Ons nieuwsjaarskaartje vermeldde dat dit jaar anders zou worden.
Awel, dat is dan ook al gelukt maar er zaten/zitten natuurlijk wel andere plannen in ons hoofd.
Maar het zal inderdaad een ander jaar worden.
Ondertussen ben ik alweer met kleine stapjes vooruit gegaan: slapen op mijn zij lukt toch al een beetje. Mijn rug kan zo wat rusten....
Lachen, hoesten en vooral niezen hebben nog de meeste impact op mijn borstkas maar ook hier voel ik vooruitgang.
Alles in orde dus voorlopig!
De PC is solidair geweest met mij, de harde schijf heeft het opgegeven. Maar ondertussen is deze weeral vervangen en kan ik me amuseren met alle programma's en gegevens terug te kopieren. Chance dat ik regelmatig een backup neem!
de eerste blog van mezelf over mezelf: het voelt vreemd aan.
Maar blijkbaar zijn er toch verschillende mensen die de blog nog in't oog houden dus wil ik ook mijn bijdrage leveren (en intussen oefen ik mijn 10-vinger typen weer wat )
Eerst en vooral: bedankt aan iedereen voor alle zorgen (dokters, verpleegsters van GHB, Jo, de mannen en vrouwen van den 100 en de MUG) en alle steunbetuigingen (familie, vrienden, ...). Iedereen heeft wel echt meegeleefd!
Hoe is het ondertussen met mij?
Gezien de omstandigheden: goed.
Wat kilookes kwijt op korte tijd, ik voel mijn ribbenkast en ik kan nog niet elke positie van liggen en zitten aan.
Maar we klagen niet: elke dag kan ik weer wat meer en met de hulp van de kiné komt alles weer goed.
Met het zonnige weer kan ik alweer een stapje in de wereld zetten. (Spijtig genoeg zijn er in Holsbeek weinig cafés of tavernes die als doel kunnen dienen). Voor de rest blij dat de kinderen (Daan is natuurlijk alweer op basketbalkamp) en Vinciane er deze week ook zijn zodat ik er niet alleen voor sta. Bovendien heb ik nu ook de broodnodige chauffeur om de bloedprikken op GHB, de huisarts en de kiné te kunnnen bezoeken.
Je ziet: voorlopig nog geen verveling....
We gaan nu vol voor de recuperatie van de operatie en binnen twee weken staat er al een conditietest gepland. Benieuwd wat er overgebleven is ...?
De bevrijdende worden zijn gevallen, Bert mag deze namiddag naar huis!!
Eindelijk kan hij na 3 weken vanavond nog eens lekkere frietjes eten, want dat stond jammer genoeg nooit op het menu in GHB.
Misschien zal Bert nu de pen overnemen om als dagelijks tijdverdrijf de blog verder aan te vullen. Jullie zullen het wel lezen.
Het was voor mij in ieder geval een handig kanaal om jullie op de hoogte te houden, want als ik zie hoeveel er naar de blog gekeken is dan ben ik blij dat ik niet zoveel telefoons heb gekregen.
Het aftellen is echt aangebroken, de koorts lijkt stilaan het onderspit te moeten delven, de stollingswaarden in het bloed gaan de goede richting uit, dus morgen of overmorgen zal ik Bert hopelijk mee naar huis mogen nemen als ik uit Gasthuisberg vertrek.
Vandaag is hij al eens mee naar de grote hall gewandeld, zo weet hij al de weg .
Een uur lang stil liggen in die NMR-machine, was geen lachertje, maar Bert heeft het toch goed doorstaan.
De resultaten moeten nog besproken worden.
Er zijn 2 zaken die vermoedelijk een rol zullen spelen in de beslissing over naar huis mogen. Allereerst de koorts die af en toe de kop blijft opsteken, maar zonder duidelijke oorzaak. Anderzijds is vandaag ook gestart met de bloedverdunners in pilvorm. Momenteel nog in combinatie met de spuitjes om de overstap te maken, maar geleidelijk zullen deze laatste afgebouwd worden. Dit proces en het vinden van de juiste dosering vraagt meestal wel een aantal dagen.
Om de tijd te doden tussen de kiné en de maaltijden door, kan een bezoekje stilaan al eens een optie zijn. Indien mogelijk vooraf toch even een sms-je of mailtje sturen naar Bert zodat hij kan laten weten of het past.
Bert ligt op kamer 3610, groene pijl volgen, lift naar de 3e verdieping, dan rechts de gang in.
