Bornem. Van Bat stadion. Zaterdag 1 oktober 15u40. SKW - Schonenberg wordt na een schot, of was het een voorzet, vanop ruim 30 meter 3-3. Hoe kon het zover komen? Na een aangekondigd blitzoffensief kwam SKW al snel op een 2-0 voorsprong dankzij het torinstinct van Wesley op een gemeten voorzet van David en dankzij de verbazingwekkende sprongkracht van Barry op een hoekschop van Jelle Speelman. Ook al ging er geregeld dreiging uit van onze Mechelse opponent, toch leek er geen vuiltje aan de lucht. Het kwik wees 25 graden Celsius aan, waardoor er toch een paar vrijwilligers voor de tribune opgestaan waren. Onze sponsor Peter Smets (VBS) zorgde voor voldoende frisse pinten. Het leek een voorbode voor een perfecte namiddag in afwachting van ons feestje naar aanleiding van ons dertig jarig bestaan. Tot Barry geblesseerd uitviel. Niet dat er geen kandidaat-invallers waren, maar een type Barry vervang je nu eenmaal niet zomaar. De keuze viel uiteindelijk op Eric. Ook al is er enige gelijkenis in de lichaamsbouw van Barry en Eric, en ik heb het dan niet over de lengte, toch zijn Barry en Eric ontegensprekelijk verschillende types spitsen. Eric voelde allicht de druk van de zijlijn en besloot zich onmiddellijk te bewijzen. Zo goed als zijn eerste balcontact was een doelpunt. En niet zomaar een doelpunt; een doelpunt met het hoofd! 3-0, boeken toe dus, hoor ik jullie denken. Dag moeder. Tot die bewuste 58ste minuut dus. Het leek een feestje in mineur te worden en er werd zelfs voor erger gevreesd. Naast het veld werden al de eerste analyses gemaakt. Was het wel verstandig om de twee centrale middenvelders eraf te halen tijdens de rust? Was het wel verstandig om halfweg de eerste helft een drankpauze te vragen aan de arbiter? Onwillekeurig moet ik terugdenken aan 8 december 1993. De laatste dag van mijn 23ste levensjaar. In het Weserstadion heeft een Brussels voetbalploegje bij de rust een 0-3 voorsprong bijeengevoetbald na een lucky goal van Boffin, Albert en opnieuw Boffin. In de tweede helft kwam de totale ommekeer. Een subliemen De Wilde kan de schade beperken. Eindstand 5-3. Had ik op mijn verjaardagsfeestje te hard gefeest omwille van het Weserstadion exploot? Zouden we daarom de match op ons dertigste levensjaar verliezen? Even sloeg de schrik me om het hart. Gelukkig slaagde Niels in wat zijn broer niet kon, een strafschop omzetten, en werkte Wesley in blessuretijd knap af. 5-3, dan toch een Weser uitslag!
