20-04-2008 om 01:32 geschreven door wannes en sem  

20-04-2008 om 01:29 geschreven door wannes en sem  

20-04-2008 om 01:26 geschreven door wannes en sem  

20-04-2008 om 01:24 geschreven door wannes en sem  

20-04-2008 om 01:21 geschreven door wannes en sem  

het is uiteindelijk gelukt om de lang geleden beloofde filmkes online te krijgen!
enjoy!

http://nl.youtube.com/watch?v=xYEW0QgrFvw


http://nl.youtube.com/watch?v=rJwxAqewBv8


http://nl.youtube.com/watch?v=HtPUTwUER0o&feature=related


http://nl.youtube.com/watch?v=axrur05zNe8

17-04-2008 om 00:00 geschreven door wannes en sem  

Gegroet beste vrienden en familie aan het thuisfront!

Hier zijn we weer ,terug gestrand in het park te Villa Tunari na onze enorm meegevallen trip doorheen Bolivia van 2 weken.

We gaan kort onze reis beetje samenvatten en jullie laten meegenieten van enkele hoogtepunten..

Na de aankomst en herreniging van de family van eyck zijn we met zen allen vertrokken richting cochabama.

Helaas hadden we pas te laat door op de bus dat er 3 plaatsen te weinig waren, we waren er goe ingeluisd en konden dus 5 uur doorbrengen op het gangpad J

Maar het prachtige landschap deed dit al snel vergeten en voor we het wisten waren we gearriveerd in Cochabamba.

Hier zijn we nog een dag gebleven,de grootste markt van Bolivia verkend, er was echt alles te koop, van verwaarloosde dieren tot verdroogd vlees en allerhande ijzerwaren, groenten, muziekinstrumenten kortom een allegaartje.

De stad is nog enorm arm en dat was zichtbaar op vele vlakken:arme menskes al hunne rommel aan het proberen te verkopen op de stoep, zelfs oude knuffels,gebruikte wasknijpers en schoenzolen…

Nog maar half bekomen van al dit schrijnends vertrokken we in de vroegte richting uyuni om daar aan onze driedaagse met de jeep te beginnen!

We namen een oud propellervliegtuigske en vlogen over het prachtige Andesgebergte naar onze bestemming.

Hier werden we met een vertraging opgepikt door onze chauffeur die ons drie dagen zou rondtoeren en zen vrouw en hunne kleine. En zo vertrokken we dan met ons negen in het toyota jeepke op avontuur.

Als eerste op het programma stond de Salar de Uyuni, de enorm vlakte zout zo groot als 1/3 van België.

Dit was echt supersjiek, halverwege stopten we op een “cactuseiland” met giga cactussen.

Onderweg op de vlakte bezochten we nog een oud zouthotel dat omgebouwd was tot museum met zoutbeelden.

Uiteindelijk konden we overnachten in een kei charmant zouthuizeke, echt alles bestond uit zout!Hier beleefden we de meest helse nacht tot nogtoe van de hele reis, ons maagdarmstelsel kon de hoogte en de verandering van eten ni aan…

Vroeg en miserabel vertrokken we dan op onze 2^de dag van de tocht, het was een opeenvolging van superschone landschappen, bergen, meren in alle kleuren,…we laten de foto’s voor zich spreken!

Na 3 dagen en 850 km’s onder ons gat konden we een dagske bekomen in Uyuni al denkend aan onze volgende bestemming.

Hierna trokken we richting Potosi,de hoogste stad van de wereld.

De stad staat bekend voor zen mijnen en we wilden hier dan ook absoluut een bezoek aan brengen, al werd er ons gewaarschuwd dat het niet van de poes was!

Gewapend met dynamiet, een lading cocablaren ,het favouriete drankske van de mijnwerkers(98 prcnt alc. Ook wel agua mineral genoemd) en een mijnoutfit trokken we richting de ondergrond.

Hier werden we door de gangen geloodst en het was echt hard voor ons als watjes, de combinatie van de hoogte, de belachelijk lage gangen gemaakt op dwergbolivianen, het stof, weinige zuurstof en de bakkende hitte deden ons afzien!

Na 3 uur waren we dan ook super content dat we nog is daglicht konden zien en onze stoffige longen konden zuiveren met een frisse berglucht!

Op ‘t einde kregen we nog een demonstratie van onze gids die toch wilde showen hoe stevig het Boliviaanse buskruit kon knallen.

Na deze mijnervaring kregen we te horen dat de mijnwerkers geen lang leven beschoren is,voor een loon vanaf 30 euro de maand zwoegen ze tot hun max. 45 jaar, dan sterven ze aan stoflong of andere aandoeningen.

