Kan je van oud op nieuw gezellig doorbrengen met slechts drie personen? Het antwoord is ja, absoluut! Mijn zoon met zijn vriendin en ikzelf. Er was nog iemand uitgenodigd omdat je met vier zo mooi past aan een ronde tafel, maar die kon niet komen. De voormiddag had ik gewerkt aan het onthaal van het dienstencentrum. Dus was mijn dag al gauw half om en ik had al besloten om niet uitgebreid te staan koken. Dan denk je aan een kaasschotel. Maar om de avond te vullen wil je dan toch wel enkele gangen meer. Het meeste was al op voorhand gereedgemaakt, want als ik feest wil ik bij mijn gasten doorbrengen.
Het begon met een schotel groentenstaafjes met dipsausjes en een porto'tje. (calorieën een beetje beperken.) Dan een verse tomatensoep, met Italiaanse broodstengels. De kaas-vleesschotel was een compositie als een schilderij. (vergat er een foto van te maken). Een dienblad bekleed met alu-folie was de basis. Verschillende soorten harde kaas, in reepjes gesneden, heel artistiek geschikt. Italiaanse hesp en salami, losjes neergelegd, gekookte ham in rolletjes. De gaatjes tussen het geheel opgevuld met een notenmengeling. Dan nog enkele van die éénportie-kaasjes, voor de fantasie. Kiwi's met karteltjes, kerstomaatjes in drie verschillende soorten en kleuren. Dit alles in gezelschap van versgebakken stokbrood. (dat bakken dient ook om de gezellige geur in huis te hebben) Mijn appelrecept verzon ik ter plaatse. Appelen geschild, ontdaan van het klokhuis, het gaatje opgevuld met geplette banaan, daar overheen een koffielepel abrikozenconfituur uitgesmeerd en dan gegaard in de micro-wave. Opgediend in een kommetje, overgoten met warme saus van echte chocolade. Het toefje slagroom heb ik met opzet weggelaten. (jaja) Een cliché slagroom-nieuwjaars-hart, binnenin gevuld met krieken, vergezeld van koffie voor dessert. Niemand van ons drinkt wijn, maar dat doet niets af aan de gezelligheid.
De TV was mij goedgezind want in plaats van CD's te draaien koos ik bewust voor het concert van André Rieu. Opgenomen in het kasteel van Schönbrunn in Wenen. Ik ben er ooit geweest en voor mij is het onverbrekelijk verbonden met 'Sissi'. (Mijn realistische ik weet wel dat het allemaal overgeromantiseerd is, maar een mens mag toch dromen... niet?) De muziek was prachtig, zoals steeds. Daarna nog verschillende muzikale programma's geprobeerd, maar het beste scoorde ZDF. Na middernacht werden daar oldie's uitgezonden, van de jaren 70-80, waar we alle drie wel konden van genieten. Ik vraag mij soms af of ik in een vorig leven iets te maken heb gehad met muziek, omdat dat precies in mij vergroeid zit. Misschien was ik ooit een muziekinstrument.
Buiten bleef het vrij rustig. Het verbod om vuurwerk af te steken vóór twaalf uur werd goed nageleefd, op een enkeling na. Tegen middernacht vertrokken we naar het dakterras, te vergelijken met acht hoog. Je kan er kilometers ver zien en het was gelukkig niet te mistig. Plots barstte dan aan alle kanten het vuurwerk los. Je wist niet waar eerst te kijken, wat een spektakel!
Na een half uurtje hielden we het voor bekeken. Er stonden nog kleine lekkere hapjes te wachten in de koelkast. Die hebben nog heerlijk gesmaakt met een kop koffie, voor de TV, wij ondertussen meezingend, met Boney M enzo. Mijn nieuwe schoondochter en ik bleven maar kletsen, terwijl mijn zoon al een beetje in staat van ontbinding af en toe schrok van zijn eigen kleine snurkgeluidjes.
