Ik verander van gezin. Naar een echt Afrikaans gezin in Zuid-Afrika. Vroeg mij de hele tijd af wat ik hier doe in Afrika in Europees gezin, daarmee. Niet dat ik de mensen niet leuk vond hoor, maar had niet echt een Afrikagevoel.

Vanaf morgen dus een andere woonplaats. Adres komt later op site. Ik zal in Vereeniging wonen. Een stad zo'n 100 km ten zuiden van Johannesburg.

Ik zal ook geen internet meer hebben, dus mss zal ik niet wekelijks meer een berichtje kunnen posten. Maar hopelijk is er in de buurt een cybercafe.

Prettige vakantie!

Liefs! Soet

22-12-2006 om 13:26 geschreven door Soet  

Hoi hoi!

Tijd om site up te daten na m'n reisje Zuid-Afrika.

Wat super raar is...normaal ga je op reis naar een warmere plaats. Deze keer op reis geweest naar een koudere plaats. Verfrissing opzoeken dus want hier in Gaborone met het woestijnklimaat is het momenteel weeral drukkend warm. 33 graden binnen...en buiten nog warmer...aangenaam is dus anders. In SA was het lekker fris en nu en dan eens een regenbuitje, wat wel deugd deed.

Eerst zijn we van Gaborone naar Johannesburg gereden met de auto. Zo'n 5 uren. Drie dagen verbleven in een leuke Ben B. Helmut en Ulrike hebben een flat gekocht daar en ze zijn die nu aan het verbouwen en er moesten nog enkele dingen geregeld worden. Ondertussen zijn Maren en ik dan gaan shoppen in een gigantisch shoppingcentra. Superleuke dingen tegen erg goedkope prijzen. Leuk dus.
Na dag 3 vertrokken richting kust. Die trip heeft twee dagen geduurd met de auto. Een tussenstop hebben we gemaakt in Colesburg om daar te overnachten. De tweede dag zijn we tot aan de kust geraakt. Wilderness heette dat ministadje aan zee. 6 dagen verbleven in een huisje waarvan de tuin grensde aan het strand. Machtig dus. De Zuid-Afrikaanse kust is echt prachtig. In Wilderness zelfs twee dolfijntjes vanuit de verte zien spelen en ook de staart van een walvis gezien. Heel ver in de zee moet je daar niet gaan zwemmen want er zitten daar haaien. Maar zolang je in een golvengebied blijft is het oke.

Na Wilderness 3 dagen in Knysna verbleven. Ook aan de zee, maar helaas was daar geen strand. Maar wel prachtig uitzicht hoor…supermooie rotsen waarop je het water dan kon zien klotsen.

De volgende dag dan onze tocht verder gezet via Plettenberg Bay waar we naar Monkeyland geweest zijn. Een soort miniwildpark enkel voor apen. Wist niet dat er zoveel verschillende soorten apen bestonden. Overnacht in Jeffreysbay. Klein dorpje aan een prachtig strand. We sliepen in het Seesterstrandhuis en hadden ook daar weer een prachtig zicht op het strand.

Daarna was het tijd om de kustlijn vaarwel te zeggen. Toen we de bergen terug overstaken om van de groene Garden Route terug naar het meer drogere deel van Zuid-Afrika te gaan was er plots een felle hagelbui. Zo groot als een knikker…en ik overdrijf niet. Zotjes gewoon. Nog nooit zo’n grote hagelstenen (of hoe dat ook heet) uit de lucht zien vallen. ‘s Avonds overnacht in een dorpje waarvan ik de naam vergeten ben. Maar de B en B was gebouwd in stallen en de bedden stonden op een oude boerekar…supersjiek en gezellig.

De volgende dag tot in Johannesburg geraakt en daar nog twee dagen verbleven. Een rondtoer gemaakt in Soweto (South West Township). De grootste township van Johannesburg. Het huis van Nelson Mandela enzo gaan bezoeken. Interessant.

Op de 20ste moest Rolf (Ulrike haar broer uit Nieuw-Zeeland) dan terug zijn vliegtuig nemen vanuit Jo’burg en zijn wij dan ook teruggekeerd naar het warme Botswana. Zit hier momenteel gewoon te zweten van niks te doen.

Dat was zo heel vlug het verloop van mijn reis.

Dada! Soet

22-12-2006 om 13:15 geschreven door Soet  

20-12-2006 om 21:25 geschreven door Soet  

Dag iedereen!

Dringend tijd om mijn site eens up te daten. Het is al eeuwen geleden dat ik nog een verhaaltje neertypte. Komt omdat ik twee superdrukke maar wel erg leuke weken achter de rug heb. Waarschijnlijk de leukste twee weken sinds ik hier ben.

