jaja, mijn surinaams avontuur zit er weeral op. na een vlucht van 9 uur ben ik aangekomen in Schiphol.
ik ga het daar echt wel missen. de omgeving, onzen hond, de mensen, .... dus ik weet zeker dat ik binnen enkele jaren zeker terug ga. een beetje sparen en dan.... maar natuurlijk niet om te gaan werken. lekker vakantie nemen, tripjes maken, enz.
dus moest er iemand van jullie twijfelen om zulk iets te doen, niet twijfelen!!!!! het is de moeite waard, en je houd er een pracht van een ervaring aan over!
Geen week meer, zondagavond vertrek ik, en maandagochtend/ middag kan ik het landje van de Belgen weer groeten.
Ik zit al een tijdje uit te kijken om terug naar huis te keren, maar nu het zo dichtbij is .
Ga het hier echt wel missen hoor.
Normaal gezien zou ik nu op een 4 daagse zitten, maar het is spijtig genoeg niet doorgegaan.
Het gaat als volgt .
Normaal gingen we met ons gevieren naar blanche Marie gaan.
Nu blijkbaar had het koppeltje hier geen zin meer in , maar dat hebben ze ons nooit verteld gehad.
Ze hebben eigenlijk achter onze rug met de touroperator vanalles aan het regelen geweest.
Ze hebben er voor gezorgd dat wij met een andere groep zouden meegaan, zodanig dat zij thuis konden blijven.
Heel smerig want dit hebben ze ons pas donderdag verteld gehad.
Dus ik was samen met jessica naar de touroperator gegaan om te gaan betalen.
Zij zei ons dat het kon zijn dat de trip misschien niet door zou gaan omdat ze nog niets van die andere groep gehoord had, dus ze ging ons later contacteren.
Nu bleek dat er in die andere groep een sterfgeval was, dus met als gevolg dat de trip niet doorging.
De touroperator zei ons wel dat we niet hoefden te vrezen.
Er zou nog een ander groepje, van 3 man, ook naar blache Marie willen gaan, maar zij hadden nog geen datum vastgelegd.
Nu hebben we gisteren contact gehad met de touroperator en blijkt dat het nu echt niet doorgaat.
Het andere groepje zou pas vanaf zaterdag kunnen dus ja ..
Enkele dagen geleden zijn we hier ook naar de zoo geweest.
Echt grappige dieren die ze hier hebben.
Heel veel apen, ja echt waar veerle, vogels, enkele tijgers, .
Eigenlijk een vrij kleine zoo, want op een goed uur waren we terug buiten denk ik.
Ppffff . Het regent weeral.
De zon mag echt wel gaan schijnen, voor mijn laatste teint vast te leggen.
s Morgens sta ik op en dan schijnt de zon hard en is het prachtig weer.
En zo tegen een uur of 10, 11 zie je dat helemaal veranderen.
We hebben er een nieuw huisdiertje bij.
Naast de hond, de muizen, talloze muggen , hebben we er een klein katje bij.
Gisterenochtend zat ik buiten en kwam er een klein kittentje op me afgehuppeld.
Echt lief, maar het ziet echt vuil en zit vol met vlooien.
Vandaag heb ik het eigenlijk nog niet gezien.
Ik denk dat het vannacht een uitstapje is gaan maken en de weg niet meer terug gevonden heeft ..
Mijn stage heb ik ook goed beëindigt.
Ik heb een hele goede evaluatie gekregen, dus ja
Van de weke moest ik ook een soort van bijscholing geven, heb er zelfs 2 gedaan, samen met Jessica.
Pffff, was toch wel zenuwachtig hoor.
Telkens zat er een groep van 30 man die u allemaal staan aan te gapen.
Maar we hebben het heel erg goed gedaan.
Er zijn vele vragengesteld geweest en ik had echt het gevoel dat ze allemaal wat bijgeleerd hadden.
Dus ja, dat is dan wel een heel erg fijn gevoel.
5 minuten nadat ik heb getypt dat het hier aan het regenen was, valt de hemel helemaal open.
