Spinnenkop

U moest mijn handen eens zien waarmee ik op het klavier tokkel: helemaal nog wit en bekalkt van mijn job op de nieuwe kamer van Zoon. Ik heb de taak dus om de spleten dicht te plamuren en muren en plafond tot een net en schilderbaar geheel te bewerken.
Het is de eerste keer dat ik dit doe en ik kan al vertellen: het valt niet mee.
Man, man, hoe dikwijls heb ik al naar mijn handen gekeken? Waarom voelen die allebei zo links aan? Een rare ervaring: je weet hoe je het wil met je hoofd, maar de motoriek wil niet echt mee.
Hoe maak je nu, daar waar de gyprocplaten van de muur en het plafond samen een hoek vormen, die ontstane spleet zo dicht, dat het een deftige hoek vormt? De kamer heeft ook behoorlijk veel balken waartussen de platen verwerkt zitten. Véél spleten dus. Maar voor handige Harry's wellicht een fluitje van een cent. Nu, ik voel me duidelijk geen handige Harry of Harriëtte.
Er is eigenlijk ook niemand die het mij heeft geleerd. Ik sta daar dus moederziel alleen mijn eigen techniekjes uit te vinden. Eigenlijk ook niet zo erg, want de getoonde handigheid is niet van dien aard, dat ik graag heb dat iemand op mijn vingers staat te kijken. En wat mijn vingers betreft, wat mij niet lukt met mijn materiaal, verwerk ik dan maar met de blote hand. Gladstrijken, aanduwen, papierband verwerken. Niet echt professioneel natuurlijk. Soms voel ik me net een vingervervend kleutertje. Zij het dan dat ik niet mag werken in verleidelijke kleurtjes.
Enfin, een groot karwei is het. En de frustratie navenant. Dikwijls moet ik de neiging onderdrukken er het bijltje maar bij neer te leggen. Of in dit geval het plamuurmes.
Het uiteindelijke resultaat zal niet hetgene zijn wat ik beoog, maar een weerspiegeling van wat ik "maar" kan. Misschien is dat met het leven zelf ook zo, bedenk ik nu.
Ik heb dezer dagen veel aan de echte vakmensen moeten denken. Die mijnheer bijvoorbeeld die ooit onze keuken bezet heeft. Met welke souplesse en handigheid hij dat deed. En hoe glad en recht die muren zijn.
Er zijn veel mensen voor wie ik bewondering heb. Ik heb bewondering voor wijze mensen, voor mensen die zich een fijne leefcultuur eigen maken, voor mensen die orde kunnen bewaren, voor muzikanten, voor kunstenaars die prachtige dingen creëren, voor juffen en meesters die met hart en ziel onderwijzen. Voor woordkunstenaars, die heel bedreven zijn in wat ik een beetje kan: spelen met woord en tekst en zo iemands ziel beroeren of ontspanning bieden. Voor zoveel mensen voel ik waardering en bewondering.....
Maar de bewonderenswaardige mensen, waar ik de laatste dagen het meeste aan denk zijn toch de vaklui. De metsers en de timmerlui, de vloerders en de loodgieters en de schilders... En vooral de mensen die de muren bezetten.