Terwijl alle leerlingen in Maru a Pula aan het zwoegen en zweten zijn voor hun examens, heb ik lekker vakantie. Hip hoi! Maar gewoon thuiszitten zou een beetje vervelen he, daarom hielp ik met Monkeynastix. Dat is een soort kleuterturnen. Met verschillende instructoren ga ik mee naar verschillende scholen. Zo ben ik in enige zin toch nog verbonden met het schoolleven. En ook voor Monkeynastix zijn deze twee weken de drukste van het jaar, want zij hebben nu hun jaarlijkse displays. Dat wil zeggen dat alle papa's en mama's mogen komen kijken en de kindjes krijgen dan een diploma en een medaille. Dan staan ze daar natuurlijk allemaal supertrots. Wel vermoeiend hoor Monkeynastix, je mag daar dan staan meespringen en dansen met de mini's. 's Morgens meestal rond 6.45 uur opstaan en in de namiddag tussen 14 en 16 uur thuis. En dan rushen naar de volleybal om 17 uur en lekker lang trainen tot 19 uur. En als ik dan thuis kom, supermoe van al die inspanningen, heb ik natuurlijk niet altijd zin om mijn vingers nog eens te vermoeien door te typen.

Woensdag 15 november naar een toneelstuk gaan kijken in Maitisong, getiteld 'Rain'. Het stuk ging over de San (oftewel de bosjesmensen) hier in Afrika. Interessant, en ook nog eens mooi. Het stuk was superexpressief met leuke Afrikaanse dansstukjes in en ontzettend mooie maskers. Heb er van genoten. Ook nog eens leuk dat we gratis tickets kregen van Aldo. Voor de mensen die niet meer mee zijn, Aldo is de dramaleerkracht van de school en een goeie vriend van de familie.

Vrijdag 17 november was mijn eerste echte feestje hier. Eindelijk! Jenny, de baas van Monkeynastix, was jarig en ze gaf een braai voor haar verjaardag. Natuurlijk de uitnodiging niet afgeslaan en gezellig verjaardag gaan vieren. Jenny haar zoon, Trent, is ongeveer mijn leeftijd, en had ook een paar vrienden uitgenodigd. Leuke bedoening dus. En het leukste vanal was de tequila natuurlijk. Samen met Amr, enige mannelijke instructor en enige jonge instructor, 4 reuzetequila's gedronken in 20 minuten tijd. En kon nog recht wandelen. Ben het drinken dus nog niet verleerd ;-) Daarna ook nog soort plaatselijke whisky-cola gedronken. Natuurlijk niet zo straf als de echte whisky, maar wel lekker.

Dinsdag 21 november is Rolf hier aangekomen. Dat is de broer van Ulrike (mijn gastmoeder). Hij woont in Nieuw-Zeeland met zijn vrouw en ze hebben daar een mini-luxe-hotel. Klinkt leuk dus...subtiel informeren naar vakantiejob ;-). De andere broer van Ulrike woont in Senegal. Dit even terzijde. Rolf blijft hier tot 20 december en vliegt dan terug naar huis. Hij gaat dus ook mee met ons op reis. Zimbabwe werd ingewisseld voor Knysa. Dat is een plaatsje aan de kust in Zuid-Afrika. Ergens tussen Kaapstad en Durban. De politieke situatie in Zimbabwe is momenteel niet zo stabiel met hun domme president Mugabe, daarmee.

Woensdag 22 november was er het Leavers Dinner van Upper 6. Mijn klas waar ik toch wel drie weken bijgezeten heb. Maar het leuke is dat ze me toch uitgenodigd hebben. Hoe lief is dat niet. De jongens zo allemaal met sjiek kostuum en de meisjes met een kleedje. De meesten lieten hun kleedje dan nog eens maken ook. Ik had natuurlijk niet veel tijd en heb dan maar eentje gekocht. Een mooi groentje. Op school was er dus het superlekker buffet, er werden verschillende speechen gehouden, ontzettend veel foto's gemaakt en ook trofee's uitgereikt voor grappigste leerling, leerling die het meest kans maakt om in de gevangenis terecht te komen, bink van de klas, babe van de klas... Daarna plechtige gedoe op school verlaten want er was nog een houseparty bij Rucci (1 van de lln), waar leerkrachten vanzelfsprekend niet welkom waren. En de meeste studenten zijn ouder dan 18 en hebben hier zelf een eigen auto, dus vervoer was geen probleem. Rucci is een Indische jongen en zijn huis is gigantisch. Oke, ik leef hier ook wel in een groot huis maar het zijne was net nog een slagje groter. En superveel eten..net alsof we nog niets gegeten hadden die dag. Terwijl we net een maaltijd verorberd hadden op school. Er waren kippeboutjes, soor donutballen, koude Indische dingen, samosa's (echt fantastisch lekker, soort driehoekje van deegwaren met daarin superchilli groenten of vlees), chips en nog veel meer. En alsof dat alles nog niet genoeg was, werd de BBQ nog eens in gang gestoken ook. Eten was dus de boodschap. En drinken ook. Alhoewel dat ik moet toegeven dat hun drinkgedrag echt binnen de perken blijft. Was het enige meisje dat bier dronk... Om 1.30 uur heeft Jee (Chinese jongen) me dan naar huis gebracht. Geslaagd feestje moet ik zeggen. Het enige minpunt was Monkeynastix de volgende dag wat dus betekent om 6.45 uur opstaan...