Afwassen doe ik nooit wanneer ik gasten heb, ik wil mee feesten. Niet zoals mijn schoonmoeder die je bord voor je neus uithaalde om het al snel terug in de kast te krijgen. Nee, dat is niets voor mij. Wat ik wel doe is alles netjes opruimen, een beetje afspoelen en in de week zetten. De rest doe ik liever 's anderendaags, alleen en op mijn gemak. Dan zet ik ook meteen alles op de juiste plaats. Ondertussen luister ik naar het Nieuwjaarsconcert uit Wenen, zoals elk jaar. Dan wals ik rond met de stofzuiger op de tonen van 'De Blauwe Donau', en het valt mij op dat ik eigenlijk een heel tevreden gevoel heb. Ondanks alles, soms begrijp ik zelf niet hoe ik het klaarspeel, maar het is zo. Komt het misschien door de Zen-oefeningen die ik doe, yin en yang in evenwicht... Eigenlijk zou ik dit aan iedereen willen toewensen, een tevreden gevoel, al heb je dit niet, of dat niet. Ben je tevreden, dan heb je eigenlijk alles. Natuurlijk zijn er ook slechte momenten, maar die gaan weer voorbij. Of ben ik misschien te optimistisch? ...
In mijn online-krant een artikel over een verschrikkelijk drama, jonge vrouw, moeder van twee kinderen vermoord door haar partner. Dit laat niemand koud. Maar dat er in zo'n geval steeds herhaald wordt dat niemand iets gemerkt had van ruzies of onenigheid in het gezin, dat vind ik dan met de haren getrokken.
Zelf kan ik verschillende gebeurtenissen aanhalen waarvan iedereen goed wist wat er gebeurde. Een andere jonge vrouw welke jarenlang door haar man getergd werd, die niet wilde geholpen worden uit angst voor haar partner. Al jaren verwachtten we het ergste, wat dan ook gebeurd is, ze heeft zich verhangen.
Het kind dat al vanaf baby zijnde mishandeld werd. Veel vergeefse pogingen ondernomen om hem hulp te verschaffen, niemand nam het serieus. Nu als volwassene is hij geestelijk gestoord, aanvaardt geen gezag en kan zich aan niets aanpassen.
Ik ben er zeker van dat de familie van het vermoorde slachtoffer wel op de hoogte was, maar je staat meestal machteloos tegenover zulke problemen.
Wanneer er zo'n drama gebeurt wordt er meestal gezegd; dit hadden we niet verwacht. Dit is een zo vaak gebruikte cliché... En dat dan als titel boven het artikel zetten, maakt dat mijn pijn weer naar boven komt. Zulke dingen maken mij boos en verdrietig tegelijk...
Mijn reactie werd door de krant geweigerd, de waarheid kwetst... Soms is men bang van de waarheid...
Elk groot flatgebouw krijgt er een; rechtstreekse verbinding met de plaatselijke kleuterschool. Het systeem bestaat erin dat de moeders gewoon hun spruiten in een stoeltje zetten. Met een eenvoudige druk op een knopje vertrekt het. Door een soort koker gaat het snel en geruisloos richting kleuterschool. Geen gesleur meer, geen last van grillige weerstoestanden, geen auto's, aanschuivend in eindeloze files. Kortom, heel gemakkelijk. Ter plaatse worden de kleintjes dan opgevangen door robotten in uniform. Machines met menselijke trekjes, zodat het voor de kindjes sympathieker overkomt. Inplaats van tegen een 'iron face' aan te kijken, zien ze moederlijke gezichten die hen vertrouwen inboezemen. De hele dag worden ze in 't oog gehouden, er is voor elk kind een oppas. Tegen etenstijd mogen de kinderen zelf hun maaltijd kiezen door op een knopje te duwen. Omdat ze natuurlijk nog niet kunnen lezen, werkt het systeem op kleuren. Blauw smaakt naar bananen en rood naar frieten. Er wordt ook niet gekliederd met het eten, want alles is in de vorm van snoepjes gemaakt. De kinderen vinden het heerlijk en krijgen op een speelse manier de uitgekiende hoeveelheid voedingsstoffen en vitamines naar binnen. 's Avonds kan dan elke moeder door een druk op de knop, op het gewenste uur haar kroost terugkrijgen.
