Hier zijn we weer voor een volgende en ineens laatste update van onze reis!

We hebben een goeie 2 weken getript door het noorden van Bolivia en hebben hier in een kort resuméke onze avonturen beschreven.

De eerste bestemming was La Paz, de stad in de hoogte bekend om zen vele souvenierwinkeltjes, lekkere eten en oneindig veel mogelijkheden voor avontuurlijke bezigheden.

Na bekomen te zijn van de rit hebben we ons gemengd in de enorm bedrijvige bedoeling en de boel wat verkend en de souveniershops afgeschuimd op zoek naar niet-kitch souveniers wat ni evident was.

Na 2 dagen rondhangen in La Paz zijn we in de vroegte vertrokken richting het Titicacameer, het hoogste meer van de wereld.

Na een rit van enkele uren eindelijk gearriveerd in copacobana een gezellig dorpke waar het net toevallig feest was. Hier hebben we dan ook vollop kunnen meegenieten van de feestelijke bedoeling. De eerste keer dat we de Bolivianen zo vrolijk konden gade slaan!

Na nog een stevige boottocht op het indrukwekkende meer kwamen we aan op Isla del sol waar we een nacht gingen blijven.

Het was echt een fantastische ervaring met supersjieke uitzichten , het enige vervoersmiddel te bespeuren op het eiland waren ezels en we hadden zelf een persoonlijke ‘kindergids’ die ons een leuk kamerke met adembenemend zicht bezorgde!

Na het titicaca avontuur verplaatsten we ons terug richting La Paz, ons licht mentaal voorbereidend op ons volgend avontuur…

Het volgende op ons programma was niets minder dan de ‘death road’ ook wel ‘gevaarlijkste weg van de wereld’

De naam komt van het grote aantal doden dat er elk jaar valt, het is een smalle weg met diepe ravijnen en als voertuigen elkaar passeren durft er wel al is eentje van de weg sukkelen…

We gingen het avontuur aan en daalde de weg af met mountainbikes, uiteraard begeleid door ervaren gidsen die dit wel 4 keer per week doen.

Tijdens de afdaling kregen we vele verhalen te horen over hoe mensen erin geslaagd waren van de weg te geraken met hun fietske, de adrenaline heeft ons dus een veilige afdaling verzekerd J

Eind goed al goed en we kwamen wel aan in een rustig paradijselijk oord waar we overnachten in een animal refuge, een gelijkaardig project als het onze alleen kleiner.

Na een dagje bekomen van de afdaling zaten we alweer op de bus en dit keer op weg naar rurrenabaque, in het amazonegebied.

Het was echt een nachtmerrie, de eerste 5 u reden we langs enorme ravijnen en kruisten dikwijls grote trucks die ons altijd dwongen uit te wijken naar de kant van de afgrond…

Onze euforie van overlevenden te zijn van de dead road verdween dus al snel en we beseften al snel dat dit minstens even erg was, en nu hadden we het zelf niet in de hand…

Uiteindelijk kwamen we aan na de helste rit ooit in een tropisch paradijs, ons hotelleke had een binnenkoer met hangmatjes,.. kortom hier zaten we dik goe!

De volgende dag vetrokken we op een 3-daagse naar de pampas, weeral werden we in een gammel buske gestoken op een 3 uur durende weg waarbij we elk moment dachten dat het gans uit mekaar ging vallen.

Eenmaal op ons bootje in de pampa’s werden we ondergedompeld in een stevige concentratie natuurpracht.

Langs de oevers en in het water zagen we alligators, massa’s sjieke watervogels, waterschildpadden en ga zo maar door.

De 2^de dag gingen we op zoek naar anaconda’s , een wurgslang die zich ergens in de contreien zou moeten bevinden.

Na een halve dag zoeken doorheen modder, waterplassen, grasvlaktes gaven we de moed op, geen succes voorlopig.

In de namiddag gingen we op piranha’s vissen, zo gezegd zo gedaan met een simpel koordje, stukske vlees op de haak en vissen maar!

Het was echt een kwestie van supersnel te zijn, na een sec had ge altijd beet de kunst was van de piranha’s op het droge te trekken.Vissen was nog nooit zo succesvol, hadden er al snel een stuk of 20 met ons groepke gevangen

De laatste dag werd ons beloofd dat we tussen de dolfijnen en alligators gingen zwemmen, na een tijdje varen zagen we een groep dolfijnen waar we na een korte aarzeling bij gesprongen zijn!

Wel spannend zo zwemmen tussen dolfijnen en wetende dat er massa’s alligators en piranha’s ronddobberen.