Echt zo een zalig weer hier in Suriname.
Ga ik echt wel missen hoor.
Not, heb wel genoeg regen gezien voor een heel jaar, of toch zeker de hoeveelheid er van.
Zo ik zie en hoor jullie allemaal over een kleine week.
Hou jullie goed en bezorg me een fijne thuiskomst he hihi ..
Nog een kleine 3 weken en dan ben ik weeral terug.
Aan de ene kant lijkt het of alles voorbij gevlogen is , maar aan de andere kant heb ik ook echt wel het gevoel dat ik hier al heel lang zit.
Ik zeg het, het is voor mij echt een enorme levenservaring geweest en is het nog steeds.
Ik heb echt geleerd hoe ik op mijn twee beentjes moet leren staan en zelfstandig moet worden.
Niet enkel op het gebied van het huishouden, maar op alle gebied eigenlijk.
Ik moet hier mijn eigen boontjes doppen en denk dat ik echt wel klaar ben voor het echte leven.
Aan de ene kant zou ik eigenlijk niet liever willen dan samen te gaan wonen hierna, maar ik denk dat, dat voorlopig nog niet zo een wijze beslissing is.
Ik ben nog steeds aan het uitzoeken waar ik naartoe wil in mijn leven.
Enerzijds met studeren, anderzijds gewoon het gehele plannen
Je begint jezelf toch wel levensgrote vragen te stellen, bang om al te grote fouten te maken.
Ik weet dat ik nog jong ben, maar ik weet ook dat ik stilletjes aan met mijngrote leven moet beginnen.
En hierbij horen het maken van zulk een levensingrijpende fouten niet.
Tuurlijk gaat er vanalles mislopen en ga ik enkele maal in een doodlopende straat uit komen, maar dat hoort erbij.
Uit je fouten kan je enkel maar leren.
Maar ook gebied van studies wil ik echt later niet het gevoel hebben van; had ik dit nu maar gedaan en had ik dat nu maar niet gelaten.
Nu is het echt nog de moment.
Ik zit volop in het schoolgebeuren en hierin moet ik ook voort blijven gaan zolang die optie er nog is.
Niet over 10 jaar, wanneer het studeren moeilijker wordt en je met veel te veel nevencomponenten rekening moet houden.
Goh, zou dit nu een beetje filosoferen zijn?
Je bezig houden met de levensgrote vragen in het leven?
Ik besef nu ook meer dan ooit wat er belangrijk is in het leven.
Ik kan je zeggen dat geld een grote rol speelt maar dat het zeker niet op de eerste of tweede plaats komt te staan.
Liefde en tederheid, er voor elkander zijn is zoveel meer waard.
Je kan al het geld hebben, maar niemand om het ermee te delen hebben.
Daarom is dit ook de ultieme droom job voor mij.
Mensen helpen en klaar staan voor hen, dat wil ik doen.
Dat is een droom die ik wil verwezenlijken.
Natuurlijk ga je nooit iedereen kunnen helpen, maar ik wil mijn uiterste best doen om het zoveel mogelijk te proberen.
Nu nog een goede anderhalve week stage en het zit er voor mij hier op.
Heb ik hier heel veel bijgeleerd maar heb zeker ook op vele manieren gezien hoe het zeker ook niet moet.
Maar uiteindelijk heeft dat veel te maken met je eigen instellingen, die van je dienst en ziekenhuis, dorp, land en cultuur.
Dus ik ben hier zeker en vast ook niet om te oordelen, enkel maar om bij te leren.
Ik heb van de week een keizersnede gezien.
Echtig waar, vies ..
Ze hebben aan het vlies van de baarmoeder aan het trekken geweest en dan de baby erdoor aan het sleuren geweest.
Man, moet je zo lang van recupereren.
Hoop dat de natuur me later goed gezind is en dat ik een makkelijke en natuurlijke bevalling tegemoet mag komen.