Kerstmis mag nog zo mooi zijn en alles goed meevallen. Maar 's avonds als het feest voorbij is en ik weer alleen ben, dan kan ik het niet laten om aan de mensen te denken die er niet meer zijn. Mensen die ik verschrikkelijk mis. Een hele lijst namen zou ik hier kunnen neerschrijven. Het is normaal, hoe ouder je wordt, hoe meer bekenden er overlijden. Mijn grootouders, mijn ouders, een zus, een broer, tantes, nonkels, neven, nichten, vroegere vrienden. Als je al die mensen naast elkaar op een kerkhof zou leggen, het zijn er veel, veel te veel. Waarom eigenlijk altijd die gedachten rond Kerstmis? Het is een dag die melancholie opwekt, daarom hebben alleenstaanden het er ook zo moeilijk mee. Donkere gedachten die naar boven komen, vertroebelen een feestdag die op zich toch fijn was. Misschien hebben we het wel nodig in deze dagen waarin het licht zo kort duurt, als bezinning. Het is een kans die ons doet begrijpen dat we moeten koesteren wat we wel hebben, en waar we gerust dankbaar om mogen zijn. Met een beetje goede wil vinden we voor elk droevig feit toch ook wel iets goeds.
Er is iets om naar uit te kijken; de dagen gaan weer lengen. Eens dat het eind januari is, krijg ik dat gevoel dat het bijna lente is... Daar leven we voor... toch?
De eerste sneeuw welke ik dit jaar te zien krijg. Het is maar dunnekes, maar hopelijk kan ik morgen betere foto's gaan maken aan de vijvers. Als er dan nog iets wit te bespeuren zal zijn! Alhoewel, het heeft goed gevroren, het zou wel kunnen dat er al schaatsers het ijs trotseren...
We wensen elkaar veel geluk in het nieuwe jaar. Mooi... maar staan we er bij stil dat geluk niet per se uit grote gebeurtenissen moet bestaan? Is geluk niet eerder het tevreden gevoel dat ontstaat uit kleinigheden? Zoals... 's morgens ontwaken met de zon die je neus doet kriebelen. Een lekkere maaltijd bereiden, die niet zoveel heeft gekost. Op het einde van de maand nog enkele euro's overhouden, in plaats van andersom. Naar een voorstelling gaan, die dan ook nog meevalt. Al je rekeningen kunnen betalen, zonder ervoor krom te moeten liggen. In de vrieskou wandelen en beseffen wat een lekker warme jas je hebt. Met Kerstavond niet alleen zijn. In de nieuwjaarsnacht op het dak van het gebouw naar het vuurwerk gaan kijken. Een knuffel krijgen van je huisdier. Zes euro winnen met Win For Life. Naar de markt gaan en verse groenten kopen. Bezoek krijgen van iemand die je graag mag. De postbode die je een heel pak echte kerstkaarten brengt.
Na een wandeling een warme choco gaan drinken. Een warme douche nemen terwijl het buiten vriest dat het kraakt. Gezellig voor de TV hangen met een kussentje in je nek. Genoeg fantasie hebben om kleine cadeautjes te vinden, die toch nuttig zijn. Zien dat je ramen nog proper genoeg zijn. Gaan scrabbelen en winnen. Je ficus die stopt met bladeren te verliezen. Iemand oppeppen met een goed gesprek. Waardering krijgen voor je vrijwilligerswerk. Kinderen zien met een glinstering van sterretjes in hun ogen. Een wandeling in het donker om van de kerstverlichting te genieten. Iemand tegenkomen, die blij is je te zien, en jij ook.
Dat is geluk, en ik ben er zeker van dat iedereen die dit leest, zelf ook nog genoeg fantasie heeft om het lijstje langer te maken..
Aan alle lezers Prettige Kerstdagen en veel klein geluk in het nieuwe jaar.
