|
Maandag waren we ineens uitverkocht. Niet dat we iets te koop hadden aangeboden, maar maandagmorgen waren onze kinderen opeens allemaal het huis uit. Voor de studenten was het weekje rustverlof na de examens voorbij, en begon het gewone schoolleven weer. Al zo'n twee maanden geleden dat ze allemaal gewoon naar school moesten. Of eigenlijk nog niet helemaal, want Dochter had een dag extra. Was voor een langverwacht snipperdagje op uitstap met het lief.
Ze waren dus allemaal weg. Ineens was ik me daarvan bewust. En genoot ik, genoten wij, van hun weldadige "af"wezigheid. Zaten we bij de middagboterhammen nog eens met z'n tweetjes aan tafel. Het doet al eens deugd, die rust.
Op dinsdag moesten wij, Echtgenoot uitgezonderd, allemáál naar school. Jawel, ik ook! Sinds vorige week ben ik mijn opleiding gestart en zal ik elke dinsdag, op de schoolvakanties na, in de schoolbanken zitten.
Na een lange en intensieve zoektocht is het de BAB-opleiding geworden, de studie Begeleider Animator voor Bejaarden. Een, naar mijn gevoel, goed onderbouwde opleiding. Eens ik op zoek was in de sociale sector, heb ik toch lang getwijfeld of ik voor deze groep mensen zou kiezen. Wou ik niet liever iets in de kinderzorg? Of iets met mensen met een beperking, mensen of kinderen met autisme?
En al ben ik in dat laatste een heel klein beetje ervaringsdeskundig, toch had ik het gevoel dat werken met ouderen beter bij me past. Het fascineert me ook, dat laatste levensstuk, dat stukje "toekomst" waar niemand echt naar toe leeft.
En dus ben ik deze richting op gegaan. Met schrik in het hart. Met de ervaring dat een stap zetten in het leven, weg van het bekende, toch niet gemakkelijk is.
Buiten een dag les volgen, is het ook de bedoeling dat we elke week een dag stage lopen. En laat dat nu morgen mijn eerste dag zijn. De vuurproef. Hoe ik me daarbij voel? Bang, nieuwsgierig en ongelooflijk zenuwachtig...
'k Zal nu maar gaan slapen, want morgen moet ik natuurlijk fit zijn.
Welterusten!
|
