|
Die ochtend. We stonden op. Gewekt door het licht en onze eigen biologische klok. We gingen naar de ouderlijke slaapkamer. Mama lag niet in bed, zoals we de meeste ochtenden gewend waren.
"Ze zal wel aan het werk zijn!" dachten we.
Want zo ging dat soms. Mama moest veel rusten. Maar soms stond ze toch een paar uur op om papa te helpen.
We waren pas verhuisd. We gingen sinds een week of drie ook naar een nieuwe school. Onze ouders hadden een zeer oud huis gekocht, met een flinke lap grond. Waar ze een serre op bouwden om daarin en ook buiten groenten te telen. De overgang van een huurbedrijfje naar een eigen bedrijf.
Die bewuste morgen dus. We kleedden ons aan en begonnen de tafel te dekken. Ik had net een stapel borden in de arm, die boterhambordjes met pastelkleurige randen, waarover we soms ruzie maakten. De ene keer was dat met de blauwe rand het favoriete bord, de andere keer dat met de roze of gele rand. Terwijl ik die borden één voor één op tafel zette, kwam papa binnen. Zonder mama. Ik keek nieuwsgierig op.
"We hebben twee kleine jongetjes!" vertelde hij "Ze zijn vannacht rond twee uur geboren!"
Later, aan tafel, gaf hij ons meer bijzonderheden over de pasgeboren tweeling, duidde met z'n handen hoe groot ze ongeveer waren, vertelde hoe ze zouden heten. En na schooltijd mochten we mee gaan kijken.
En dat zijn ze, hier op het fotootje, zo'n anderhalf jaar later. De foto is niet van schitterende kwaliteit, maar wel kostbaar. Omdat we weinig foto's hebben uit die tijd.
Dus vandaag hier op mijn blog. Om onze kleine broertjes van toen, de nummers vijf en zes in ons gezin, een héle gelukkige verjaardag te wensen!
Vandaag, 22 september, precies vijfenveertig jaar na die éne ochtend.
|
