Ruim een week na het "feest van de Koning", een cursiefje van dertien jaar geleden. Oudste Zoon was bijna zeven, Middelste Zoon ruim vier.

't Kan zo heerlijk grappig zijn wat kinderen te vertellen hebben. Moeilijk eigenlijk om op te schrijven. Want er is zoveel dat niet in woorden te vangen is.
Hun gezichtsuitdrukking bijvoorbeeld, met die héle ernstige, open blik of de toon waarop ze praten. Half eigenwijs, half verwonderd alsof zij de eerste ontdekkers zijn van de dingen des levens. 't Is één van de plezierige kanten van het vader of moeder zijn, dat luisteren naar dat eigenzinnige taaltje, dat je soms doet tintelen van heimelijk plezier.
Zoals die ochtend toen zoonlief bij het opstaan vertelde:
"Mijne eerste droom hé, die was héél griezelig."
"Zo, wat heb je dan gedroomd?"
"Wel, ik zat in de auto, helemaal alleen en toen kwam er een grote, boze beer aan. Ik was vlug in de koffer gekropen. Ik was zo bang dat ik er wakker van werd. En toen.... toen ben ik aan mijn volgende droom begonnen...!"
In ditzelfde kind heeft België, sinds juf Lou in haar klas intens heeft gewerkt rond het koningshuis, er een zeer koningsgezinde inwoner bij.
Dagenlang heeft hij ons met grote ernst, onderwezen over het wel en wee van de koninklijke familie.
"Weet je mama, de koning en de koningin hé, die hebben drie kinderen. Daar is ook een prinses bij. Die heet prinses Astrid. Maar die is al wel getrouwd en die woont in een ander land. Ze heeft vier kindjes(*). Die prinses houdt heel veel van kinderen!"
Of op een ander moment: "De grootvader van de koning, die heette ook Albert. Die was eens op een berg aan het klimmen en toen viel hij er af. En toen is hij gestorven..."
Ook de kapster, bij wie hij zijn haardos liet knippen, mocht deelhebben aan zijn wetenswaardigheden. Terwijl ze intens met het karweitje bezig was, keek hij vorsend naar haar beeld in de spiegel en vroeg:
"Ben je getrouwd?"
"Ja." antwoordde ze.
"Heb je kindjes?"
"Neen."
"Waarom niet? Kan je geen kindjes krijgen?"
De dame in kwestie giechelde wat met een collega en mama, tja, die zat daar met rode kaken.
Hij redde zelf enigszins de situatie door onbevangen door te gaan:
"Koning Boudewijn hé, en zijn koningin, die konden geen kinderen krijgen."
"Neen, dat was spijtig hé."
"Koning Boudewijn is al gestorven en toen waren er heel veel mensen verdrietig."...
Onze jongste (*) raakte ook angestoken door het vuur van grote broer. Ook hij kon na verloop van tijd enige weetjes vertellen rond koningszaken. En het deed hem ernstig nadenken over het begrip "macht". Want in zijn ogen is de koning de almachtige baas van het land.
"Mama," zo vroeg hij een keer "waarover zijn wij nu eigenlijk de baas? Over ons bed en ons speelgoed, maar waarover nog?"
Ik moest hem het antwoord schuldig blijven en had zelfs in stilte mijn bedenkingen rond dat bed en speelgoed.
De laatste tijd horen we minder over het onderwerp. Het heeft plaats moeten ruimen voor vraagstukken en feitjes rond het op handen zijnde decemberfeest.
Hoewel eergisteren nog:
"Mama, hoe heet nu die koningin weer waarmee koning Boudewijn getrouwd was?"
"Koningin Fabiola."
"Ja, nu weet ik het weer. En koningin Fabiola kwam uit Spanje hé?!"
En vooraleer ik iets zeggen kon, was daar het antwoord van kleine broer:
"Da's niet waar, Sinterkláás komt uit Spanje!"


* Prinses Astrid heeft bij mijn weten vijf kinderen, maar op dat moment waren het er nog vier...
* Onze "jongste" van toen is Middelste Zoon nu.