Vrijdag 24 november naar een koorvoorstelling gaan kijken in Maitisong waarin Ulrike meezong. Zag er eigenlijk beetje tegenop want koor is nu niet echt mijn ding, maar de voorstelling was super. Echt grappig. En tussen de liedjes werd er ook nog hier en daar een stukje verteld dus dat was wel oke. Het eerste deel echt zitten schudden van het lachen op mijn stoel. Maar het tweede deel was er voor mij een beetje teveel aan. Was supermoe en dan ook geen energie meer om te klappen of te lachen. Die morgen ook om 5.30 moeten opstaan omdat ik samen met Amr naar Jwaneng ging om Monkeynastix te geven. Je moet dus weten dat Jwaneng twee uur rijden is...wat niet niks is. En na een dagje waarin je 4 uur in de auto zit en les geeft aan springende kleuters, zou je wel eens moe worden.

Daarbij kwam nog eens dat ik op zaterdag 25 november weer vroeg moest opstaan. Want Ice (vriend van de volleybal) kwam me ophalen om 6 uur om naar het volleybaltornooi van de vrouwen te gaan kijken in Thebephatshwa Airbase, zo'n 30 km van Molepolole. (Niet dat de namen jullie iets zeggen waarschijnlijk, maar toch om jullie eens een idee te geven welke rare namen de stadjes hier hebben.) Het tornooi begon om 9 uur en wanneer het eindigde, dat zouden we wel zien aan het einde van de dag want er was geen uurrooster opgesteld. De volgende opwarming begon wanneer de vorige match gedaan was. Heb nog nooit zoveel matchen op 1 dag gezien. Het resultaat was dan ook dat de laatste match van de dag eindigde om 23.45 uur. Echt zotjes! Ik lag al bijna te slapen op de tribune. Die middag ook samen met twee jongens het middagmaal voor de meisjes klaargemaakt. Echt grappig...die wisten dus niets van koken he. Gelukkig dat ik er was, anders vrees ik dat onze maaltijd niet dat ging geweest zijn. Rijst gekookt met kippeboutjes en een groentesoepje (was nogal dik dus kon je gemakkelijk gebruiken als saus voor op de rijst) gemaakt. En ik moet toegeven, het was nog lekker. En dan ook die middag voor de eerste keer met mijn handjes gegeten hier. Voelde me precies een echt Afrikaantje. Mijn rijst mengelen in de dikke soep/saus en dan zonder te morsen in je mondje proppen. 's Avonds zijn we dan ook blijven overnachten in een appartement van een vriend van Ice met al de meisjes. Rond 1 uur in slaap gevallen samen met Life op het tweepersoonsbed in de woonkamer. De anderen waren nog hun avondeten aan het klaarmaken. Roerei met boterhammen in het midden van de nacht. Was veel te moe om te eten en heb me dan maar neergelegd. Om twee uur zijn Life en ik dan wakker gekomen (doordat Thabo, andere jongen van de volley, er niets leuker op vond om mij wakker te bellen) en tot de ontdekking gekomen dat alle meisjes weg waren!! Alleen Ice had zich naast ons genesteld zodat we daar nu met drie lagen op het tweepersoonsbed. Andere meisjes waren allemaal samengetroept in de slaapkamer. Waren wij blij dat we een comfortabele plaats hadden. Nuja, als je in de midden ligt van drie is het natuurlijk niet zo heel comfortabel maar toch beter dan ergens op de grond. Om vier uur in de nacht ging er dan zo'n stomme wekker af in de woonkamer. Met zo'n zagende stem kwam er de hele tijd "Good morning, it is 4 o'clock" uit. Kan het je verzekeren, aangenaam is anders. Na ongeveer 15 keer het deuntje gehoord te hebben, waren Life en ik superblij dat Ice uit het bed sprong om dat stom ding af te zetten. Om 6 uur begon de radio dan automatisch aan te springen. En dit keer waren we alledrie te lui om op te staan. Na een kwartier echter was ik het beu en ben ik op de off-knop gaan duwen. Niet dat we daarna nog veel slaap gekend hebben want om 7.30 uur weeral het bedje uit omdat er nog meer matchen voor de deur stonden. Zondag waren de matchen om 14 uur afgelopen en dan op het gemak terug richting Gaborone gekomen. Terug naar de bewoonde wereld. Het hele weekend dus geen enkele andere blanke persoon gezien. Voelde me echt wit. En mijn volleybalteam natuurlijk superblij met mij omdat zij de enige waren die een uitzondering hadden. Namelijk een blanke supporter/teamgenoot. Zondagavond dus mijn bedje ingedoken na een vermoeiend maar superzalig weekend en lekker lang geslapen. Gelukkig was er maandagvoormiddag geen Monkeynastix.