Ons vernieuwde stadsplein is volledig autovrij. Dus alles is daar voetgangerszone. De vrijdagmorgen ging ik mijn boodschappen doen in de GB. Het was ijskoud en daarom had ik een sjaal rond mijn oren en een muts op mijn hoofd. Een beetje gebogen als bescherming tegen de vrieswind, duwde ik mijn winkelwagentje voor mij uit. Ongeveer zo'n dertig meter van de ingang verwijderd, dook er plots links van mij een wagen op, die mij rats de weg afsneed. Er was tijd genoeg voor mij om door te lopen, maar omdat hij extra gas gaf, moest ik achteruit, anders had hij mij ondersteboven gereden. Het was een zwarte limousine met donkere ruiten, dus ik stond daar met mijn neus tegenaan, bij manier van spreken, maar kon niet naar binnen kijken. Voor de wagen stond een bloembak of zoiets, dus draaide ik mij, om achter de limo door te lopen. Op het ogenblik dat ik dat wilde doen, daagde er een tweede zwarte spookwagen op, die stopte op enkele centimeters van de vorige, bumper aan bumper, zodat ik weer achteruit moest. Tot hij geparkeerd stond naast de andere kon ik niet verder.
Die respectloze behandeling heeft mij serieus gekwetst en vernederd. Het hele gebeuren werd gefilmd, (ik had wel camera's gezien, maar daar geen acht op geslagen) En er gingen ook flitsen van een fotoaparaat. Maar wat hen niet past, zal er wel uitgeknipt worden. Pas binnen in de winkel draaide ik mij, om te weten wie daar nu ging uitstappen. Geen VIP's, want anders waren ze begeleid geweest door politieagenten. De eerste die ik zag, was de chauffeur, die in mijn richting grijnsde. Hij voelde zich hier blijkbaar toch goed bij. Daarna volgden een aantal jonge mensen, het kunnen studenten geweest zijn die naar het bouwproject kwamen kijken.
Toen ik er later over nadacht, speet het mij dat ik uit de weg gegaan was, ik had mij beter laten aanrijden. Al was het resultaat misschien maar een grote schram in de zwarte lak geweest. Maar in het slechtste geval, wie wil er onder een auto liggen, al is het dan een chique limo...
Ze zeggen dat Kerstmis een groot feest van licht is van vrede onder de mensen die elkaar het beste wensen. Dit klinkt zo mooi en fijn kan men daarmee tevreden zijn? Waarom is er dan toch verdriet in vele harten, al ziet men het niet. Treuren om wie uit het leven verdween of er kon zijn, maar niet verscheen?
Om al die kleine kinderen die lijden en alleen maar dromen van betere tijden. Om soldaten die vechten in verre landen ... of ze ooit nog thuis zullen stranden? Om een zielig hondje in de bittere kou,
achtergelaten, zodat het niet hinderen zou.
Ze zeggen dat Kerstmis een feest van liefde is. Verrassen met leuke geschenken, om niet alleen aan zichzelf te denken.
Niemand zou die dag alleen mogen zijn al is het in veel gevallen slechts om de schijn. Nerveuze mensen in winkelstraten zoekend naar feestkledij in passende maten. Ze moeten zich haasten, alles gaat snel de tijd vliegt voorbij, dat beseffen ze wel.
En zo vergeet ieder dat met Kerstmis ergens ver weg, in de kou... een kindeke geboren is.
