|
"Wanneer gaan wíj nu eens op reis?"
Hoe vaak hebben ze het al gevraagd?
"We gaan toch naar zee." antwoord ik dan telkens weer.
"Ja maar, wij willen ook eens naar een lánd!"
"Een ánder land bedoel je."
Door ons beroep is het ons onmogelijk om met het hele gezin op vakantie te gaan. Daarom trek ik alleen met ons kroost elk jaar voor een week of wat naar de zee.
En hoewel ze daar telkens weer best heel gelukkig mee zijn, ze horen van andere kinderen dat die véél verder op vakantie gaan. En dat willen ze ook weleens.
Vooral grote broer is ervan overtuigd dat elders, ver weg van ons, een soort aards paradijs te vinden is. En hij weet best waar. Hij wil naar Spanje, met het vliegtuig.
Spanje, dáár zijn al veel klasgenootjes geweest, en dáár lijkt het hem de plek bij uitstek om vakantie te houden.
Laatst, zomaar in de paasvakantie, is Phil van zijn klas er nog geweest. Maar dat was dan wel met de auto.
Een openbaring is het voor hem dat je er ook met de auto geraken kunt.
"Hangen die landen dan aan mekaar?" vraagt hij, zijn gezicht schuin naar mij opgeheven en met nadenkende blik. Er daagt hem iets van een heel andere werkelijkheid dan die hij zich had voorgesteld.
Ik moet erom glimlachen.
"Zullen we eens kijken op de kaart hoe het precies is?"
We trekken naar boven en ik pak de nieuwe wereldkaart die nog ongezien opgerold in de koker zit.
We leggen hem open op het bed en ik wijs:
"Kijk, hier wonen wij, dit is België, en daar ligt Frankrijk en daar, dat is Spanje."
Hij kijkt geboeid toe: naar ons eigen prutslandeke, waar zelfs nog geen grote mensenvinger op kan wijzen, zonder een deel van Duitsland of Frankrijk bezet te houden.
Maar zelfs zijn droomland Spanje vindt hij in het niet verzinken bij Rusland of het werelddeel Antarctica, die indrukwekkend groot zijn. Dáár zou hij nu weleens naartoe willen!
Samen hangen wij de kaart op de nog kale muur in de kinderkamer. Boven zijn bed.
De dagen erna staat hij er nog dikwijls naar te kijken en moet ik hem de landen nog eens aanwijzen.
Onze wereldreiziger in de dop besluit toch maar met Spanje te beginnen.
Antarctica is te koud weet hij nu, en Rusland, daar is nog niemand van zijn klas geweest, dus zo aantrekkelijk zal het daar wel niet zijn.... .
Uit de cursiefjesdoos. Zoon in kwestie was toen zeven.
|