Deze week van maandag tot donderdag ga ik in de namiddag terug naar school. Maar niet om les te volgen ofzo hoor. Integendeel. Mag iedere dag 2,5 uur stil liggen op een tafel terwijl andere studenten me aangapen. Ben namelijk model voor de artstudenten. Die krijgen 10 uur de tijd om mij te tekenen. hoe grappig is dat niet. Wel behoorlijk pijnlijk na een tijdje als je zo lang stil moet liggen. Gelukkig nu en dan eens een pauze nemen. Om 16.30 zit mijn job als model (uhm) er dan op en kan ik vlug naar huis fietsten om mijn volleybaltas te nemen en dan als de bliksem naar daar te rijden. Van de volleybal gesproken. De mannen hebben geen wedstrijden meer, enkel de vrouwen, waardoor zij dus ook niet meer trainen. Komt er op neer dat alles nu lastiger is omdat de meisje veel meer moeten doen nu. En gisteren begon het na een tijdje dan ook nog eens te regenen. Iedereen onder de bomen staan schuilen tot het over was. Minder leuk na de verfrissing waren de natte velden. Spelen met de bal zat er dus niet meer in. Onze trainer vond er dus niets leuker op om maar een beetje looptraining te geven met hier en daar wat springoefeningen tussen. Ik zweer het je, fantastisch lastig. Dacht dat mijn benen er gingen afvallen na de training. Normaal fiets ik naar huis in zo'n 5 minuten en denk dat ik er gisteren 10 over gedaan heb. Raakte echt niet meer vooruit.

Dit was het zowat wat ik de voorbije twee weken gedaan heb. Veel leesplezier en nogmaals sorry voor het laattijdig updaten!

Liefs en een superzoen! Soetje

29-11-2006 om 12:39 geschreven door Soet  

Ahoi!

Dit korte berichtje om je maar even te laten weten dat je niet ongerust moet zijn als je van mij niets hoort tussen 2 en 22 december. Want dan ben ik namelijk op reis naar Zuid-Afrika. Mijn gsmnummer van Botswana werkt daar niet, maar mijn Belgische wel. Dus mag je altijd berichtjes zenden op mijn oude nummer, voor jullie dus heel goedkoop. Voor mij daarentegen wordt het wel duur om te antwoorden.

Aan alle studenten...veel succes dan met jullie blok en/of examens. Ik zal eens aan jullie denken terwijl ik aan het strand lig ;-)

Kus! Soet

29-11-2006 om 10:04 geschreven door Soet  

Ahoi!

Ondertussen hebben jullie de klok al een uurtje teruggekeerd...bij mij hier gewoon verder blijven tikken. Dat wil zeggen dat het vanaf nu bij mij altijd een uurtje later is of bij jullie een uurtje vroeger...'t is maar hoe je het bekijkt!

De herfstvakantie is weer voorbij...helaas heb ik die niet gehad. 1 en 2 november...een normale schooldag. Maar ik heb dit jaar wel een superlange kerstvakantie! Van 1 december tot 17 januari. En de eerste 20 dagen gaan we op reis naar Zimbabwe...hip hoi!

Zaterdagavond zijn we naar de cricketclub geweest. Gaborone vierde daar 'Gay Fawkes'. Niemand die echt weet wat en hoe en waarom, maar er zijn wel superveel mensen aanwezig daar. Een heel gezellige sfeer. Muziek, drink- en eetstandjes... En het leukste van al was (en ook de reden waarom er zoveel volk was) het spektakelvuurwerk. Echt super! Nog nooit zo'n sjiek en machtig vuurwerk gezien. Duurde zeker meer dan een half uur. Echt fantastisch! Kom daar voor naar Afrika ;-)