Sommige mensen kunnen toch vreemd reageren. Vandaag las ik in mijn online-krant een waarschuwing dat het onveilig is om in het donker of op afgelegen plaatsen geld af te halen. Er waren dadelijk een aantal reacties, heel negatief. Het is de politie die de burgers moet beschermen. En daar betalen we belasting voor enz. Ik begrijp dit niet echt. Zelf zorg ik er ook voor dat ik mij een beetje veilig kan voelen. Je kan toch moeilijk verlangen dat er een agent per burger rondloopt? Als ik 's avonds nog op straat ben, steek ik mijn GSM, mijn sleutels en mijn bankkaart in de binnenzak van mijn jas. Moest het gebeuren dat er iemand aan mijn handtas begint te trekken, ga ik mijn leven niet riskeren voor mijn portemonnee die daar in zit. Neem je geen handtas mee, dan weten ze dat je waarschijnlijk geld in je zakken hebt, het risico blijft even groot. Er zijn ook bepaalde plaatsen waar je na het donker best niet langskomt. De politie de schuld geven als er je daar iets gebeurt, is ook belachelijk. Ik kom nog steeds op straat zonder echt angst te hebben om overvallen te worden, maar ik zoek het gevaar niet op. Een goed idee is ook om bij het betalen in de supermarkt, met je bankkaart, extra geld mee te nemen. Als ik het goed voorheb, bespaar je daar ook kosten mee.
Nog iets vandaag in het nieuws; er komt een interim-regering. Dit vind ik om te gieren. Gaat er iemand de interim-kantoren af om enkele tijdelijke ministers te ronselen? Zou het woord al bestaan of hebben ze dat vandaag uitgevonden? Als het laatste klopt, kunnen ze de Dikke weer eens aanpassen...
'Linda, het gaat niet meer tussen ons, begrijp dat toch eindelijk!' Mike begon zijn geduld te verliezen. Hij had iemand anders leren kennen en Linda bleek maar niet te snappen dat hij afscheid nam. 'Ik weet dat je terugkomt' Met haar rug naar hem toegekeerd keek ze door het raam, terwijl haar vingers met het hangertje speelden dat ze aan een kettinkje om haar hals droeg. Haar onderste lip zoog ze een beetje naar binnen. Met een zucht bedacht hij hoe afwezig ze de laatste tijd met haar gedachten was, een beetje apathisch. Haar ogen staarden soms in de verte alsof ze dingen zag die voor hem niet bereikbaar waren. Een fatsoenlijk gesprek lukte al minder en minder. Zijn handen rustten even op haar schouders. 'Het spijt me dat het zo moet gaan, maar ik meen het echt. Jij zal ook wel iemand tegenkomen waar het beter mee klikt. Geef nu eens toe meisje, we praten amper nog. Je bent altijd zo afwezig, je luistert niet eens wanneer ik je iets vertel. Het kan zo niet verder, dat moet je toch ook inzien.' Ze knikte, maar zei niets. Misschien had hij gelijk, soms betrapte ze zichzelf er op dat ze niet gehoord had wat hij haar vertelde. Maar ze hield toch van hem... was dat niet voldoende?
'Lin, ik ga nu... en ik zou ook graag willen dat je mij niet belt, vergeet mij gewoon.' Ja, hij ging... maar ze wist dat hij terugkwam. Dat wist ze zeker.
Aan de buitendeur keek ze hem nog even na toen hij vertrok. De banden van zijn wagen schuurden over het asfalt. Mike keek niet meer om, ze bezorgde hem schuldgevoelens, maar zijn besluit stond vast, hij zou zich niet meer bedenken.
Nadat de sleutel in het slot omgedraaid was, leunde het meisje tegen de muur in de hal. Er was geen droefheid op haar gelaat te bespeuren, neen ze had zelfs een glimlach om haar mond. Hij kende haar geheim niet, haar grote geheim. De twee kamers, een donkere, waar ze alle droeve dingen in opborg. Alles wat pijn deed of te donker was, liet ze daar achter. Dan kon ze die deur achter haar sluiten en ging ze naar de andere kamer. Die kamer was vol licht en het was daar warm en gezellig. Er waren ook schimmen die haar kwamen troosten. Het konden engelen zijn, maar ze was er niet zeker van, ze had het nog niet durven vragen. Maar het maakte niets uit, zolang ze er maar waren. Met haar rug tegen de muur geleund, zakte ze langzaam naar beneden, tot op de koude vloer. Haar schouders raakten het tafeltje met de kristallen vaas. De rozen welke er in stonden waren half verwelkt en lieten enkele blaadjes naar beneden dwarrelen. Met een dwaze glimlach om haar mond sloot ze haar ogen. De schimmen zweefden zacht rond haar, alsof ze haar omarmden. Hier was ze veilig, hier zou ze wachten, hier zou hij haar vinden. Wanneer hij haar geheim zou ontdekken over de twee ingebeelde kamers in haar hoofd. Want Mike kwam terug, daar twijfelde ze niet aan. Ze zou wachten... in het warme licht... in de lichte kamer...