Maar dat is dan ook weer iets wat dat je op voorhand niet kan zeggen he?!
zalige tijd nu, sta nu op de verloskamer. echt prachtig om baby'tjes geboren te zien worden. spijtig genoeg worden er ook dode kindjes georen en das net iets minder....
het weer is hier ook terug zalig, heb gehoord dat het in belgie ook zo goed is?
voor de rest niet veel gepland dit weekend. wat voor school werken enzo...
brownsberg was ook heel leuk vorig weekend. we zien watervallen gaan bezichtigen en hebben er een frisse duik genomen. spijtig genoeg had het veel geregend waar door alles erg nat was. dus de hele toch was een ferme klim. maar echt een prachtige natuur.... zet er nog wel foto's op...
zo hierbij laat ik het weer, tot de volgende keer maar weer... hihi
yes, ben van die spoedgevallen af!!!! vond het echt niet leuk om hier te staan. kon en mocht amper ietske doen, dus heb eigenlijk niet veel bijgeleerd. damn, vandaag offciëel nog maar een maandje te gaan. met tegenzin ben ik aan het aftellen. wil aan de ene kant superhard naar huis, maar aan de andere kant ga ik het hier echt superhard missen!!!!
morgen gaan we voor 2 dagen naar Bronsberg, een uitgebreid verslag krijg je er na wel.
vandaag is het weer wat minder, maar kan ook wel eens deugd doen. ga wat zwemmen, lekker toch een dagje vrij. spijtig wel dat de winkels niet open zijn.
oooh, heb een superervaring gehad... ik sta nu op de dienst spoedgevallen en van de week moest ik mee een vrouw uit de ambulance gaan halen. wat nu bleek, de vrouw was al in de auto bevallen. je zag eerst een babytje liggen, dan de placenta en de navelstreng. nadat de baby was losgemaakt heb ik meegeholpen hem te verzorgen. jeps, het was een jongetje.
wat een immens zalig gevoel dat je een pasgeboren kindje van een kwartier oud in je armen kan nemen, kleedjes kan aandoen, enz. nu ben ik toch erg aan het twijfelen of ik volgend jaar geen vroedkunde ga bijstuderen.
voor de rest hier nog zowat hetzelfde, nog steeds rotslecht weer, vriendelijke mensen, ....
alleen stage lopen op de spoeddienst is niet zo wauw... vaak word je over het hoofd gekeken en krijgen de surinaamse studenten al de voorrang. het is ook totaal niet te vergelijken met bij ons. je hebt hier echt niets waar dat je mee kan werken... geen apperatuur, geen materiaal....
kris bedankt voor je kaartje uit antwerpen, heb het vandaag aangekregen.
mis ook ontzettend het eten uit belgie. lekkere frietjes, lasagne, tomaten met gehakt... mmmm....kan niet wachten tot ik thuis ben ... koken zal je mama... hihi... en bomma haar zalige aardappelpuree.
Het regenseizoen is begonnen en dat merk je hier wel goed.
De ene moment regent het hier echt pijpenstelen, en de andere moment kan je lekker in de zon gaan liggen.
Sinds deze week sta ik op de spoedgevallen van het ziekenhuis.
Wel leuk om te kijken hoe het hier allemaal gebeurd, maar erg veel kan je niet altijd doen.
Infusen steken mogen stagiairs hier niet doen.
Aan de ene kant ook totaal niet erg want ze gebruiken hier vele langere en dikkere naalden.
Mensen hun aders zijn hier ook vaak ontstoken.
De hoofdzuster verwacht hier ook dat je ze steeds antwoord met ja zuster, nee zuster.
Dat is toch wel even aanpassen hoor.
Doet me echt denken aan die film: Ja zuster, nee zuster.
Je voelt je echt terug in belgië als 50 of 60 jaar geleden.
Voor de rest gaat hier alles nog goed.
Stage lopen neemt de helft van de dag in beslag en ben ook steeds heel moe als ik thuis kom.
Dus ik doe dan ook niet zoveel daarna.
Aan de andere kant slaap ik hier ook heel slecht.
