De "ouderen" onder ons kennen hem en zijn uitzendingen op Fr2 nog wel : "Incroyable Mais Vrai" en "l'Ecole Des Fans". Daar keek iedereen die de Franse taal enigszins machtig was elke zondagnamiddag geamuseerd naar uit. JACQUES MARTIN, de grote Meneer van de Franse TV is op 74-jarige leeftijd in Biarritz overleden.
Ik zal nooit ons week-endje Parijs vergeten, in 1981, gesponsord door Stella Artois. Met een goeie twintigtal waren we, met DJON LUNDSTROM en kunstschilder WILLEM DOLPHYN, versterkt met leden van de British Handlebar Club, waaronder JOHN ROY (Langste Snor van de Wereld-Guinness Book of Records). En om onze vriend John was het allemaal te doen : de Langste Snor van de Wereld in "Incroyable Mais Vrai".
In de kelders van het Théatre de l'Empire werden we geschminkt en werden de Snorren gekruld. Dan afwachten in de bar (!) tot het onze beurt was. Zenuwachtig ? Uiteraard. Als je weet dat gans Frankrijk, Luxemburg, delen van België en Italië naar die uitzending keken... Je zou voor minder voor je eerste optreden in een buitendlands TV-station een beetje onzeker zijn.
Dus nog vlug een vin rouge achter de kiezen en dan was het onze beurt. JACQUES MARTIN kondigde ons aan als volgt : "Et maintenant un club très simpa, un club qui est venu de loin, qui vient d'Anvers avec sa cathédrale majestueuse.. Entrez messieurs, en fanfare!"
En de spots gingen aan, de tweeduizend aanwezigen applaudiseerden, wij gingen de zaal in, muzikaal begeleid door JOHN LUNDSTROM met de guitaar en de Snorrenmeester met het draaiorgeltje. De Antwerpse Snorren zongen hun SNORRELIEKE in 't Antwaarps in Frankrijk...
Aangezien een Fransman alleen maar Frans spreekt, was het voor de presentator moeilijk zich uit te drukken in de taal van onze Schotse vriend, die daar in alle pracht en glorie in zijn versgestreken kilt stond. En zijn snor van 1,73 meter. En toen zei J.M. tegen JOHN : " (h)Are you (h)English??". Waarop een verontwaardigde JOHN : "English?? Scottish, Ecosais of course!!".
En de Snor werd ontrold door onze kapper van dienst PIET SATTER en de Amerikaanse assistente van J.M. gewapend met de lintmeter nam de lengte en las verkeerdelijk "un mêtre quarante et un". Maar enfin, we hadden die dag de show gestolen. Met nog een kort interview, het zingen van het Snorrelieke en het vertalen van het refrein. ( un visage sans moustache est comme un arrière tout nu)
En het Parijse feest duurde lang, héél lang.
Er was de receptie aangeboden door Stella in het Belgische Café: een uitgebreid etentje ( een beetje "la grande bouffe" - overgoten met Leffe van 't vat ), er was een feestje in het Station Métro "Anvers", er was de culinaire uitspatting bij "Chez Flo" (fameus restaurant in de Lichtstad), er was het proeven van de Calva bij een prominent Franse Snordrager. Daarna vermoeid maar gelukkig terug naar 't Stad.
Onze tweede buitenlandse TV-missie was geslaagd. Tweede, want de eerste was een opname voor de BBC in een Londense pub.
't Ja ,de Antwerpse Snorren hebben al een hele geschiedenis achter de rug. Ils sont fameux, très fameux...
PHIL OLSEN, founder en captain van het BEARD TEAM USA brengt ons een bezoek op 25 en 26 september. Van Lake Tahoe vliegt hij naar Duitsland waarna hij per trein in Antwerpen Centraal toekomt. Kan hij het mooiste station van Europa zien. Wij wachten hem op en laten hem onmiddellijk kennis maken met de smaak van een Bolleke Keuning. Er is een tweedaagse voor hem gepland. Een combinatie tussen de kennismaking met de E.S.A., de nodige informatie over de "snorrenbeweging" in Antwerpen, de plannen van onze vereniging, een brok cultuur in het Antwerpse, een culinaire uitspatting... 't Zal op z'n Amerikaans moeten gaan : vlug en degelijk. Maar dat kunnen wij wel aan. Wij zijn er fier op dat onze collega uit de States in België ons uitkiest om over alle Snorrengedoe in Vlaanderen te praten. Onze dank aan Guy Vandendriessche die dat allemaal mogelijk maakte.