Maar de gids had ons verzekerd dat er niets kon gebeuren.

Hierna stelde de gids voor om nog eens een kans te wagen op een anacondajachtje…

Licht ongelovig volgden we de gids, ervan uit gaand dat het  praktisch onmogelijk is om zo’n slang tegen te komen.

Maar het onmogelijke bleek toch te lukken en we vonden een stevig beestje, jippie!

Na dit avontuur bleven we nog een dagske in de hangmatten bekomen en keken we uit naar het volgende wat komen zou: paardrijden in de jungle!

We werden afgezet door moto- taxi’s in een eerder prehistorisch dorpke waar de paarden ons al stonden op te wachten.

We werden begeleid door 3 locals waaronder 2 mannekes van nog geen 12 jaar, heel den dag cocablaren ah kouwen en whiskey te drinken, that’s life!

Het was de moeite om rustig schoffelend op de rug van het paard het platteland en jungle te doorkruisen al hebben we het de dag erna gevoeld dat we 5 u op de rug van een paard hadden doorgebrachtJ

De volgende dag kregen we te horen dat er quads te huur waren, natuurlijk al ons laatste geld samengelegd en 2 uurtjes ons stevig uitgeleefd!

Vermits Bolivia geen regels kent was het echt een paradijs, oneindig zalige wegjes doorheen de jungle, grote zandvlaktes, kortom een droomplaats om een quad te mogen besturen.

Ons laatste dagje hier verkenden we enkele bezienwaardigheden waaronder een soort canyon en een uitzichtspunt over de amazonevlakte.

In de namiddag vlogen we terug naar cochabamba , in 3 vluchten met klein propellervliegtuigjes al startend op een startbaan die meer iets weg had van een wei.

Alle chance is dit goe verlopen en zijn we ondertussen terug aangekomen in het park te villa tunari waar we een laatste keer gedag zeggen aan het volk en de diertjes!

Nog 1 dag genieten van het Boliviaanse leventje en dan zijn we terug,

Hasta pronto!

Wannes en sem

16-05-2008 om 23:46 geschreven door wannes en sem  

16-05-2008 om 23:44 geschreven door wannes en sem  

16-05-2008 om 23:43 geschreven door wannes en sem  

16-05-2008 om 23:42 geschreven door wannes en sem  

16-05-2008 om 23:41 geschreven door wannes en sem  

16-05-2008 om 23:39 geschreven door wannes en sem  

16-05-2008 om 23:37 geschreven door wannes en sem  

16-05-2008 om 23:35 geschreven door wannes en sem  

Jojow iedereen,

We zitten ondertussen al voor een tijdje terug in het park onze stage te doen, weer volledig aangepast aan het leven in Villa Tunari. We verblijven nu in een beter huis dan vorige keer met zelfs een keuken zonder gaten in de muur, waar geen honden in rond lopen en zelfs de lavabo heeft een afvoer!

De eerste drie dagen ben ik ‘verantwoordelijk’ geweest voor de ‘aves’. Het park heeft het altijd moeilijk om vrijwilligers te vinden die met de vogels willen werken. Op de moment dat we terug aankwamen waren ze wanhopig op zoek naar iemand en heb ik mij opgegeven. In de volière waar ik werkte zaten 15 ara’s, 3 roofvogels en een soort bizarre kalkoen. De meeste hebben een gebroken vleugel of kunnen niet vliegen omdat ze het nooit geleerd hebben.  Was een plezante job alleen het geluid dat de ara’s produceren is om zot van te worden. Nog nooit een vogel zo een hels lawaai horen maken. Waarschijnlijk ook een rede waarom de meeste mensen kiezen voor iets anders.

De vierde dag kwam er iemand aan die de vogels wou overnemen en ben ik verandert naar de ‘monkey-mirador’, waar Wannes al van in het begin zit. In de monkey-mirador zitten ongeveer een 35 tal capucijnapen die we allemaal bij naam moeten kunnen. Na ongeveer een week lukt het ons om ze van elkaar te onderscheiden. De meeste zijn braaf en sociaal maar er zitten ook enkele agressieve tussen. 1 van hen wordt ‘the crazy monkey’ genoemd, naar zijn psychopathisch karakter. Deze zit dan ook altijd vast en we moeten afstand houden van de kooi of hij heeft ons vast.