Het bed is niet zo super, wordt echt ettelijke maal per nacht wakker en ben dan ook steeds blij dat het weekend is dat ik in de dag wat kan slapen .
Ik ben aan de ene kant al een beetje aan het aftellen om naar huis te gaan, omdat ik iedereenthuis wel hard mis, maar aan de andere kant is het hier echt zalig.
Alles rustig op het gemakje, prachtige natuur .
Voornamelijk al die auto uitlaatgassen
Ga ik echt missen hoor.
Zelfstandig ben ik hier ook geworden.
Je moet elke dag zien dat er eten op tafel staat, je moet inkopen doen, wassen, .
Dit weekend zijn we ook eens ergens anders naartoe gegaan doen de discotheek Starzz .
Le kafe dit is een cafe waar dat er allerhande van volk rondloopt.
Je komt er bijna alle blanke stagiairs tegen, en je hebt veel bier ..
Het bier is natuurlijk niet hetzelfde als een lekker Jupke, maar het kan er wel mee door.
Parbo bier bevat ook maar 5% alcohol, dus dat is net iets minder hihi .
We moesten deze ochtend omstreeks 7 u aan het academisch ziekenhuis zijn, omdat we van hieruit zouden vertrekken richting Toekoenarie eiland.
We kwamen er rond kwart voor aan maar vonden niemand.
Ze hadden ons gezegd dat we aan de EHBO verwacht werden maar hier was niemand.
We hebben wat rondgelopen en uiteindelijk zag we een geel pakje rondlopen, mevr. Vriesen .
Er stond naast haar een busje, waar dat 2 jonge mannen al het gerief in het laden waren.
Wat had ze veel bij.
Ijsboxen, netzakken, .
We waren blijkbaar vrij op tijd want al de anderen waren later dan ons.
Even iedereen voorstellen: 2 buschauffeurs; Benito en Wesley, Mevr. Vriesen, Mevr. Ellmont, Malacie ( iemand van EHBO), Muriel( voedingsassistente kinderafdeling), Harold ( werkman) en zijn vrouw (kok), Vincent Velder ( werkman), Muriel ( en andere), mevr. Ellmont haar zus, Hanna en als laatste Theo (ortopedie poly).
Toen we uiteindelijk vertrokken waren zijn we nog verschillende maal gestopt, ofwel om ijs te gaan halen, ofwel om brood, te tanken, cake te gaan halen, .
We hebben er wel even over gedaan om deftig te vertrekken.
Ik denk dat we er ongeveer een tweetal uur over gedaan hebben om naar het Brokopondo meer te rijden.
Dit hebben we gedaan langs de befaamde rode weg.
Dit is eigenlijk de enigste weg naar het binnenland.
Deze is niet geasfalteerd, en bestaat feitelijk uit een soort van rode kiezelweg.
Wanneer je hierover rijdt komt er een hele hoop rood stof vrij.
Dus hierdoor moeten al de ramen gesloten worden.
In het begin was er gezegd geweest dat de bus airco had, maar deze bleek achteraf toch niet al te goed te werken.
Dus na lang rijden kwamen we bij het meer aan.
Hier woonden ook mensen.
Ik samen met nog een hoop mensen moesten echt dringend naar het wc.
Uiteindelijk hadden we een plaats gevonden waar dat we konden gaan.
Eigenlijk was het een soort van klein, open houten kotje met een gordijn ervoor.
Erg verrast was ik toen dat bleek dat er helemaal geen wc pot of gat in de grond was.
Wat was nu de bedoeling.
De grond bestond uit klei, dus als je hierop plaste , trok dat er gewoon in en kwam het zo in de grond terecht.
Echt waar, bweikes .. supervies .
We moesten in een bootje instappen dat ons naar het eiland zou brengen.
Even een schets, het Brokopondo meer is een meer maar was vroeger land.
Het is eigenlijk een erg groot land dat eeuwen geleden deels onder water gelopen is, en hierop zijn kleine stukjes land overgebleven.
Net zoals het Toekoenari eiland.
