We moesten deze ochtend omstreeks 7 u aan het academisch ziekenhuis zijn, omdat we van hieruit zouden vertrekken richting Toekoenarie eiland.
We kwamen er rond kwart voor aan maar vonden niemand.
Ze hadden ons gezegd dat we aan de EHBO verwacht werden maar hier was niemand.
We hebben wat rondgelopen en uiteindelijk zag we een geel pakje rondlopen, mevr. Vriesen .
Er stond naast haar een busje, waar dat 2 jonge mannen al het gerief in het laden waren.
Wat had ze veel bij.
Ijsboxen, netzakken, .
We waren blijkbaar vrij op tijd want al de anderen waren later dan ons.
Even iedereen voorstellen: 2 buschauffeurs; Benito en Wesley, Mevr. Vriesen, Mevr. Ellmont, Malacie ( iemand van EHBO), Muriel( voedingsassistente kinderafdeling), Harold ( werkman) en zijn vrouw (kok), Vincent Velder ( werkman), Muriel ( en andere), mevr. Ellmont haar zus, Hanna en als laatste Theo (ortopedie poly).
Toen we uiteindelijk vertrokken waren zijn we nog verschillende maal gestopt, ofwel om ijs te gaan halen, ofwel om brood, te tanken, cake te gaan halen, .
We hebben er wel even over gedaan om deftig te vertrekken.
Ik denk dat we er ongeveer een tweetal uur over gedaan hebben om naar het Brokopondo meer te rijden.
Dit hebben we gedaan langs de befaamde rode weg.
Dit is eigenlijk de enigste weg naar het binnenland.
Deze is niet geasfalteerd, en bestaat feitelijk uit een soort van rode kiezelweg.
Wanneer je hierover rijdt komt er een hele hoop rood stof vrij.
Dus hierdoor moeten al de ramen gesloten worden.
In het begin was er gezegd geweest dat de bus airco had, maar deze bleek achteraf toch niet al te goed te werken.
Dus na lang rijden kwamen we bij het meer aan.
Hier woonden ook mensen.
Ik samen met nog een hoop mensen moesten echt dringend naar het wc.
Uiteindelijk hadden we een plaats gevonden waar dat we konden gaan.
Eigenlijk was het een soort van klein, open houten kotje met een gordijn ervoor.
Erg verrast was ik toen dat bleek dat er helemaal geen wc pot of gat in de grond was.
Wat was nu de bedoeling.
De grond bestond uit klei, dus als je hierop plaste , trok dat er gewoon in en kwam het zo in de grond terecht.
Echt waar, bweikes .. supervies .
We moesten in een bootje instappen dat ons naar het eiland zou brengen.
Even een schets, het Brokopondo meer is een meer maar was vroeger land.
Het is eigenlijk een erg groot land dat eeuwen geleden deels onder water gelopen is, en hierop zijn kleine stukjes land overgebleven.
Net zoals het Toekoenari eiland.
Maar laat me je zeggen, het is echt immens groot.
Uiteindelijk hebben we bijna 2u gevaren vooraleer we aan het eiland aankwamen.
De boot is eigenlijk een soort van grote, zelfgemaakte roeiboot, met een motor vanachter.
Toen we aan het eiland aankwamen waren we echt aangenaam verrast.
Het is een heel klein eilandje, eigenlijk echt ingericht als vakantieoord.
Er staan een hoop hutjes op die dienst doen als slaapkamer.
Er bevinden zich toiletten, 2 douches, een keuken en een grote gemeenschappelijke hut.
Deze met bar, enkele tafels en vanachter twee tafeltjes met een hoop zetels rond.
Ik sliep samen met Jessica in een hutje voor 2 personen.
In de rest van de hutten konden meerdere mensen te samen slapen.
Maar af en toe wilden we toch een plekje om ons even terug te trekken van de rest.
Dit wanneer we het even beu zou worden, of eens goed wilden roddelen over de rest.. hihi
Voor s middags hadden ze veel eten klaar gemaakt.
Dit zoals rijst, een soort van groenten, vlees, .
Dit allemaal gemengd met hete pepers.
Hierop zijn ze blijkbaar wel verzot.
Na het eten zijn we even in het water gegaan echt zalig.
Maar je moest wel uitkijken want de ondergrond was echt wel superglad.
Wat wel machtig is, zijn al de dode boomstronken in het water.
Eigenlijk allemaal overblijfselen van toen er ooit land was.
Daarom moet je ook erg opletten waar je zwemt en vaart, want het kan wel gevaarlijk zijn.
De rest van de middag hebben de meeste wat geslapen.
s Avonds bestond de maaltijd uit soep
We hadden echt veel honger dus het kon ons bijna niet uitmaken wat er op tafel kwam.
Bleek dat het een soort van kippensoep was, met kippenpoten.
Jeps, echte kippenpoten, gekookt en klaar om opgegeten te worden.
Ik heb hier al echt veel grenzen verlegt, maar kippenPOTEN horen daar toch echt wel niet bij.
We hebben nogal koppen naar elkaar aan het trekken geweest.
Mensen staken lekker die poten in hun mond, en spuugden af en toe wat stukjes bot uit.
Ik dacht echt dat mijn maaginhoud eruit ging komen
Dus die avond hebben we uiteindelijk niet echt veel gegeten.
Na het eten was het tijd voor de kennismaking.
Hiervan was ons op voorhand niets verteld maar het was heel leuk.
Eerst moest iedereen , een per een, op het podium komen staan.
Je moest jezelf even voorstellen, wie je was, wat je deed, getrouwd, kinderen, .
Vervolgens werden er nog enkele vragen bijgesteld.
Als laatste moest je iets doen wat jou tot een hele persoon maakte.
