Gesterkt door de positieve afloop van de thuismatch tegen Manhattan, hielden we vast aan een offensieve veldbezetting. Onze speler-trainer had de voorbije weken duidelijk goed opgelet bij de wedstrijden van zijn favoriete ploeg. Net als zijn collega Koster hield hij voet bij stuk en hield het op " de aanval is de beste verdediging". Zo is het mogelijk dat je na 35 minuten voetbal, met een uitstekende eerste 20 minuten van SKW die gepaard ging met een logische 0-2 voorsprong, toch gaat rusten met een 3-3 stand. Dat een naïeve speelstijl niet altijd slecht moet aflopen, werd in de tweede helft aangetoond. Dankzij een doelpunt in de voorlaatste minuut konden we de drie punten toch meenemen richting Acide Carbonique. Overtuigend was de zege allerminst. Dit in schril contrast tot de prestatie van onze gelegenheidslinkerflank Jurgen die voor eens en altijd wou duidelijk maken hoe je man van de match wordt. Inderdaad, door minimaal bij alle doelpunten betrokken te zijn - uiteraard met uitzondering van de tegendoelpunten - en door een beauty van een derde goal te scoren, die niet zou misstaan op de nationale TV zenders. Dat er toch spelers niet op Jurgen stemden, kan enkel maar om tactische redenen geweest zijn.