Maar laat me je zeggen, het is echt immens groot.
Uiteindelijk hebben we bijna 2u gevaren vooraleer we aan het eiland aankwamen.
De boot is eigenlijk een soort van grote, zelfgemaakte roeiboot, met een motor vanachter.
Toen we aan het eiland aankwamen waren we echt aangenaam verrast.
Het is een heel klein eilandje, eigenlijk echt ingericht als vakantieoord.
Er staan een hoop hutjes op die dienst doen als slaapkamer.
Er bevinden zich toiletten, 2 douches, een keuken en een grote gemeenschappelijke hut.
Deze met bar, enkele tafels en vanachter twee tafeltjes met een hoop zetels rond.
Ik sliep samen met Jessica in een hutje voor 2 personen.
In de rest van de hutten konden meerdere mensen te samen slapen.
Maar af en toe wilden we toch een plekje om ons even terug te trekken van de rest.
Dit wanneer we het even beu zou worden, of eens goed wilden roddelen over de rest.. hihi
Voor s middags hadden ze veel eten klaar gemaakt.
Dit zoals rijst, een soort van groenten, vlees, .
Dit allemaal gemengd met hete pepers.
Hierop zijn ze blijkbaar wel verzot.
Na het eten zijn we even in het water gegaan echt zalig.
Maar je moest wel uitkijken want de ondergrond was echt wel superglad.
Wat wel machtig is, zijn al de dode boomstronken in het water.
Eigenlijk allemaal overblijfselen van toen er ooit land was.
Daarom moet je ook erg opletten waar je zwemt en vaart, want het kan wel gevaarlijk zijn.
De rest van de middag hebben de meeste wat geslapen.
s Avonds bestond de maaltijd uit soep
We hadden echt veel honger dus het kon ons bijna niet uitmaken wat er op tafel kwam.
Bleek dat het een soort van kippensoep was, met kippenpoten.
Jeps, echte kippenpoten, gekookt en klaar om opgegeten te worden.
Ik heb hier al echt veel grenzen verlegt, maar kippenPOTEN horen daar toch echt wel niet bij.
We hebben nogal koppen naar elkaar aan het trekken geweest.
Mensen staken lekker die poten in hun mond, en spuugden af en toe wat stukjes bot uit.
Ik dacht echt dat mijn maaginhoud eruit ging komen
Dus die avond hebben we uiteindelijk niet echt veel gegeten.
Na het eten was het tijd voor de kennismaking.
Hiervan was ons op voorhand niets verteld maar het was heel leuk.
Eerst moest iedereen , een per een, op het podium komen staan.
Je moest jezelf even voorstellen, wie je was, wat je deed, getrouwd, kinderen, .
Vervolgens werden er nog enkele vragen bijgesteld.
Als laatste moest je iets doen wat jou tot een hele persoon maakte.
Dit kon ofwel een liedje zijn, een gedicht voordragen, een mop vertellen,
Ik heb als een liedje gezongen, het slaap kindje slaap lied.
Het was echt een hele leuke avond, maar was ook wel erg blij dat ik in bed lag.
Wat wel even wennen was, was de donkerte.
Er is daar niets van verlichting.
Er is wel een motor die voor een minimum aan elektriciteit zorgt, maar deze wordt voor de nacht uitgezet.
Uiteindelijk heb je dan enkel nog een olielamp voor als je naar de wc of zo moest gaan.
Wel machtig, normaal passen je ogen zich aan aan de donkerte, maar omdat er hier helemaal nergens geen lichtpuntje was bleef het gewoon zwart voor de ogen.
De dag erachter moesten we reeds rond 7u opstaan.
De vrouwen moesten namelijk voor het ontbijt voor de mannen zorgen .
Werd even lastig toen ik dat hoorde, maar blijkbaar bestaat de nieuwe man hier nog niet echt.
Ik moest de broodjes smeren, deze met een soort van vissalade.
Vond ik niet echt lekker dus ik heb uiteindelijk een broodje kaas gegeten.
