Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Zoals iedereen waren wij ook ontzettend gegrepen door de natuurramp in Haïti. En hebben we gezien hoe bij zo een ramp de hulpstromen weer op gang komen en veel mensen meelevend een financiele bijdrage leveren om het land weer op te bouwen. Vorige week hoorde ik hoe een man vertelde dat die grote geldstromen eigenlijk niet goed zijn voor zo een gebied. Hoe bijvoorbeeld bij de tsunami hele dorpen en gemeenschappen ontwricht raakten door de (verkeerde) bedeling van gigantische geldelijke middelen. De man zei dat niet vanuit een herkenbare onverschilligheid, waarmee mensen soms praten als ze niet van plan zijn om in hun beugel te tasten. Hij maakte er ons alleen attent op dat het "zomaar geld geven" gevaren inhoudt. Dat een volk de kans moet krijgen om vanuit eigen innerlijke veerkracht het leven weer op te bouwen. Ik ben er veel mee bezig geweest. Met de balans die gevonden moet worden tussen nemen en geven. Meer en meer raak ik ervan overtuigd dat die balans er moet zijn. Ook in het persoonlijke leven. Iemand die zichzelf te zeer opoffert, maakt dat de ander in "schuld" komt te staan. Maar toch, als een verschrikkelijke ramp je alle middelen uit de handen slaat? Een land als Haïti zou toch totaal kansloos zijn, als er geen (geldelijke) steun zou zijn? En natuurlijk is een bedragje vrijmaken bij zo'n ramp niet hetzelfde als jezelf "opofferen". Voor ons, die het nog betrekkelijk tot heel goed hebben, is het hooguit een klein offertje. "Poeh.., dat is om het geweten te sussen..!" schamperen sommigen. "Hups, een beetje geld, en ze leven weer rustig verder...!" Ach, ik weet het niet. Ik geloof wel in een kleine bijdrage hier en daar. In het eventjes aanwezig en een klein beetje antwoord zijn bij de grote problemen van mensen ver weg en dichtbij. En is het daarna zo verkeerd om dan weer gewoon op je eigen plek je eigen taak ter harte te nemen? Om weer vanuit een innerlijke veerkracht je eigen leven op te bouwen en je problemen het hoofd te bieden? Binnenkort wordt er nog een appèl gedaan op onze solidariteit met het berooide volk van Haïti: de trompetleraar van Jongste zal bij al zijn leerlingconcertjes een mandje zetten om met de vrije bijdrage van het publiek het project "Mamosa" van Jan Hoet te steunen. Het huis Mamosa, voor dakloze kinderen en jongeren, dat ook is ingestort en met financiele steun weer opgebouwd zal worden. ( http://haiti.hsquared.be/ ) Ik vind wel dat het iets heeft: de nog prille muzikale prestaties van onze kinderen, die zich zullen omzetten in wat concreet materiaal bij zo een ontworteld project.
een handvol noten voor wat stenen
helle klanken voor een stut of pannen voor het dak
muziek wordt zo een beetje huis
het huis, herbouwd op levenskracht
straks weer vervuld van toekomst en
-na doodse stilte- van, opnieuw,
muziek. jb
Reacties op bericht (2)
09-02-2010
*
Prachtig gedicht bij een mooi initiatief.
09-02-2010 om 19:01
geschreven door veerle
08-02-2010
geld en zo
zelf ben ik meestal ook meer overtuigd van bv het principe van Vredeseilanden ' als je een boer een vis geeft, heeft hij één dag te eten, leer je hem vissen, dan heeft hij zijn hele leven te eten'... dus geen hulp bieden in de vorm van geld of materiele goederen, maar mensen ondersteunen in een ontwikkelingsproces, en ook dat kan wel eens op verzet stuiten... wie zijn wij (de hulpverlener) om die mensen eens te gaan vertellen wat en hoe zij het best gaan doen... ik begrijp dus zeker wel die reactie van 'mensen hun eigen kracht laten gebruiken' enz... (da's trouwens ook mijn visie op hulpverlening!) maarrrrr... dit is nu toch wel even iets anders... die mensen hadden al zo goed als niets, en nu hebben ze nog minder, en alleen maar omdat ze per toeval in het verkeerde deel van de wereld wonen... dat op zich is al onrechtvaardig, en toch is het zo, en moeten zij er maar mee leven... in dit geval vind ik die basis aan hulp in de vorm van goederen en geld (waarmee goederen kunnen worden gekocht! of eten, of medicijnen of ...) toch wel heeeel verantwoord hoor! en ook al blijft het een druppel op een hete plaat... alle beetjes helpen, denk ik dan ... en ik heb dan niet het gevoel dat ik mijn geweten sus eigenlijk... nee, er gebeuren echt wel heel wat mooie initiatieven om mensen ginder te helpen...
08-02-2010 om 12:54
geschreven door tricky
spinnetje spint een draadje aan het grote web
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
