Fris en monter, rechtop in bed, naast hem TV aan met onderwaterbeelden van mooie koraalriffen. Zo tref ik hem vandaag bij het bezoek om 14u.
"Diepzeeduiken dat zal ook niet meer voor mijn zijn waarschijnlijk, maar ik zal wel andere dingen ontdekken!"
En voor de skireis die begin april gepland staat, zal hij de taak van kookouder wel opnemen.
We zien wel waar we dan staan maar de positieve spirit is dus zeker aanwezig.
Om beter zicht te krijgen over de situatie in de spatader op zijn been, als mogelijke oorzaak van de bloedklonter, is een NMR/MRI nodig. Deze zal vermoedelijk deze week ergens ingepland worden.
Verder blijft het zuurstofpeil in zijn bloed nu beter en heeft hij zijn facetent (een soort gehalveerd aerosolmasker) niet meer nodig gehad. Dus het kunnen verhuizen naar een gewone kamer komt terug ter sprake.
De verhuis naar een andere kamer zal vermoedelijk toch nog niet voor dit weekend zijn.
Hij blijkt af en toe toch nog wat extra zuurstof nodig te hebben en dit kan op intensieve makkelijker toegediend worden.
Gisteren is men gestart met een eerste onderzoek om de oorzaak van de embolie op te sporen.
De echo van de grote spatader die hij op zijn been heeft, gaf beelden die mogelijks aanwijzingen waren in de richting van klontervorming.
Maar ieder zijn specialiteit natuurlijk, de echodokters zijn gespecialiseerd in het analyseren van beelden, nu moeten de specialisten op vlak van vasculaire aandoeningen hun oordeel uitspreken over wat hier dan eventueel moet op volgen. Zij zouden vermoedelijk vandaag wel langskomen maar tot hiertoe had Bert hen nog niet op bezoek gehad.
Verder zit er ook al iets meer afwisseling in zijn dag: de kine komt langs en de oefeningen die hij moet doen lukken, hij mag af en toe eens zijn bed wisselen voor de zetel, hij staat niet meer op dieet van water en nog eens water maar krijgt al het gewone menu.
Ook vandaag heeft Bert alweer een hele horde artsen allerhande de revue zien passeren. Een kinesiste vroeg zelf of hij akkoord was om op de foto te gaan. (ik weet niet meer in kader van welk doeleind). Hij overweegt dan ook om geld te gaan vragen voor al die belangstelling!
Hij is voor de pijnmedicatie ondertussen overgeschakeld op een pijnpomp. Hierdoor komt een volgende stap stilaan ook dichterbij, nl. kunnen verhuizen naar een gewone kamer. De aanvraag is gedaan, nu wachten op een plaats.
Tijdens mijn aanwezigheid komt de dokter van de pijnpomp even kijken en vraagt: "Hoe gaat het met de pijnpomp meneer?"
Zijn nuchter antwoord luidt: "Die hangt daar goed."
Conclusie van vandaag: zijn gevoel voor humor is hij in ieder geval niet verloren.
Dankzij de slaappil die hij gekregen heeft, heeft hij vannacht toch al iets meer kunnen slapen, zij het wel wat psychedelisch, naar zijn zeggen.
Hij ervaart zelf dat het ademen wel al beter gaat.
Tijdsbesef is nog een vreemde zaak, uren gaan traag voorbij en anderzijds is het vandaag toch nog geen zaterdag. Maar ja, als je in een ziekenhuis ligt lijken de dagen ook echt wel op elkaar, dat weet ik ook uit ervaring.
Zijn bondgenoot 'de tablet' mag ik straks toch wel meebrengen als ik op bezoek kom om voor wat verstrooiing te zorgen.
Bert heeft vandaag nogmaals blijk gegeven dat zijn geheugen hem gelukkig niet in de steek laat: hij herkent Rik die even langskomt om te kijken hoe hij het doet, hij herkent iemand van de badminton die op de dienst intensieve werkt waar Bert ligt en die na het vernemen van het nieuws ook eens poolshoogte komt nemen, hij vraagt me of ik zijn werk op de hoogte heb gebracht ivm zijn afwezigheid (want zomaar niet komen opdagen dat zou toch wel raar zijn), ...
Tijdens mijn bezoeken is hij telkens vrij helder en alert. Hij stelt vragen, vertelt over iedereen die aan zijn bed gepasseerd is vandaag (dokters en chirurgen) en al de vragen of onderzoeken die daarmee gepaard gaan, geeft hier en daar ook zijn commentaren op, heeft last van vapeurs (een reactie op de pijnmedicatie), is blij dat hij terug klaar ziet (als ik hem zijn bril geef), ...
maar is na een half uurtje toch wel moe en wil dan weer wat rusten.
Omdat Michiel 's middags hoorde dat Bert beter wakker is dan gisteren wilde hij vandaag toch niet overslaan om op bezoek te gaan. Bedankt Rik dat je kon inspringen om na de training met Michiel nog even langs te gaan op GHB. Zo kon hij hem eindelijk verslag uitbrengen van de match die Bert zaterdag moest missen, wat schoolnieuwtjes vertellen en een voor eerste kamerversiering zorgen.
