Het is de eerste keer dat ik meerdere dagen alleen met Jongste in verlof ben. Tot nu toe kwam ik bijna jaarlijks met al onze kinderen voor een weekje naar zee. Papa kan niet voor meerdere dagen weg van huis, maar om hem de gelegenheid te geven om toch eens op bezoek te komen, gingen we nooit ver op vakantie.
Nu dus voor de eerste keer met één kind. Soms is dat wel makkelijk.
Maar ik mis ze toch, onze "groten". En heb er deze week al vaak aan moeten denken. Hoe we destijds zandforten bouwden, ze helemaal versierden met schelpjes. Hoe ze die dan met een ongelooflijke inzet en samenhorigheid tevergeefs trachten te redden van de oprukkende vloed. Of hun leven ervan afhing. Zalige momenten waren dat.
Er schoot me dezer dagen ook een anekdootje binnen van die tijd. Over Oudste Zoon, pakweg veertien jaar geleden:

Terwijl Zoon en ik van de vloedlijn naar het strand terug stappen kruisen we een peutertje dat gretig naast haar mama richting zee loopt. In haar blootje.
"Dat kindje daar hé, dat is een meisje!" weet Zoon.
"O, ja?"
"Ja, ik zie het! Ze heeft staartjes!"