Het werk bij de apen is meer gevarieerd dan bij de puma’s. Het lijkt dat we nu de beste job vastgekregen hebben.  Buiten eten geven en kooien uitkuisen gaan we elke dag een wandelingske doen naar het strand. Minder intensief dan gaan wandelen met een puma weliswaar. De tijd die over blijft vullen we met ontsnapte apen te vangen, ons amuseren met de machete, chillen in de hangmat en vooral rond te hangen met de monkeys, wat zeer amusant is. Juist spijtig dat ze niet zindelijk zijn. Onze collega’s in de monkey-mirador vallen momenteel zeer goed mee. Een ijverige, enthousiaste Nieuw-Zeelandse en een iets onhandige Engelsman die we in het begin konden wijsmaken om de kooien van de agressieve apen uit te kuisen. Vandaag werd zijn nonchalance beloond met twee dikke beten van ‘Congo’, de grootste capucijnaap die hier zit. Vreemd genoeg ging hij na het accident opnieuw zijn gezelschap opzoeken.

Een minder aangenaam gevolg van bij de apen te werken is ‘monkey-rash’(mischien fout geschreven), een soort van allergische reactie op alles wat er op en rond de apen hangt. Sommigen moeten er zelfs het park voor verlaten J

De tijd is hier aan het voorbij vliegen. Nog een tiental dagen en onze stage hier zit erop. Daarna gaan we nog een goeie twee weken rond trekken,  in het zuiden van Bolivia. Voor ons vertrek laten we nog iets weten!

20-04-2008 om 01:33 geschreven door wannes en sem  

20-04-2008 om 01:32 geschreven door wannes en sem  

20-04-2008 om 01:32 geschreven door wannes en sem  

20-04-2008 om 01:29 geschreven door wannes en sem  

20-04-2008 om 01:26 geschreven door wannes en sem  

20-04-2008 om 01:24 geschreven door wannes en sem  

20-04-2008 om 01:21 geschreven door wannes en sem  

het is uiteindelijk gelukt om de lang geleden beloofde filmkes online te krijgen!
enjoy!

http://nl.youtube.com/watch?v=xYEW0QgrFvw


http://nl.youtube.com/watch?v=rJwxAqewBv8


http://nl.youtube.com/watch?v=HtPUTwUER0o&feature=related


http://nl.youtube.com/watch?v=axrur05zNe8

17-04-2008 om 00:00 geschreven door wannes en sem  

Gegroet beste vrienden en familie aan het thuisfront!

Hier zijn we weer ,terug gestrand in het park te Villa Tunari na onze enorm meegevallen trip doorheen Bolivia van 2 weken.

We gaan kort onze reis beetje samenvatten en jullie laten meegenieten van enkele hoogtepunten..

Na de aankomst en herreniging van de family van eyck zijn we met zen allen vertrokken richting cochabama.

Helaas hadden we pas te laat door op de bus dat er 3 plaatsen te weinig waren, we waren er goe ingeluisd en konden dus 5 uur doorbrengen op het gangpad J

Maar het prachtige landschap deed dit al snel vergeten en voor we het wisten waren we gearriveerd in Cochabamba.

Hier zijn we nog een dag gebleven,de grootste markt van Bolivia verkend, er was echt alles te koop, van verwaarloosde dieren tot verdroogd vlees en allerhande ijzerwaren, groenten, muziekinstrumenten kortom een allegaartje.

De stad is nog enorm arm en dat was zichtbaar op vele vlakken:arme menskes al hunne rommel aan het proberen te verkopen op de stoep, zelfs oude knuffels,gebruikte wasknijpers en schoenzolen…

Nog maar half bekomen van al dit schrijnends vertrokken we in de vroegte richting uyuni om daar aan onze driedaagse met de jeep te beginnen!

We namen een oud propellervliegtuigske en vlogen over het prachtige Andesgebergte naar onze bestemming.

Hier werden we met een vertraging opgepikt door onze chauffeur die ons drie dagen zou rondtoeren en zen vrouw en hunne kleine. En zo vertrokken we dan met ons negen in het toyota jeepke op avontuur.

Als eerste op het programma stond de Salar de Uyuni, de enorm vlakte zout zo groot als 1/3 van België.

Dit was echt supersjiek, halverwege stopten we op een “cactuseiland” met giga cactussen.

Onderweg op de vlakte bezochten we nog een oud zouthotel dat omgebouwd was tot museum met zoutbeelden.

Uiteindelijk konden we overnachten in een kei charmant zouthuizeke, echt alles bestond uit zout!Hier beleefden we de meest helse nacht tot nogtoe van de hele reis, ons maagdarmstelsel kon de hoogte en de verandering van eten ni aan…

Vroeg en miserabel vertrokken we dan op onze 2^de dag van de tocht, het was een opeenvolging van superschone landschappen, bergen, meren in alle kleuren,…we laten de foto’s voor zich spreken!