En mag dan wel geen herfstvakantie gehad hebben...maandag had ik een vrije dag. En jullie lekker niet... Maar in plaats van wat te luieren heb ik mezelf nuttig gemaakt. Anka (die eerder al vermeld was) werkt voor Monkeynastics. Monkeynastics is soort turnles voor kleuters en lagere schoolkinderen. En ben meegeweest met haar. Eerst zijn we naar 'SOS Children' (ook eerder vermeld) gegaan. Daar hadden we drie klassen. Eerst de 2-3 jarigen, daarna 4-jarigen en tenslotte de 5-jarigen. Was echt wel leuk. Beetje gymnastiekoefeningen doen op kleuterniveau en dansen op liedjes. Mini's waren zo koddig. Voelde me precies terug op Jakkedoe...gezonde nostalgie.
Daarna naar 'I am'. Dat is een kleine school met zo'n 20 mentaal gehandicapte leerlingen van 8 tot 20 jaar. Normaal behoren die niet tot de leeftijdsgroep van Monkeynastics maar door hun handicap vinden ze liedjes en oefeningen nog altijd leuk, dus werd er een uitzondering gemaakt.
En de laatste post was een lagere school. Daar turnoefeningen en dansjes gedaan met eerste en tweede leerjaar. Wij, als blanken hebben moeite met leeftijd van zwarte mensen in te schatten, maar dat geldt ook andersom. En vooral bij de kinderen. Anka is zowat midden in de dertig denk ik, en de kleine zwarte kindjes vroegen of ik haar mama was? Negatief dus. En dan nog erger...je oma misschien? Wel grappig. Gelukkig zijn het onschuldige kinderen, anders zou ik me wel wat beledigd voelen.

Terwijl het bij jullie kouder wordt, schijnt het zonnetje nog altijd bij mij...

Zonnige en warme groetjes uit het verre Botswana!
Liefs, Soetje

07-11-2006 om 15:52 geschreven door Soet  

01-11-2006 om 07:47 geschreven door Soet  

Iep!

Ook vorige week donderdag wat kennis gemaakt met de lokale bevolking. Samen met enkele andere leerlingen mee gedaan aan Hospital Visiting. Elke donderdagnamiddag gaan die naar het staatsziekenhuis hier in Gabs om de zieke kindjes te bezoeken. Daar spelen ze dan spelletjes mee of kleuren tekeningen enzo. Wel leuk. De meisjes liepen zo allemaal in roze uniformpjes rond terwijl de jongetjes blauwe hadden. Koddig.
Ziekenhuizen hier zijn wel niet wat ze zijn bij ons hoor. En denk dat dit hier nog 1 van de betere staatsziekenhuizen is want het is gevestigd in de hoofdstad. Priveziekenhuizen zijn hier wel in orde, dus mocht er iets gebeuren met mij dan ga ik daar naartoe en zal ik wel super verzorgd worden, geen nood dus. Nu terug naar het staatsziekenhuis. Lijkt me toch niet zo proper als bij ons in Belgie. Terwijl we aan het wachtten op de kindjes, ben ik samen met een ander meisje eventjes naar de babyafdeling geweest. Stinken man...ni normaal. En het werd al snel duidelijk waarom er daar een geurtje ging. Babypoep! Er lag daar een kindje van boven tot onder helemaal in de diaree. Echt vies. Vroeg me af hoe lang zij/hij daar al lag. Gelukkig kwam er na 10 minuten dan eindelijk een verpleegster binnen die het kindje ging verversen.

Zaterdagvoormiddag meegeweest met Anka en Thomas (vrienden van Ulrike en Helmut) naar SOS Children. Dat is een weeshuis in Tlokweng, net buiten Gaborone. Er was daar een soort geldinzamelactie. En met dat geld willen ze dat kerstkadootjes en kerstbomen kopen voor de kindjes. Anka werkt daar de maandagvoormiddag. Dan geeft ze turnles aan de kleutertjes. Zatervoormiddag gaf ze daar een demonstratie van. Ook deden de kindjes aerobics enzo. Maar het leukste deel was toch wel het marimbagedeelte. Marimba is het instrument dat ze hier het meeste spelen. Zal volgende keer een foto nemen zodat jullie een idee hebben van hoe het er ongeveer uitziet. Was wel de max. Grote en kleine kindjes spelen daarop. Zonder partituren hoor...voelen het gewoon aan. Zalig om naar te luisteren.
Wat ook merkwaardig was... Tlokweng ligt juist buiten Gaborone (de hoofdstad) maar je komt precies in een andere wereld terecht. Buiten de droge grond en de zwarte mensen zou je niet denken dat je in Afrika bent als je in Gaborone rondloopt. Dat is in Tlokweng toch anders. Daar zie je minihuisjes en hutjes. De meeste mensen lopen er ook op blote voeten rond. Er zijn slechts enkel punten waar je water hebt. Kortom...meer een beeld van het Afrika dat wij kennen van de boekjes en tv.