Desondanks zijn er voor de moment nog altijd 17000 mijnwerkers in de weer!

Het volgende op ons lijstje was Sucré, de hoofstad van Bolivia.

Duidelijk meer onwikkeld met schone pleintjes en we sliepen in een prachtig hotelleke da nog maar pas open was.

Hier zijn we effe gebleven om tot rust te komen, althans da was de bedoeling.

De volgende ochtend werden we wakker van groot lawijt, bommekes en getoeter.

Blijkbaar was het een betoging -wat niet zelden gebeurd in sucré- tegen het verlies van de titel “hoofdstad” naar La Paz.

Hierdoor werden onze plannen in de war gestuurd en moesten we de avond zelf nog vertrekken, om te vermijden dat we vast kwamen te zitten in de aangekondigde wegblokkades.

In de namiddag zijn we meegeweest met Elisabeth naar de buitenwijken van Sucré.
(een meisje van gent dat ook bij ons in het hotel zat en we hadden leren kennen in Potosi)

Ze doet ook een stage en gaat mee met de mobiele school, een project van iemand uit Leuven.

Ze gaan elke dag van de week naar een verschillende buurt waar veel werkkinderen rondhangen, het doel is van deze toch wat bij te laten leren vermits een deel van hen niet naar school gaat.

Het was wel is een ervaring om mee te gaan met zo’n project.

Ze waren duidelijk super blij dat ze konden rekenen, spelletjes spelen, toch voor een paar uurtjes “kind “zijn en hun dagelijkse miserie te vergeten.

De volgende bestemming na een busrit van 12 uur was Samaipata, een klein dorpke dat bekend staat voor zen gezelligheid en mogelijkheid tot avontuurlijke tochten.

Hier besloten we enkele dagen door te brengen.

We ontdekten dat er toch nog Bolivianen met een talent van koken bestaan en brachten een bezoekske aan de plaatselijke zoo.

Het is een vrij gelijkaardig projectje als het onze, alleen veel kleinschaliger. Wel was het is neig om te zien hoe het er op een ander aan toe gaat!

De volgende dag vertrokken we bij het krieken van de dag samen met een Hollandse gids op weg naar een condorwandeling, we zouden de hoogte in gaan en op de middag condors van dichtbij kunnen zien.

Condors zijn 1 van de grootste vogels met een spanwijdte van 3,5 m en familie van de gier.

Helaas zagen we maar 1 condor ,dit was de eerste keer ooit dat de gids dit meemaakte, typisch J

De laatste dag bezochten we El Fuerte, een rots met inkervingen uit de pré- incatijd, veel gedoe maar uiteindelijk niet spectaculair na al hetgene dat we al gezien hadden.

Uiteindelijk trokken we naar Santa Cruz waar we afscheid namen van het reisgezelschap en de volgende dag terug richting het park trokken.

Tot hiertoe ons beknopt verslagske.

Meer nieuws volgt snel, hasta luego!

wannes en sem

p.s. de foto's staan in omgekeerde volgorde...

09-04-2008 om 03:11 geschreven door wannes en sem  

09-04-2008 om 03:07 geschreven door wannes en sem  

09-04-2008 om 03:05 geschreven door wannes en sem  

09-04-2008 om 03:03 geschreven door wannes en sem  

09-04-2008 om 03:00 geschreven door wannes en sem  

09-04-2008 om 02:57 geschreven door wannes en sem  

Hier zijn we weer vanuit het verre warme bolivia!

Even kort schetsen wat we de voorbije weken hebben uitgevoerd hier:

Stortregen of bakkende zon, ik vul nog steeds men dagen met het crossen door de jungle achter men racemachien en hier en daar “een jump” te incasseren J

Ondertussen kennen we de parcours die we elke dag doorkruisen uit onze  broekzak, ook de puma zijn gedrag is ondertussen meestal voldoende voorspelbaar wa echt wel neig is.

1 van de kerels die mee eerst opgeleid heeft is ondertussen terug vertrokken.Voor zijn vertrek hebben we nog nen hoop foto’s en filmkes gemaakt (filmkes volgen id loop van de week!).

Sinds maandag is er een 3^de compagnon bijgekomen om het Roy-team te versterken, hierdoor kunnen we meer parcours doen en kan er elke keer iemand uitrusten, waarvoor zowel de knieën als onze Roy boy dankbaar zijn!(ondertussen is deze geblesseerd en reeds out of running…)

Deze week eindelijk onze eerste rustdag gehad sinds aankomst, helaas elk op een andere dag.

