamenlijk begonnen we het vruchtbare deel uit te kammen. En algauw bleek dat een kam, in de vorm van een rakel, wel een goed plan zou zijn geweest. We liepen over de schelpen en voelden hoe we ze wegdrukten en de bleekgrijze drab. Gelukkig zijn we niet van karton en lieten we onze handen behendig door de schelpen glijden en plukten we de goede kokkels er één voor één van tussen. Zelfs een open snijwonde kon mijn Russische partner-in-crime niet deren. Onze netjes werden zwaarder en zwaarder... tot ik op een bepaald moment verstarde!
Een ijselijke kreet scheurde het kabbelende luchtruim aan flarden!! Ik draaide me om en hoorde met onvaste stem een schreeuw: 'Een zeeslang!!!!'
Ik liet onmiddellijk alles vallen, trok mijn schoenen uit het zuigende slib en liep als een bezetene in de richting van Djymitry. Wat we daar zagen tartte alle grenzen van de menselijke verbeelding! Een langgerekt rood dier met ontelbare poten lag tussen een leger van mossels. Het had de gigantische lengte van zo'n 30cm (in latere verhalen werd dit al snel 40cm) en het was onduidelijk of het nog in leven was. Na een kort overleg besloten we ons te wagen aan de dodentest. Jaja, we porden de zeeslang met een stokje! We deinsden dan ook achteruit toen het monster nog bleek te leven!! Verstandig als we waren besloten we ons terug te trekken en deze vervloekte zone te vermijden. Toen we ons omdraaiden voelden we ogenblikkelijk de brandende blik van de zeeslang in onze rug... Deze queeste was nog gevaarlijker dan we op voorhand hadden gedacht.
Een half uur dienden we ons werk te staken. De inzettende duisternis belemmerde ons om efficiënt te werk te gaan. Onze voeten en kuiten waren besmeurd en stonden op de rand van de verzuring en het brandende gevoel van de rode zeeslang tintelde nog na in onze nek. Zonder omkijken begaven we ons terug naar onze auto. We spoelden het aangekoekte slib van onze voeten en benen en gingen dan slippergewijs (op onze teenslippers dus) naar het bankje dat zich bovenop de dijk bevond. Het koele bier bracht ons tot rust en we keken triomfantelijk over ons jachtgebied. Daar besloten we dan ook het bestaan van de rode zeeslang verder te onderzoeken. Jammer genoeg hadden we geen beeldmateriaal dus we wisten dat onze geloofwaardigheid danig op de proef gesteld zou worden. Het zij zo... Dit mysterie moest opgehelderd worden!! Want volgend jaar zouden we terugkeren en dan moesten we weten wie onze onverwachte tegenstander zou kunnen zijn. De kokkel had blijkbaar zo zijn bondgenoten...een soort persoonlijke lijfwacht. Maar, hoongelach, zo'n 200 onderdanen van het kokkelrijk hadden we toch maar lekker in onze zak!
Een kort woordje uitleg bij de naam 'De Steeschuppers' lijkt me een vereiste voor de leken onder de lezers. Het Stee is het idyllische stukje plein in het centrum van het polderdorp Watervliet. Daar bevindt zich ook de sporthal die gegrondvest is in de schaduw van 'De Kathedraal van het Noorden'. 'Schuppers' of schoppers verwijst naar de kunst van het perfect raken van het lederen, ronde kleinood. Voetbal dus. Iets specifieker zelfs: minivoetbal.
Elke woensdag van het jaar zou dit kleinood rond 19.30u in beweging gebracht moeten worden door één van onze 24-koppige kern. Helaas start dit oogstrelend schouwspel meestal een kwartier of twintig minuten later. Onze kern wordt namelijk gekenmerkt door enkele halsstarrige knelpunten. Eén daarvan is het laattijdig toekomen. Een ander knelpunt, minder voor de hand liggend zou je denken, is het bereiken van het beoogde achttal dat nodig is om dit unieke sportevenement wekelijks te laten doorgaan. Slechts acht gemotiveerde spelers! Zelfs 'gemotiveerd' en 'speler' zijn ruime begrippen. Doch, ondanks de ruime kern van bonkige, balvaardige en talentrijke intellectuelen, blijft dit een titanenwerk voor de voorzitter en zijn secretaris. Je leest het goed, we hebben zowaar een bestuur. Zij trekken wekelijks de mantel der overtuiging aan om onze Spartaanse spelersgroep te motiveren om deel te nemen aan de historische veldslagen in de arena van het minivoetbal. Het moet gezegd zijnde dat die taak sporadisch wordt overgenomen door een andere verantwoordelijke kracht. Bij deze ook een eervolle vermelding! Tot zover de knelpunten want uiteindelijk haalt de voorliefde voor het spel de bovenhand. Huilende kinderen, bergen werk en verwilderde tuinen worden achtergelaten om het truitje, en nadien de keel, nat te maken.
Er wordt een democratisch systeem der verdeling gehanteerd zodat er een evenwichtige balans tussen de teams ontstaat. Het aloude 'kaartje-trek'. Zowaar een nieuw bewijs van ons professionalisme.