Na 3 dagen en 850 km’s onder ons gat konden we een dagske bekomen in Uyuni al denkend aan onze volgende bestemming.

Hierna trokken we richting Potosi,de hoogste stad van de wereld.

De stad staat bekend voor zen mijnen en we wilden hier dan ook absoluut een bezoek aan brengen, al werd er ons gewaarschuwd dat het niet van de poes was!

Gewapend met dynamiet, een lading cocablaren ,het favouriete drankske van de mijnwerkers(98 prcnt alc. Ook wel agua mineral genoemd) en een mijnoutfit trokken we richting de ondergrond.

Hier werden we door de gangen geloodst en het was echt hard voor ons als watjes, de combinatie van de hoogte, de belachelijk lage gangen gemaakt op dwergbolivianen, het stof, weinige zuurstof en de bakkende hitte deden ons afzien!

Na 3 uur waren we dan ook super content dat we nog is daglicht konden zien en onze stoffige longen konden zuiveren met een frisse berglucht!

Op ‘t einde kregen we nog een demonstratie van onze gids die toch wilde showen hoe stevig het Boliviaanse buskruit kon knallen.

Na deze mijnervaring kregen we te horen dat de mijnwerkers geen lang leven beschoren is,voor een loon vanaf 30 euro de maand zwoegen ze tot hun max. 45 jaar, dan sterven ze aan stoflong of andere aandoeningen.

Desondanks zijn er voor de moment nog altijd 17000 mijnwerkers in de weer!

Het volgende op ons lijstje was Sucré, de hoofstad van Bolivia.

Duidelijk meer onwikkeld met schone pleintjes en we sliepen in een prachtig hotelleke da nog maar pas open was.

Hier zijn we effe gebleven om tot rust te komen, althans da was de bedoeling.

De volgende ochtend werden we wakker van groot lawijt, bommekes en getoeter.

Blijkbaar was het een betoging -wat niet zelden gebeurd in sucré- tegen het verlies van de titel “hoofdstad” naar La Paz.

Hierdoor werden onze plannen in de war gestuurd en moesten we de avond zelf nog vertrekken, om te vermijden dat we vast kwamen te zitten in de aangekondigde wegblokkades.

In de namiddag zijn we meegeweest met Elisabeth naar de buitenwijken van Sucré.
(een meisje van gent dat ook bij ons in het hotel zat en we hadden leren kennen in Potosi)

Ze doet ook een stage en gaat mee met de mobiele school, een project van iemand uit Leuven.

Ze gaan elke dag van de week naar een verschillende buurt waar veel werkkinderen rondhangen, het doel is van deze toch wat bij te laten leren vermits een deel van hen niet naar school gaat.

Het was wel is een ervaring om mee te gaan met zo’n project.

Ze waren duidelijk super blij dat ze konden rekenen, spelletjes spelen, toch voor een paar uurtjes “kind “zijn en hun dagelijkse miserie te vergeten.

De volgende bestemming na een busrit van 12 uur was Samaipata, een klein dorpke dat bekend staat voor zen gezelligheid en mogelijkheid tot avontuurlijke tochten.

Hier besloten we enkele dagen door te brengen.

We ontdekten dat er toch nog Bolivianen met een talent van koken bestaan en brachten een bezoekske aan de plaatselijke zoo.

Het is een vrij gelijkaardig projectje als het onze, alleen veel kleinschaliger. Wel was het is neig om te zien hoe het er op een ander aan toe gaat!

De volgende dag vertrokken we bij het krieken van de dag samen met een Hollandse gids op weg naar een condorwandeling, we zouden de hoogte in gaan en op de middag condors van dichtbij kunnen zien.

Condors zijn 1 van de grootste vogels met een spanwijdte van 3,5 m en familie van de gier.

Helaas zagen we maar 1 condor ,dit was de eerste keer ooit dat de gids dit meemaakte, typisch J

De laatste dag bezochten we El Fuerte, een rots met inkervingen uit de pré- incatijd, veel gedoe maar uiteindelijk niet spectaculair na al hetgene dat we al gezien hadden.

Uiteindelijk trokken we naar Santa Cruz waar we afscheid namen van het reisgezelschap en de volgende dag terug richting het park trokken.

Tot hiertoe ons beknopt verslagske.

Meer nieuws volgt snel, hasta luego!

wannes en sem

p.s. de foto's staan in omgekeerde volgorde...

09-04-2008 om 03:11 geschreven door wannes en sem  

09-04-2008 om 03:07 geschreven door wannes en sem  

09-04-2008 om 03:05 geschreven door wannes en sem  

09-04-2008 om 03:03 geschreven door wannes en sem