In de voormiddag een aantal onderzoeken op de agenda: thorax röntgenfoto, echo en nog iets waarvan ik de naam niet meer weet. Alles OK.
Om 11u terug op de kamer en terug tijd om nog eens een zuurstofvrij uurtje in lassen. Dat uurtje blijft redelijk lang duren en als na het middageten de tijd voor de kine aanbrak, is dit dan ook zonder zuurstof gebeurd en gelukt. Een beetje gefietst en voor het eerst een halve verdieping trappen gedaan. De kinesist was tevreden van wat hij zag.
Dan nog een bezoekje van de pillendokter om wat info te geven over de overstap van spuitjes naar pillen, van de mevrouw van de sociale dienst, info over het kiné-revalidatieschema eens hij terug thuis zal zijn, ...
En als ik om 17u in het ziekenhuis aankom zit Bert nog altijd zonder extra zuurstof en blijken de waarden in zijn bloed goed te blijven!
Van een bacterie of infectie wordt niet meer gesproken.
Morgen staat de NMR geprogrammeerd en dan stilletjes beginnen hopen dat de eindmeet in GHB stilaan in zicht komt ...
Toen ik hem om 11u aan de lijn had hadden we het nog over wanneer het hart-controle-bakje (verbonden aan al die plakkertjes die op zijn borstkast hangen) er af zou mogen, en om 12u50 kreeg ik plots een sms "Yes, mijne cardiobak is er ook af!". Dus zijn hart doet het blijkbaar ook weer zoals het hoort.
De antibioticakuur is toch nog niet opgestart, want uit de bloedwaarden blijkt dat Bert zelf voldoende aan het vechten is tegen de eventuele infectie die aanwezig is.
Vanmiddag heeft hij al eens een uurtje zonder zuurstof doorgebracht als test. Dit is goed gegaan maar nadien voelde Bert zelf dat hij het toch weer warmer had. En zijn gevoel zat juist want thermomether gaf weer 38,3 aan. Dus is er ondertussen bloed afgetapt om wat culturen te kweken en te zien of er geen bacterie aanwezig is. Weer afwachten tot morgen wat dit zal uitwijzen.
Vandaag voor de verandering eens geen longfoto op bed in de kamer, maar met bed naar radiologie om daar RX foto te laten maken.
En voor zijn andere afstanden heeft hij nu ook een looprekje gekregen zodat hij met de zuurstoffles op wandel kan.
Voor Michiel natuurlijk ook weer zo'n aantrekkelijk ding om zelf mee door de gangen te rijden.
Nog zo'n trigger voor Michiel is de afstandsbediening van Bert zijn bed en als hij dat ding dan ineens in zijn handen heeft ligt Bert niet echt meer rustig in zin bed. Gelukkig staan er automatische stops ingesteld of Bert zou na verloop van tijd dubbelgeplooid geweest zijn, op 2 meter boven de grond.
Iets minder goed nieuws vanavond: Bert blijft geplaagd worden door een iets te hoge temperatuur, die zelfs weer even boven de 38° komt, wat erop zou wijzen dat er ergens een infectie aanwezig is. Dus vermoedelijk zal er morgen dan toch gestart worden met een antibioticakuur.
Bert is er vandaag in geslaagd om de kiné te overtuigen om toch eens een stapke buiten zijn kamer te mogen zetten.
Even verderop in de gang is een kinéruimte en als test is hij eens tot daar mogen wandelen. Hij heeft dit goed doorstaan alhoewel zijn zuurstofpeil wel terug naar beneden ging en zijn hartslag serieus naar boven. Dit laatste bleek geen correcte meting, dus zeker niet alarmerend.
Eén klein positief kantje aan gans deze situatie, stelde hij vast toen hij op de weegschaal stond vandaag, is dat er opeens wel een aantal kilo's verdwenen zijn zonder er echt moeite te hebben voor moeten doen.
19u: Na anderhalve week, nu Bert eindelijk op een gewone kamer ligt, heeft Daan zijn eerste bezoekje gebracht en hij was blij hem terug te zien.
De ribben spelen Bert wat parten bij hoesten, maar dan moet hij zijn knuffelkussen goed tegen zijn borstkas vasthouden zodat dit de druk een beetje opvangt. Hij is ondertusen wel van alle drains, sondes en kathethers verlost. De enige draad die hem momenteel nog in zijn kamer houdt is zijn extra zuurstoftoevoer, maar of dit nog lang het geval zal zijn ... ?
