|
Ze zijn weer weg. Middelste Zoon en Jongste toch. Respectievelijk vertrokken en afgeleverd.
De twee oudsten zien het einde van hun tweede zittijd naderen: allebei nu donderdag hebben ze hun examen of deadline (voor het filmpje van Dochter).
Maar de jongsten vandaag dus weer naar school. Zoals duizenden kinderen en middelbare scholieren. Voor heel wat van hen een nieuwe grote stap. Zoals voor Yoran, mijn petekindje, en neefje Xander, die vandaag starten in het eerste leerjaar.
Op de school van Jongste stond weer een hele batterij opvoeders en leerkrachten de kinderen op te wachten. Er waren weer wat nieuwe kinderen in de auti-klasjes. Met nerveuse gezichtjes. Onwennig nog dicht in de buurt van hun afwachtende ouders.
Voor Jongste was het allemaal niet meer nieuw, maar toch veranderingen genoeg om te verwerken. Wel heeft hij nog dezelfde juf, en de drie nieuwe klasgenootjes kende hij al van op de speelplaats. Het zal wel los lopen.
Het is bijzonder, zo een school voor Buitengewoon Onderwijs. Van elk kind daar weet je dat het op de één of andere manier een zorgenkind is.
Ouders dromen niet van een kind met beperkingen of ernstige leerstoornissen. Je weet dat het voor elke vader en moeder die je hier ontmoet, anders is uitgepakt dan ze hadden gedroomd. Ieder van hen heeft zijn of haar "pakske zorg".
Het heeft ook iets positiefs. Hier is geen smakeloze wedijver tussen ouders of kinderen onderling, zoals dat soms is op de gewone school. Hier gaat het niet om een puntje meer of minder. En hier merk je telkens weer dat "graag zien" niets met een goed verstand of mooie vaardigheden te maken heeft.
Maar toch...hoe dankbaar ik ook ben om de school die ons "pakske zorg" helpt dragen. Vanmorgen dacht ik eraan hoe het geweest was als hij een gewone jongen zou zijn. Dan was hij naar school vertrokken op zijn fiets, naar het vijfde leerjaar van de plaatselijke basisschool. Het deed toch weer een beetje pijn...
|
