Iedereen kent het zebrapad natuurlijk. Een logische naam als je het patroon ziet. Tevens makkelijk uit te leggen aan kinderen. Toch wil ik in deze column dieper ingaan op het nut en de vele belevenissen van het zebrapad, met name deze in Watervliet. Maar eerst een klein stukje geschiedenis, enkele weetjes die mogelijks de wenkbrauwen doen fronsen... of als volkomen nutteloos en saai beschouwd zullen worden.
Het allereerste zebrapad werd gelegd (al zal geschilderd beter zijn zeker) in 1951 in Slough, Engeland. Een studie van 2 jaar wees uit dat de combinatie van zwarte en witte strepen het beste patroon was. 2 jaar! Het is duidelijk dat er nu minder tijd wordt gestoken in bepaalde projecten. Het beste voorbeeld, vind ik persoonlijk, is onze globale verkeersinfrastructuur en op kop dan het krakkemikkige wegdek. Iedereen 'voelt' het als je België binnenrijdt. Verschrikkelijk! Terug naar het zebrapad. Ik vertelde daarnet over het allereerste zebrapad maar het échte aller-aller-allereerste zebrapad vinden we terug in het oude Romeinse Rijk, met name in Pompeï. Jaja, wie had dat gedacht? Daar werden hogere stenen gebruikt om de voetgangers veilig naar de overkant van de straat (lees: riool) te brengen. De karren die moesten passeren konden net met hun wielen ertussen en moesten voorrang geven aan de Romeintjes op hun sandalen. Stel je voor dat dit nu nog zo zou zijn! Dat zou pas een verkeersremmer zijn!! Tot zover het brokje geschiedenis, interessant toch?
Nu op naar de zebrapaden in Watervliet. Een goede quizvraag zou zijn: hoeveel zebrapaden zijn er in Watervliet? Wel, als ik even nadenk (wat niet mijn sterkste kant is) kom ik aan 6. Al doet dit er niet veel toe. Ik wil het specifiek hebben over het zebrapad in de Ketterijstraat, het drukst bewandelde in Watervliet, een rijke geschiedenis met zich meedragend. Iedereen kent het zebrapad dan ook. Het is al jarenlang de verbinding tussen het ondertussen verloren gegane café 'De Witte Swaen' en het nog niet verloren gegane bakkerijgebouw met expliciete roze belettering van Tom. Aan de ene kant de geur van schuimend bier, sigaretten en aangekoekte kots. Aan de andere kant de geur van vers gebakken brood, aangebakken minisandwiches en gesmolten chocolade. Pure nostalgie!!
Je kan je dus wel voorstellen dat het zebrapad, laten we het voor ons eigen gemak Ketty noemen, al heel wat heeft meegemaakt. Duizenden voeten en voetjes over haar gestreepte lijf, de blakende zon onafgebroken in haar nek, denderend vrachtverkeer over haar borstkas en uiteraard de schuifelende voetjes van de hoogbejaarden uit Helios, het laatste oord op weg naar het Walhalla. Dit kan Ketty allemaal perfect verdragen, dit is haar taak, haar levensdoel. De veilige verbinding tussen twee voetpaden, het levensbehoud van de mensen veilig stellen. Een hele verantwoordelijkheid als je het mij vraagt. En Ketty kwijt zich perfect van haar quasi oneindige taak. Ze is dan ook enorm gelukkig. Al was dit ooit anders!
Toen het café nog open was kon Ketty zich enorm opwinden over het schaamteloze gedrag van de bezopen barbaren die avond na avond uit het café strompelden. Meermaals werd hare gestreeptheid bezoedeld. Na een fuif, toen er een koppel buiten kwam om de binnenkant van elkaars mond ongegeneerd te verkennen maar de vrouw de inhoud van haar borrelende maag niet meer kon verwerken. De helft op hem (heerlijk toch) en de helft op de eerste witte streep van Ketty. De witte dan nog!! Een andere keer toen de notoire dorpsdrinker niet meer op zijn benen kon staan en ze hem met een kruiwagen naar huis moesten brengen. Hij was al twee keer op Ketty beland vooraleer ze de kruiwagen tevoorschijn toverden. Zijn walgelijke adem, zuur slijm en ongecontroleerde bewegingen staan nog in haar geheugen gegrift. Aanranding van de straatbaarheid!! En een laatste voorval dat diepe littekens naliet bij haar was de dag dat VK Watervliet kampioen speelde. De hele dag was het rustig en Ketty kon genieten van een heerlijk zonnetje en een helderblauwe hemel. Via de lantaarnpalen had ze wat geroddeld met de andere zebrapaden in de buurt. Puur genieten dus! Tot die vervloekte bus al toeterend de straat kwam ingereden. Ketty voelde toen al nattigheid aankomen.
Natuurlijk stopte die bus pal op haar onderste strepen en lag ze voor de helft in de schaduw. Uit de bus kwamen spelers en supporters. Lachend, roepend, tierend en laveloos van het semi comazuipen. Enkelen liepen ook op een bizarre manier... licht voorovergebogen, hun handen aan hun onderbuik en kruis. Ketty wist wel wat dat betekende: blaasalarm!! Helaas gingen ze niet naar binnen maar vormden ze een rij van een man of tien, in hun belachelijke training. De nattigheid die ze eerder voelde werd nu letterlijk waarheid. Sloten urine stroomden over haar heen, haar mooie witte strepen kleurden vuilgeel en de geur kroop in haar stenen lichaam. Een verschrikking die de hele avond en nacht bleef duren. Het bleef de weken nadien ook warm en vochtig wat ervoor zorgde dat de urinegeur bleef hangen en Ketty zich als een verstopt urinoir voelde.
Pas een maand later, na een onderhoudsbeurt van de gemeente, kon ze terug wat haar eigen zijn. Gelukkig had ze veel steun aan de zebrapadpsycholoog van de provincie. Ze wist dat ze niet de enige was en kon nadien ook terecht bij enkele lotgenoten zoals het zebrapad aan 'Moderne' in Bassevelde, een toffe kerel trouwens waar ze wel een oogje op had. Strakke strepen dat die heeft!
Ondertussen zijn we al zovele jaren later, het café is verdwenen en het dorp is op zich een pak rustiger geworden. Ketty is nog steeds prominent aanwezig in de Ketterijstraat en het leven gaat gestaag zijn gangetje. Vandaag mocht ze weer talloze ongeduldige, kleine voetjes verwelkomen voor de eerste schooldag. Dat vervult haar stenen hart keer op keer met vreugde. En zo moet het ook zijn: vreugdevolle zebrapaden.
Bij deze wil ik dan ook een warme oproep doen aan jullie, de lezers. Ga respectvol om met de zebrapaden want zij leiden op een dag onze kinderen veilig naar de overkant. Parkeer je auto niet op hen, gooi geen papier op hen maar lach eens naar beneden. Ze zullen het ongetwijfeld appreciëren! Oh, ik wil nog meegeven dat Ketty ondertussen een LAT-relatie heeft met Bassy, het strakke zebrapad uit Bassevelde!
Steba
PS: Ketty is akkoord om op de foto te gaan indien er vraag naar zou zijn
|