Dit kon ofwel een liedje zijn, een gedicht voordragen, een mop vertellen,
Ik heb als een liedje gezongen, het slaap kindje slaap lied.
Het was echt een hele leuke avond, maar was ook wel erg blij dat ik in bed lag.
Wat wel even wennen was, was de donkerte.
Er is daar niets van verlichting.
Er is wel een motor die voor een minimum aan elektriciteit zorgt, maar deze wordt voor de nacht uitgezet.
Uiteindelijk heb je dan enkel nog een olielamp voor als je naar de wc of zo moest gaan.
Wel machtig, normaal passen je ogen zich aan aan de donkerte, maar omdat er hier helemaal nergens geen lichtpuntje was bleef het gewoon zwart voor de ogen.
De dag erachter moesten we reeds rond 7u opstaan.
De vrouwen moesten namelijk voor het ontbijt voor de mannen zorgen .
Werd even lastig toen ik dat hoorde, maar blijkbaar bestaat de nieuwe man hier nog niet echt.
Ik moest de broodjes smeren, deze met een soort van vissalade.
Vond ik niet echt lekker dus ik heb uiteindelijk een broodje kaas gegeten.
Smaakte ook wel.
Toen dit op was zijn we met een deel gaan hengelen.
Ik heb niet meegedaan maar het was wel machtig om te zien.
Met een zelfgemaakte hengel, bestaande uit een tak met een draad aan+ haak, vissen ze zo hier.
Er is wel wat vis gevangen.
Een hele hoop toekoenari, maar ook wel wat pirhannas.
Vieze beestjes, ze hebben echt vlijmscherpe tandjes in hun bek.
We zijn wel een paar uur weggeweest en ik was erg blij te horen dat we terug gingen.
Ik voelde heel mijn huid verbranden.
Niet moeilijk, ik zat ook heel de tijd op het water, en nadien nog een goed halfuur terug varen naar het eiland.
Het grappige is namelijk dat het eiland genoemd is naar de toekoenari vis, maar blijkbaar zit er geen enkele toekoenari in de buurt.
Je moet dus eerst even gaan varen vooraleer je er een tegenkomt.
Normaal gingen we in de namiddag kijken naar het dorp op het volgende eiland.
Dit is uiteindelijk niet doorgegaan.
Ik heb de rest van de middag dan nog wat in het water gezeten.
Blijkbaar ben ik allergisch aan iets.
Toen ik even op bed lag begon het wat te waaien.
Hierdoor vielen er kleine dingetjes naar binnen.
Wanneer deze mijn huid raakten, begon deze vreselijk te branden en te steken.
Echt heel raar, ik kon ook niet vinden wat het juist was.
Net voor het eten ging er nog een paar man naar het dorp op het volgende eiland omdat ze nog enkele kruiden moesten hebben voor bij de vis.
Ik en Jessica zijn meegegaan.
Het dorpje daar noemt Lebi Dotti.
Echt een cultuurshock om het daar te zien.
Mensen wonen er met hun gezin in een huis niet groter dan ons hutje.
Elektriciteit hebben ze hier ook niet, dus het was er pikkedonker, op enkele kaarsen na.
We waren met de boot hierheen gekomen, maar we moesten ook terug.
Echt niet gezellig om in de donkerte terug naar het water af te zakken.
Het was er superglad en je zag gewoon niets.
Plotseling zei er iemand dat we moesten kijken naar de zijkant van het water in de verte.
Daar kon je de ogen van een kaaiman zien.
Ik ben al zo geweldig in het donker, en als je dan zo iets ziet wens je nog harder dat je al thuis was.
Uiteindelijk zijn we veilig en wel terug op het eiland geraakt.
Wel graaf te zien hoe dat de bootman zo zijn weg vond tussen al die boomstronken.
Hij had er maar 1 hoeven te raken en we hadden allemaal in het water gelegen.
Als avondeten hebben we de gevangen vis opgegeten.
Deze was verwerkt in een soep.
Was wel lekker.
Er was ook macaroni met pepers en rijst.
We hebben de rest van de avond gezellig gebabbeld met de rest van de groep.
Heel wat geleerd over hun gewoonten en gebruiken.
De laatste dag hebben we dan toch nog een deftig bezoek gebracht aan het dorp.
Theo is oorspronkelijk afkomstig van dorp, dus hij heeft ons goed kunnen rondleiden.
Toen we op het eiland aankwamen, moesten we eerst kennis maken met de dorpsoudsten.
Hier gaat het zo aan toe dat de oudsten alles beslissen.
Als er iemand iets mispeutert worden ze ook door hen berecht.
Zij spreken een soort van straf uit, en deze moet worden gerespecteerd.
Misdrijven worden dus ook niet aan de politie of zo aangegeven, alles wat er op het eiland gebeurd, blijft ook op het eiland.
Ik was erg verbaasd toen ik dit hoorde.
Dit is iets wat bestond bij ons, maar dan echt wel ettelijke eeuwen geleden.
Ook verbasend te zien in wat voor een armoede deze mensen leven.
Maar zij zijn gelukkig zo, ze weten ook niet beter.
Het woord BAKRA kennen ze hier blijkbaar ook.
De kleine kinderen riepen ons ze heel de tijd na.
Hier moesten we wel erg om lachen
Terug op ons eiland, hebben we alles ingepakt en zijn we met de boot terug gevaren.
Van de boot terug op de bus en zo terug naar huis.
Ik heb echt erg genoten van dit weekend.
Het was heel relaxend maar ook wel vermoeiend.
Het enige spijtige was dat we de dag erna terug zo vroeg moesten opstaan om op stage te gaan.
Ik ben Sofie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fietje.
Ik ben een vrouw en woon in Brasschaat (België) en mijn beroep is Student verpleegkunde.
Ik ben geboren op 05/01/1986 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