En dan was het eindelijk zover, rond de middag werd alles in gereedheid gebracht om andere oorden op te zoeken en aan een andere ligplaats aan te meren. Bert ligt nu dus niet meer op intensieve maar op een gewone kamer op de groene afdeling. Bert zou wel graag hebben dat het grote bezoek nog wat uitgesteld wordt. hij wil eerst nog wat meer op adem komen en beter uit de voeten kunnen. Ik geef jullie wel een seintje via de blog.
Qua conditietraining heeft hij vandaag zijn eerste actie ondernomen: 20 minuten gefietst, zittend in de zetel, en het voelde goed.
Hij is klaar om van start te gaan met zijn trainingsschema, en de kinesist heeft al duidelijk te horen gekregen dat zijn doelstelling is: "zo snel mogelijk uit het ziekenhuis ontslagen kunnen worden."
Omdat zijn hart vannacht wat rare, snelle sprongetjes had gemaakt werd het verhuizen naar een gewone kamer vandaag weer uitgesteld.
Ze wilden zeker zijn dat dit geen 'levensbedreigende' situatie was, de grafieken moesten dan ook grondig gecheckt worden. Het bleek uiteindelijk niets alarmerend te zijn. Bert zelf had er in ieder geval niets van gemerkt en ook helemaal geen last van gehad. Hij heeft er gewoon doorgeslapen.
De baan is nu dus toch weer vrij voor een aanvraag voor een kamer .... tenzij Bert nog eens een specialleke doet natuurlijk. Maar dat hoeft hij echt niet te doen om zeker te zijn dat ze zich hem op intensieve gaan blijven herinneren. Met het parcours dat hij tot nu toe heeft afgelegd is hij daar al zeker in geslaagd.
De dagen beginnen toch een beetje eentonig te worden. Hij kijkt er naar uit om aan de revalidatie te beginnen of ...
in een racekarretje te kunnen rondrijden om eens wat verder te geraken dan van bed naar zetel en weer terug.
Maar in afwachting doet hij gewoon vaak een dutje ...
Fris en monter, rechtop in bed, naast hem TV aan met onderwaterbeelden van mooie koraalriffen. Zo tref ik hem vandaag bij het bezoek om 14u.
"Diepzeeduiken dat zal ook niet meer voor mijn zijn waarschijnlijk, maar ik zal wel andere dingen ontdekken!"
En voor de skireis die begin april gepland staat, zal hij de taak van kookouder wel opnemen.
We zien wel waar we dan staan maar de positieve spirit is dus zeker aanwezig.
Om beter zicht te krijgen over de situatie in de spatader op zijn been, als mogelijke oorzaak van de bloedklonter, is een NMR/MRI nodig. Deze zal vermoedelijk deze week ergens ingepland worden.
Verder blijft het zuurstofpeil in zijn bloed nu beter en heeft hij zijn facetent (een soort gehalveerd aerosolmasker) niet meer nodig gehad. Dus het kunnen verhuizen naar een gewone kamer komt terug ter sprake.
De verhuis naar een andere kamer zal vermoedelijk toch nog niet voor dit weekend zijn.
Hij blijkt af en toe toch nog wat extra zuurstof nodig te hebben en dit kan op intensieve makkelijker toegediend worden.
Gisteren is men gestart met een eerste onderzoek om de oorzaak van de embolie op te sporen.
De echo van de grote spatader die hij op zijn been heeft, gaf beelden die mogelijks aanwijzingen waren in de richting van klontervorming.
Maar ieder zijn specialiteit natuurlijk, de echodokters zijn gespecialiseerd in het analyseren van beelden, nu moeten de specialisten op vlak van vasculaire aandoeningen hun oordeel uitspreken over wat hier dan eventueel moet op volgen. Zij zouden vermoedelijk vandaag wel langskomen maar tot hiertoe had Bert hen nog niet op bezoek gehad.
Verder zit er ook al iets meer afwisseling in zijn dag: de kine komt langs en de oefeningen die hij moet doen lukken, hij mag af en toe eens zijn bed wisselen voor de zetel, hij staat niet meer op dieet van water en nog eens water maar krijgt al het gewone menu.
Ook vandaag heeft Bert alweer een hele horde artsen allerhande de revue zien passeren. Een kinesiste vroeg zelf of hij akkoord was om op de foto te gaan. (ik weet niet meer in kader van welk doeleind). Hij overweegt dan ook om geld te gaan vragen voor al die belangstelling!
Hij is voor de pijnmedicatie ondertussen overgeschakeld op een pijnpomp. Hierdoor komt een volgende stap stilaan ook dichterbij, nl. kunnen verhuizen naar een gewone kamer. De aanvraag is gedaan, nu wachten op een plaats.