De groep vrijwilligers is ondertussen ongeveer helemaal veranderd en elke dag duiken er wel nieuwe gezichten op in de massa.

Het is zelfs zover gekomen dat het park vrijwilligers heeft moeten weigeren wegens teveel, maakt da mee…

We slagen er ook ondertussen al in om me het schrale eten da we bijeen sprokkelen toch lekkere maaltijden te prepareren dus das al n vooruitgang!

Enkele gebeurtenissen in en rond het park die toch het vermelden waard zijn:

Vorige week kwam er op een avond een meisje die met een oncelot wandelt (een grote kat) niet opdagen…paniek alom en een hoop vrijwilligers die de parcours goed kenden trokken er ‘s avonds op uit om haar op te zoeken…tevergeefs na een urenlange zoektocht in de stikdonkere jungle niets gevonden.(buiten een verontrustende ontdekking van een vrijwilliger)

De volgende ochtend werd ze door een Boliviaan gevonden, half begraven in het zand maar alle chance ongedeerd!ze was blijkbaar totaal verdwaald, vermits deze oncelots geen paden volgen en gewoon recht door de jungle gaan en slechts door 1 persoon worden bewandeld is de kans op verloren lopen groot voor nieuwelingen.

Door dit voorval werd er al snel beslist dat er walkie - talkies gekocht worden voor de veiligheid van de vrijwilligers.

Later kregen we te horen dat de ‘verontrustende ontdekking’ was dat een vrijwilligster tijdens de zoektocht oog in oog had gestaan met een wilde puma…

Er werd besloten om de volgende dag op afgesproken plaatsen en tijdstippen een paar keer vuurwerk af te schieten om deze weg te jagen, hij zou immers vermoedelijk 1 van de puma’s in de kooien ’s nachts op stang jagen, waardoor deze zich agressief gedroeg de laatste dagen.

Zo gezegd zo gedaan, na het werk trokken we dan terug de jungle in met een dosis vuurpijlen, ons afvragend of deze de puma wel schrik zouden aanjagen…

Na de laatste pijl afgevuurd te hebben begon het te schemeren en moesten we ons dus reppen om een junglenachtje te vermijden J

Voorlopig nog geen wilde puma tegen het lijf gelopen, hopelijk blijft dit zo!

Ondertussen werd er in een grote kooi van de capucijnapen, ver van de bewoonde wereld een nachtwacht opgesteld, er gaan geruchten de ronde dat er enkele nachtelijke bezoeken werden gebracht in de voorbije weken…

De mensen die deze ‘wacht’ houden komen in de ochtend terug van een slapeloze nacht met een doorweekte slaapzak, we hebben dan ook maar wijs bedankt hiervoor J

Het park heeft veel bedreigingen en tegenkantingen van bolivianen, vroegere vrijwilligers die in ruzie vertrokken zijn,…hierdoor worden voorvallen al snel op kwaad opzet gestoken, wat regelmatig nieuwe verhalen en complottheorieën oplevert.

Tot hiertoe de junglesoap vanuit villa tunari bolivia, binnekort volgende aflevering.

Vermits we er volgende week voor 2 weekskes op uit trekken in bolivia zal het eentje op verplaatsing zijn,

Hou jullie haaks daar in het waarschijnlijk koude en grijze belgië, wij proberen hetzelfde te doen!

Hellow iedereen,

We zijn nu (zondag 16/03) een goei 3 weken bezig met onze stage en hebben een paar dagen geleden onze eerste en enige  congédag gekregen. Was wel eens nodig om terug op krachten te komen. Spijtig genoeg was de vrije dag al voorbij voor hij begon. Het voordeel van weinig vrije dagen is dat we sneller onze verplichte stagedagen gevuld krijgen en daardoor langer gaan kunnen rondtrekken.

Mijn puma ‘lishou’ kent mij ondertussen al goed en ik kan meestal voorspellen wat hij van plan is. Ondertussen heeft hij mij wel al een paar keer stevig vastgehad met enkele littekens als gevolg. Wanneer hij ziet dat mijn aandacht niet op hem gevestigd is twijfelt hij geen seconde om te ‘jumpen’. Hoe onverwachter, hoe meer plezier hij eraan heeft. Zijn lievelingsspel is ‘hide and seek’. Nog 1 week te gaan en dan neemt een andere vrijwilliger hem over (samen met mijn collega van nu). Hij is niet de enige waarvoor we moeten oppassen in de jungle. Soms komen we een groep wilde capucijnapen tegen die ons proberen te verjagen uit hun territorium. Ze doen dit door stokken en fruit te gooien of door ons proberen te bepissen. Aan mij hebben ze voorlopig nog ni kunnen raken. Dan zijn er ook nog de ‘bullet-ants’, mieren van 3 à 4 cm groot die ge overal tegenkomt. Naar het schijnt is een beet van zo een mier pijnlijker dan een beet van eenders welk ander beest. Volgens slachtoffers zou het gevoel te vergelijken zijn met een hamer (voorhamer) waardoor ge constant geslagen wordt.