Ja ik beken, met blozende wangen, ik ben een gokker. (in dit geval een gokster). Elke week koop ik een pick quick, of is het quick pick, van Euro Millions. Voor twee euro. Waarom Euro Millions? Omdat ik schandalig rijk wil worden. Niet zomaar gewoon winnen, neen schandalig... dat geeft er zoiets apart aan. Nu zullen de meeste mensen zeggen; zoveel geld, ik zou wel weten wat ermee gedaan! Maar is dat wel zo? Je zou al een boekhouder moeten aannemen om je zaken te doen. En al dat nadenken waaraan je het geld het beste zou besteden? Wat als er na een tijdje alleen maar het gevoel 'schandalig' overblijft?
Eigenlijk kan je beter winnen met Win For Life. Elke maand tweeduizend euro extra, voor de rest van je leven. Dat is pas een gemak! Geen financiële zorgen, want daar kan je toch al wat mee doen.
Er is maar één probleem; waarom horen we nooit dat er iemand gewonnen heeft?
Wanneer ik ziek word, is het nooit heel heftig, maar langdurig. Heb ik geen honger en ruikt alles raar, dan weet ik dat ik griep heb, zoals nu. Maar dit sleept al meer dan een week aan, en zal nog even duren ook. Ons kent ons... Was ik nu maar gewoon twee dagen echt ziek zodat ik in mijn bed kon blijven liggen, en er dan van af zijn. Maar nee, als ik iets niet kan, dan is het in bed blijven. Volgens mij word je daar alleen maar ellendiger van. Ik wil mij wassen, mijn tanden poetsen, aankleden, medicatie nemen, warme thee drinken... en ondertussen wat opruimen of afwassen. Na de middag ga ik misschien wel wat op de zetel liggen, maar ook niet te lang. Tegen griep kan je toch niet veel doen, een tijdje kalm aan, en gewoon uitzieken. Paracetamol en een neusspray moeten het doen.
Toen wij kind waren werd er geen tralala van gemaakt als we ziek waren. Een kop melk, twee Aspirines en naar bed. Toen ik gehuwd was, ben ik dikwijls ziek geweest, maar er moest steeds warm eten op tafel en ik speelde het klaar. Misschien ben ik daardoor een beetje streng voor mijzelf...
Hoe zou het komen dat sommige huisdokters tot over hun oren in het werk zitten, terwijl anderen maar niet aan de bak komen? Wanneer ik naar mijn dokter moet, is het meestal voor enkele voorschriften en een bloeddrukmeting. Op maandag weet ik dat er heel veel volk is, dus ga ik normaal gezien op dinsdag. Maar dat is ook al geen zekerheid meer. De kleine wachtzaal zit vol als ik binnenkom, zes patiënten vóór mij. Tel voor elke persoon ongeveer vijfentwintig minuten, dan weet ik al ongeveer hoe laat het gaat worden eer ik aan de beurt ben. Er komt nog volk bij, ze kijken eens door het raam en vertrekken weer, behalve twee ijsberen die buiten op het bankje gaan zitten. (brrr). Als ik bedenk hoeveel uren deze dokter bezig is met zijn patiënten aan huis, daarna zal hij snel wat eten en beginnen aan de huisbezoeken. 's Avonds weer een volle wachtzaal. Awel, chapeau zulle! En terwijl je binnen bent, rinkelt de telefoon ook nog voortdurend. Blijft het zo duren, dan zullen de doktersbezoeken alleen nog maar op afspraak kunnen. Maar in principe heb ik daar niets op tegen, het bespaart ons toch ook de wachttijden. Alhoewel de kans bestaat dat de lijsten zo lang worden, zodat je enkele weken moet wachten eer je aan de beurt bent. Een oplossing zou een grote praktijk zijn, met meerdere dokters, die elkaar aflossen. Maar of ze er dan financieel nog aan uit kunnen, dat is een andere kwestie. Maar dat er hier iets moet veranderen is zeker, dokters kunnen ook een hartaanval krijgen...
