|
Een druk verjaardagsfeest-weekend achter de rug. Zo druk zelfs dat ik te moe ben voor enige verslaggeving.
Onze Jongste is elf jaar geworden. Elf jaar al, ook hier is al sprake van een flink stukje levensgeschiedenis.
Bij de verjaardagen van de kinderen komen telkens een heleboel herinneringen boven. Aan die van de geboortedag uiteraard. Maar ook andere herinneringen. Lieve, dierbare, al eens verdrietige, vaak tedere. Zoals deze, die ik zowat negen jaar geleden in een tekstje goot:
hij speelt met zijn schaduw
kleine vent van twee
loopt vooruit, achteruit,
draait zich om,
kijkt achterom,
bukt zich, schuift een kist opzij
om zijn schaduw door te laten
ziet dan mij
hoe ik glimlachend naar hem kijk
en ineens daarom verlegen
verbergt zijn gezichtje
ik til hem op,
knuffel, kietel,
en hij gooit schaterend
het hoofdje achterover
dan plots ernstig
wijst naar boven "kijk"!
we kijken samen
naar wolken hoog en wijds
waarvan het
langzaam over drijven
hem zo boeit
"daar, dat zijn wolken!"
zeg ik en hij
"daa wokke..."
zo leer ik hem
de woorden
terwijl hij mij, opnieuw,
verwondering leert...
jb
|
