|
Jojow iedereen,
We zitten ondertussen al voor een tijdje terug in het park onze stage te doen, weer volledig aangepast aan het leven in Villa Tunari. We verblijven nu in een beter huis dan vorige keer met zelfs een keuken zonder gaten in de muur, waar geen honden in rond lopen en zelfs de lavabo heeft een afvoer!
De eerste drie dagen ben ik verantwoordelijk geweest voor de aves. Het park heeft het altijd moeilijk om vrijwilligers te vinden die met de vogels willen werken. Op de moment dat we terug aankwamen waren ze wanhopig op zoek naar iemand en heb ik mij opgegeven. In de volière waar ik werkte zaten 15 aras, 3 roofvogels en een soort bizarre kalkoen. De meeste hebben een gebroken vleugel of kunnen niet vliegen omdat ze het nooit geleerd hebben. Was een plezante job alleen het geluid dat de aras produceren is om zot van te worden. Nog nooit een vogel zo een hels lawaai horen maken. Waarschijnlijk ook een rede waarom de meeste mensen kiezen voor iets anders.
De vierde dag kwam er iemand aan die de vogels wou overnemen en ben ik verandert naar de monkey-mirador, waar Wannes al van in het begin zit. In de monkey-mirador zitten ongeveer een 35 tal capucijnapen die we allemaal bij naam moeten kunnen. Na ongeveer een week lukt het ons om ze van elkaar te onderscheiden. De meeste zijn braaf en sociaal maar er zitten ook enkele agressieve tussen. 1 van hen wordt the crazy monkey genoemd, naar zijn psychopathisch karakter. Deze zit dan ook altijd vast en we moeten afstand houden van de kooi of hij heeft ons vast.
Het werk bij de apen is meer gevarieerd dan bij de pumas. Het lijkt dat we nu de beste job vastgekregen hebben. Buiten eten geven en kooien uitkuisen gaan we elke dag een wandelingske doen naar het strand. Minder intensief dan gaan wandelen met een puma weliswaar. De tijd die over blijft vullen we met ontsnapte apen te vangen, ons amuseren met de machete, chillen in de hangmat en vooral rond te hangen met de monkeys, wat zeer amusant is. Juist spijtig dat ze niet zindelijk zijn. Onze collegas in de monkey-mirador vallen momenteel zeer goed mee. Een ijverige, enthousiaste Nieuw-Zeelandse en een iets onhandige Engelsman die we in het begin konden wijsmaken om de kooien van de agressieve apen uit te kuisen. Vandaag werd zijn nonchalance beloond met twee dikke beten van Congo, de grootste capucijnaap die hier zit. Vreemd genoeg ging hij na het accident opnieuw zijn gezelschap opzoeken.
Een minder aangenaam gevolg van bij de apen te werken is monkey-rash(mischien fout geschreven), een soort van allergische reactie op alles wat er op en rond de apen hangt. Sommigen moeten er zelfs het park voor verlaten J
De tijd is hier aan het voorbij vliegen. Nog een tiental dagen en onze stage hier zit erop. Daarna gaan we nog een goeie twee weken rond trekken, in het zuiden van Bolivia. Voor ons vertrek laten we nog iets weten!
20-04-2008 om 01:33 geschreven door wannes en sem 
|
baby-puma
lucito
peter,de kuishulp van dienst
api-time
tita
ara´s
samen delen is het motto!
boeddyman en entendente
moneca
gaviotta
crazy monkey rollito
ontvlooingsritueel door poppelito
hangmat-time
ontvlooingsritueel door entendente
poppelito
entendente
cotito,de alphamale
steve in actie
chilling out ad river
juanita
pea,onze enthousiaste collega
crazy monkey "rollito", aanval met wapen
onze nieuwe keet
vreemd schepsel genaamd "tejon"
white fronted capuchine monkey
congo