's Avonds dan gaan eten bij Anka en Thomas. Lekkere koude soep. En daarna hebben ze me meegenomen naar een voorstelling van het Sedibeng Choir in Maitisong. Het eerste deel van de voorstelling was klassieke Latijnse muziek zoals een koor bij ons zou zingen. Maar het tweede deel was de max. Dan zong het koor in Setswana (de taal in Botswana). Opeens kwam er ook beweging in het lijf van de zangers en zangeressen. Ze begonnen gewoon te dansen terwijl ze stonden te zingen. Had iets mee van een gospelkoor dus. En met het koor veranderde het publiek plotseling ook. Er werd geropen en gefloten. Precies alsof je in een andere voorstelling terecht kwam met een ander publiek, terwijl er alleen een pauze tussenzat. Heel bizar dus maar wel superamusant.

Vandaag terug geweest naar SOS Children, maar deze keer met school. Een uurtje gaan voorlezen voor de mini's en dan ook spelletjes spelen en liedjes zingen. En die weeskindjes zijn zo blij als ze een beetje aandacht krijgen van ons. Echt leuk om die lachende gezichtjes te zien.
Daarna had ik weer schoolvolleybal. Maar net zoals bij ons in de scholen, heeft ook hier het schoolvolley niet zo'n hoog niveau. Maar MaNkala, de leerkracht volleybal, heeft me daarna meegenomen naar het team waar zij vroeger speelde. Is dit jaar gestopt. Daar spelen ze pas echt volleybal. Sommige spelen zelfs bij het nationale team van Botswana...Zijn wel allemaal groter dan mij, maar ze vinden het niet erg. Mag dus vanaf nu met hen meetrainen. Leuk leuk. En het is een gemengd team. Was wel erg welkom. Heb van iedereen een knuffel gekregen...maar dat is hier wel de gewoonte. Batswana zijn echte knuffelmensen.
Vanaf vandaag dus een nieuwe bezigheid. Elke dag van 17 tot 18.30u volleybal spelen. Wordt dus zweten...want zelfs op dat tijdstip is het nog warm hier. Loop daar dus met een rood hoofdje tussen al de zwarte hoofdjes ;-)

O ja...deze nacht geregend. Was echt zalig om naar school te gaan deze namiddag. Slechts 29 graden. Het was voor de verandering eens niet puffen en blazen toen ik 's middags terug naar huis fietste. Helaas trok de bewolking weg deze namiddag en was het dan weer brandende zon.

En vakantieplannen zijn veranderd. Het wordt niet de Garden Route in Zuid-Afrika... Maar we gaan naar Zimbabwe voor 20 dagen. Ook leuk meegenomen dus.

Liefs! Soet

30-10-2006 om 00:00 geschreven door Soet  

22-10-2006 om 19:40 geschreven door Soet  

Hoi!

Weeral een weekje voorbij. De tijd vliegt voorbij. Voor je het weet ben ik terug thuis J

Vorige week op school is alles zowat normaal verlopen. Behalve dan dat er slecht les was van de dinsdag tot de vrijdag. Nu ja, les kan je het eigenlijk niet echt noemen. De meeste leraren gaven geen echte lessen meer omdat het de laatste lesweek was voor mijn klas. Meestal werd er gewoon beetje gepraat over de toekomst en het leven op de universiteit in een ander land volgend jaar en zo af en toe werd er nog een beetje leerstof boven gehaald. Maar ook dat was dan geen nieuwe leerstof maar herhaling. Veel bijgeleerd qua schoolstuff heb ik hier dus nog niet gedaan. Niet dat ik verlang om achter mijn bureau met de neus in de boeken heihard te zitten studeren hoor. Maar zo helemaal niets doen…

Vandaag dnsdag, laatste lesdag voor Upper 6. Voor mijn klasgenootjes betekent dat dat hun blok begint en voor mij… Ja, dat wordt waarschijnlijk veranderen van klas…zal ik morgen te weten komen.

Vorige week dinsdag was het drie oktober. Voor de Duitsers betekent dat feestdag, want op die dag werd 16 jaar geleden de Berlijnse muur gesloopt. En wij werden dus met de ganse familie uitgenodigd op een feestje van de Duitse ambassade hier. Dat betekent dus sjieke kleertjes aantrekken, handjes gaan schudden en heerlijke dingen gaan verorberen. Eerst was er een speech van twee hooggeplaatste meneren, daarna werd het Duitse en het Botswaanse volkslied gezongen en uiteindelijk werd het buffet geopend. Met overheerlijke dingen. Op het feestje waren ook enkele ministers van Botswana en parlementsleden…enkele hooggeplaatsten ontmoet dus. De zwarte vrouwen op het feestje waren wel supergrappig gekleed. Met zo’n typisch Afrikaanse jurk, van felgroen over blauw tot echt gigantisch geel om de rode uitspattingen niet te vergeten. En wat ook bizar is…naarmate de zwarte vrouwen ouder worden, steekt hun poep zo’n beetje achteruit. Een echte eendekont dus…wel grappig om te zien. De obers waren natuurlijk ook supervriendelijk. Maren en ik waren daar de jongste op het feest en de obers waren ongeveer zo rond mijn leeftijd en het was natuurlijk vechten om onze glazen te komen vullen. Het verschil was dat Maren frisdrank had en ik witte wijn. Bier heb ik sinds mijn afscheid in Belgie niet meer gedronken, witte wijn, schuimwijn en Savanna daarentegen… Savanna wordt hier gedronken zoals wij bier drinken. Het is een soort cider. Je hebt de lichte versie van 3 procent en de andere versie is 6 procent. Valt dus nog mee. Feestje na twee uur dan verlaten want Maren en ik moesten de volgende dag naar school.