Na een korte opwarmingsperiode staat iedereen gefocust klaar om zich in de annalen van het 'Grote Steeschuppersboek' te spelen. Grijze truitjes versus rood-witte truitjes. Oud tegen ouder. Fair play dragen we hoog in het vaandel want we spelen zonder scheidsrechter. En ik moet eerlijk bekennen dat dit, ondanks een eenzame discussie, goed verloopt. Dat de temperatuur soms kan stijgen wijten we dan ook aan de versmachtende constructie van de sporthal.
Het is eigenlijk een unieke beleving om zo'n match te zien of om die te beleven. De diversiteit aan spelers is enorm.
Ik voel me dan ook verplicht om een kleine greep uit het spelersbestand aan u voor te stellen (anonimiteit gegarandeerd):
- de wandelende targetman met het patent op één specifieke, onnavolgbare beweging
- de lachende duik- en vliegspeler
- de niet-gemotiveerde speler die het teambelang vooropstelt
- de kont
- de bonkige zeeman
- de werkzoekende
- de baardige spring in 't veld met een willekeurige shotrichting
- de ik-breng-mijn-kinderen motard
- de stokende waterdrager
- de aanwezige afwezige
- de blonde pijl (of de logge bijl)
- de speler die als geen ander de bal kan schilderen
- de bolderssspeler
- onze enige buitenlander: Djymitry
- de kok die bulkt van het talent
- the Beast
En zoals elke topclub hebben ook wij een 'Agent'. Letterlijk dan.
Aan de spelers die ik niet vermeld heb, mijn excuses maar ik vond geen passende omschrijving.
Zoals bij elke voetbalmatch komt het erop neer om bij het laatste fluitsignaal het meeste doelpunten te hebben gescoord.
Bij ons is dit dus niet anders. Al is het laatste fluitsignaal het verspringen van de wijzers op de aftandse klok. Na de cooling-down worden de bezwete truitjes verzameld en wordt er nog een korte strijd geleverd om deze te mogen meenemen om door vrouwlief te laten wassen. Vervolgens worden de six-packs en andere adonislijven gewassen door 20 rondborstige dames van de KVLV (Krolse Vereniging van Liefdevolle Vampen) en begeven we ons richting café. Door het ontbreken van een cafetaria met aquarius, water en andere lichaamszuiverende vochten zijn we wel verplicht ons te verplaatsen naar een dit oord der verderf. Nood breekt wet.
Daar bespreken we de wedstrijd tot in detail en motiveren we elkaar om de week nadien opnieuw het strijdtoneel te betreden. Spijs en drank worden aangerukt om ons energiepeil terug op Modus Vivendi te krijgen. Rond een bepaald, ongekend uur verlaten we voldaan en herboren het café en rijden we in onze strijdkaros terug naar onze heimat. Tenslotte worden we door slaap overmand en dromen we van een volgend heroïsch tafereel... de glimlach rust tevreden op ons gezicht.
Een nieuwe werkweek die ons met open armen ontvangt. Hopelijk kunnen we ons vlug en vlot onttrekken uit die beklemmende wurggreep.
Ik weet het, dit klinkt nogal dramatisch maar dat hoort ook zo op een maandag. Een grijze maandag dan nog.
Binnenkort beginnen de klein mannen terug aan een nieuwe reeks levenslessen en kunnen we opnieuw in ons dagdagelijkse ritme rollen.
Hierover zal ongetwijfeld ook nog wel een column volgen. Alles op zijn tijd.
Op vraag van enkele lezers (onder andere één toiletlezer) zal ik vandaag of morgen een kort stukje schrijven over onze wekelijkse pot minivoetbal.
We zullen dan zien wat dit mogelijks teweeg zal brengen. Wordt dit vriendschappelijk en sportief onthaald of zal ik verbaal getackeld worden en in het ergste geval uitgesloten worden? Ik weet het niet en maak me er ook geen zorgen over. Er zal niet op de persoonlijke 'bal' gespeeld worden... Haha, natuurlijk wel!! Al beloof ik het beleefd te houden.
Voorgaande heeft nog niks met de titel te maken. Daar kom ik nu toe. Ik beloof het kort te houden.
Als schrijver zou het fijn zijn om overladen te worden met reacties op de columns, een bemoedigend woord in het gastenboek of een striemend fluitconcert in het forum! Als het maar kan helpen. In het forum zijn 3 categorieën maar wie er één extra wil mag dit gerust laten weten.
Ik besef ook dat het met een smartphone blijkbaar niet zo handig is om iets achter te laten. Wie het wel kan doen moet het zeker niet laten. Dit zal dan ook mijn enige oproep zijn (op deze blog tenminste) anders lijkt het wel of ik aan het smeken of ronselen ben. Wat het ook is natuurlijk.
Volgende column te verwachten: 'De Steeschuppers'
Wie hoopt op een bepaald thema mag dit altijd laten weten... ik ben flexibel!