Deze middag op de Duitse Tv., meer gehoord dan gekeken. Blijkbaar holt de elektronica zichzelf voorbij. Opgeslagen computermateriaal uit 1981, is onleesbaar geworden. Omdat het beursgegevens zijn, toch belangrijk. Nu moeten ze een nieuw programma construeren om terug aan die gegevens te kunnen.
Zovele eeuwen geleden, toen de grottekeningen gemaakt werden, stond er niemand bij stil of die in onze eeuw nog zichtbaar zouden zijn. En ze hebben heel die tijd doorstaan omdat alles met natuurlijke materialen werd gemaakt. De oude perkamentrollen; nog steeds leesbaar. Oeroude boeken, idem. En nu? Niemand weet met zekerheid hoelang magneetbanden bruikbaar blijven. En hoe zit het met de CD's? Op een dag staat daar ook niets meer op. Ongelooflijk, maar ze zijn (voor alle zekerheid) toch maar weer ganse reeksen wetenschappelijke boeken bijeen aan 't brengen, om te bewaren.
Mensen, hou jullie boeken nog maar een tijdje bij. Misschien worden ze ooit nog veel geld waard!...
Een tijdje geleden schreef ik er al eens over; de vijver die er geen werd. Het was op 9 september. De tuin die beneden aangelegd werd en waar een grote grijze put mijn aandacht trok, omdat ik dacht dat het een vijver ging worden... Dit is het resultaat, zo ziet het er nu uit. Het dient echt om regenwater niet verloren te laten gaan in de riolering. Toen het nog een bouwwerf was, zag men na een regenbui beken water naar de straat lopen, al het losse zand meesleurend. Nu mondt alles uit in de put. De zandbodem moet het water doorlaten. Er werd een hekje rond geplaatst, mooie groene beplanting voor het oog (als je beneden staat). Maar van hierboven is het dus minder mooi. Wat als er ooit eens iemand een verkeerde versnelling gebruikt en met zijn wagen in de put eindigt? Of de een of andere paljas wil bewijzen wat hij kan en over het groen en het hekje springt? Hij zou nogal verschieten... een paar meter lager... Misschien dat na verloop van tijd de put vol bladeren geraakt, zodat het water stijgt... Dan komt er toch nog een vijver van...
Het was toch al enkele jaren geleden dat er op de vijver nog zwanen zaten. Ik herinner mij een koppeltje waarvan het vrouwtje op een nacht door vandalen doodgeknuppeld werd. Zwanen blijven elkaar trouw voor het leven. Het mannetje heeft daar nog enkele jaren alleen rondgezwommen. Hij was een toonbeeld van eenzaamheid.
Om de dertig jaar maken ze de vijver leeg om te renoveren en het gepluimte wat er zit wordt dan ook uitgedund. De eenzame zwaan heb ik daarna niet meer gezien. Ze zullen hem naar een ander oord versast hebben.
Er werd 1500 kilogram vis uit het water gehaald, waarvan sommige zo rond de tien kilo. Zelfs een grote waterschildpad met een respectabel gewicht, waarvan niemand wist dat ze in de vijver verbleef. Nu zijn er weer enkele koppels zwanen. De bruidspaartjes zullen er gelukkig mee zijn, want de Molenvijvers staan op menige trouwfoto.
Een zwaan heeft zoiets sierlijk, wanneer ze statig over het water glijdt. Hopelijk worden ze nu gerust gelaten. Ik vermoed dat de grijzen de jongen zijn...