De rest van de week gewoon naar school gegaan en s’avonds dan tv gekeken, zitten kletsen met de familie of gezelschapsspelletjes spleen. Stephan en Inga zijn hier ook nog altijd dus er is altijd wel iemand in de buurt. Bij de gezelschapsspelletjes zat paardjesspel. Maar een vervormde versie, wel leuk. En vooral grappig want er werd zo echt ingeleefd in het spel en we hebben dan ook heel wat afgelachen. En het leukste van al is natuurlijk dat ik gewonnen heb.

Zaterdagmorgen…voor de normale mensen weekend en dus uitslapen. Maar nee hoor… Wij gingen Kgale Hill gaan beklimmen. En als je hier een uitstap wil maken, betekent dat vroeg opstaan en tegen 12uur terug thuis zijn anders ga je gebukt onder de branden hete zon. En vroeg is dan ook vroeg…5 uur! En na een hele schoolweek met opstaan om 6 uur, is 5 uur in het weekend toch wel het toppunt. Enfin…alles voor de leuke uitstappen. Aldo Brinket, een vriend van de familie en leraar van de school, kwam ook met ons mee. Wij met zijn zevenen dus in het rode minibusje. Begin te begrijpen waarom ze een minibusje hebben…Er is hier constant bezoek. Tot eind December hebben we hier welgeteld twee volle geen-bezoekers-weken. En voor bezoek heb je plaats nodig, ook in de auto. Oke, geparkeerd bij Game City, van daaruit tien minuutjes wandelen tot de voet van de berg. Maar helaas geen enkel pad te bespeuren die we konden bewandelen. Geen probleem hoor, recht omhoog, tussen de struikjes en de boompjes, over de rotsblokken, aan de top zullen we raken! Drie vierde van de berg en 1 uur later toch wel even bekomen en rustpauze genomen op een rotsplatform. Prachtig uitzicht. Echt waauwww. Oneindige stukjes natuur liggen voor je… En boven ons, wachtte de top nog steeds. Tocht dus verder gezet. Stephan, Inga, Maren en ik kwamen als eerste aan. Met ongeveer 20 minuten voorsprong op Helmut, Ulrike en Aldo. Maar wat bleek…wij hadden de honden, Sasha en Robbie niet en zij ook niet. We dachten dat de honden bij hen waren en zij andersom. Paniek dus. Stephan en Maren zijn dan teruggekeerd om de honden te zoeken. En niet veel later kwamen ze gelukkig terug naar de top met Sasha en Robbie. Ook op de top was het uitzicht fantastisch. Langs de ene kant had je de wijde natuur, langs de andere kant een prachtig uitzicht over Gaborone en daar ergens tussenin was er een ontginningsplaats voor stenen. Nadat ons mondje genoeg had open gehangen zonder iets te zeggen, was het tijd om daar iets in te steken…ontbijt dus. En het ontbijt bestond uit overheerlijke broodpudding, gemaakt door mij. Mijn familie is er dol op. En ik ook natuurlijk. Ook Aldo vond het lekker. Dan kwam de discussie hoe we terug beneden zouden raken. 1 ding stond vast, terug langs de weg die we gekomen waren, was uitgesloten. Allesbehalve dat. En we waren dan ook allen opgelucht toen we een mooi verhard paadje vonden die naar beneden ging langs de andere kant van de berg. Maar helaas…Na enkele tientallen minuten dook een hek voor ons op!! Oh nee, moeten we de hele weg terug omhoog??? Gelukkig niet opgegeven en tot vlak voor het hek gewandeld. En dat werd beloond want er was een klein zijweggetje waardoor we het hek konden omzeilen. Maar weet je waar we ons toen bevonden? Midden op die ontginningsplaats voor stenen. En voor onze neus zo een reusachtig bord met een doodshoofd op! Maar gedaan alsof we het niet zagen en toch maar voorbij gewandeld. Na enkele tientallen meters door kiezelstenen dan op een straat beland. En hier en daar zag je zo tussen de bomen baboons wegflitsen. Opeens kwam er een auto met een laadbak van achter ons, en Aldo waagde het erop en deed het liftersteken. Geslaagd want de zwarte man gaf ons een lift. Wij met 7 blanke en 2 honden dus in die laadbak. Was waarschijnlijk de eerste keer voor de chauffeur dat hij zoiets tegen kwam. Helaas moest hij niet helemaal tot aan Game City, maar slecht tot aan de volgende ontginningspost. Dat werd dus nog een stukje stappen. Om 10 uur dan met zijn allen terug in het rode busje beland. Helmut, die verslaafd is aan cappuccino’s ;-), vond er dan ook niets beter op om naar een mini-taverne te rijden waar hij zijn cappuccino kon nuttigen. Want een half uur naar huis is natuurlijk te ver en te lang wachten ;-). Daar dan ook een slaatje gegeten als middagmaal. Om 12 uur kwamen we dan eindelijk terug aan in Tshekedi Crescent (de naam van de straat waar ik nu woon) en Judith had een lekker quiche gemaakt. Helaas was niemand onder ons hongerig, alleen slaperig. In plaats van te eten zijn we dan ook allen het bed ingedoken. Om 15 uur dan lupper gehad…iets tussen lunch en supper. En ‘s avonds niets meer gegeten…We hebben dan een homecinema gemaakt van de woonkamer en een filmpje bekeken. En daarbij hoort natuurlijk ook de nodige popcorn. Na de film was er dan voetbal op tv. Maar Ulrike en ik zijn om 21.45 uur ons bed ingedoken wegens te moe en geen interesse in voetbal.

