|
De Zoon-die-zich-niet-kan-haasten, Jongste dus, dreigt te laat op de muziekschool te komen. En Mevrouw Stresskonijn, ik dus, kijkt meermaals angstvallig op de klok en spoort Zoon tot enige haast aan. Niet al te uitdrukkelijk, want, weet ze uit ervaring, dat werkt meestal averechts.
Hij geniet nog van een warm bad en tatert honderduit. Ik ben bezig een was in de machine te stoppen en kijk vanuit een ooghoek toe hoe hij vordert.
"Waar ligt Venlo eigenlijk?" vraagt hij en:
"Reed er in 1900 al een trein in Venlo?"
Hij steekt zijn voet uit boven het water, en wrijft er met het washandje over.
Wat een rare vragen, denk ik ongeduldig. Maar ik antwoord rustig dat ik het eigenlijk niet weet. Dat er in 1900 al wel treinen reden, maar dat ik niet weet of dat ook in Venlo was.
"Waarom vraag je dat eigenlijk?" wil ik toch weten.
"O, ik heb er een stukje over gelezen heb bij "begrijpend lezen" op school."
Ondertussen is ook de tweede voet gewassen.
"Ben je nu klaar? Dan je vlug afdrogen hé!"
Weer probeer ik mijn stem rustig te laten klinken.
Even later wurmt hij zich in z'n kleren. Begint ondertussen een aftelrijmpje te zingen:
"Tien kleine negers, die liepen door de regen..."
Hier en daar stopt hij en lacht om de bizarre wendingen in de avonturen van de zwarte mannetjes.
Ik haal diep adem.
En ik luister.
Ik hoor zijn heldere zangstem. Het ritme van het liedje. Z'n vrolijke gebabbel.
Ik ben me bewust van zijn blije energie.
En ik glimlach.
Als huiswerk voor één van onze vakken op school, moeten wij een schriftje aanleggen. "Zelfzorg" heet het, en de bedoeling is om elke dag een aantal minuten stil te houden, en bewust "in het nu" iets te doen, of niets te doen. Een moment in te passen van "gewaar zijn".
Een mooie uitdrukking vind ik dat, "gewaar zijn". Bewust zijn van wat je op dat moment voelt en beleeft.
Daarnet met Jongste, is het me, ondanks de druk van te weinig tijd, toch zowaar even gelukt.
Een pluim voor mezelf. Want halt houden en "gewaar zijn" is niet makkelijk voor een stresskonijn!
|