Na drie weken te werken in het park krijgen we wel goesting om iets anders te doen. Het is tof geweest maar de dagen zijn weinig afwisselend. Volgende week zaterdag komen de ouders van Wannes ons hier ophalen en gaan we met hun mee voor twee weken. Waar we overal naartoe gaan weten we nog niet maar aan de verhalen van vele trekkers te horen is er genoeg te zien in Bolivia.

Gisterenavond was het zoals elke zaterdagavond ‘verkleedparty’. De opbrengt daarvan gaat naar het park. Neig duur is het ni. Voor 50 bolivianos (5 euro) mogen we zoveel zuipen en eten als we willen. Meestal wordt er nog op andere vreemde manieren geprobeerd om meer geld in kas te krijgen. Vorige week bijvoorbeeld werd er gestript voor geld. Ik heb daar logischerwijs ni aan meegedaan.

Het weer is elke dag aan het verbeteren. We zitten nu in het begin van het droge seizoen dat ongeveer 6 maanden duurt. S ‘middags in de zon gaan zitten is ni te doen. Éen keer per week is het ‘beach-day’ en gaan we op het gemak rondlopen op het strand(van rivier) met de puma. Er is daar weinig schaduw en dus dodelijk warm.

Voila dit was het belangrijkste nieuws tot nu toe. Binnekort volgt meer. Één van de dagen gaan we een paar ‘jumpfilmkes’ op onze blog zetten dus zeker is bekijken. Groeten,  Sem

17-03-2008 om 02:21 geschreven door wannes en sem  

17-03-2008 om 02:15 geschreven door wannes en sem  

17-03-2008 om 02:14 geschreven door wannes en sem  

Jooow iedereen,

Op deze blog kan je dus onze (ik en Wannes) reis volgen. Na een lange trip (zie uitleg Wannes) zijn we gearriveerd op onze bestemming, ‘ Parque Machia’ genaamd. Parque Machia is een soort opvangcentrum voor wilde dieren zoals pumas, apen, ocelots, tirussen,… die mishandeld geweest zijn of ouderloos geraakt zijn op één of andere manier. Vele vrijwilligers blijven hier elke dag toestromen om hulp te bieden en een ervaring op te doen. Toen wij aankwamen werden we onmiddellijk goed onthaald door enkele vrijwilligers die hier al maanden rondhangen. Zeer toevallig kwam er samen met ons een andere Belg toe die van plan is een maand te blijven. Voor de rest enkele Hollanders en veel Noord-Amerikanen. S’ avonds moesten we een diersoort kiezen om gedurende een maand mee te werken. Ik koos voor een Bergpuma met de naam ‘Lishu’. Wannes eerst voor de Spinapen maar na een paar dagen is hij overgeschakeld naar een puma. Naar mijn verbazing moest ik de eerste dag onmiddellijk de kooi in. Toch een lichte stress aangezien diezelfde puma de dag ervoor gebeten had in de dij van een vrijwilliger. Maar de hele dag lang leek het mij een zeer braaf beest. Eigenlijk gewoon een tamme kat maar dan veel groter. De dag bestaat uit het ‘uitlaten’ en eten geven. Ik zit dus de ganse dag in de jungle te wandelen of te lopen met een puma. Wel vrij hard als ge niet veel beweging gewoon zijt. Het enige moeilijke is de weg terugvinden. Momenteel krijg ik een soort van opleiding om een beter idee te krijgen van het gedrag van de puma. Ook leggen ze me uit hoe ik moet reageren op bepaalde gedragingen. Het is nog een vrij jong dier en dus redelijk speels. Enkele keren per dag wordt ik besprongen en bijt hij in mijn benen. Gelukkig weet hij hoe hard hij mag doorbijten.

Het eten steekt hier redelijk tegen. Er is vrij weinig keus. Een gewoon brood bijvoorbeeld bestaat hier zelf niet. Het enige broodachtig iets zijn een soort van zoete sandwiches, meestal oudbakken. Er zijn rond de 20 winkels maar ze verkopen allemaal hetzelfde, meestal bucht.

Het is hier constant Rond de 30 graden. Meer dan een T-shirt is hier niet nodig. Wel regent het veel (vooral s’ nachts) aangezien we nu nog in het regenseizoen zitten.