Smaakte ook wel.
Toen dit op was zijn we met een deel gaan hengelen.
Ik heb niet meegedaan maar het was wel machtig om te zien.
Met een zelfgemaakte hengel, bestaande uit een tak met een draad aan+ haak, vissen ze zo hier.
Er is wel wat vis gevangen.
Een hele hoop toekoenari, maar ook wel wat pirhannas.
Vieze beestjes, ze hebben echt vlijmscherpe tandjes in hun bek.
We zijn wel een paar uur weggeweest en ik was erg blij te horen dat we terug gingen.
Ik voelde heel mijn huid verbranden.
Niet moeilijk, ik zat ook heel de tijd op het water, en nadien nog een goed halfuur terug varen naar het eiland.
Het grappige is namelijk dat het eiland genoemd is naar de toekoenari vis, maar blijkbaar zit er geen enkele toekoenari in de buurt.
Je moet dus eerst even gaan varen vooraleer je er een tegenkomt.
Normaal gingen we in de namiddag kijken naar het dorp op het volgende eiland.
Dit is uiteindelijk niet doorgegaan.
Ik heb de rest van de middag dan nog wat in het water gezeten.
Blijkbaar ben ik allergisch aan iets.
Toen ik even op bed lag begon het wat te waaien.
Hierdoor vielen er kleine dingetjes naar binnen.
Wanneer deze mijn huid raakten, begon deze vreselijk te branden en te steken.
Echt heel raar, ik kon ook niet vinden wat het juist was.
Net voor het eten ging er nog een paar man naar het dorp op het volgende eiland omdat ze nog enkele kruiden moesten hebben voor bij de vis.
Ik en Jessica zijn meegegaan.
Het dorpje daar noemt Lebi Dotti.
Echt een cultuurshock om het daar te zien.
Mensen wonen er met hun gezin in een huis niet groter dan ons hutje.
Elektriciteit hebben ze hier ook niet, dus het was er pikkedonker, op enkele kaarsen na.
We waren met de boot hierheen gekomen, maar we moesten ook terug.
Echt niet gezellig om in de donkerte terug naar het water af te zakken.
Het was er superglad en je zag gewoon niets.
Plotseling zei er iemand dat we moesten kijken naar de zijkant van het water in de verte.
Daar kon je de ogen van een kaaiman zien.
Ik ben al zo geweldig in het donker, en als je dan zo iets ziet wens je nog harder dat je al thuis was.
Uiteindelijk zijn we veilig en wel terug op het eiland geraakt.
Wel graaf te zien hoe dat de bootman zo zijn weg vond tussen al die boomstronken.
Hij had er maar 1 hoeven te raken en we hadden allemaal in het water gelegen.
Als avondeten hebben we de gevangen vis opgegeten.
Deze was verwerkt in een soep.
Was wel lekker.
Er was ook macaroni met pepers en rijst.
We hebben de rest van de avond gezellig gebabbeld met de rest van de groep.
Heel wat geleerd over hun gewoonten en gebruiken.
De laatste dag hebben we dan toch nog een deftig bezoek gebracht aan het dorp.
Theo is oorspronkelijk afkomstig van dorp, dus hij heeft ons goed kunnen rondleiden.
Toen we op het eiland aankwamen, moesten we eerst kennis maken met de dorpsoudsten.
Hier gaat het zo aan toe dat de oudsten alles beslissen.
Als er iemand iets mispeutert worden ze ook door hen berecht.
Zij spreken een soort van straf uit, en deze moet worden gerespecteerd.
Misdrijven worden dus ook niet aan de politie of zo aangegeven, alles wat er op het eiland gebeurd, blijft ook op het eiland.
Ik was erg verbaasd toen ik dit hoorde.
Dit is iets wat bestond bij ons, maar dan echt wel ettelijke eeuwen geleden.
Ook verbasend te zien in wat voor een armoede deze mensen leven.
Maar zij zijn gelukkig zo, ze weten ook niet beter.
Het woord BAKRA kennen ze hier blijkbaar ook.
