We logeren enkele dagen bij Pa in Middelkerke. 't Is te zeggen, Jongste en ik.
We hebben het schoon hier.
"Gratis appartement met garage èn butler!" grapte ik al aan de telefoon tegen mijn zus.
Dat laatste slaat op onze immer zorgzame Pa. Het is echt niet de bedoeling om daarvan te profiteren, maar je moet al vlug zijn om hem voor te zijn.
"Gaan jullie al maar naar het strand, ik ruim wel op..."
En als we dan na enkele uurtjes terug komen, staat de tafel alweer gedekt!

Gisteren was Jongste in de speeltuin aan het spelen. Hij had het erg naar zijn zin, speelde verstoppertje met enkele andere kinderen. Ik zat in de buurt op een bankje te lezen. Hoorde ik mijn zoon ineens vertellen aan één van die nieuwe makkertjes:
"... en mijn papa is 51 jaar, en mijn mama is er 53!"
Welja, dacht ik, zet het maar in de krant!
Maar het deed me terug denken aan die periode van ruim tien jaar geleden. Het was enkele maanden na mijn drieënveertigste verjaardag. Ik voelde me niet lekker, had hier en daar wat lijfelijke ongemakken.
"Zou het de overgang kunnen zijn?" vroeg ik me af.
Ik kocht en verdiepte me in de lectuur van een boekje met precies die titel. "Zou het de overgang kunnen zijn?"
Het was de overgang niet! Getuige de zoon die hier de leeftijd van zijn ouders staat uit te bazuinen.
Een ongelukje? Neen, laat ik het liever, en dat ondanks de later opgedoken problematiek, een "onverwacht gelukje" noemen!
En het boekje over de overgang?
Heb ik verder niet meer gelezen. Latere lichamelijke ongemakjes wàren "de overgang".


Oeps, heb ik het zelf in de krant gezet!