Tijdens mijn aanwezigheid komt de dokter van de pijnpomp even kijken en vraagt: "Hoe gaat het met de pijnpomp meneer?"
Zijn nuchter antwoord luidt: "Die hangt daar goed."
Conclusie van vandaag: zijn gevoel voor humor is hij in ieder geval niet verloren.
Dankzij de slaappil die hij gekregen heeft, heeft hij vannacht toch al iets meer kunnen slapen, zij het wel wat psychedelisch, naar zijn zeggen.
Hij ervaart zelf dat het ademen wel al beter gaat.
Tijdsbesef is nog een vreemde zaak, uren gaan traag voorbij en anderzijds is het vandaag toch nog geen zaterdag. Maar ja, als je in een ziekenhuis ligt lijken de dagen ook echt wel op elkaar, dat weet ik ook uit ervaring.
Zijn bondgenoot 'de tablet' mag ik straks toch wel meebrengen als ik op bezoek kom om voor wat verstrooiing te zorgen.
Bert heeft vandaag nogmaals blijk gegeven dat zijn geheugen hem gelukkig niet in de steek laat: hij herkent Rik die even langskomt om te kijken hoe hij het doet, hij herkent iemand van de badminton die op de dienst intensieve werkt waar Bert ligt en die na het vernemen van het nieuws ook eens poolshoogte komt nemen, hij vraagt me of ik zijn werk op de hoogte heb gebracht ivm zijn afwezigheid (want zomaar niet komen opdagen dat zou toch wel raar zijn), ...
Tijdens mijn bezoeken is hij telkens vrij helder en alert. Hij stelt vragen, vertelt over iedereen die aan zijn bed gepasseerd is vandaag (dokters en chirurgen) en al de vragen of onderzoeken die daarmee gepaard gaan, geeft hier en daar ook zijn commentaren op, heeft last van vapeurs (een reactie op de pijnmedicatie), is blij dat hij terug klaar ziet (als ik hem zijn bril geef), ...
maar is na een half uurtje toch wel moe en wil dan weer wat rusten.
Omdat Michiel 's middags hoorde dat Bert beter wakker is dan gisteren wilde hij vandaag toch niet overslaan om op bezoek te gaan. Bedankt Rik dat je kon inspringen om na de training met Michiel nog even langs te gaan op GHB. Zo kon hij hem eindelijk verslag uitbrengen van de match die Bert zaterdag moest missen, wat schoolnieuwtjes vertellen en een voor eerste kamerversiering zorgen.
De boodschap aan telefoon vanmorgen was weer positief. Het blijft goed gaan, hij heeft geen extra's nodig gehad, hij heeft vannacht wel niet veel geslapen.
En plots kwam de vraag: " Moet ik hem anders even doorgeven?"
Ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar tot mijn verbazing klonk hij ook echt al terug meer als de vertrouwde Bert. Zijn stem was niet meer zo zwaar en zacht als gisteren, maar klonk helder, het praten ging vrij vlot.
Hem zo te horen zorgde er bij mij toch wel voor dat er een stuk spanning wegviel.
Guido, ge hebt gelijk, Bert gaat zich ook in deze situatie zeker niet laten kennen. Hij verrast iedereen met waar hij nu al staat, rekening houdend met de kritieke situatie van waar hij komt 5 dagen geleden.
Hij blijft het nog steeds voldoende goed doen qua ademhaling, maar bij wat meer onrust en beweging wordt wel vastgesteld dat hij nog niet veel reserve heeft.
Als ik na aankomst aangeef dat ik er ben, en ook Michiel dag heeft gezegd vraagt hij onmiddellijk ook naar Daan. Dus dat plaatje lijkt voor hem toch ook nog wel duidelijk.
Momenteel is het een lastige periode waar hij door moet: wakkerder worden, maar nog niet helemaal beseffen wat er allemaal aan de hand is (alhoewel we hem horen zeggen 'hoe is da na toch mogelijk?'), voelen dat je niet goed ligt maar nog niet kunnen bewegen zoals je wil (als hij teveel beweegt wordt hij ook vriendelijk aangemaand door de verpleegster 'Bert blijf maar rustig liggen hé, 't is nog te vroeg om recht te komen zitten en ge hangt nog aan te veel draden vast), dorst hebben maar nog niet veel mogen drinken (???), ...
Maar 1 boodschap die hij nog wel meegaf aan Michiel was: Ik kom terug hé!
maar er zaten/zitten natuurlijk wel andere plannen in ons hoofd.
.