De kleine kinderen riepen ons ze heel de tijd na.
Hier moesten we wel erg om lachen
Terug op ons eiland, hebben we alles ingepakt en zijn we met de boot terug gevaren.
Van de boot terug op de bus en zo terug naar huis.
Ik heb echt erg genoten van dit weekend.
Het was heel relaxend maar ook wel vermoeiend.
Het enige spijtige was dat we de dag erna terug zo vroeg moesten opstaan om op stage te gaan.
Zaterdag hebben we een boottocht langs de Surinaamse rivier gemaakt en plantages gaan bezichtigen.
Emmanuel had gisterenavond nog gebeld om een taxi voor vanochtend te reserveren.
Hij moest normaal rond kwart voor 8 komen, en om 8 uur was hij er nog niet.
Hij had teruggebeld naar het taxibedrijf en bleek dat ze het vergeten waren.
Uiteindelijk kwam de taxi er dan rond kwart NA 8 aan.
We moesten dan eerst nog langs een bakautomaat want we hadden geen geld meer, en moesten de man 22 SRD betalen voor die tocht.
Het was echt prachtig.
We vetrokken en hebben eerst enkele plantages aangedaan.
Wel mooi om te zien, en hier wonen effectief mensen.
Afgesloten van alles en iedereen, en enkel in contact met de buitenwereld via telefoon en boot.
Hier wonen ook voornamelijk Javanen.
We hebben er echt mooie foto s getrokken die ik achteraf natuurlijk aan iedereen ga laten zien.
Toen we op de rivier aan het varen waren, hebben we ook dolfijnen gezien.
Vele zelfs, echt magnifiek om te zien.
Ze kwamen ook vrij dichtbij.
De bootman zette dan zijn motor uit, om de dolfijnen zo dichterbij te kunnen laten komen en ze niet af te schrikken.
Na de plantages zijn we naar Braamspunt geweest.
Dit is eigenlijk de uitmonding van de Suriname rivier in de Atlantische oceaan.
Hier is een soort van groot strand, waar dat ook aan visvangst gedaan wordt.
Vervolgens laten ze dan al het gevangen zeemateriaal drogen op grote opgehangen netten.
Raar maar waar wonen hier ook mensen.
Maar echt in krotten van huizen.
Eigenlijk enkel maar een paar metalen schermen tegen elkaar geplaatst.
Wel schrijnend te zien.
Het was er ook superwarm.
Er is wel veel wind, maar zo warm ..
Ik wou ook in het water gaan maar er was iemand aan het vertellen dat zij dat de vorige keer ook had gedaan, en dat er op een gegeven moment een pirhanna aan haar voeten zat.
Dus ik kreeg al schrik.
Ik heb dan maar aan het pootje baden geweest.
Deed ook wel wat, wat afkoeling.
Tegen een uur of 4 zijn we dan met de boot terug naar de kade getrokken.
Toch een dik uur varen uiteindelijk.
Op een gegeven moment viel zelfs de motor stil.
Ik kreeg al superveel schrik, maar het was op enkele seconden terug gefikst.
Al een geluk, want wil het me echt niet inbeelden dat je stil valt op het water en dat je nergens heen kan.
Brrr . Krijg al koude rillingen.
s Avonds hebben we wat gegeten en nadien zijn we nog uitgeweest.
Uiteindelijk waren we pas rond half 5 thuis, dus we zijn goed doorgegaan.
Eigenlijk wou ik toen nog niet naar huis gaan.
Maar het koppeltje wou per se naar huis, omdat ze de dag erna fris wilden zijn om aan hun eindwerk te werken.
Ze zeiden dat we nog konden blijven, maar om er nu zo maar met 2 meisjes alleen te blijven, had ik niet veel zin.
Met als die gasten en rare toestanden waar je soms van hoort!!
Ik ben Sofie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fietje.
Ik ben een vrouw en woon in Brasschaat (België) en mijn beroep is Student verpleegkunde.
Ik ben geboren op 05/01/1986 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
