|
Fijn bedankt alle mensen die hier op het blog, of via mail of sms mij een hart onder de riem hebben gestoken! Zó moet het wel lukken hé, met die nieuwe schoolloopbaan!
De kop is eraf, van de opleiding. Zowel wat het theoriegedeelte betreft als de stage. De eerste stagedag gisteren viel reuze mee. Binnen heel het animatiegebeuren in zo een wooncentrum voelde ik mij eigenlijk het minst aangetrokken tot groots opgezette activiteiten. Viel ik gisteren toch meteen in zo een gebeuren zeker! In de aanloop van Valentijnsdag hadden de animatrices een bruidsmodeshow georganiseerd: een heleboel dames van het personeel zouden op romantische muziek over een denkbeeldige catwalk paraderen in hun trouwjurk. (Ja zeg, die geraakten daar dus nog in...!)
De vrouwelijke bewoners die wilden, de meesten van hen dementerende bejaarden, waren gekleed in suitejurken. Met een hele stoet bontgekleurde mensen schuifelden we zo de lift in, op weg naar de cafetaria. Eén meneer was gevraagd om bruidegom te zijn. Hij werd gekleed in een "pittelaar" en kreeg een hoge hoed op het hoofd. Beurtelings afwisselend met een student-bruidegom, mocht hij een dame doorheen het publiek leiden. Met een glunderend gezicht ging hij helemaal op in zijn rol.
Ik kreeg de eer het geheel te presenteren voor de microfoon. Gewoonlijk is zo iets niet echt aan mij besteed. Bij familiefeesten is het meestal Derde Broer die dergelijke taken ter harte neemt. Derde Broer is daar een kei in. Maar gisteren, nu ja, zo een opleiding hoort grensverleggend te zijn. En dus heb ik meteen maar een grens verlegd. Al lang blij dat mij niet gevraagd werd om in een trouwkleed rond te wandelen!
Wat me deze dag het meeste aangreep was het contact met de mensen, de dementerende bewoners van dit zorgcentrum. Hun hulpeloosheid, hun onzekerheid. Hoe wie ze ooit waren, heel stilletjes weg sijpelt. En dan te bedenken dat dit ons net zo goed kan overkomen. Dat dit gebeurt aan mensen als u en ik.
Maandag al is mijn tweede stagedag. Dan gaan we aardappelen schillen en frietjes bakken!
|