Voor de rest is het leven hier zeer primitief maar wel aangenaam. De meeste mensen hebben geen ramen in hun huis en zitten bijna altijd buiten.

Alé we gaan nu nog is een toerke doen in het dorp in de hoop een deftig restaurant te vinden.

Meer info volgt later. Groeten uit Bolivia. Sem

--------------------------------------------------

Na onze lange rit van 2 dagen (met 11 uur wachten in de luchthaven van Sao paulo)

Eindelijk aangekomen in Santa Cruz!

Op foto onze eerste verblijfplaats,een eerder lachwekkend hotelleke met een minstens even komische badkamerfaciliteit.

Niet al te slim van ons, helaas naast de grote weg die enorm veel lawaai fabriceert door de vreemde gewoonte van de bolivianen om op alles te toeteren wat beweegt.

Desalnietemin hebben we als rozen geslapen!

Door onze gebrekkige kennis van het spaans werden we al snel geconfronteerd met lepe bolivianen die hier en daar wat extra’s van ons konden aftroggelen.

Na een welverdiende nacht in een bakkende hitte richting bushalte gegaan om onze rit naar villa tunari te regelen.

Voor we het goed en wel beseften had 1 van de chica’s van een busmaatschappij ons meegelokt door ‘sympathiek’ de gitaar van sem mee te loodsen.

Uit ons lood geslagen stapten we dan maar op de bus richting het park.

De busrit was een hele ervaring op zich, we kregen live muziek,uitleg over de omgeving en zelfs een voorlichting over het gebruik van de tandenborstel.(wat nogal komisch was vermits de meeste bolivianen in de bus al een heel deel van hun tanden misten)

Desondanks de lange rit kwamen we vol goede moed aan in het park waar het allemaal zou gaan gebeuren!

Bij het arriveren werden we onmiddellijk overvallen door een overenthousiaste Australiër met een machete in de hand.

Na enkele pikante verhalen over ‘het gevecht met de jungle’werden we rondgeleid in het park.

We kregen al snel een taak toegewezen voor de komende maand,sem zou de puma lishu voor zen rekening nemen en ik mocht de spidermonkeys gaan vergezellen.zie foto

Het poema wandelingetje bleek minder licht als het leek en na de eerste dag was sem dan ook totaal kapot, sem- jungle 0-1!

Bij de spidermonkeys was het een hele ervaring,na een dag werd ik al als een van de soortgenoten beschouwd en werd overladen met knuffels van de zwierige wezens.

Toch was het niet al te veel werk, om niet te zeggen dat er op zen boliviaans gechilld werd het grootste deel van de dag…

Ge hoort het al aankomen, al snel ben ik gaan informeren voor een ietwat actievere bezigheid…

Sem zen job begon me meer en meer aan te spreken al was het maar door de aangenamere uren (9 tot 4.30) en de tocht door de imposante jungle…

maar momenteel werden al de katten reeds ‘gewalkt’dus was het geen optie.

Maar ze hadden al snel een andere plaats waar ik me mocht nuttig gaan maken, bij de kleine capucijnaapjes in de qarantaine.

Dit is een plaats waar al de aapkes elk apart opgevolgd worden en pas na 40 d worden ze vrijgelaten indien gezond.

Hier was inderdaad meer werk en er moet een gestructureerd schema gevolgd worden( ze zijn echt verwend, krijgen 3 keer per dag eten, 2 keer een snack en massa’s aandacht)

Op de 2 dagen dat ik er werkte werd bijna iedereen gebeten,ik had geluk!

Ondertussen kreeg ik te horen dat er iemand gezocht wordt voor de snelste puma van allemaal te walken omdat de kerel die het probeerde na 1 dag al uitgevallen was..

Dit was mijn kans om de jungle in te trekken, zodus trok ik deze namiddag in de wildernis met 2 harde jongens en een snelle puma J

Het was een onvoorstelbaar zotte ervaring en vanaf morgen ga ik mee de jungle onveilig maken en leren hoe om te gaan met het toch wel imposante dier.

Het is fysiek extreem zwaar maar een uitdaging en daarvoor zijn we naar hier gekomen!

Tot hiertoe onze avontuurtjes,er volgt later meer nieuws uit de woeste jungle…

28-02-2008 om 03:05 geschreven door wannes en sem  

28-02-2008 om 03:03 geschreven door wannes en sem  

28-02-2008 om 03:01 geschreven door wannes en sem  

28-02-2008 om 03:01 geschreven door wannes en sem  

28-02-2008 om 02:59 geschreven door wannes en sem