Zondag dus uitslaapdag. Dat had je gedacht. Doordat ik vroeg in mn bed gekropen was, en de vorige dag in de namiddag stuk geslapen had, was ik natuurlijk al compleet fit om 7.45 uur. Maren daarentegen had die avond er niets beter op gevonden om haar boek helemaal uit te lezen waardoor ze geslapen heeft tot 11.30 uur. Stephan en Inga kwamen om 8.15 de woonkamer binnen om het ontbijt voor te bereiden, helaas, was al gebeurd door Helmut, Ulrike en mij. Dan maar lekker gegeten en veel gebabbeld. Helmut moest nog wat doen in zijn GTZ-kantoor en is dan rond 10 uur wat gaan werken terwijl wij nog wat uitrusten en een beetje rondhangen. Rond de middag zijn we dan te voet naar zijn kantoor gewandeld waar hij ons allen een rondleiding gaf en de inhoud van zijn job zo’n beetje verklaarde. Wel interessant hoor, maar veel te lang om alles neer te schrijven. Toch 1 woord: ontwikkelingshulp. En tegen dat we dan terug thuis waren was het 15 uur…terug tijd voor een lupper dus. En deze keer zijn we Indisch gaan halen. Waauww…Indisch is echt pikant..mn mond stond in lichterlaaie. En snotneusjes…dat betekende dus eten met de rol wc-papier bij de hand. Wel grappig.

Maandag dan terug gewoon naar school geweest. Maar het derde lesuur was er klasuurtje. En omdat het het laatste was voor mijn medeleerlingen, werd het een speciaal uurtje. Hun klastitularis had namelijk twee overheerlijke taarten meegebracht waaronder een chocoladetaart, en koekjes, en hapjes en samosa’s(indische driehoekjes met pikante groenten in) en chips en liters frisdrank…Kortom, een klein eetfestijn dus. En ik mocht er lekker van meegenieten.

En we zijn eindelijk aangekomen aan Dinsdag. Vandaag dus. 10 oktober, de verjaardag van Inga. Aan tafel dus miniverjaardagsmenu gehad. Met overheerlijke chocoladebrownies (!!) met kaarsjes in natuurlijk. En zingen maar…

Nog 1 grappig feit voor ik afsluit. Vorige week mee boodschappen gaan doen. En vond iets niet, dus gaan vragen aan 1 van de jongens die zo alles in de rekken aan het leggen was. En hij, de supervriendelijkheid zelve, heeft me persoonlijk tot aan het product gebracht. En dan begon hij te vragen hoe oud ik was, wat mijn naam was… En nu komt de climax…dan vroeg hij of ik geen Batswana man wou!!!??? Heb dus gewoon een huwelijksaanzoek gekregen midden de supermarkt. Kon me bijna niet meer inhouden van het lachen maar toch vriendelijk bedankt…

Meer nieuws later… En hou jullie daar allen goed in ons Belgenland. Verhaaltjes blijven welkom…

Btw, uitslagen stemming online gevolgd…Nu alleen benieuwd wie welke schepenpost krijgt. Meer info welkom dus.

Liefs en een hele grote zoen!

Soetje

10-10-2006 om 00:00 geschreven door Soet