|
Vandaag zou, als alles gewoon was, Dries jarig zijn. Zijn achttiende verjaardag. Ergens in een doos ligt hier vast nog zijn geboortekaartje. Hij was de tweede zoon in een gezin van vier jongens. Zijn ouders hebben destijds het tuinbouwbedrijf van mijn ouders overgenomen. Dries en zijn broers zijn dus opgegroeid in het huis dat mijn ouders nog gebouwd hebben. Waarvoor wij, achtendertig jaar geleden, de sleuven voor de fundering hebben uitgegraven, met de schop. Maar dat doet hier natuurlijk niets ter zake, al geeft dat toch een bepaald gevoel van verbondenheid.
Dries is in erg dramatische omstandigheden om het leven gekomen, nu ruim een maand geleden. Sinds zijn dood is er een speciale website opgestart, met een gastenboek waar ieder die wil iets kan schrijven. Elke dag zijn er berichten van zijn ouders, van zijn broers en zijn vrienden. Net zoals ik een paar blogs volg, hier op het web, zo ga ik elke dag eens een goeiedag zeggen bij Dries. Ik vraag me soms af waarom ik dat doe. De jongen heb ik eigenlijk nooit echt gekend. Ik wil er zeker over waken dat het niet uit een ongezond soort nieuwsgierigheid is. En dat is het ook niet.
Maar ik, en zo veel mensen, zijn diep geraakt. Het is je ergste nachtmerrie, dat je kinderen iets verschrikkelijks zou overkomen. En bij deze mensen, in dit gezin is dat gebeurd. Zij moeten door het diepste lijden. Niemand kan zelfs hun leed helpen dragen.
Het misschien alleen maar een beetje draaglijker maken. Door aanwezig te zijn, door te luisteren naar hun verhaal. Het gastenboek op het web is mee zo'n plek. Waar mensen bewijzen dat met de uitvaart het meeleven niet ophoudt. Waar de ouders en broers , het vriendinnetje, de familie en vrienden hun pijn kunnen uitzeggen. En waar velen aanwezig zijn. Nu zeker, op de achttiende verjaardag van Dries.
|
