|
Op mijn werk hebben we vrijdag afscheid genomen van één van de coördinatoren, die voor velen van ons de rechtstreeks verantwoordelijke was. Per leefgroep hebben we, al dan niet al knutselend, iets ondernomen om haar te bedanken.
Voor onze leefgroep was het natuurlijk de animator die de verantwoordelijkheid droeg voor een attentie. Het werd een reuzegrote kaart met vooraan een mandala van papierrondjes die uit de knikkerverf-resultaten van onze bewoners waren gesneden.
En dan moet er bij zo'n kaart natuurlijk een tekst bij.
Al schrijvend aan het tekstje mijmerde ik erover hoe alles wat we doen, of waar we aan hebben meegewerkt of een poosje hebben bijgedragen, dat dit alles toch ergens een afdruk achterlaat. Het zijn de vele, kleine "steentjes in de rivier op aarde", die mensen mee verleggen, zodat de rivier voor altijd een beetje anders stroomt.
Ook onze coördinator dus. Hieronder de tekst van haar dank- en afscheidskaart. Met de hartelijke wens voor veel werkplezier en mooie groeikansen in haar nieuwe job.
Je liep een eindje mee,
tekende wat lijnen
voor het huis,
gaf het van je kleur.
Nu ga je een nieuwe weg,
is je inbreng hier voorbij.
En zal de tijd
het beeld vervagen,
toch blijft iets bestaan,
iets van jou in dit huis,
iets van dit huis in jou,
zal net zo min vergaan
als een voetafdruk in klei.
jb
|