De boodschap aan telefoon vanmorgen was weer positief. Het blijft goed gaan, hij heeft geen extra's nodig gehad, hij heeft vannacht wel niet veel geslapen.
En plots kwam de vraag: " Moet ik hem anders even doorgeven?"
Ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar tot mijn verbazing klonk hij ook echt al terug meer als de vertrouwde Bert. Zijn stem was niet meer zo zwaar en zacht als gisteren, maar klonk helder, het praten ging vrij vlot.
Hem zo te horen zorgde er bij mij toch wel voor dat er een stuk spanning wegviel.
Guido, ge hebt gelijk, Bert gaat zich ook in deze situatie zeker niet laten kennen. Hij verrast iedereen met waar hij nu al staat, rekening houdend met de kritieke situatie van waar hij komt 5 dagen geleden.
Hij blijft het nog steeds voldoende goed doen qua ademhaling, maar bij wat meer onrust en beweging wordt wel vastgesteld dat hij nog niet veel reserve heeft.
Als ik na aankomst aangeef dat ik er ben, en ook Michiel dag heeft gezegd vraagt hij onmiddellijk ook naar Daan. Dus dat plaatje lijkt voor hem toch ook nog wel duidelijk.
Momenteel is het een lastige periode waar hij door moet: wakkerder worden, maar nog niet helemaal beseffen wat er allemaal aan de hand is (alhoewel we hem horen zeggen 'hoe is da na toch mogelijk?'), voelen dat je niet goed ligt maar nog niet kunnen bewegen zoals je wil (als hij teveel beweegt wordt hij ook vriendelijk aangemaand door de verpleegster 'Bert blijf maar rustig liggen hé, 't is nog te vroeg om recht te komen zitten en ge hangt nog aan te veel draden vast), dorst hebben maar nog niet veel mogen drinken (???), ...
Maar 1 boodschap die hij nog wel meegaf aan Michiel was: Ik kom terug hé!
Hij krijgt nog weinig beademing dus slaagt er vrij goed in om zelfstandig te ademen.
Hij is al redelijk wakker. Zijn reacties zijn nog wisselend, soms goed, soms toch eerder onrustig.
Gezien deze situatie zullen de artsen vandaag beslissen of ze toch al gaan proberen om de beademingsbuis te verwijderen zodat hij volledig zelfstandig moet ademen.
Toen ik vanavond op bezoek ging bleek alles nog steeds stabiel.
2 belangrijke veranderingen die werden gemeld door de verpleging:
- sedert vanmiddag doet het ademhalingstoestel niet meer al het werk, maar ondersteunt op het moment dat Bert zelf een ademhaling aanzet.
- hij begint al wat zijn ogen te bewegen, te openen. Hij is echter nog zo sterk onder invloed van de verdoving dat hij nog niet echt kijkt of bewust is
Wat ik zelf mocht vaststellen is dat hij reageerde op wat ik zei of deed:
- als ik over de kinderen sprak bewoog hij zijn hoofd naar me toe en bewogen zijn ogen
- toen ik hem een kus op zijn voorhoofd gaf, had hij de neiging om zijn hoofd te willen optillen
De verpleegster kon hierdoor alleen bevestigen dat ze sterk de indruk heeft dat hij wel hoort wat er gezegd wordt.
Beste familie, vrienden, collega's, kennissen, ....
Na de onverwachte gebeurtenissen die zich zaterdag hebben voorgedaan krijgen wij veel mailtjes, sms'n, telefoon.
Het doet heel veel deugd om te weten dat er zoveel mensen zijn die aan ons denken, ons steunen, er zijn indien nodig.
Ik wil dan ook zeker proberen om in de mate van het mogelijke iedereen op de hoogte te houden van hoe de toestand van Bert evolueert.
Om dit echter een beetje haalbaar te houden en niet constant aan de telefoon of gsm te hangen, kwam het idee om een blog te starten. Dankzij onze ICT-vaardige zoon Michiel is dit idee ook tot concrete uitvoering gekomen en kunnen jullie hier dus vanaf vandaag af en toe een verslagje terugvinden. (voor de pupillen-E-spelers en -ouders, het zal de verslagstijl van Bert weliswaar zeker niet evenaren )
11/2/14 10u :
Sinds gisteren is de hartpomp verwijderd en moet hij dus op eigen kracht zijn bloedcirculatie regelen. Met de nodige ondersteunende medicatie lukt dit en is dit dus weer een stapje in de goede richting.
Hij wordt momenteel nog beademd. De verdoving is wel stopgezet dus heel langzaam aan zal hij nu ook wakker worden. Door de hoge dosis die hij heeft gekregen kan dit wel nog een paar dagen duren voor hij echt ten volle bij bewustzijn is.
Gezien de kritieke toestand van zaterdag zijn de artsen heel tevreden met de stappen die al gezet zijn en de toestand waar hij zich nu in bevindt.
We hopen dat het elke dag in de goede richting blijft evolueren.
) 
